บทที่ 2 พิธีกรรม

บทที่ 2 พิธีกรรม

คำว่า "นายท่าน" ที่หลุดออกจากริมฝีปากสีสดนั้นแผ่วเบา แต่กลับดังก้องกังวานในโสตประสาทของเอลาร่า แม่มดสาวกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคอ พยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงกลับมา นางคือนายเหนือหัว นางคือผู้สร้าง... นางต้องเป็นฝ่ายควบคุม

"ลุกขึ้น... ลิลิธ" เอลาร่าออกคำสั่ง เสียงของนางสั่นเครือเล็กน้อยอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้

ปีศาจสาวผู้ถือกำเนิดใหม่พยุงกายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ท่วงท่าของนางดูเก้งก้างเล็กน้อยราวกับทารกที่เพิ่งหัดใช้แขนขา แต่ทุกการขยับเขยื้อนกลับเต็มไปด้วยเสน่ห์ทางเพศที่ล้นทะลัก เรือนผมสีดำยาวสยายเคลียคลอไปตามแผ่นหลังเนียนละเอียด และเมื่อนางยืนเต็มความสูง เอลาร่าก็พบว่าความสูงของปีศาจตนนี้ไล่เลี่ยกับนาง ราวกับภาพสะท้อนในกระจกเงา

ทว่า... ร่างกายของลิลิธยังคงเยือกเย็น

เอลาร่าวางฝ่ามือลงบนหัวไหล่มนของอีกฝ่าย สัมผัสนั้นเย็นเฉียบราวกับศิลาในฤดูหนาว ผิวเนื้อขาวซีดยังขาดสีเลือดฝาดแห่งชีวิต ชีพจรที่ลำคอยังเต้นแผ่วเบาจนน่าใจหาย

"เจ้ายังไม่สมบูรณ์" เอลาร่าพึมพำ ไล้ปลายนิ้วลงมาตามไหปลาร้าและเนินอกอิ่มที่ยังไม่กระเพื่อมไหวด้วยลมหายใจที่แรงพอ

"ร่างกายนี้ยังเป็นเพียงภาชนะที่ว่างเปล่า... ข้าต้องเติมเต็มจิตวิญญาณให้แก่เจ้า"

มันคือส่วนสำคัญที่สุดของพิธีกรรม การ 'ปลุกชีพ' ซัคคิวบัสไม่ได้ใช้เพียงแค่มานาหรือเวทมนตร์ แต่มันต้องการ 'ตัณหา' และ 'ไออุ่น' จากผู้สร้างเป็นเชื้อเพลิงแรกเริ่ม

เอลาร่าขยับเข้าไปชิด ร่างกายที่เปลือยเปล่าของทั้งสองแนบชิดกัน ความร้อนผ่าวจากผิวกายแม่มดปะทะกับความเย็นเยียบของปีศาจ เอลาร่าเชยคางมนของลิลิธขึ้น บังคับให้สบตากัน

"จงเรียนรู้..." เอลาร่ากระซิบข้างใบหูของนาง

"นี่คือวิธีที่เจ้าจะใช้สูบกินวิญญาณ... และนี่คือวิธีที่ข้าจะมอบชีวิตให้เจ้า"

แม่มดสาวประทับริมฝีปากลงไปอย่างหนักหน่วง ไม่ใช่จูบที่นุ่มนวลหวานซึ้ง แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยการครอบครองและรุกล้ำ ลิ้นอุ่นชื้นของเอลาร่าแทรกผ่านกลีบปากเย็นชืดของลิลิธ เข้าไปควานหาความหวานและถ่ายเทลมหายใจแห่งเวทมนตร์ลงไป

วินาทีแรก ลิลิธนิ่งงันดั่งตุ๊กตา แต่เพียงชั่วพริบตา สัญชาตญาณดิบของเผ่าพันธุ์ปีศาจก็ตื่นขึ้น

เฮือก!

ลิลิธตอบสนอง ร่างกายของนางสั่นสะท้าน มือเรียวที่เคยห้อยตกข้างลำตัวยกขึ้นมาโอบรอบเอวคอดของเอลาร่าโดยอัตโนมัติ เล็บคมจิกเกร็งลงบนแผ่นหลังของแม่มดสาวจนเรียกเลือดซิบ จูบที่เคยเป็นฝ่ายถูกกระทำเปลี่ยนเป็นการโต้ตอบ ลิลิธดูดดึงเรียวลิ้นของเอลาร่าด้วยความหิวกระหาย ราวกับคนหลงทางในทะเลทรายที่เพิ่งพบบ่อน้ำทิพย์

ความร้อนแล่นพล่านไปทั่วจุดที่ทั้งสองสัมผัสกัน เอลาร่ารู้สึกได้ถึงพลังเวทย์ของตนที่ไหลทะลักออกจากร่าง เข้าไปเติมเต็มในกายของลิลิธ ผิวที่เคยซีดเผือดเริ่มซับสีเลือดระเรื่อ อุณหภูมิในร่างกายปีศาจสูงขึ้นจนอุ่นจัด

“อื้อ นายท่าน”

เสียงครางแผ่วเบาหลุดรอดออกมาจากลำคอของลิลิธ เป็นเสียงแห่งความสุขสมครั้งแรกที่นางได้สัมผัส ลิลิธเบียดกายเข้าหาเอลาร่าแน่นขึ้น หน้าอกนุ่มหยุ่นของทั้งคู่บดเบียดกันจนแทบไม่เหลือช่องว่าง

เอลาร่าต้องเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน นางหอบหายใจแรง ใบหน้าแดงซ่าน ขาแข้งอ่อนแรงจนแทบทรุด นางมองดูผลงานของตัวเองด้วยความตะลึงงัน

เบื้องหน้าของนาง ลิลิธไม่ได้ดูเหมือนตุ๊กตาไร้ชีวิตอีกต่อไป ดวงตาสีอำพันคู่นั้นฉ่ำเยิ้มด้วยรสสัมผัส ริมฝีปากบวมเจ่อและแดงก่ำ ลมหายใจของปีศาจสาวหอบกระเส่า ร่างกายที่งดงามนั้นดูมีชีวิตชีวา... และอันตรายถึงขีดสุด

ลิลิธแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง เก็บเกี่ยวรสชาติของเอลาร่าที่ยังหลงเหลืออยู่ ก่อนจะส่งยิ้มที่ทำให้ขนอ่อนทั่วร่างของแม่มดสาวลุกชัน

"ข้าต้องการอีก..." ลิลิธกระซิบ เสียงของนางไม่แหบแห้งอีกต่อไป แต่มันหวานหยดย้อยดั่งน้ำผึ้งอาบยาพิษ

"นายท่าน... ข้าหิวเหลือเกิน"