บทที่ 20 จากลา และกับมา จบ

ห้าปีที่ผ่านมา เมืองหลวงที่ครั้งหนึ่งเคยถูกทำลายจากการบุกของมอนสเตอร์ ได้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ภายใต้แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า เสียงนกร้องประสานกับเสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่วิ่งเล่นริมลานน้ำพุ ช่วยย้ำเตือนว่าความสงบสุขได้กลับคืนมาแล้ว

 

เมืองแห่งนี้ได้รับการฟื้นฟูอย่างมหัศจรรย์ด้วยฝีมือของรูรุ อัจฉริยะด้านเวทมนตร์ที่เป็นผู้นำในการสร้างระบบป้องกันเมืองด้วยเวทแสงขั้นสูง ทั้งยังคิดค้นเทคโนโลยีเวทมนตร์ผสมผสานกับกลไกให้เมืองเจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าที่เคย เด็กหนุ่มผมสีฟ้าผู้เคยไร้ทิศทางในอดีต วันนี้เขาได้รับเกียรติให้เป็นอาจารย์พิเศษของวิทยาลัยเวทมนตร์ มีนักเรียนมากมายมาขอเรียนกับเขา หวังจะได้เรียนรู้ความลับของเวทขั้นสูง

 

อีกมุมหนึ่งของเมือง คาเสะยังคงอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดิม ใต้เงาไม้ใหญ่ที่เคยเป็นที่ซ้อมเวทมนตร์ร่วมกับไบรท์ หญิงสาวทุ่มเทพลังทั้งหมดในชีวิตเพื่อศึกษาวิชาแพทย์เวทมนตร์ เพื่อช่วยให้มายสามารถใช้เวทได้เหมือนกับคนทั่วไป

 

ความพยายามของเธอไม่สูญเปล่า สองปีก่อนเธอสามารถปลดผนึกพลังเวทในร่างของมายได้สำเร็จ เสียงร้องไห้แห่งความดีใจของมายในวันนั้นยังคงก้องในใจเธอจนถึงทุกวันนี้ คาเสะได้รับฉายาว่าเป็น แพทย์เวทมนตร์อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ และได้เป็นอาจารย์ในสถาบันการแพทย์เวทมนตร์

 

ส่วนไอ พี่สาวผู้เข้มแข็ง ตอนนี้ได้เข้าสู่สภาเวทมนตร์ มีตำแหน่งระดับเดียวกับโยดาและแอนนาในอดีต งานมากมายทำให้เธอแทบไม่มีเวลาพักผ่อน แต่เธอยังคงส่งจดหมายกลับมาหาน้องสาวเสมอ ด้วยถ้อยคำที่แฝงความห่วงใยและความรัก

 

โยดาและแอนนาไม่ได้กลับไปยังบ้านเกิดเช่นที่ตั้งใจไว้ พวกเขาย้ายมาอยู่ในเมืองหลวง เพื่อช่วยดูแลไอและอาสึนะ ยามว่าง แอนนาจะสอนเวทรักษาให้คาเสะอย่างใจเย็น ส่วนโยดาก็กลายเป็นอาจารย์สอนเวทมนตร์ให้กับอาสึนะและมาย โดยมีสนามหลังบ้านเป็นห้องเรียนลับ

 

ตอนนี้ทุกคนนั้นกำลังมุ่งไปตามเส้นทางของตนเอง

 

อาสึนะยิ้มออกมาหลังจากมองสมุดบันทึกของมาย ถึงแม้เด็กสาวจะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่จากการบอกเล่าและภาพความทรงจำที่เมฆาให้ดู ทำให้มายพอรู้เรื่องราวทั้งหมด

 

“วันนี้พวกพี่ไอจะกลับมาใช่ไหม”

 

“จริงด้วย” อาสึนะยิ้มออกมา วันนี้เป็นวันที่พวกไอจะกลับมาที่บ้านในรอบห้าปี

 

แสงแดดช่วงสายส่องผ่านกระจกหน้าต่างอาบตัวเด็กสาวทั้งสอง อาสึนะเดินไปนั่งข้างๆ มาย เด็กสาวผมน้ำตาลมองมายที่ตอนนี้อายุสิบสองปีแล้ว ผมที่ยุ่งเหยิงของเด็กสาวทำให้อาสึนะลุกขึ้น ก่อนที่จะหยิบหวีไม้ด้ามเล็กมาวีผมให้กับเด็กสาวอย่างอ่อนโยน

 

“หัดรักสวยรักงามบ้างสิ”

 

“ก็พี่คาเสะยังบอกเลยว่าไม่เป็นไร”

 

อาสึนะยู่หน้า ก่อนที่จะเดาะลิ้นอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “อย่าไปเชื่อคาเสะมากนักเลย พี่ของเธอนะไม่ใช่ไม่อยากแต่งตัว แต่ไม่มีเวลาแต่งต่างหาก”

 

“นักเวทรักษางานยุ่งงั้นหรอ?”

 

อาสึนะสั่นศีรษะ “ไม่หรอก มันเป็นนิสัยมากกว่า”

 

ทันใดนั้น กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของสมุนไพรเวทรักษาก็พัดมาตามลม ทำให้อาสึนะเงยหน้าไปมองที่ริมหน้าต่าง ผมสีเขียวสะบัดปลิวไปตามสายลม รอยยิ้มที่คุ้นตาส่งมาทักทายเด็กสาวทั้งสองจากนอกหน้าต่าง

 

“ทำไมไม่มาทางประตู”

 

“ก็บินมามันเร็วกว่านี่นา แล้วอีกอย่างฉันอยากมาเซอร์ไพรส์ย่ากับปู่ด้วย”

 

“เธอมาแบบนี้ใครก็รู้ทั้งนั้นแหละ”

 

“หรอ” คาเสะเปิดหน้าต่างก่อนที่จะเข้ามายังในห้องของอาสึนะ แสงแดดสาดส่องมาที่แผ่นหลังของเธอชั่วครู่ก่อนที่ร่างของเธอจะก้าวพ้นเข้ามาในร่ม เด็กสาวกวาดตามองเพื่อนของตนเอง

 

“นี่มันอะไรกันเนี่ย”

 

“อะไรเล่า อย่ามองแบบนั้น”

 

“สายแล้วเธอยังไม่คิดจะอาบน้ำอีกเหรอ?”

 

“ก็เมื่อคืนฉันทำงานดึกนี่นา” คาเสะยกมือปิดปากหาวเบาๆ ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงบนเบาะใกล้ๆ มาย กลิ่นหอมจากสมุนไพรยังคงอบอวลอยู่ในห้อง ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและเป็นกันเอง

 

อาบแสงแดดอุ่นที่ส่องลอดเข้ามาเป็นลวดลายสีทองอ่อนบนพื้นไม้

 

เสียงนกน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่บนกิ่งไม้หน้าต่าง เสริมให้เช้านี้ดูสงบและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา คาเสะหลับตาเล็กน้อยราวกับจะพักหายใจให้เต็มปอด ก่อนจะเผยยิ้มบางๆ ออกมา

 

“ฉันคิดถึงบ้านจัง” เธอเอ่ยเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเอง แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกจริงใจ

 

อาสึนะหันไปมองเพื่อนสนิท ก่อนจะพยักหน้า “ฉันก็เหมือนกัน… ถึงจะอยู่ที่นี่ตลอด แต่บรรยากาศแบบนี้ มันเหมือนบ้านจริงๆ ก็วันนี้แหละ”

 

มายที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ เงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคน ดวงตาของเธอทอแววแห่งความสุข แม้เธอจะยังเด็ก แต่เธอรับรู้ได้ถึงสายใยที่เชื่อมโยงผู้คนในห้องนี้เข้าด้วยกัน มันคือความผูกพัน ที่ไม่มีเวทมนตร์ใดเสกขึ้นได้

 

“ถ้าพี่ไอกลับมา ถึงจะบ่นก็เถอะ แต่...ก็อยากกอดพี่จัง” มายพูดเบาๆ พลางกอดสมุดบันทึกไว้แนบอก

 

คาเสะเอื้อมมือไปลูบศีรษะของน้องสาวเบาๆ ดวงตาสีมรกตเปล่งประกายอ่อนโยน “ก็เตรียมตัวไว้ให้ดีละกัน พี่ไออาจจะกอดซะแน่นจนหายใจไม่ออกเลยก็ได้”

 

เสียงหัวเราะของทั้งสามคนประสานกัน ดังก้องอยู่ภายในห้องนั้น ท่ามกลางแสงแดดอ่อนและกลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ ที่ยังไม่จางหาย มันคือภาพแห่งความสงบสุขที่หอมหวานและอบอุ่นเกินบรรยาย

 

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นบนพื้นไม้ของบันไดเก่าแก่ที่ได้รับการดูแลอย่างดี แสงแดดอุ่นส่องลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่ปลายทางเดิน ทาบเงาทั้งสามบนผนังสีอ่อนของบ้าน

 

อาสึนะก้าวลงก่อน รอยยิ้มจางๆ ประดับอยู่บนใบหน้า เด็กสาวเดินอย่างสงบแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ กระโปรงสีครีมของเธอสะบัดเบาๆ ตามจังหวะก้าว มองไปยังห้องโถงเบื้องล่างที่กลิ่นอาหารลอยโชยขึ้นมาแตะจมูก

 

มายเดินตามมาติดๆ มือเล็กเกาะราวบันไดไว้แน่น ดวงตาเป็นประกายเมื่อได้กลิ่นข้าวสวยหอมๆ และเสียงจานช้อนกระทบกันเบาๆ จากชั้นล่าง ความตื่นเต้นที่ไอจะกลับบ้านในวันนี้ ทำให้เธอก้าวลงอย่างร่าเริง

 

คาเสะตามลงมาเป็นคนสุดท้าย เด็กสาวหาวเบาๆ มือหนึ่งยีผมยุ่งๆ ของตัวเอง สายตายังปรือๆ จากการนอนน้อยเมื่อคืน แต่ใบหน้าก็ยังเปื้อนยิ้ม ลมจากหน้าต่างด้านข้างพัดให้เส้นผมสีเขียวของเธอปลิวไหวเบาๆ เธอสูดลมหายใจลึกก่อนจะพึมพำ “กลิ่นข้าวเช้านี่ดีที่สุดเลย…”

 

เมื่อทั้งสามเดินถึงชั้นล่าง แสงแดดจากหน้าต่างบานใหญ่ทาบแสงลงบนพื้นไม้ เผยให้เห็นโต๊ะอาหารที่วางเรียงด้วยอาหารหลากหลายอย่าง พร้อมกับรอยยิ้มของคนที่เฝ้ารออยู่ที่นั่น

 

ทุกคนเริ่มนั่งประจำที่ คาเสะนั่งลงข้างๆ มาย ส่วนอาสึนะนั่งฝั่งตรงข้ามกับไอ โต๊ะอาหารดูคึกคักขึ้นมาทันทีเมื่อทุกคนอยู่พร้อมหน้า กลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยคลุ้งทั่วห้อง ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น

 

“ดูเหมือนว่าทุกคนจะสบายดีนะ” ไอพูดพลางตักผักผัดใส่จานของมาย

 

“หนูกำลังฝึกเขียนเวทค่ะ เป็นของที่พี่ไบรท์เคยให้แบบฝึกหัดไว้ด้วย” มายพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

 

“แล้วเธอล่ะ คาเสะ ยังบินมั่วๆ อยู่รึเปล่า?” ไอหันไปแซวเพื่อนอีกคนที่กำลังเคี้ยวหมูทอดอย่างเพลิดเพลิน

 

คาเสะยักไหล่ “ฉันไม่มั่วนะ แค่เลือกทางที่สั้นที่สุดต่างหาก”

 

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากรูรุที่เพิ่งนั่งลงหลังจากเสิร์ฟข้าวให้ทุกคน “ขืนสั้นกว่านี้เธอคงได้พุ่งเข้ากำแพงบ้านแน่ๆ”

 

โยดาพยักหน้าเห็นด้วย ขณะกำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ “เมื่อวานตายังเห็นหนูเกือบชนหลังคาโรงนาอยู่เลย”

 

อาสึนะหันไปทางไอ “แล้วพี่หายไปตั้งหลายปี ไปทำอะไรมาบ้างคะ?”

 

ไอวางช้อนลงเล็กน้อย ก่อนตอบเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความนุ่มลึก “ออกเดินทาง ไปศึกษาวิชาเวททางตะวันตก... และตามหาเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับพลังของไบรท์”

 

ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินชื่อนั้น ก่อนที่มายจะเอ่ยเบาๆ “พี่ไบรท์... จะกลับมามั้ยคะ?”

 

ไม่ทันที่ใครจะตอบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

ทุกสายตาหันไปที่หน้าประตู ริมฝ่ามืออาสึนะยังค้างอยู่กลางอากาศ ราวกับรู้ว่าเจ้าของพลังเวทที่คุ้นเคยนั้นคือใคร

 

“ไบรท์...” อาสึนะพึมพำ

 

พลังเวทที่แผ่ออกมานั้นอบอุ่น หนักแน่น และแฝงไปด้วยกลิ่นอายของท้องฟ้า แสงสว่าง และคำสัญญา

 

อาสึนะลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินไปที่ประตู บรรยากาศในห้องเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนต่างรอฟังเสียงบานประตูที่กำลังจะเปิดออก

 

มือของอาสึนะแตะลงบนลูกบิดเบาๆ

 

แกร๊ก