บทที่ 19 จากลา 2

 

 

ไอลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับตื่นจากฝันร้าย ร่างกายของเธอกลับมาสมบูรณ์ไร้ร่องรอยของบาดแผล พลังเวทที่เคยพรากไปกลับหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายอีกครั้ง ราวกับว่าไม่เคยถูกใช้ไปเลยแม้แต่น้อย ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอ ดวงตาคมจ้องมองไปยังเบื้องหน้า เธอเห็นร่างของย่าผู้ชรานอนหลับสนิทอยู่กลางพื้นดินแห้ง แต้มเหงื่อและริ้วรอยแห่งความเหน็ดเหนื่อยยังคงปรากฏให้เห็นชัด

 

หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึ้นก่อนจะมองไปรอบตัว สายตาเธอพบคาเสะกำลังนั่งพิงต้นไม้อย่างหมดแรง ลมหายใจหอบถี่ ผมเปียข้างหนึ่งหลุดลุ่ยจากการต่อสู้

 

“พักก่อนดีไหม” ไอเอ่ยเสียงแผ่วเบา

 

คาเสะส่ายหน้าทันที ความมุ่งมั่นในดวงตาของเธอยังคงไม่ลดลง

 

“ไม่ได้หรอกค่ะ เหลืออาจารย์โยดาที่หนูยังไม่ได้รักษา”

 

ไอถอนหายใจยาว ความหมายในคำพูดของคาเสะทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวขึ้นมาเบาๆ เป็นไปได้เหรอ…ว่าท่านอาจารย์โยดาจะยังมีชีวิตอยู่?

 

ไอพยักหน้ารับ ก่อนจะหมุนตัวไปยังจุดที่มีน้ำแข็งขนาดมหึมาตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ภายในนั้น ร่างของชายชราในชุดคลุมยาวสีน้ำเงินเข้มยังคงนอนแน่นิ่ง ไม่มีแม้แต่รอยขยับของลมหายใจ ราวกับว่าเวลาถูกหยุดไว้เฉพาะภายในก้อนน้ำแข็งนั้น

 

ก่อนที่ไบรท์จะจากไป เขาได้บอกกับไอว่า หากเธอสามารถใช้เวทมนตร์ทำลายน้ำแข็งนี้ได้ โยดาจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง…

 

แต่เธอไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ไบรท์พูด ภาพในหัวของเธอยังชัดเจน — ดาบสีดำมืดที่ไบรท์ถือไว้ในมือนั้น…แทงตรงเข้าสู่หัวใจของโยดาด้วยแรงอาฆาต การกระทำนั้นรุนแรงเกินกว่าจะบอกว่าเป็นการช่วยชีวิต ดูยังไงชายชราก็ไม่น่ารอด

 

“มองอะไรอยู่หรอคะอาจารย์?” เสียงอาสึนะทำให้ไอสะดุ้งเล็กน้อย หลุดออกจากห้วงความคิด

 

ไอหันมองเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ดวงตากลมโตของอาสึนะเต็มไปด้วยความสงสัยและความห่วงใย เธอกวาดสายตามองสำรวจเด็กทั้งสาม — คาเสะ, อาสึนะ, และรูรุ — ทุกคนยังปลอดภัย ไม่มีบาดแผลใดๆ ให้เห็น ไอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

“มันเกิดอะไรขึ้นหรอค่ะพี่ไอ ทำไมตาโยดาถึงเป็นอย่างนั้น?”

 

หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอสั่นไหว เธอลังเลระหว่างความจริงกับความหวังที่ยังริบหรี่ สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจเล่า

 

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน…แต่ว่าพี่เห็นไบรท์ใช้ดาบแทงไปที่หัวใจของตาโยดา แล้วก็ไบรท์…เป็นคนฆ่าตาโยดาเอง”

 

ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งป่า เสียงลมพัดใบไม้เสียดสีกันเบาๆ แต่กลับฟังดูหนักอึ้งกว่าที่เคยเป็น

 

“มันอาจเกี่ยวกับอนาคต…” ไอพึมพำออกมา 

 

“…อนาคตที่ย่ากับไบรท์พูดถึง…”

 

“ว่าแต่…เธอมีวิธีดูได้ไหมว่าตายดายังมีชีวิตอยู่ไหม?” อาสึนะถามขึ้นมา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังที่ยังไม่ดับไป

 

คาเสะสั่นศีรษะช้าๆ สีหน้าผิดหวัง

 

“เวทน้ำแข็งที่ใช้ปิดกั้นการหายใจ หนูเลยสังเกตลมหายใจไม่ได้ แต่ว่ามีเรื่องนึงที่หนูแปลกใจค่ะ…”

 

เธอหยุดพูด ดวงตาหยีลงขณะจ้องมองไปยังน้ำแข็งก้อนนั้นอย่างตั้งใจ ราวกับกำลังค้นหาความลับบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใน

 

“ถ้าไบรท์ต้องการฆ่าพวกเราจริง ๆ ล่ะก็พวกเราคง”

 

หนึ่งวันต่อมา...

 

ม่านหมอกแห่งพลังความมืดแผ่ปกคลุมทั่วบริเวณ กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วสนามรบ ร่างของผู้กล้าจากต่างโลกนอนแน่นิ่งบนพื้น บ้างไร้ศีรษะ บ้างแขนขาด ขาขาด เลือดสีแดงสดทะลักออกมาจนกลายเป็นแอ่งนองราวกับทะเลเลือด

 

เศษซากของความหวัง กระจัดกระจายทั่วพื้นที่

 

ชายหนุ่มสวมหน้ากากในชุดเกราะสีดำยืนแข็งทื่ออยู่ท่ามกลางฉากนองเลือด ดวงตาภายใต้หน้ากากเบิกกว้างอย่างตกตะลึง เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มใบหน้า ความกลัวแล่นพล่านไปทั่วร่าง หากเป็นไปได้ เขาอยากจะหันหลังแล้วหลบหนีไปจากนรกแห่งนี้

 

ทว่า...ตั้งแต่ที่ไบรท์ปรากฏตัวขึ้นพร้อมพลังอันลึกล้ำ พลังเวทมนตร์ของพวกเขาทุกคนก็ถูกผนึกจนไม่อาจใช้ได้แม้แต่เศษเสี้ยว จอมปราชญ์ผู้ซึ่งเขาหวังจะร่วมมือกลับนอนทอดร่างไร้วิญญาณเสียแล้ว ดวงตาเบิกโพลงของผู้ตายยังจ้องมองท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า

 

‘ผู้ที่คิดจะเป็นจักรพรรดิ… ผู้ที่เคยไร้เทียมทานทั้งเมฆาและโยดา… ไม่คิดเลยว่าพอไร้เวทมนตร์แล้วก็อ่อนแอไร้ประโยชน์เช่นนี้สินะ’

 

“นี่หรอคนที่เคยสู้ได้ทั้งเมฆาและโยดา ช่างอ่อนแอจริง”

 

เสียงในหัวของชายหนุ่มเอ่ยประโยคเย้ยหยัน ราวกับมีปิศาจกำลังกระซิบข้างหู

 

ท่ามกลางความเงียบสงัด ชายหนุ่มเผ่าเดมอนซึ่งไร้แขนซ้ายยืนยิ้มเยาะ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล แต่แววตายังเปี่ยมด้วยความภักดี เขายกมือขวาขึ้นผายไปยังเด็กหนุ่มผู้ยืนอยู่บนแท่นหินกลางสนามรบ

 

"นายท่านแห่งข้า... เชิญปลิดชีพชายผู้นี้ได้เลยขอรับ"

 

ไบรท์ เด็กหนุ่มเจ้าของนามผู้เป็นดั่งแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิด พยักหน้าเบา ๆ สายตาของเขาเย็นชาและแน่วแน่

 

"แม้แกจะได้รับดีเอ็นเอจากเผ่ามารและเผ่าเทพ... แต่พลังของแกกลับอ่อนแออย่างน่าขัน"

 

เสียงของไบรท์แทรกผ่านความเงียบเยือกเย็นจนผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่สะท้านไปถึงกระดูก

 

"นี่... นี่มันอะไรกัน? ทำไมคนที่ฆ่าฉันถึงไม่ใช่เจ้านั่น แต่กลับเป็นแก?" ชายสวมหน้ากากเอ่ยอย่างสิ้นหวัง

 

ไบรท์ยิ้มเย็น ดวงตาของเขาวาววับเหมือนดวงดาวในราตรีมืดมิด

 

"คนที่ฆ่าแก... จะเป็นฉันหรือเป็นเมฆา มันก็ไม่ต่างกัน เพราะว่าสิ่งที่รอแกอยู่คือ... ความตาย"

 

สิ้นคำ ไบรท์สะบัดดาบในมือ เสียงโลหะเฉือนอากาศดังก้องก่อนที่ศีรษะของชายสวมหน้ากากจะหลุดออกจากบ่า เลือดสีแดงพุ่งออกมาเป็นสายราวน้ำพุ

 

 

 

ร่างไร้วิญญาณล้มลงกระแทกพื้นอย่างไร้เสียง

 

ความเงียบงันกลับคืนมาอีกครั้ง

 

...ยกเว้นเสียงลมหายใจของผู้รอดชีวิตที่ยังไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตา

 

“จัดการให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่เงา”

 

ลูกน้องของไบรท์ขยับทันที

 

เขาก้าวออกมา สูดอากาศหนาวเย็นข้างนอก ลมเหน็บพัดใบหน้า ขัดแย้งกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบ

 

อีกไม่นาน... เขาจะต้องจากที่นี่

 

ไปยังที่ไกลแสนไกล และไม่มีวันได้หวนคืน

 

“รู้สึกเสียดายหรือ?”

 

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

 

ไบรท์หันไป

 

“ไม่คิดว่าท่านจะมา…”

 

“ฉันต้องมา นายช่วยฉัน... ไม่สิ ช่วยพวกเราทุกคน”

 

“ก็แค่เรื่องเล็กน้อย”

 

“ไม่เลย นายทั้งปกป้องลูกสาวของเรา และโลกใบนี้”

 

“ผมนึกว่าท่านคาดไว้แล้วเสียอีก”

 

เมฆาส่ายหัว

 

“ไม่ได้คาด ตอนแรกคิดว่าต้องย้อนเวลาอีกครั้ง… แต่ครั้งนี้ คงเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ”

 

“ผมเองก็คิดแบบนั้น…”

 

“ถ้านายไม่อยากไป… ฉันมีวิธี”

 

ไบรท์ส่ายหน้า

 

“ไม่ได้ ถ้าผมไม่ไป สงครามจะไม่จบ พวกอาสึนะจะไม่มีวันได้อยู่สงบสุข

 

แต่ถ้าผมไป… และชนะ ผมจะยุติสงครามนี้ได้”

 

“แต่ว่า ก่อนที่จะไปข้ามีสิ่งที่จะมอบให้กับเจ้า” เมฆาสะบัดมือ แสงสีขาวล้อมรอบร่างกายของไบรท์เด็กหนุ่มหลับตาก่อนที่จะลืมตาขุ้นออีกครั้ง

 

“นี่มัน….”