ตอนที่2 ย้อนอดีต2

<ตัดภาพมาที่หญิงสาว>

《ห่ะฉันถูกยิงหรอก ทำไมฉันไม่รู้สึกเลยล่ะ ทำไมมันมืดอย่างนี้ล่ะ ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย》 หญิงสาวยังคงไม่ได้สติจากการถูกยิงแต่เธอกลับได้ย้อนเวลามาในอดีต โดยที่เธอยังไม่รู้ตัว

...ย้อนเวลาอดีต...

《อึก...หายใจ..จ ไม่ออก..ก นี่ฉันอยู่ที่ไหนกัน》 ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวสวยยังคงอยู่ในจมอยู่ใต้อ่างน้ำที่เต็มไปสีแดงฉาดขนาดใหญ่ก่อนที่ร่างบางนั้นจะดีดตัวขึ้นจากอ่างน้ำสุดแรงเพื่อขึ้นมารับอากาศหายใจ

" แฮ่ก..ก..แฮ่ก...ก ทำไมฉันถึงอยู่ในน้ำนี้ล่ะ "

"พระชายา!! พระชายาเพคะ ทำไมถึงทำเช่นนี้ล่ะเพคะ " เสียงของสาวน้อยผู้เป็นบ่าวร้องเรียกผู้เป็นนายอย่างตื่นตระหนก

《ใครกัน..พระชายา》 ร่างบางค่อยลืมตาตื่นขึ้นมองไปรอบๆ " ที่นี่มันที่ไหนกัน "

ร่างบางลุกยืนขึ้นจากอ่างน้ำบนข้อมือเล็กที่มีเลือดสีแดงสดที่ยังคงไหลไม่หยุดเสียงที่ดูมีพลังเอ่ยขึ้น "ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ช่วยตามหมอหลวงด้วยพระชายาของข้าได้รับบาดเจ็บ!! พระชายาหม่อมฉันจะพาพระชายาไปพักก่อนนะเพคะ " ร่างบางที่ดูอ่อนเพลียจากการเสียเลือดถูกประคองขึ้นจากน้ำก่อนที่จะพาไปนอนพัก

" เธอเป็นใคร " หญิงสาวร่างบางเอ่ยถามขึ้น

"พระชายาจำหม่อมฉันไม่ได้หรอเพคะ หม่อมฉัน มู๋หว่านชิง ไง ล่ะเพคะ "

"ใครคือพระชายาของเธอกัน แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน "

หญิงสาวเริ่มเรียกสติกลับมายันกายลุกขึ้นนั่งพร้อมตั้งคำถามกับสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า "พระชายาอย่าเพิ่งขยับตัวนะเพคะ หมอหลวงกำลังมาแล้วเพคะ " หญิงสาวผู้เป็นบ่าวน้ำตาค่อยๆไหลอาบดวงหน้าหวานสงสารผู้เป็นนายจับใจ

"ฉันไม่ใช่พระชายาของเธอ แล้วพวกคนร้ายล่ะจับกุมหมดแล้วหรือยัง "

ร่างบางฝืนลุกนั่งขึ้นอีกครั้ง ขณะที่หมอหลวงรีบวิ่งอย่างกระหืดกระหอบหวังจะรักษาให้ทันถ่วงที

"พระชายาพะย่ะค่ะกระหม่อมขอทำแผลที่ข้อมือให้ท่านก่อนนะพะย่ะค่ะ" หลังจากที่หมอหลวงกล่าว หญิงสาวร่างบางก็ค่อยๆก้มมองดูบาดแผลที่ข้อมือของตนเองเมื่อหญิงสาวเห็นบาดแผลของตนเองจึงเอ่ยถาม มู๋หว่านชิงขึ้น " นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมฉันถึงมีแผลนี่ได้" มู่หว่านชิงเห็นผู้เป็นนายหญิงพูดจาเปลี่ยนไปจากเดิมไม่เหมือนแต่ก่อนที่เอาแต่นิ่งและนั่งร้องไห้ " ฮื่อ...ฮื่อ..พระชายาหลงลืมไปเยอะเลยนะเพคะ ท่านหมอหลวงท่านตรวจอาการพระชายาเป็นอย่างไรบ้าง " มู๋หว่านชิงตอบพระชายาแล้วจึงหันไปถามกันหมอหลวง ทำให้คนแก่อย่างท่านหมอหลวงที่พยามหาสาเหตุอื่นแต่ก็ไม่เจออะไรมีเพียงแค่รอยแผลตรงข้อพับมือเท่านั่นกับอาการเสียเลือดไปมากทำให้มีอาการเพลียอยู่บ้าง "ข้าไม่เจออาการอื่นเลยมีแค่อาการเพลียจากการเสียเลือดกับรอยแผลเท่านั่น เดี๋ยวข้าจะจัดยาให้ สักหลายเทียบแล้วกัน หม่อมฉันทูลลาพระชายาพะย่ะค่ะ" กล่าวจบหมอหลวงก็เดินถอยหลังหมุนตัวแล้วออกไปจากห้อง

"พระชายาพักผ่อนเถอะเพคะ " สาวใช้ค่อยจับผู้เป็นนายนอนลงช้าๆอย่างเบามือพลางนั่งลงข้างๆ เพื่ออยู่เฝ้าผู้เป็นนายอย่างอดห่วงไม่ได้ หญิงสาวร่างบางค่อยๆนอนลงอย่างว่าง่ายเนื่องด้วยจากความเพลียจึงหลับตาลงอย่างไม่ยากนัก