บทที่ 10: ราชินีแห่งรัตติกาล

บทที่ 10: ราชินีแห่งรัตติกาล

สามปีต่อมา ณ ปราสาทหินทมิฬที่ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดผาสูงเสียดฟ้า

ธงสีดำปักตราสัญลักษณ์ดอกกุหลาบพันเกลียวหนามโบกสะบัดท้าแรงลม ท้องฟ้าเหนือปราสาทถูกปกคลุมด้วยเมฆครึ้มตลอดกาล แต่ภายในห้องโถงบัลลังก์กลับสว่างไสวด้วยแสงจากโคมระย้าคริสตัลและเปลวไฟสีม่วงที่ลุกโชน

เอลาร่า นั่งไขว่ห้างอยู่บนบัลลังก์หินแกะสลักที่ปูทับด้วยขนสัตว์สีดำสนิท นางไม่ได้สวมชุดคลุมเก่าขาดอีกต่อไป แต่สวมชุดราตรียาวสีแดงเลือดนกที่ตัดเย็บอย่างประณีต สวมมงกุฎเงินประดับอัญมณีสีนิล บ่งบอกสถานะราชินีผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้

เบื้องล่างบัลลังก์ เหล่าชายฉกรรจ์นับสิบคน—ทั้งอัศวินผู้พ่ายแพ้และขุนนางผู้ตกอับ—กำลังคุกเข่าเอาหน้าผากแนบพื้น ตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัว พวกเขาไม่ได้ถูกล่ามโซ่ แต่ไม่มีใครกล้าขยับหนี เพราะรู้ดีว่าการหนีหมายถึงความตายที่ทรมานยิ่งกว่า

"วันนี้พอแค่นี้..." เอลาร่าเอ่ยเสียงเรียบ นางโบกมือไล่อย่างไม่ไยดี "นำพวกมันไปขังไว้ในคุกใต้ดิน ดูแลให้ดี... อย่าให้ 'ปศุสัตว์' ของเราผอมโซ"

"ขอรับ! องค์ราชินี!" ทหารองครักษ์ (ซึ่งเป็นปีศาจระดับล่างที่ถูกอัญเชิญมา) รีบต้อนฝูงมนุษย์ผู้ชายเหล่านั้นออกไป

เมื่อประตูบานใหญ่ปิดลง ความเงียบสงบก็กลับคืนสู่ท้องพระโรง

"น่าเบื่อจริง..." เสียงหวานใสบ่นพึมพำดังมาจากด้านหลังพนักเก้าอี้บัลลังก์

ลิลิธ เดินออกมาจากเงามืด นางสวมชุดที่เปิดเผยเรือนร่างอันเย้ายวนยิ่งกว่าเดิม รอยสักอักขระสีดำจางๆ บนผิวขาวเนียนขยับไหวราวกับมีชีวิต ปีศาจสาวเดินนวยนาดเข้ามาหาเอลาร่า ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงบนตักของราชินีสาวอย่างคุ้นเคย

"ข้านึกว่าท่านจะเก็บเจ้าอัศวินผมทองนั่นไว้เล่นสนุกเสียอีก" ลิลิธใช้นิ้วม้วนปลายผมของเอลาร่าเล่น "กลิ่นวิญญาณของหมอนั่นหอมใช้ได้เลยนะ"

"ข้าไม่สนใจของพรรค์นั้นแล้ว" เอลาร่ายิ้มมุมปาก โอบเอวบางของลิลิธไว้ "ข้ามีแหล่งพลังงานที่สมบูรณ์แบบที่สุดอยู่ตรงนี้แล้ว จะต้องการเศษเดนพวกนั้นไปทำไม"

ลิลิธหัวเราะคิกคัก เสียงของนางกังวานใสราวกับระฆังแก้ว นางโน้มตัวลงไปซบหน้าอกของเอลาร่า ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะรักใคร่

"ท่านตามใจข้าจนเสียคนแล้ว เอลาร่า"

"เจ้าเป็นคนทำให้ข้าเป็นแบบนี้เอง ลิลิธ" เอลาร่าเชยคางมนขึ้น สบตาสีอำพันที่นางหลงใหล

"เจ้าทำให้ข้ารู้ว่าอำนาจที่แท้จริงไม่ใช่เวทมนตร์... แต่คือการมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง และพร้อมจะเผาผลาญโลกทั้งใบไปพร้อมกับเรา"

ข่าวลือเรื่อง 'แม่มดและปีศาจสาว' ผู้ยึดครองปราสาทเก่าและเปลี่ยนป่าทั้งป่าให้เป็นอาณาจักรต้องห้าม แพร่กระจายไปทั่วแผ่นดิน ไม่มีนักล่าแม่มดคนไหนกล้าย่างกรายเข้ามาอีก หลังจากกองทัพสุดท้ายถูกลิลิธฉีกกระชากจนไม่เหลือซาก

ที่นี่คือสวรรค์ของพวกนาง... และเป็นนรกสำหรับผู้ชายทุกคนที่หลงเข้ามา

"ข้าจะอยู่กับท่านตลอดไป..." ลิลิธกระซิบคำมั่นสัญญาเดิมที่ไม่มีวันเก่า นางค่อยๆ ประทับริมฝีปากลงบนปากของเอลาร่า จูบที่เต็มไปด้วยความภักดี ความรัก และตัณหาที่ไม่เคยจางหาย

เอลาร่าจูบตอบ ดูดดื่มความหวานล้ำจากปีศาจที่นางสร้างขึ้น มือเรียวของนางลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าของลิลิธ สัมผัสถึงปีกที่ซ่อนอยู่ใต้ผิวหนัง... ปีกที่พร้อมจะกางออกเพื่อปกป้องนางจากทุกภัยอันตราย

"จงอยู่เคียงข้างข้า..." เอลาร่าถอนจูบแล้วกระซิบชิดริมฝีปาก

"ราชินีของข้า"

"นิรันดร์กาล... ยอดรัก"

ท่ามกลางแสงสลัวของโคมระย้า บนบัลลังก์แห่งอำนาจ ร่างสองร่างกอดตระกองกันแนบแน่น เงาของพวกนางทอดยาวไปบนพื้น รวมเป็นหนึ่งเดียว ดุจดั่งบุปผางามและหนามพิษที่ไม่อาจแยกจากกันได้ตลอดกาล

(จบบริบูรณ์)