ตอนที่3บุรุษผู้ใจร้อน

< ณ ตำหนักจันทรา >

" หึ นางกล้ามากนะที่ทำให้อ๋องอย่างข้าเสียชื่อเสียง " เสียงเข้มดุดันของชายหนุ่มรูปงามอาภรณ์ดำสนิท เขาคือเฉินอ้าวอี้ บุรุษรูปโฉมงดงามราวกับหยกสลักเขาคือท่านอ๋องเฉินที่ใครๆต่างก็กลัวความดุดันองอาจ สาวน้อยใหญ่ต่างพากันหมายปองอยากเป็นพระชายาในจวนของเขาแต่ไม่ได้เป็นเพียงเพราะเขามิได้สนใจเรื่องชีวิตคู่มากนักเพราะตัวเขาเองก็ถูกบังคับแต่งงานจากเฉินเฮ่าเสวี่ยนผู้เป็นบิดามาแล้วถึงสองครั้ง

หญิงสาวคนแรกคือไป๋ชิงเหย้า คนที่สองคือหลานเสี่ยวเยว่ เขาไม่เคยเข้าหอกับหลานเสี่ยวเยว่สักครั้งจนผ่านมาเป็นปี

" ท่านพี่ ท่านอ๋องอย่างท่านไม่เคยใส่ใจนางเลยแม้แต่ร่วมหอท่านก็ไม่เคย แล้วอย่างนี้สตรีที่ไหนเขาจะทนท่านได้เล่า " เฉินอ้าวล่งเจ้าของใบหน้าหวานที่ชื่นชอบการเกี้ยวสตรีผู้เป็นน้องชายกล่าวต่อว่าผู้เป็นพี่อย่างอดไม่ได้

" แต่ข้าก็ให้นางกินอยู่อย่างสบาย ไม่ได้ขาดสิ่งของใดนางจะทำลายชื่อเสียงของข้าอย่างนี้ไม่ได้ " บุรุษรูปงามกล่าวคำพูดอย่างเดือดดาน

" หากวันนี้ข้าไม่ได้คุยกับนางให้รู้เรื่อง เห็นทีข้าก็เป็นแค่อ๋องไร้อำนาจแล้ว!!"

พูดจบ เฉินอ้าวอี้ก็เดินพรวด จากตำหนักจันทรา ไปตำหนักแสงเทียนที่เป็นที่พักของหลานเสี่ยวเยว่ โดยมีเฉินอ้าวล่ง ผู้เป็นน้องเดินตามมาติดๆ

" ท่านพี่ ท่านใจเย็นก่อน นางยังต้องฟื้นตัวนะ " ผู้เป็นน้องชายกล่าวตามหลังผู้เป้นพี่ที่อารมณ์อย่างกับไฟล่ามทุ่งอยู่ขณะนี้

ณ ตำหนักแสงเทียน

หญิงสาวร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงโดยมีสาวใช้คนสนิทนั่งหลับด้วยอยู่ข้างๆเตียง ก็ต้องสะดุ้งตัวโยนจากเสียงเปิดประตูข้องผู้ที่เดินเข้ามาอย่างองอาจเผยแววตาร้ายกาจจ้องมองหญิงสาวรูปงามที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง

" ท่านอ๋อง " หญิงสาวผู้เป็นบ่าวรีบลุกขึ้นยืนก้มตัวโค้งพร้อมทั้งถอยหลังไปให้ชายสูงศักดิ์ได้เข้าใกล้หญิงสาวผู้เป็นนาย

" พระชายาอ่อนเพลียจากการเสียเลือกมากเพคะ ตอนนี้ยังไม่ได้สติเลยเพคะ " หญิงสาวผู้เป็นบ่าวข้างกายรีบรายงานอาการคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงหน้าให้อ๋องหนุ่มฟัง

" หึ ทำมาเป็นอ่อนแอ " อ๋องหนุ่มจับข้อมือบางที่ยังคงมีผ้าพันแผลอยู่แล้วดึงแขนหญิงสาวที่นอนหายใจสม่ำเสมอให้ลุกขึ้นจากการหลับไหล แต่ทันใดนั่นเอง

" ปั่ก " เสียงกำมือเล็กกระทบใบหน้าเข้ม เข้าอย่างจัง ทำให้คนที่โดนกำปั้น เล็กถึงกับร้องเสียงหลง

"โอ็ย!!! เจ้า! เจ้า!!กล้าต่อยข้า หรอ " อ๋องหนุ่มผู้สง่างามบัดนี้มีรอยเขียวฟกช้ำที่หางตา

"คนจะนอนอย่ากวนดิ " หญิงสาวร่างบางยังคงหลับลึกอยู่อย่างนั่นไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้คนเป็นสามีโกรธจนควันออกหู แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่สั่งบ่าวรับใช้ไว้ " หากพระชายาตื่นขึ้นมาให้นางไปพบข้าที่ห้องหนังสือ "

" เพคะ ท่านอ๋อง " สิ้นเสียงจากบ่าวสาว อ๋องหนุ่มก็สะบัดชายอาภรณ์อย่างอายเพราะ เหตุการณ์ทั้งหมดดันมีบ่าวรับใช้กับน้องชายตัวดีเห็นทุกอย่างทำให้คนอย่างเขาเสียหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า