บทที่ 49 พลังทมิฬ 2
บทที่ 49 พลังทมิฬ 2
“ดี! ฉันต้องการให้แกเป็นพันธมิตร ไม่ใช่นักโทษ” อาร์เธอร์กล่าวอย่างหนักแน่น
อาร์เธอร์ชักดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมาอีกครั้ง พลังแห่งแสงสว่างที่เคยใช้โจมตีเอเรนในทุ่งหิมะ คราวนี้กลับถูกนำมาใช้อย่างอ่อนโยนแต่ทรงพลัง แสงสีทองเจิดจ้าพุ่งออกจากคมดาบ มุ่งตรงไปยังโซ่เวทมนตร์สีเงินที่พันธนาการเอเรนไว้
แคว๊ก! แกร๊ก!
โซ่ตรวนที่ผูกมัดด้วยมนตราแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ร่วงหล่นลงสู่พื้นดินด้วยเสียงที่เงียบงัน เอเรนรับรู้ถึงความอิสระที่กลับคืนมา ร่างกายที่เคยหนักอึ้งพลันรู้สึกเบาลง เขากำดาบนิล อีเร็น ที่ถูกปลดปล่อยแล้วไว้แน่น เปลวเพลิงสีดำอมแดงโชนแสงขึ้นอีกครั้ง เป็นสัญลักษณ์ของพลังแห่งความแค้นที่ไม่ยอมมอดดับ
“ถึงแม้ว่าฉันจะใช้พลังของแกไม่ได้เต็มที่ แต่ว่าตอนนี้ช่วยเอาพลังของแกมาให้ฉันอีเร็น”
“จงคำราม ศาสตราวิญญาณ”
ทันใดนั้น! เปลวเพลิงสีดำอมแดงที่ห่อหุ้มดาบนิลอีเร็นก็พวยพุ่งขึ้นอย่างบ้าคลั่งราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ ไม่ใช่แค่เปลวเพลิงที่ดาบเท่านั้น แต่เป็นพลังงานความมืดที่ปะทุขึ้นจากร่างของเอเรนโดยตรง มันแผ่ซ่านออกมาจนกลายเป็นออร่าสีดำทมิฬที่น่าสะพรึงกลัว ทำให้พืชรอบข้างเหี่ยวเฉาและแหลกสลายไปในพริบตา
พลังที่แท้จริงของ ศาสตราวิญญาณ ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่!
พวกปีศาจที่อยู่รอบ ๆ พพลันถูกดูดชีพจนตายจนหมด
“เร็วเข้า! เราต้องออกไปจากป่าบ้าๆ นี่!” อาร์เธอร์กล่าวอย่างเร่งรีบ เขาหันไปสั่งเซอร์เจราล์ด “รวมพล! คุ้มกันพวกที่บาดเจ็บให้พร้อมเคลื่อนที่!”
เซอร์เจราล์ดมองการกระทำของอาร์เธอร์ด้วยความไม่ไว้วางใจอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่ผู้กล้าพันธมิตรกับ 'ผู้ทรยศ' แต่ก็ยอมทำตามคำสั่ง “ขอรับ ท่านอาร์เธอร์”
ขณะที่กลุ่มอัศวินกำลังรวมตัวกัน เสียงคำรามที่ดังและน่ากลัวกว่าครั้งก่อนก็ดังขึ้นจากส่วนลึกของป่า มันไม่ใช่เสียงของสัตว์ แต่เป็นเสียงที่บ่งบอกถึงพลังอำนาจที่ดำมืดและชั่วร้าย พื้นดินสั่นสะเทือนรุนแรงยิ่งขึ้น คราวนี้ต้นไม้เริ่มโค่นล้มลงอย่างรวดเร็วราวกับถูกพลังงานมหาศาลบีบอัด
“คราวนี้... มันไม่ใช่แค่ร่างเงา” อาร์เธอร์กล่าวพลางชูดาบศักดิ์สิทธิ์ขึ้นสูง ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด
ทันใดนั้น! สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาก็ปรากฏตัวออกมาจากม่านต้นไม้ มันคือ ออร์คกลายพันธุ์ ที่มีผิวสีม่วงเข้มปกคลุมด้วยรอยสักเวทมนตร์สีดำสนิท ดวงตาของมันเรืองแสงสีม่วงอาบเลือด มันสูงใหญ่กว่าอัศวินปกติถึงสามเท่า กำลังถือขวานขนาดใหญ่ที่สลักด้วยอักขระแปลกๆ ไว้แน่น
“ออร์ค!” เซอร์เจราล์ดร้องด้วยความตกใจ
“แต่... มันแตกต่างออกไป! มันใหญ่กว่าปกติมาก!”
เอเรนจ้องมองออร์คตัวนั้นอย่างแน่วแน่ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของพลังที่คุ้นเคยจากร่างเงาที่เพิ่งตายไป แต่พลังของออร์คตัวนี้กลับมีความมุ่งร้ายและถูกควบคุมอย่างสมบูรณ์
“มันถูกควบคุม!” เอเรนตะโกน
“มันไม่ใช่แค่มอนสเตอร์ แต่เป็นหุ่นเชิดที่มีคนชักใย!”
ออร์คกลายพันธุ์คำรามก้อง มันพุ่งเข้าใส่กลุ่มของเอเรนอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจความเจ็บปวดใดๆ มันพุ่งตรงไปยังอาร์เธอร์ที่ถือดาบศักดิ์สิทธิ์
“เตรียมรับมือ!” อาร์เธอร์สั่ง เขาพุ่งเข้าปะทะกับออร์คทันที แสงศักดิ์สิทธิ์ปะทะเข้ากับขวานขนาดมหึมา ตู้มมม!
เอเรนเองก็ไม่รอช้า เขาพุ่งไปอีกทางเพื่อรับมือกับทิศทางที่ออร์คอาจโจมตีจากด้านข้าง ดาบนิลอีเร็นฟันเข้าใส่ลำตัวของออร์คอย่างรวดเร็ว ฉัวะ! ออร์คร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด แต่บาดแผลนั้นกลับสมานตัวอย่างรวดเร็วอย่างน่าประหลาด
“บ้าเอ้ย… พลังฟื้นฟูอะไรกันวะ” เอเรนตะโกนอย่างหงุดหงิด
“นายเพิ่งเคยเจอหรอ… ตอนที่ฉันบุกขึ้นเหนือมาฉันเจอจนเบื่อยแล้วล่ะ”
เอเรนพยักหน้ารับ ก่อนที่จะตะโกนขึ้น “จงคำราม ศาสตราวิญญาณ จงกลืนกินทุกสิ่งให้หมดเสีย”
ทันใดนั้น! เปลวเพลิงสีดำอมแดงที่ห่อหุ้มดาบนิลอีเร็นก็พวยพุ่งขึ้นอย่างบ้าคลั่งราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ ไม่ใช่แค่เปลวเพลิงที่ดาบเท่านั้น แต่เป็นพลังงานความมืดที่ปะทุขึ้นจากร่างของเอเรนโดยตรง มันแผ่ซ่านออกมาจนกลายเป็นออร่าสีดำทมิฬที่น่าสะพรึงกลัว ทำให้พืชรอบข้างเหี่ยวเฉาและแหลกสลายไปในพริบตา
พลังที่แท้จริงของ ศาสตราวิญญาณ ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่!
ออร์คกลายพันธุ์หยุดชะงัก ร่างกายของมันสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด แม้จะถูกควบคุม แต่สัญชาตญาณสัตว์ร้ายก็รับรู้ถึงอันตรายมหาศาลที่อยู่ตรงหน้า
อาร์เธอร์เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงกับพลังมหาศาลที่เอเรนปลดปล่อยออกมา “บ้าจริง... นี่คือพลังที่แท้จริงของศาสตราวิญญาณงั้นเหรอ”
แต่ไม่มีเวลาให้คิด ออร์คกลายพันธุ์ที่ถูกควบคุมอย่างบ้าคลั่งก็พุ่งเข้าใส่เอเรนอีกครั้งด้วยความเร็วที่เหนือกว่าเดิม มันรู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้าย
เอเรนไม่หลบ! เขาเงื้อดาบนิลอีเร็นขึ้นสูง เปลวเพลิงสีดำอมแดงพุ่งทะยานออกไปเป็นคลื่นพลังทำลายล้างที่บิดเบือนอากาศโดยรอบ คลื่นพลังนั้นปะทะเข้ากับออร์คกลายพันธุ์อย่างจัง ตูมมมมมมม! เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วป่าทึบจนผืนดินสั่นสะเทือน
ออร์คกลายพันธุ์ถูกคลื่นพลังดำมืดแผดเผา ร่างกายขนาดมหึมาของมันกระเด็นถอยหลังไปอย่างแรง ก่อนจะล้มลงกระแทกกับต้นไม้ใหญ่จนโค่นล้มไปหลายต้น
“ตอนนี้แหละ! อาร์เธอร์!” เอเรนตะโกนเสียงแหบพร่า พลางใช้พลังที่เหลือทั้งหมดล็อกการเคลื่อนไหวของออร์คไว้ชั่วขณะ
อาร์เธอร์เข้าใจทันที เขาพุ่งตัวตามไปอย่างรวดเร็ว ดาบศักดิ์สิทธิ์ในมือโชนแสงสีทองเจิดจ้า เขาใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ที่บริสุทธิ์ที่สุด ฟันเข้าที่หัวของออร์คกลายพันธุ์อย่างรุนแรง
ฟิ้ววว! เคร้ง!
พลังแห่งแสงสว่างและพลังแห่งความมืดร่วมกันทำลายการฟื้นฟูของออร์ค พลังงานสีม่วงที่ควบคุมมันไว้พลันพุ่งออกมาจากบาดแผลอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างของออร์คจะสลายกลายเป็นธุลีไปอย่างสมบูรณ์
ขณะที่การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ณ ส่วนลึกที่สุดของป่า ห่างไกลจากสายตาของเอเรนและอาร์เธอร์
ร่างของผู้ชายคนหนึ่ง ที่สวมเสื้อคลุมสีเข้มกำลังยืนอยู่เบื้องหลังต้นไม้ใหญ่ ใบหน้าของเขาถูกบดบังด้วยความมืดมิด มือของเขากำวัตถุสีดำเงาที่มีสัญลักษณ์คล้ายดวงตาเรืองแสงสีม่วงไว้อย่างแน่นหนา เส้นเลือดสีดำปูดโปนขึ้นตามแขนของเขา
“เป็นไปไม่ได้! พลังของศาสตราวิญญาณถูกปลดปล่อยออกมาอย่างสมบูรณ์งั้นหรือ!” เขาคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวโกรธ มือของเขาบีบวัตถุสีดำเงาในมืออย่างแรงจนมีเลือดสีดำซึมออกมาจากรอยแตก
ชายผู้นั้นเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ถูกบดบังไว้ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ นอกจากความเย็นชาและความผิดหวัง
“พวกแก... อย่าเพิ่งคิดว่าจะชนะ” เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะใช้วัตถุสีดำเงาวาดไปในอากาศอย่างรวดเร็ว เปิดประตูมิติขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยพลังงานสีม่วงชั่วร้าย
“ตอนนี้พวกแกเป็นแค่หมากในกระดานของฉัน...” ชายผู้นั้นกระซิบเบาๆ
“นี่เป็นแค่การทักทาย... ในไม่ช้า ศาสตราแห่งโลหิตจะปรากฏตัว... และเมื่อถึงตอนนั้น... จะไม่มีใครหยุดแผนการของฉันได้!”
แล้วชายผู้นั้นก็ก้าวเข้าสู่ประตูมิติสีม่วงนั้นไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและเสียงใบไม้ที่ไหวตามลม
แสดงความคิดเห็น