ตอนที่ 15 เธอหายไป
เริ่มต้นสัปดาห์กับเช้าวันทำงาน ชโลธรตื่นแต่เช้ากว่าทุกวันเพราะเธอนอนจมกองน้ำตามานานพอสมควร ถึงจะนอนต่อแต่ตาเธอก็คงหลับไม่ลง เธอบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งเพื่อลูกของเธอ โชคดีแล้วที่เธอยังไม่บอกเรื่องนี้กับเขาถ้าหากเขาเป็นสามีที่ดีไม่ได้ เขาก็ไม่ควรจะให้ใครมาเรียกว่าพ่อ…
ชโลธรเก็บกระเป๋าใบใหญ่เดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน ทำให้ป้าสำรวยที่ตื่นมาทำกับข้าวและงานบ้านแต่เช้าต้องตกใจ
“คุณชล!! จะไปไหนคะ” ป้าสำรวยเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของอีกคนทุลักทุเลหอบกระเป๋าลงมาจากบันได
“ป้าสำรวย คือชล…” หญิงสาวนิ่งเงียบก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย จู่ๆน้ำตาเธอก็ไหลออกมาแบบที่กลั้นไม่อยู่
“คุณชลจะบอกอะไรกับป้าคะ ทำไมร้องไห้ล่ะคะ” ชโลธรทำให้ป้าสำรวยรู้สึกใจคอไม่ดี
“ชลจะไปอยู่กับเพื่อนสักพักค่ะ” เธอตอบป้าสำรวยไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เพราะคุณกรกับคุณเขมใช่ไหมคะ???” ป้าสำรวยถามด้วยความเห็นใจเพราะป้าสำรวยก็รู้ว่าสองคนนี้เคยคบกันมาก่อนแต่ตอนนั้นเขายังไม่เคยพาผู้หญิงคนนี้เข้าบ้าน
“ป้าอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะคะ รวมถึงเรื่อง…” หญิงสาวก้มมองก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบตรงท้องของตัวเองไปมา
“คุณชลจะกลับมาอีกไหมคะ” ป้าสำรวยถามด้วยความเป็นห่วงและความจริงก็ไม่อยากให้เธอไปจากที่นี่
“ชลคงไม่กลับมาที่นี่อีก” หญิงสาวตอบกลับด้วยแววตาที่เจ็บปวดหากเธอไปจากที่นี่แล้วก็คงไม่มีความจำเป็นอะไรที่เธอต้องกลับมาที่นี่อีก
“ชลเรียกแท็กซี่ไว้ตอนนี้มาถึงแล้วชลไปนะคะ ป้าดูแลตัวเองด้วยนะคะ” “คุณชลก็เช่นกันนะคะ ป้าไม่อยากให้ไปเลย” ทั้งคู่ล่ำลากันก่อนป้าสำรวยจะยกกระเป๋าไปส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่ที่หน้าบ้าน สายตาของชโลธรมองลอดผ่านกระจกรถออกมามองดูบ้านหลังใหญ่อย่างคุ้นตา ก่อนรถจะค่อยๆเคลื่อนตัวออกมาจากบ้าน และวิ่งออกไปยังปลายทางที่เธอเคยจากมา
“ป้าครับชลตื่นหรือยัง” ธิวากรเตรียมตัวจะไปทำงานเขาลงมาเจอป้าสำรวยที่กำลังตั้งโต๊ะอาหารเช้าอยู่พอดี แต่กลับไม่เจอเธอเพราะปกติเธอก็จะลงมาตั้งโต๊ะช่วยป้าสำรวยทุกเช้าก่อนจะไปทำงาน
“ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” พอพูดจบป้าสำรวยก็เดินเข้าในครัวทันที เพราะป้าสำรวยเองก็ไม่อยากจะโกหกเขา
ธิวากรยืนครุ่นคิดอยู่สักพัก เธอคงโกรธและไม่อยากเจอหน้าเขาเพราะเรื่องที่เขาเข้าห้องของเขมจิราในวันนั้น เขาเดินกลับขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านและไปยืนอยู่หน้าห้องของชโลธร
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” “ ชลครับ คุณตื่นหรือยังครับ” ข้างในห้้องไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเขาจึงเรียกเธออีกครัง
“ชลครับ ตื่นหรือยังงั้นผมเข้าไปนะ” ธิวากรใช้มือจับตรงลูกบิดประตูกลับพบว่าเธอไม่ได้ล๊อกห้อง ก่อนเขาจะเปิดเข้าไปด้านในที่นอนถูกจัดอย่างเป็นระเบียบราวกับในห้องไม่มีใครนอน เขาเดินสำรวจไปยังห้องน้ำแต่ก็ไม่เจอใครเขาจึงผลักประตูห้องน้ำเบาๆ กลับพบว่าในห้องน้ำไม่มีของใช้เหลือเลย จึงทำให้เขาเอะใจ ก่อนจะเดินกลับมายังตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดดู ธิวากรถึงกับหมดเรี่ยวแรงเมื่อพบว่าในตู้เสื้อผ้าก็ไม่มีเสื้อผ้าของเธออยู่แล้วแม้แต่ชิ้นเดียว
นี่เธอหนีเขาไปแล้วงั้นหรือ ธิวากรเข่าอ่อนนั่งทรุดลงตรงปลายเตียงนอนอย่างหมดแรง เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าหนีไป พอลุกขึ้นได้เขาจึงเดินลงมาหาป้าสำรวยที่ชั้นล่าง
“ป้าสำรวย ป้าอยู่ไหนครับ” เขาร้องตะโกนเรียกหาป้าสำรวย
“ป้าอยู่นี่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะคุณกร” ป้าสำรวยพอเดาได้ว่าคนที่เรียกหาจะพูดอะไร
“ชลหายไป ป้าเห็นเธอไหม เธอไปตั้งแต่ตอนไหน”
“ป้าก็ไม่เห็นค่ะ คุณกรไปทำอะไรให้เธอโกรธเหรอคะ เธอถึงต้องหนีไป” ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเขา ทำให้ป้าสำรวยมองออกว่าเขาแทบจะคลั่งแล้วในตอนนี้ เขาพยายามติดต่อโทรศัพท์หาเธอหลายครั้งแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้จนตอนนี้อยากจะปาโทรศัพท์ในมือทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด
“คุณกร ใจเย็นๆก่อนนะคะ ป้าว่าถ้าเธอหายโกรธคุณเธอคงจะกลับมาเอง”
“แล้วถ้าเขาไม่กลับมาละป้า ถ้าเขาแค่โกรธทำไมต้องเก็บเสื้อผ้าออกไปด้วย”
ป้าสำรวยไม่พูดอะไรต่อ แต่กลับเดินหนีแล้วปล่อยให้เขานั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆอยู่คนเดียว เขาไม่รู้เลยว่าเธอมีเพื่อนที่ไหนบ้าง และไม่รู้เลยว่าบ้านต่างจังหวัดของเธออยู่ที่ไหน
ธิวากรเดินเข้าบริษัทด้วยท่าทางเหมือนคนหมดแรง ทั้งที่วันนี้มาสายกว่าทุกๆวัน ทุกคนในออฟฟิตต่างมองมาทางเขาเป็นตาเดียว ด้วยความแปลกใจที่วันนี้เขาเดินมาคนเดียว ทุกคนต่างสงสัยวันนี้ชโลธรหายไปไหน
“คุณชลไม่มาทำงานหรอครับ” ชาญชัยคนที่เป็นหัวหน้าแผนกของเธอเดินเขามาถามธิวากรที่หน้าห้องทำงานเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้เข้ามาออฟฟิตพร้อมกับธิวากร
“เธอไม่ค่อยสบายน่ะ ถ้าหายดีแล้วคงมาทำงานได้” เขาตอบคำถามให้กับชาญชัยก่อนจะรีบเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองแต่ทว่าครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆจนไม่เป็นอันทำงาน….
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 297
แสดงความคิดเห็น