บทที่ 7...3/3
ลัลนานอนแล้วก็จริง แต่กลับยังนอนไม่หลับ คำพูดของรามินราวกับติดค้างอยู่ในสมอง ทำไมให้เขาถึงบอกให้เธออย่าไว้ใจใครง่ายๆ แม้กระทั่งเขา รามินก็หวังในหุ้น 5 เปอร์เซ็นต์นั้นหรือ หญิงสาวส่ายหน้ากับตัวเองคิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ถ้าเขาหวังร้ายกับเธอ เขาจะเสี่ยงอันตรายไปช่วยเธอทำไมทุกครั้ง นั่นสิเขาไปทันทุกครั้ง
“ทำไมเขาตามไปถูกทุกครั้ง แอบฝังไมโครชิพไว้ในตัวเราหรือเปล่า”
หญิงสาวพูดพึมพำกับตัวเองพลางลูบแขน ลูบขาและตามร่างกายว่ามีอะไรที่เพิ่มเข้ามาในร่างกายบ้างไหม
ไม่มีเลย...
“แล้วเขาตามไปช่วยได้ถูกที่ถูกเวลาได้ยังไง”
ลัลนาคิดว่าเอาไว้เราสองคน ‘สนิท’ กันมากกว่านี้ เธอจะลองถามเขาดู ตอนนั้นคนที่เก็บความลับเก่งภายใต้สีหน้าเรียบเฉยอาจจะตอบคำถาม แต่ก็นั่นล่ะ คนที่เดาความคิดได้ยากอย่างนั้น ต่อให้เธอว่าสนิทกับเขาแล้ว เขาอาจจะไม่ตอบอะไรเธอเลยก็ได้
ลัลนาได้ยินเสียงพูดคุยเบาๆ ไม่ได้เงียบอย่างเมื่อวาน รามินยังไม่ได้ออกไปทำธุระกระมัง การเดินทางกลับถูกเลื่อนจากเมื่อวาน ตอนนี้ลัลนาไม่รู้ว่ารามินจะพาเธอเดินทางกลับดูไบเมื่อไหร่ ทำให้เธอคิดว่าวันนี้คงออกแบบงานตามที่นาวินส่งรายละเอียดมาให้ทางอีเมล
หญิงสาวเดินเข้าครัวไปเพื่อทำอาหารเช้าให้ตัวเองและบอดี้การ์ด เท่าที่ของในตู้เย็นจะทำอะไรได้บ้าง เมื่อวานเธอแวะซื้อของมาเข้าตู้เย็นไว้บ้าง เช้านี้จึงยังพอเหลือของสดที่จะทำอาหาร เธอผสมแป้งและนำหอยนางรมมาล้างเพราะจะทำออส่วน ซึ่งทำไม่ยาก ใช้เวลาไม่มาก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ออส่วนของเธอก็เสร็จแล้วพร้อมๆ กับรถคันหนึ่งมาจอดหน้าบ้าน ลัลนามองผ่านกระจกบานเล็กก็เห็นว่าเป็นรถส่งอาหารมีสัญลักษณ์ของโรงแรม ครู่เดียวอิซาก็เดินมาหาเธอในครัวเพื่อบอกว่า
“ไปทานอาหารเช้าด้วยกันไหมครับ คุณรามินฝากผมมาชวน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำอาหารเช้าแล้ว ถ้าคุณอิซาไม่รังเกียจรับไปทานนะคะ” ลัลนาส่งจานที่ใส่ออส่วนไว้เต็มให้อิซาที่รับไปแล้วมองอาหารอย่างสนใจ แถมยังสูดความหอมจนคนทำเห็นแล้วชื่นใจ “ส่วนนี่ฝากให้คุณรามินค่ะ แต่ถ้าคุณรามินไม่ทานก็ฝากให้บอดี้การ์ดได้ค่ะ ฉันทำเผื่อให้ทุกคนแล้ว แต่บางคนอาจไม่อิ่มก็ได้”
“ขอบคุณมากครับคุณลัลนา น่าทานมากเลย มันเรียกว่าอะไรหรือครับ หอมมากๆ” อิซาชมจากใจ อาหารเช้าของลัลนาดูน่าทานกว่าอาหารโรงแรมที่เขาสั่งมาเสียอีก รามินบอกเขาว่าไม่อยากรบกวนลัลนา แต่วันนี้พวกเขาก็ได้อร่อยจากอาหารที่ลัลนาทำอยู่ดี
“ออส่วนค่ะ ลองไปทานดูนะคะ”
อิซาพูดตามแล้วยิ้มกว้างทำให้ใบหน้าโหดๆ เต็มไปด้วยหนวดเคราดูใจดีขึ้นมาทันที แต่แล้วอิซาก็หันกลับมาเพราะนึกขึ้นได้อีกเรื่อง
“อ้อ บ่ายวันนี้ต้องเดินทางกลับแล้วนะครับ คุณรามินมีงานด่วนเข้ามา”
“ถ้างั้นฉันขอออกไปทำธุระสัก 2 ชั่วโมงได้ไหมคะ” ลัลนาถามอย่างไม่แน่ใจนัก ก่อนจะพูดต่อถึงเหตุผลว่าทำไมถึงอยากไป “ฉันไม่ได้ไปไหนไกลหรอกค่ะ ฉันจะไปสุสานไปลาพ่อกับแม่ก่อนกลับ คุณอิซาจะส่งบอดี้การ์ดไปกับฉันกี่คนก็ตามใจเลยค่ะ คราวนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงต้องมีบอดี้การ์ด”
อิซาพยักหน้ารับคำสั่ง “ผมจะจัดการเรื่องคนให้นะครับ”
ลัลนายิ้มให้อิซาที่ยิ้มเขินๆ เมื่อถูกมอบรอยยิ้มให้ หญิงสาวเลยหัวเราะชอบใจเบาๆ ทำให้รามินที่กำลังจะเข้ามาในครัวชะงักมอง เปลี่ยนใจไม่เดินเข้ามา ตั้งแต่ลัลนาได้พบเขา เสียงหัวเราะของเธอกลายเป็นสิ่งที่หายาก อิซาไปทำอะไรเข้าถึงทำให้หญิงสาวหัวเราะได้
รามินสงสัยคิดว่าหากไม่ลืมจะถามบอดี้การ์ดคนสนิท ร่างสูงหันกลับแล้วเดินไปทางเดิม ลัลนามองเห็นหลังของรามิน แต่เปลี่ยนใจไม่เรียก ถ้าเขาอยากเข้ามาคงเข้ามาแล้ว แม้เธอจะสงสัยว่าเขามีอะไรจะพูดกับเธอหรือเปล่า
อะนะยัยลัลหัวเราะกับอิซาก็สงสัยว่าหัวเราะเพราะอะไรอีก รามินจะอยากรู้ไปทำไม ไปทำหน้าเรียบๆ ของแกโน่นไป 555
มี E-BOOK แล้ว โบว์ก็ยัง up นิยายต่อนะคะ คิดว่าโบว์จะลงให้อ่านถึงบทที่ 14 นะคะ อย่าว่ากันนะคะที่ลงจนจบไม่ได้
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะ MEB ประเภทนิยายรักค่ะ
โบว์ทำโปรโมชั่น ลดแหลกมากจาก 259 เหลือ 149 เป็นเวลา 25 วัน (ตอนนี้เหลือ 23 วัน) ตามภาวะเศรษฐกิจเลย ไม่เคยลดตอนทำโปรโมชั่นหนังสือใหม่ขนาดนี้เลย เร่เข้ามาค่า ซื้อแล้วรบกวนจิ้มดาวให้หน่อยนะคะ วิจารณ์ได้ ถ้าชอบก็ดีใจ ถ้าไม่ชอบอย่าว่าแรงนะคะ คนเขียนหัวใจไม่แข็งแรงค่า
ส่วนเว็บ ปิ่นโต โบว์ส่งไฟล์ไปทำ E-BOOK แล้ว แต่ช่วงวันหยุดคงปิดทำการเพราะวันหยุด ถ้ามีความคืบหน้าจะแจ้งให้ทราบนะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ
บรรพตี (อัมราน)
สารบัญ / นำทาง
- 👁️ ยอดวิว 125
- 👍 ถูกใจ
แสดงความคิดเห็น