บทที่ 172 ร้านขายยาเพลิงโลหิต

ลู่หยางเลือกเรียนสูตรอาหารสูตรใหม่อย่างฉับพลัน และในช่วงนี้ความสามารถของเขาก็ถูกจำกัดเนื่องมาจากว่ายังไม่มีอาหารดี ๆ แต่ในตอนนี้เขามีอาหารสูตรใหม่แล้วเขาจึงไม่จำเป็นจะต้องกังวลเรื่องชีวิตที่จะหมดไปในระหว่างการต่อสู้อีกต่อไป

หลังมองดูเวลาแล้วพบว่ามันเป็นช่วงดึกแล้ว ลู่หยางจึงพูดว่า

“คืนนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ 8 โมงเช้าค่อยมาเจอกัน”

“ได้ครับ/ค่ะ” ทุกคนกล่าวก่อนที่จะแยกย้ายกันออกจากเกม

ระหว่างนั้นลู่หยางก็ทำการส่งข้อความบอกเสี่ยวเหลียงกับพวกฮั่นอิ่งให้ออกจากเกม ส่วนมู่ยี่อยู่คนละเผ่าพันธุ์เขาจึงไม่สามารถส่งข้อความแจ้งภายในเกมได้

ระบบ: คุณต้องการจะออกจากเกมหรือไม่?

ลู่หยางเลือกยืนยันออกจากเกม ก่อนที่เขาจะถอดหมวกและตบไหล่เรียกมู่ยี่เบา ๆ

เมื่อสัมผัสได้ถึงการสะกิด มู่ยี่ก็รีบออกจากเกมพร้อมกับพูดกับลู่หยางอย่างร้อนรน

“พี่ ผมอยากแก้ไขสัญญา”

พวกเสี่ยวเหลียงก็เพิ่งจะออกจากเกมและกำลังจะรายงานผลงานวันนี้ให้ลู่หยางฟัง แต่พอพวกเขาได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม ทุกคนก็หันมองไปทางมู่ยี่อย่างประหลาดใจ

“มีอะไรงั้นเหรอ?” ลู่หยางถาม

“ตอนนี้ผมมีนักปรุงยาในสังกัด 20 คน ทำน้ำยาต้านพิษออกมาได้ 3,000 ขวด ประกอบกับผมทำน้ำยาเองได้อีก 300 ขวด ถ้าตามสัญญาผมจะได้รับเงิน 3 เหรียญทอง แต่ว่านั่นมันมากสำหรับผมจนเกินไป” มู่ยี่กล่าวอย่างตื่นตระหนก

วันนี้ทางตัวเกมเพิ่งปล่อยระบบแลกเปลี่ยนเงินตราและอัตราการแลกเปลี่ยน 1 เหรียญทองคือ 300 เครดิต ทั้ง ๆ ที่มู่ยี่ยังไม่ชำนาญการปรุงยา แต่การทำงานในวันนี้เพียงแค่วันเดียวกลับสามารถสร้างเงินให้กับเขาได้ถึง 900 เครดิต ซึ่งมันเป็นเงินที่เยอะมากจนเกินไป

“เยอะมาก! นี่ถ้านายทำแบบนั้นได้ทุกวันทั้งเดือนนายจะได้เงินเกือบ 30,000 เครดิตเลยนะ” เสี่ยวเหลียงกล่าว

“ใช่ครับ มันมากเกินไป ผมเลยบอกว่าผมรับมันเอาไว้ไม่ได้” มู่ยี่กล่าวย้ำ

ท้ายที่สุดเขากับน้องสาวก็ได้ลู่หยางช่วยจนมีที่พักอาศัย แล้วเขาจะกล้ารับเงินมากขนาดนั้นจากลู่หยางได้ยังไง

ลู่หยางโอบไหล่มู่ยี่ด้วยรอยยิ้มพร้อมกับพูดว่า

“ไอ้เด็กโง่ เงินนี่มันเป็นของนายและต่อไปนายจะได้เงินมากกว่านี้อีก ดังนั้นเก็บมันเอาไว้เถอะ”

“แต่ว่า…” มู่ยี่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ถูกลู่หยางห้ามเอาไว้เสียก่อน

“พรุ่งนี้ฉันจะให้สูตรยานายไปเพิ่ม นายจะต้องเปิดร้านขายยาพร้อมกับรับคนเพิ่มไปพร้อม ๆ กัน อย่างน้อยฉันก็ต้องการให้นายมีนักปรุงยาในสังกัดมากกว่า 80 คน” ลู่หยางกล่าว

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่ว่าเรื่องเงิน…” มู่ยี่ยังคงไม่อยากรับเงินจำนวนมากขนาดนี้เอาไว้อยู่ดี

“ถ้านายเห็นฉันเป็นพี่ชายก็รับเงินเอาไว้ห้ามปฏิเสธ” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับกอดไหล่มู่ยี่แน่นขึ้น

เด็กหนุ่มทำได้เพียงแต่กระพริบตาปริบ ๆ สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงแต่พูดยอมรับออกไปว่า

“ก็ได้ครับ”

ลู่หยางเผยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปพูดกับพวกเสี่ยวเหลียง

“พวกนายก็เตรียมใจเอาไว้ด้วย อีกไม่กี่วันพวกนายจะได้เงินมากกว่าที่มู่ยี่ได้อีก”

“หา?” พวกเสี่ยวเหลียงมองทางลู่หยางอย่างประหลาดใจ

“ลูกพี่แล้วพวกเราจะต้องทำอะไรบ้าง?” เสี่ยวเหลียงถาม

“ตอนนี้ตั้งใจเก็บเลเวลไปเรื่อย ๆ รอฉันทำภารกิจหนึ่งให้เสร็จก่อน” ลู่หยางกล่าว

“ครับ/ค่ะ”

“เอาล่ะมาออกกำลังกายกันหน่อยจะได้ไปนอนพักกัน” ลู่หยางนำทีมออกกำลังกายเบา ๆ ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปล้างหน้า, แปรงฟันและเข้านอน

ระหว่างนี้ฮั่นจงก็ได้ยินบทสนทนาอย่างชัดเจนและมันก็ทำให้เขากำลังนั่งคิดอยู่อย่างจริงจัง

—

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลังจากอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ลู่หยางก็ล็อกอินเข้าไปภายในเกม ก่อนที่จะได้พบว่าพวกฉิงชางยังไม่ได้เข้าเกมมาทั่วทั้งห้องโถงจึงมีเขาอยู่เพียงแค่คนเดียว

หลังจากตรวจสอบกล่องจดหมาย เขาก็ได้พบว่าจินปู้ฮวนส่งข้อความมาหาเขา

จินปู้ฮวน: หัวหน้า ผมรับสมัครนักปรุงยาได้ครบ 80 คนแล้วครับ จะให้ผมทำยังไงต่อ?

ลู่หยาง: รอฉันกลับไปก่อน

ชายหนุ่มหยิบม้วนคัมภีร์ย้อนกลับเพื่อเทเลพอร์ตไปยังเมืองเซนต์กอลล์ ซึ่งในวันนี้บรรยากาศภายในเมืองคึกคักกว่าปกติมากเนื่องมาจากระบบแลกเปลี่ยนเงินตรา มันจึงทำให้สภาพเศรษฐกิจภายในเมืองขับเคลื่อนได้อย่างลื่นไหลมากกว่าเดิม

ลู่หยางสวมผ้าคลุมปิดบังร่างกายก่อนที่จะเดินนำชุดเซ็ตหุบเขางูพิษที่เหลืออีกกว่า 30 ชุดไปขายในร้านค้าประมูล โดยมันประกอบไปด้วยชุดเซ็ตอุปกรณ์ระดับเงิน 1 ชุด, ชุดเซ็ตอุปกรณ์ระดับเหล็ก 16 ชุดและชุดเซ็ตอุปกรณ์ระดับทองแดงอีก 11 ชุด

ชุดเซ็ตอุปกรณ์ระดับเงินถูกตั้งเอาไว้ที่ 3 เหรียญทอง, ชุดเซ็ตอุปกรณ์เหล็กตั้งเอาไว้ที่ 2 เหรียญทองและชุดเซ็ตอุปกรณ์ระดับทองแดงถูกตั้งเอาไว้ที่ชุดละ 1 เหรียญทอง

“ดูนั่น! มีคนเอาชุดเซ็ตหุบเขางูพิษมาขาย”

“ขายเป็นเซ็ตเลยด้วย”

ระบบ: คุณขายชุดเซ็ตหุบเขางูพิษระดับเงินสำเร็จ ได้รับ 2 เหรียญทอง 97 เหรียญเงิน

…

ร้านค้าประมูลตกอยู่ในความวุ่นวายทันที และก่อนที่ลู่หยางจะทันได้ตั้งตัว ชุดเซ็ตอุปกรณ์ทั้งหมดที่เขาวางขายก็ถูกซื้อออกไปจนหมด

“นี่ฉันขายถูกไปเหรอเนี่ย?” ลู่หยางคิดในใจ เพราะในตอนแรกเขาคิดว่าราคาที่เขาตั้งเป็นราคาที่สูงมากแล้ว แต่ใครจะไปคิดว่ากำลังซื้อของผู้เล่นจะพุ่งขึ้นมาสูงถึงขนาดนี้

“ไหน? ชุดเซ็ตหุบเขางูพิษอยู่ไหน?”

“นายมาช้าไป ตอนนี้มันถูกขายหมดแล้ว”

“โธ่เว้ย! ทำไมคนอื่นมันเร็วจังวะ”

ผู้เล่นมากมายต่างพากันบ่น เพราะหลาย ๆ คนมีเงินแต่ไม่มีเวลาไปหาชุดเซ็ตอุปกรณ์พวกนั้นด้วยตัวเอง

ลู่หยางมองดูร้านค้าประมูลที่คึกคักอย่างครุ่นคิด ก่อนที่เขาจะนำเงินทั้งหมดที่ได้รับมาเดินไปหาเจ้าหน้าที่ภายในวังหลวง

“ว่าไง วันนี้อยากจะซื้ออะไรล่ะ?” แอบบริดถาม ก่อนที่มันจะมีหน้าต่างซื้อขายปรากฏขึ้นตรงหน้าของลู่หยางในทันที

ชายหนุ่มทำการเลือกซื้อสูตรน้ำยาโจมตี, น้ำยาป้องกัน, น้ำยาเวทมนตร์, น้ำยาพลังชีวิตทั้งสิ้นสี่ชนิด โดยเขาซื้อพวกมันไปทั้งสิ้นอย่างละ 40 สูตร

ในชาติก่อนช่วงเวลานี้คือช่วงที่กำลังจะเข้าสู่ยุคแย่งชิงดินแดน กิลด์ต่าง ๆ จึงต้องการน้ำยาทั้งสี่ชนิดนี้อย่างเร่งด่วน และพวกมันก็ถือได้ว่าเป็นน้ำยาระดับสูงที่จะมาช่วยทำลายความสมดุลย์ระหว่างผู้เล่นได้

หลังจากซื้อสูตรน้ำยาลู่หยางก็เดินทางมายังทิศตะวันออกของเมือง จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปภายในร้านปรุงยาและได้พบกับนักปรุงยาที่เพิ่งถูกรับเข้ามาใหม่ทั้งหมดยืนอยู่ในห้องโถงชั้นที่ 1 โดยมีนักปรุงยารุ่นพี่หลายคนกำลังอธิบายเทคนิคการปรุงยาให้พวกเขาฟัง

เมื่อจินปู้ฮวนเห็นลู่หยาง เขาก็รีบพาชายหนุ่มขึ้นไปยังสำนักงานบนชั้นที่ 2

“อาจารย์ น้ำยาที่คุณให้สูตรผมมาขายดีมากครับ ฉือมู่ที่รู้ว่าผมเป็นคนทำน้ำยาจึงอยากจะรับซื้อน้ำยาทั้งหมดแต่เพียงคนเดียว”

“ถ้าทำแบบนั้นเราก็เป็นศัตรูกับคนอื่นกันพอดีสิ แบ่งคนที่เพิ่งรับเข้ามาใหม่ออกเป็น 4 กลุ่ม ๆ ละ 20 คน แล้วให้พวกเขาเรียนสูตรพวกนี้กลุ่มละ 1 สูตร” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับส่งสูตรน้ำยาที่เพิ่งซื้อมาใหม่ให้กับจินปู้ฮวน

“โอ้โห! คราวนี้พวกเรารวยเละแน่ ๆ” จินปู้ฮวนมองสูตรน้ำยาพร้อมกับเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น

“เอาเงินที่ได้ช่วงนี้มา เดี๋ยวฉันจะเอาไปอัปเกรดร้านขายยา” ลู่หยางกล่าว

จินปู้ฮวนรีบหยิบสมุดบัญชีและถุงเงินออกมายื่นให้กับลู่หยาง

“นี่คือบัญชีกับเงินอีก 264 เหรียญทองครับ”

ลู่หยางนำสมุดบัญชีออกมาเปิดอ่านผ่าน ๆ ก่อนที่เขาจะพูดว่า

“ฉันเชื่อใจนาย ต่อไปนายเอาบัญชีมาให้ฉันดูเดือนละครั้งก็พอ”

“ขอบคุณครับอาจารย์” จินปู้ฮวนกล่าวอย่างซาบซึ้ง

หลังจากได้รับเงินลู่หยางก็ทำการเปิดหน้าต่างของระบบพร้อมกับทำการเลือกอัปเกรดร้านค้า

ระบบ: ร้านขายยาระดับกลางจำเป็นจะต้องใช้เงินค่าอัปเกรด 100 เหรียญทอง

ลู่หยางทำการกดตกลงก่อให้เกิดแสงสว่างด้านนอกตัวอาคาร จากนั้นตึกที่เคยมี 3 ชั้นก็มีพื้นที่เพิ่มขึ้นมาอีกชั้นหนึ่ง

ลู่หยางเลือกรวมพื้นที่ชั้นที่ 1 กับชั้นที่ 2 เข้าด้วยกัน ทำให้พื้นที่ชั้นหนึ่งกลายเป็นห้องโถงขนาดใหญ่และมีพื้นที่สำหรับการขายเพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นสองเท่า

พื้นที่ชั้นที่ 2 แบ่งออกเป็นพื้นที่สำหรับการขายยาชนิดพิเศษและห้องเก็บสมุนไพรซึ่งยังไม่ได้เปิดให้บริการ ส่วนพื้นที่ชั้นที่ 3 ก็ยังคงเป็นห้องสำหรับการปรุงยาอยู่เช่นเดิม

นอกจากนี้ลู่หยางยังเลือกซื้ออุปกรณ์สำหรับการปรุงยามาเพิ่มอีก 80 ชุดและมันก็ทำให้เขาสูญเสียเงินไปอีกกว่า 80 เหรียญทอง

เมื่อได้เห็นอุปกรณ์เรียงรายเหมือนกับอยู่ในโรงงาน จินปู้ฮวนก็ถามขึ้นมาว่า

“อาจารย์ นี่คุณใช้เงินไปหมดเลยเหรอครับ?”

“ธุรกิจกำลังเป็นไปด้วยดี ฉันก็ต้องลงทุนเพิ่มเป็นธรรมดา ว่าแต่ตอนนี้เรื่องสมุนไพรเป็นยังไงบ้าง?” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ผมกลัวว่าฉือมู่จะรู้ความลับของเรา ผมเลยทำสัญญากับฉงป้าเพิ่มเติมขึ้นมาด้วย เมื่อวานคุณก็บอกว่าจะเปิดร้านขายยาผมเลยขอซื้อวัตถุดิบจากทั้งสองคนนี้มาให้พอคน 100 คนปรุงยาได้ 5 วัน นอกจากนี้ยาต้านพิษที่ผมทำเมื่อคืนก็ยังไม่ได้ปล่อยออกไปวางขาย” จินปู้ฮวนกล่าว

“ดีมาก อีก 1 ชั่วโมงเปิดร้านได้เลย” ลู่หยางกล่าว

—

ร้านประมูล

“แปลกจัง ทำไมวันนี้ถึงยังไม่มีคนมาขายยาต้านพิษล่ะ?”

“ฉันก็รอยาต้านพิษไปลงดันเจียนอยู่เหมือนกัน”

“เฮ้ย! คนขายยารีบเอาน้ำยามาขายเร็ว ๆ เข้า”

…

ผู้เล่นมากมายต่างก็เริ่มส่งเสียงบ่น แต่ในขณะที่พวกเขากำลังร้อนใจ ลู่หยางก็ให้จินปู้ฮวนประกาศโฆษณาผ่านทางช่องแชทโลก

“ร้านขายยาเพลิงโลหิตทางทิศตะวันออกของเมืองเปิดให้บริการแล้ว ทางร้านเป็นผู้ควบคุมการขายยาต้านพิษแต่เพียงผู้เดียว หากใครมาก่อนรับน้ำยาไปก่อนได้เลย”

ผู้คนทั่วทั้งเมืองต่างก็หันมามองหน้ากัน เพราะจนกระทั่งในตอนนี้มันก็ยังไม่มีร้านขายยาเปิดภายในเมืองเลยแม้แต่ร้านเดียว จู่ ๆ มันกลับมีร้านขายยาเปิดให้บริการอย่างกะทันหัน ยิ่งไปกว่านั้นมันยังมียาต้านพิษวางขายภายในร้านแห่งนี้ด้วย

ผู้เล่นจำนวนมากแห่กันไปทางทิศตะวันออกของเมืองอย่างคึกคัก ก่อนที่พวกเขาจะได้พบกับอาคาร 4 ชั้นอันโดดเด่น

จินปู้ฮวนยืนยิ้มอยู่หลังเคาน์เตอร์ ซึ่งในร้านขายยานอกเหนือจากจะมีน้ำยาต้านพิษวางขายแล้วมันยังมีน้ำยาอีกสี่ชนิดวางขายอย่างโดดเด่นอีกด้วย

เพื่อช่วยโปรโมตในวันเปิดร้าน ลู่หยางจึงลงมือช่วยปรุงน้ำยาทั้งสี่ชนิดที่เพิ่งซื้อสูตรมาด้วยตัวเอง โดยเขาได้ใช้เตาปรุงยาขนาดใหญ่และภายใน 1 ชั่วโมงเขาก็ปรุงน้ำยาทั้งสี่ชนิดออกมาได้ 600 ขวด

เมื่อผู้เล่นเข้ามาภายในร้านและได้มีว่าน้ำยาต้านพิษขายอยู่ภายในร้านจริง ๆ ทุกคนต่างก็ควักเงินซื้ออย่างไม่รีรอ ลู่หยางที่ยืนอยู่บนถนนฝั่งตรงข้ามจึงมองดูผู้เล่นที่แออัดอยู่ในร้านอย่างสบายใจ

ร้านขายยาฝั่งมนุษย์ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว ชายหนุ่มจึงเดินทางไปยังเผ่าสัตว์อสูรเพื่อมอบสูตรน้ำยาแบบเดียวกันให้กับมู่ยี่ ส่วนชื่อร้านเขาให้เด็กหนุ่มตั้งด้วยตัวเอง โดยมู่ยี่เลือกที่จะตั้งชื่อร้านว่าลอยอลตี้ที่แปลว่าภักดี

มู่ยี่เลือกปรับแต่งตัวละครเป็นมนุษย์หมาป่าที่ดูดุดันแต่ให้ความรู้สึกที่จริงใจ เมื่อมันประกอบกับนิสัยที่รู้จักมีบุญคุณคน มันจึงทำให้เด็กหนุ่มบริหารร้านขายยาได้ดีกว่าจินปู้ฮวนเสียอีก ลู่หยางจึงยิ่งสบายใจมากยิ่งขึ้น

“ฉันไปล่ะ ถ้ามีอะไรให้ออกจากเกมไปเรียกฉันได้ตลอด” ลู่หยางกล่าว

“ได้ครับ” มู่ยี่ตอบ

 

 

---