ตอนที่ 7 วางตัวสุขุม เย็นชา

เฟิร์นนอนคิดทั้งคืนจนตัดสินใจได้ สิ่งเดียวที่เธอจะอยู่ร่วมกับหลี่อวี้หานได้คือเธอต้องยอมและเชื่อฟังเขา
แต่อันดับแรกเธอต้องปล่อยวางความแค้นก่อนชั่วคราวอดทนเพื่อชัยชนะ
เธอเริ่มศึกษาความชอบของหลี่อวี้หาน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกิน เสื้อผ้า สไตล์การแต่งตัว ร้านอาหาร รวมถึงการศึกษาผู้หญิงที่เขาชอบ
และเธอก็ดูผู้ช่วยหลงเป็นตัวอย่างวางตัวสุขุม พูดน้อย เย็นชา 
ดังนั้นเวลาทำงานในบริษัทเธอจึงวางตัวสุขุม เย็นชา พูดน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาเพราะไม่ต้องการทะเลาะกับหลี่อวี้หาน
( เต๊าะๆๆ ) เสียงเคาะประตูดังขึ้น 
จากนั้นก็มีเสียงที่สงบเยือกเย็นดังออกมา
" เข้ามา "
เฟิร์นในชุดทำงานกระโปรงทรงเอได้รูปสวมใส่รองเท้าส้นสูง ผมมัดรวบขึ้นทาลิปสีอ่อนๆ หุ่นเพรียวบางทำให้เธอดูสูงขึ้นดูสง่าเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
เธอมายืนอยู่ต่อหน้าหลี่อวี้หานใบหน้านิ่งและเย็นชาจากนั้นก็เอ่ยขึ้น
" ท่านประธานนี่เป็นตารางงานของวันนี้ค่ะ "
วางลงเสร็จเธอก็เดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผยโดยไม่หันมองข้างหลังเลยสักนิด
หลี่อวี้หานเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นก็เหลือบเห็นเธอแวบหนึ่ง
ตอนเที่ยงพนักงานทุกคนก็ไปทานอาหารผู้ช่วยหลงจึงมาชวนเธอไปกินข้าวด้วยกัน
" คุณเลขาเฟิร์นไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ "
เฟิร์นด้วยความไม่มีเพื่อนเธอจึงตอบตกลงไปทานข้าวเที่ยงพร้อมกับเขา
ตอนนี้ทุกคนในบริษัทต่างก็เกรงใจเกรงกลัวเธอไม่น้อยเพราะรู้ว่าเบื้อหลังของเธอคือ ท่านประธานใหญ่ 
ผู้ช่วยหลงและเฟิร์นนั่งทานข้าวในร้านอาหารพูดคุยปรึกษาเรื่องงานกัน
" ขอบคุณมากนะคะผู้ช่วยหลงที่คอยให้คำแนะนำต่อไปคงลำบากคุณมากขึ้นแล้ว "
" ผมยินดีครับไม่ลำบากเลยถ้าคุณไม่เข้าใจอะไรก็ถามได้ตลอดเลย มีคุณเป็นเพื่อนร่วมงานต่อไปผมจะได้ไม่เหงา "
" อืมไหนๆก็ต้องร่วมงานกันแล้วต่อไปก็เรียกผมว่าหลงเฉยๆเถอะครับ "
" ค่ะคุณจะเรียกฉันว่าหรือเฟินเฟินก็ได้นะคะ ต่อไปเราก็เป็นเพื่อนกัน "
" ครับ "
ทั้งสองนั่งทานข้าวคุยกันสีหน้าดูมีความสุขเป็นครั้งแรกที่ผู้ช่วยหลงรู้สึกตื่นเต้น
เฟิร์นนึกถึงวันที่เขาพาเธอไปส่งโรงพยาบาลและปกป้องเธอจากหลี่อวี้หานก็รู้สึกขอบคุณอย่างมากแต่ไม่มีโอกาสเอ่ยขอบคุณเลยเลยวันนี้ถือเป็นโอกาสที่ดี
" เอ่อ คุณหลงคราวแล้วขอบคุณมากเลยนะคะที่เข้ามาปกป้องฉัน ฉันไม่คิดว่าจะมีใครกล้ามาพูดแทนฉันขอบคุณมากที่พาฉันไปโรงพยาบาลถ้าไม่ได้คุณก็ไม่รู้ฉันจะเป็นยังไง เพิ่งมาต่างประเทศครั้งแรก โรงพยาบาลอยู่ไหนก็ยังไม่รู้เลย ฉันซาบซึ้งในน้ำใจของคุณมากจริงๆ "
" เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วคุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมเลย "
" เอางี้มั้ยคะถ้ามีโอกาสฉันเลี้ยงข้าวคุณเป็นการขอบคุณดีมั้ย " 
เฟิร์นพูดด้วยรอยยิ้มอีกแล้วแบบนี้ทำให้ผู้ช่วยหลงละลายได้เลยเขาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสของเธอ
" เอ่อ ครับ จะได้เวลาแล้วเรากลับไปทำงานกันเถอะ "
" ไปค่ะ "
ทั้งสองทำงานเข้ากันได้ดีมากทุกอย่างเป็นไปตามปกติ เฟิร์นจะพูดกับหลี่อวี้หานเฉพาะเรื่องงาน
หลี่อวี้หานเองก็ไม่อยากพบเธอเธอวางตัวอยู่ให้ห่างจากเขาอยู่ในส่วนของตัวเองเรียนรู้งานตามที่ผู้ช่วยหลงสอนอย่างเร็ว พรสวรรค์ของเธออีกอย่างคือเรียนรู้ไว
พอเลิกงานเธอก็นั่งรถกลับบ้านตามที่ผู้ช่วยหลงสอนไว้
ตอนเช้าก็ออกมาแต่เช้ารอรถประจำทางตามปกติ
เป็นแบบนี้ทุกเช้าเย็นจนถึงวันหยุดของเธอ ช่วงนี้เธอค่อนข้างสงบหลี่อวี้หานไม่ยุ่งกับเธอ เธอไม่ยุ่งกับเขาต่างคนต่างอยู่แม้จะเกลียดกันก็ตาม
วันนี้เป็นวันหยุดเธอเลยตื่นสายหน่อยตื่นมาเธอก็อาบน้ำแต่งตัวออกจากห้องมาหาอะไรทานในครัว
ป้าลี่เห็นเธอก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม
" อ้าวคุณหนูเฟิร์นตื่นแล้วเหรอคะ "
" ค่ะ ป้าลี่คะอย่าเรียกหนูแบบนั้นเลยนะคะ เรียกหนูว่าหนูเฟิร์นก็พอแล้วค่ะ "
" ได้จ้า ว่าแต่หนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยเดี๋ยวป้าทำให้ "
" ไม่เลยค่ะอะไรก็ได้หนูทานได้หมดค่ะ "
ป้าลี่รู้สึกสงสารและเอ็นดูเฟิร์นมาก ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอตื่นแต่เช้ามืดเพื่อไปรอรถกลับมาถึงก็ค่ำมืดคนเดียวทุกวัน
" งั้นหนูไปนั่งรอเลยนะเดี๋ยวป้าให้เด็กเอาไปให้ "
" ไม่เป็นไรค่ะป้าลี่เดี๋ยวหนูยกไปเอง "
ป้าลี่มาจับมือเธอแล้วเอ่ยว่า
" หนูไม่ต้องเกรงใจเลย ไปนั่งรอเถอะมันเป็นหน้าที่ของเขา อย่าคิดมากเลยนะคะ "
ป้าลี่รู้ว่าเธอไม่อยากรบกวนผู้อื่นเธอเป็นเด็กที่รู้จักเคารพผู้อื่นมีนิสัยน่ารักไม่โอ้อวดไม่วางท่าเหมือนคนอื่นๆ
" งั้นก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะ "
พูดเสร็จเธอก็เดินออกไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ร่างสูงใหญ่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานิสัยดุร้ายเดินลงบันไดมา
เฟิร์นเหลือบไปเห็นเขาความอยากอาหารของเธอก็หายไปทันที
เธอเตรียมตัวจะลุกขึ้นเดินออกไปแต่ป้าลี่เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยโจ๊กในมือ
ทำให้เธอต้องนั่งลงอีกครั้งเพราะไม่อยากทำร้ายน้ำใจป้าลี่
ป้าลี่เห็นหลี่อวี้หานก็เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม
" คุณชายก็ตื่นแล้วหรือคะ จะรับอาหารเช้าเลยมั้ยคะ "
หลี่อวี้หานพยักหน้า แต่สายตากลับเย็นชา ไม่มองเฟิร์นเลยสักนิด เฟิร์นเองก็ไม่มองเขาเช่นกันต่างคนต่างอยู่
หลี่อวี้หานใช้ชีวิตปกติไปมาหาสู่กันกับคุณหนูหรงปกติ 
เฟิร์นเองก็นิ่งเงียบเพราะผู้ช่วยลู่โทรบอกเธอว่า
" ช่วงนี้อยู่เฉยๆปล่อยพวกเขาสองคนไปก่อน
เนื่องจากคุณเพิ่งจะรับตำแหน่งเลขาต้องทุ่มเทเรียนรู้งานให้มากผูกมิตรกับทุกคนทำให้ทุกคนยอมรับเธอให้ได้รวมถึงทุกคนในที่ประชุมด้วย "
" ฉันทราบแล้วค่ะ "
เฟิร์นนั่งทานข้าวจนอิ่มจากนั้นก็เดินออกมาจากโต๊ะอาหารอย่างเงียบๆ
ป้าลี่ที่เห็นสถานการณ์ก็ไม่รู้จะทำยังไง สองคนอยู่บ้านหลังเดียวกัน ทานข้าวหม้อเดียวกัน นั่งโต๊ะร่วมกันแต่กลับเหมือนอยู่กันคนละโลกที่มองไม่เห็นกัน
[ เฮ้อ นิสัยช่างเหมือนกันจริงๆ ]
เฟิร์นเดินออกมาเดินเล่นสูตรอากาศข้างนอกตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ได้เดือนกว่า เธอไม่เคยได้เที่ยวชมคฤหาสน์หลังนี้เลย
ช่างเป็นคฤหาสน์ที่สวยงามราวกับพระราชวังในจินตนาการเลย 
มีการจัดสวนที่สวยงาม ดอกไม้หลากหลายนานาพันธุ์ถูกปลูกและดูแลอย่างดี 
มีโซนต้นไม้ใหญ่ให้ความร่มรื่นเหมาะแก่การเดินเล่นหรือวิ่งออกกำลังกาย
เธอเดินสำรวจรอบๆอย่างเพลิดเพลินจิตใจสงบเย็นลง อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง
" คุณเฟิร์นมาเดินเล่นเหรอครับ "
เฟิร์นหันไปมองยังที่มาของเสียงจากนั้นก็ยิ้มขึ้น
" อ้าวคุณหลงก็มาเดินเล่นเหรอคะ "
" ครับ ทุกวันหยุดผมชอบมาวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าตรงนี้กลับ ปกติมากับท่านประธานแต่วันนี้ท่านประธานไม่มาผมเลยได้มาคนเดียวครับ "
เฟิร์นยิ้มเจื่อนๆเธอไม่อยากได้ยินชื่อคนผู้นั้นในวันหยุดมันเสียบรรยากาศ
" ฮื่อ ! เอ่อคุณหลงไม่ต้องเอ่ยถึงคนอื่นในวันหยุดแบบนี้ก็ได้มั้งคะ บรรยากาศดีๆเสียหมด "
" ฮ่าๆๆๆโอเคครับ ต่อไปถ้าคุณเฟิร์นไม่ชอบผมจะไม่เอ่ยถึงอีกดีมั้ยครับ "
" ดีที่สุดค่ะ ฮ่าๆๆๆ "
ทั้งสองเดินคุยกันหยอกล้อกันอย่างสนิทสนมและมีความสุขโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบจ้องมองอยู่
ทั้งสองคนหนึ่งเดินย่อยอาหารอีกคนเดินออกกำลังกายคนหนึ่งหน้าตาหล่อสูงยาวเข่าดีอีกคนสวยสดใสน่ารัก
คนงานที่ผ่านมาเห็นก็ทักทั้งสองว่า
" ผู้ช่วยหลงนั่นแฟนของคุณหรือคะช่างเหมาะสมกันจริงๆ "
ผู้ช่วยหลงรีบปฏิเสธทันทีเพราะกลัวเฟิร์นจะรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจแม้ความจริงเขาอยากจะให้เป็นเช่นนั้นก็ตาม
" เอ่อ ไม่ใช่ครับพวกเราไม่ใช่แฟนกันแต่เป็นเพื่อนร่วมงานกัน ผมขอแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักนะ คนนี้คือคุณหนูเฟิร์นเลขาส่วนตัวของท่านประธานครับ "
" อ๋อ สวัสดีค่ะคุณหนูเฟิร์น ต้องขอโทษด้วยนะคะที่พูดไม่ทันคิด "
" ไม่เป็นไรเลยค่ะ คนกันเอง ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนนะคะ มีอะไรก็พูดคุยทักทายกันได้ตลอดเลยนะคะเราเป็นลูกจ้างเขาเหมือนกันจริงมั้ยคะ "
พูดจบเฟิร์นยิ้มขึ้นมาอย่างไม่ถือสารอยยิ้มที่สดใสเป็นมิตรของเธอทำให้พนักงานดูแลสวนต่างชื่นชมเธอ
" คุณหนูเฟิร์นช่างสวยงามสดใสน่ารักจริงๆเลยนะคะ " 
" ใช่ๆนิสัยก็เป็นกันเองน่ารัก "
เฟิร์นพูดคุยเล่นยิ้มแย้มไปตามนิสัยของเธอ
" เอ๋ทุกคนก็ชมกันเกินไปแล้ว อย่าชมอีกเลยเดี๋ยวเฟิร์นจะลอยแล้วฮ่าๆๆๆ "
เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ใบหน้าที่มีความสุขปรากฏในสายตาขอหลี่อวี้หาน
อยู่ๆหลี่อวี้หานก็รู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้
" ผู้หญิงชั่วคนนี้ เสแสร้งแกล้งทำดีต่อหน้าคนอื่นลับหลังกลับมีจิตใจชั่วร้ายคอยคิดแต่จะทำลายความรักของคนอื่น รอกลับมาก่อนดูสิว่าฉันจะจัดการเธอยังไง "
หลี่อวี้หานเอ่ยขึ้น สักพักเฟิร์นกับผู้ช่วยหลงก็แยกย้ายกันต่างคนต่างเดินกลับไปยังที่พักของตนเอง
พอเฟิร์นเดินกลับเข้ามาในบ้านป้าลี่ก็เดินมาหาเธอและบอกว่า
" หนูเฟิร์นคุณชายเรียกให้คุณไปพบที่ห้อง "
เฟิร์นได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นทันทีแล้วเอ่ยถามป้าลี่ว่า
" เขาเรียกพบฉันเรื่องอะไรคะ วันนี้เป็นวันหยุดจะเรียกพบฉันทำไมกัน "
" ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะคุณชายบอกแค่ว่าถ้าคุณกลับมาก็ให้ขึ้นไปพบที่ห้อง "
เฟิร์นมีลางสังหรณ์ไม่ดีเรื่องอะไรเธอจะยอมขึ้นไปบนห้องของเขา
[ ถ้าเขามีธุระจริงก็ลงมาคุยในห้องรับแขกก็ได้หนิเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ ขึ้นไปพบในห้องเหรอไม่มีทาง ]
เมื่อคิดได้เช่นนี้เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า
" ป้าก็รู้ว่าคุณชายป้านิสัยไม่เหมือนชาวบ้าน เมื่อเช้าไม่เห็นจะพูดสักคำต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้วอยู่ๆมาเรียกพบส่วนตัวหนูไม่ไปเด็ดขาด
อยากคุยก็ลงมาคุยข้างล่างทำไมต้องขึ้นไปคุยบนห้องด้วยถ้าให้พูดตรงๆคือหนูกลัวไม่ปลอดภัยและรังเกียจเขาค่ะป้า "
" หนูเฟิร์น! ทีหลังห้าพูดแบบนี้อีกนะคะ เกิดคุณชายมาได้ยินเข้าจะโกรธเอา "
ป้าลี่ห้ามปรามเธอด้วยความเป็นห่วง
" ก็มันจริงนี่คะเขากับคุณหนูหรงคนนั้นกลายเป็นบุคคลต้องห้ามในชีวิตหนูไปแล้ว 
ผู้ชายดีๆที่ไหนเขาทำร้ายผู้หญิงกันป้าลี่จำไม่ได้เหรอคะหนูกินข้าวไม่ได้ตั้งหลายวัน "
ป้าลี่เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาเองก็โกรธมากเหมือนกันไม่คิดว่าเด็กที่เขาเลี้ยงมากับมือโตมาจะทำร้ายผู้หญิงได้ลงคอ
" ก็ได้ค่ะไม่ไปก็ไม่ไปงั้นหนูกลับไปพักที่ห้องก่อนเถอะเดี๋ยวป้าจะไปบอกคุณชายว่าหนูขึ้นมาพบไม่ได้ก็แล้วกัน "
เฟิร์นดีใจจนเกือบจะกระโดดโลดเต้นเธอรอดไปได้อีกหนึ่งครั้ง 
วันนี้เป็นวันหยุดเธอไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้จิตใจมัวหมอง
ไม่พบเจอกันสำหรับเธอดีที่สุด เธออยากกลับบ้านแล้วอยากจะออกจากที่นี่ไวๆ
เฟิร์นกลับไปที่ห้องของตัวเองจากนั้นก็ไปอาบน้ำทันที
ป้าลี่ขึ้นไปข้างบนรายงานหลี่อวี้หานทันที
( เต๊าะๆๆ ) เสียงเคาะประตูของป้าลี่ดังขึ้น
หลี่อวี้หานนึกว่าเป็นเฟิร์นจึงลุกขึ้นยืนอย่างลืมตัว
" เข้ามา ประตูไม่ได้ล็อค "
พอคนที่เข้ามาเป็นป้าลี่สีหน้าเขาเคร่งขรึมขมวดคิ้วขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ
" เธอล่ะ "
ป้าลี่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงได้แวบหนึ่งในใจป้าลี่เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง
" เอ่อ คุณชายคุณหนูเฟิร์นเธอบอกว่าเธอมีธุระต้องทำขึ้นมาพบคุณชายไม่ได้ ป้าคิดว่าวันนี้เป็นวันหยุดเธอถ้าคุณชายมีอะไรจะใช้ก็บอกป้าได้นะคะ "
หลี่อวี้หานได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งโมโหแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า
" คิดไม่ถึงว่าคนที่เพิ่งมาจะสามารถทำให้ป้าลี่ปกป้องได้ ดี "
จากนั้นหลี่อวี้หานก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไปป้าลี่ที่ตามหลังก็พยายามพูดเตือนสติ
" คุณชายใจเย็นๆนะคะมีอะไรค่อยๆพูดค่อยๆคุยกันนะคะป้าขอร้อง  "
หลี่อวี้หานไม่ชอบความรู้สึกที่เหมือนคนรอบตัวกำลังถูกแย่งไปไม่ชอบที่ป้าลี่เข้าข้างคนอื่นเขารู้สึกว่าเฟิร์นนั้นร้ายกว่าที่เขาคิด
เพิ่งจะมาก็เอาชนะใจคนในบ้านเขาได้เกือบทุกคนแล้ว
" ป้าลี่ไม่ต้องตามมาถ้าป้ายังตามมาผมไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอ "
คำพูดนี้ทำให้ป้าลี่ถึงกับหยุดเดินทันที หลี่อวี้หานไปเปิดประตูห้องเฟิร์นแต่เปิดไม่ได้ก็ออกคำสั่งกับสาวรับใช้ว่า
" ไปเอากุญแจมา! "
สาวรับใช้รีบวิ่งไปหยิบกุญแจแล้วเอามาให้เขาพอเปิดได้หลี่อวี้หานพูดอย่างดุดันว่า
" ไปบอกทุกคนออกไปจากบ้านให้หมด "
เฟิร์นที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินกลับออกมาจากในห้องน้ำเหมือนปกติบนตัวห่มด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เมื่อเธอเห็นหลี่อวี้หานก็สะดุ้งตกใจสุดขีดกรีดร้องขึ้นมาเสียงหลง
" ว้าย! ไอ่คนบ้าคุณเข้ามาได้ยังไง "
ร่างกายร้อนผ่าวความอับอายถาถมเข้ามาเต็มๆทำให้แก้มและปากแดงระเรื่อเลือดในร่างกายกำลังสูดฉีดหัวใจเต้นดังตุบๆๆๆ
หลี่อวี้หานมองดูใบหน้าขาวใสไร้เครื่องสำอางดูสะอาดหมดจดแก้มและริมฝีปากแดงระเรื่อทำให้นึกถึงวันที่จูบกับเธอ
มือข้างหนึ่งก็กำผ้าเช็ดตัวอีกข้างก็ควานหาสิ่งของป้องกันตัว
หลี่อวี้หานค่อยๆเดินเข้าหาเธอทีละก้าวๆส่วนเธอก็ค่อยๆถอยหลังไป
เธอจะหนีออกไปในสภาพนี้ก็ไม่ได้ทำได้แค่ร้องตะโกนให้ป้าลี่เข้ามาเพราะนี่เป็นทางเลือกสุดท้าย
" ป้าลี่ ๆ ป้าลี่คะ! ป้าลี่! "
หลี่อวี้หานรู้สึกตลกเวลาที่เธอกลัว จนร้องเรียกคนอื่น มันช่างแตกต่างกับเธอคนเดิมที่สู้คนหัวชนฝา
" ทำไมรู้สึกกลัวแล้วเหรอ คิดไม่ถึงว่าคนอย่างคุณจะมีช่วงเวลาแบบนี้ด้วย ฮ่าๆๆๆ "
เฟิร์นไม่เชื่อหรอกว่าป้าลี่จะไม่เข้ามาช่วยเธอตอนนี้เธอก็โป๊อยู่ความเสี่ยงมีสูง
แม้โอกาสที่จะรอดจากเงื้อมมือของหลี่อวี้หานมีน้อยเธอก็จะพยายามคว้าโอกาสนั้นไว้ ตะโกนเรียกป้าลี่อีกครั้ง
" ป้าลี่ ป้าลี่คะ มีใครอยู่ข้างนอกมั้ยคะ "
ความตื่นตระหนกในแววตาของเธอปิดไม่มิดแล้วตอนนี้เธอกลัวจริงๆหลี่อวี้หานกลับรู้สึกพอใจที่เห็นเธอในสภาพจนตรอก
นี่สิถึงจะเป็นเขาต้อนเหยื่อนจนจนมุมตั้งแต่ที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาเขามักจะรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ตลอด 
" หึ! เรียกไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกเสียแรงเปล่า ผมไล่พวกเขาออกจากบ้านไปหมดแล้ว ไม่สู้เก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ "
เฟิร์นเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้เธอก็ทำอะไรไม่ถูก หน้าซีดลงทันที
เธอไม่อยากถูกขืนใจอย่างอนาถเช่นนี้ เธอพยายามควบคุมสติแล้วเจรจาพูดคุยกับหลี่อวี้หาน
" คุณชาย ถ้าคุณมีธุระจะคุยกับฉันคุณช่วยออกไปข้างนอกก่อนจะได้มั้ยฉันจะใส่เสื้อผ้าก่อน "
หลี่อวี้หานยิ้มเย็นยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์
" ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ เมื่อกี้คุณไม่ยอมขึ้นไปข้างบนตามคำสั่ง ตอนนี้ผมก็ลงมาหาคุณแล้ว ผมจะคุยตรงนี้ "
หลี่อวี้หานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ได้กลิ่นสบู่และแชมพูอ่อนๆจากตัวเฟิร์นก็ยิ่งอยากเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ
" คุณชายกรุณาหยุดอยู่ตรงนั้นนะ ถ้าคุณเข้ามาอีกนิดละก็ "
" ถ้าเข้าไปใกล้คุณอีก จะทำไม หื้ม  "
เฟิร์นนิ่งเงียบเธอกำลังคิดว่าเธอจะขอร้องอ้อนวอนเขาดีมั้ยแต่เธอก็ทำไม่ได้ อยู่ๆเธอก็นึกอะไรได้เธอรู้สึกขอบคุณสมองขึ้นมาทันที
จากนั้นเธอก็กลับมาเป็นเฟิร์นที่มีบุคลิกสุขุมเย็นชาราวกับคนไร้หัวใจ
" ก็ไม่ทำไมหรอก แต่เกรงว่าหากคุณชายแตะต้องตัวฉัน ชาตินี้คุณหนูหรงก็คงจะเสียใจและเกลียดคุณไปตลอดชีวิตแน่ แต่ถ้าคุณบอกว่าคุณไม่ได้รักคุณหนูหรงแล้วเลือกฉันล่ะก็ฉันยินดีที่จะมอบร่างกายนี้ให้คุณตอนนี้เลยนะว่ายังไงล่ะ "
หลี่อวี้หานยิ้มมุมปาก เขารู้ว่าเธอก็แค่ทำปากดีไปงั้นแหละเมื่อเธอเล่นไม้นี้เขาก็จะเล่นด้วย
เดินเข้าไปไกล้แล้วยื่นมือออกไปกอดเอวของเฟิร์นแน่น สายตาเฟิร์นวุ่นวายแวบหนึ่งจากนั้นก็ทำใจกล้าอ่อยต่อหลี่อวี้หานเอ่ยขึ้น
" อย่างงั้นเหรอ แต่ผมกลับคิดว่า ร่างกายคุณผมก็อยากได้หรงเอ๋อร์ผมก็อยากเก็บไว้ "
ในใจเฟิร์นรู้สึกทั้งเกลียดทั้งรังเกียจขยะแขยงจนอยากอาเจียน
ป้าลี่ที่อยู่นอกบ้านรีบโทรรายงานผู้ช่วยลู่ทันทีและเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ผู้ช่วยลู่ฟัง
เฟิร์นยื่นมือขวาลูบหน้าหลี่อวี้หานเบาๆแต่มืออีกข้างกลับจับผ้าเช็ดตัวไว้แน่น
หลี่อวี้หานมองดูคนในอ้อมกอดแล้วอดขำในใจไม่ได้แม้แต่จะยั่วเขายังทำไม่เป็นเลย
" หึ นึกไม่ถึงว่าคุณเฟิร์นจะอ่อนหัดขนาดนี้ "
เฟิร์นรู้สึกเสียหน้าอย่างมากในใจหวังว่าผู้ช่วยลู่จะรู้แล้วและคิดหาวิธีอะไรได้
" เหรอคะ งั้นก็แสดงว่าคุณชายคงจะเคยกินแต่อะไรที่มีประสบการณ์โชกโชนที่ผ่านอะไรมานับไม่ถ้วนสินะ "
หลี่อวี้หานบีบคางของเฟิร์นอย่างแรง
[ ผู้หญิงคนนี้ฤทธิ์เยอะจริงๆ ]
เฟิร์นเจ็บจนขมวดคิ้วในใจภาวนาให้ผู้ช่วยลู่มาช่วยทันเวลาเธอยื้อเวลาไว้ไม่ไหวแล้วอกเธอจะระเบิดแล้ว
หลี่อวี้หานเห็นแววตาเฟิร์นเหม่อลอยไปชั่วขณะรู้เลยว่าเธอกำลังจะต้องขอให้มีคนมาช่วยเธอแน่นอน
จึงอุ้มเธอขึ้นมาแล้วไปวางลงบนเตียงเฟิร์นตกใจหน้าซีดหลับตาปี๋สมองยุ่งเหยินวุ่นวายไปหมด
เธอจะมาเสียตัวให้คนอื่นไม่ได้เธอเกลียดคุณชายหลี่อวี้หาน
ภาพธาวินลอยมา เสียงธาวินดังก้องอยู่ในหูของเธอ 
" รอผมนะๆ ห้ามนอกใจกันเด็ดขาดๆ "
หลี่อวี้หานวางเธอลงบนเตียงเฟิร์นลุกขึ้นนั่งจับผ้าเช็ดตัวแน่นจ้องมองหลี่อวี้หานด้วยสายตาแดงก่ำ
หลี่อวี้หานตอนนี้เหมือนคนหน้ามืดตามัวจ้องแต่จะกินเหยื่อตรงหน้า
เฟิร์นมือสั่นไม่หยุดตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งกลางป่าความหวังเพียงน้อยนิดที่จะรอดก็ไม่มี
แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้แล้วเอ่ยขึ้นอย่างดุดันดวงตากลับมาแข็งกร้าวอีกครั้ง
" หลี่อวี้หานนายแกล้งฉันพอหรือยัง "
" ใครบอกว่าผมแกล้งคุณ หื้ม ผมอยากได้อะไรก็ต้องได้อยากได้คุณคนอื่นก็ขวางไม่ได้เช่นกัน "
เฟิร์นยิ่งฟังยิ่งสะอิดสะเอียนถ้ารู้แต่แรกว่ามาแล้วจะเจอแบบนี้เธอไม่มีทางเซ็นสัญญาเด็ดขาดเธอพลาดที่เธอไม่คิดเรื่องนี้
" นายพูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะรักคุณหนูหรงคนเดียว นี่น่ะเหรอความรักที่นายมีให้เธอ "
" ผมรักหรงเอ๋อร์น่ะเรื่องจริงแต่มีเล็กมีน้อยเล่นสนุกเป็นครั้งคราวหรงเอ๋อร์เธอใจกว้างพอคุณไม่ต้องห่วง "
ความเกลียดในใจเฟิร์นทวีขึ้นเรื่อยๆเธอเกลียดผู้ชายที่ดูถูกเธอยิ่งคิดจะเอาเธอเป็นของเล่นเธอยิ่งเกลียดเข้ากระดูกดำ
ดวงตาเธอแดงก่ำน้ำตาเอ่อล้นออกมาแต่ปากเธอยังคงด่าไม่หยุด เธอใช้มาหมดแล้วทุกวิธี
" หลี่อวี้หานนายมันเลว นายมันปีศาจชั่ว ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษไร้ยางอายที่สุดถ้านายเข้ามาฉันจะฆ่าตัวตาย "
หลี่อวี้หานยิ้มเยือกเย็นสายตาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่จนตรอกอย่างผู้มีชัย
เขาแค่ต้องการเอาชนะเธออยากให้เธอยอมจำนนแต่เธอคนนี้ช่างสะกดคำว่ายอมจำนนไม่เป็นเลยจริงๆถึงขั้นขู่จะฆ่าตัวตาย
[ อยากจะรู้นักว่าเธอจะเอาอะไรมาฆ่าตัวตายกัน ]
หลี้อวี้หานเข้าไปใกล้เธอจูบอย่างรวดเร็วใช้อกแกร่งดันจนเฟิร์นหงายหลัง 
จูบเธออย่างดูดดื่มเป็นเวลานานกว่าจะผละปากออกจากเธอแล้วไล่จูบตามใบหูซอกคอจนเนินอกเฟิร์นหลับตาร้องให้
แต่หลี่อวี้หานกลับไม่ยอมหยุด ทั้งดูดทั้งจูบเธออย่างรุนแรงราวกับคนเสียสติ