บทที่ 113: แม้คมดาบพาดคอ จะไม่ขอก้มหน้า

หลินหยวนที่เห็นฉากเบื้องหน้า สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

เขาไม่คาดคิดเลยว่าไททันมังกรเพลิงจะน่าเกรงขามถึงขนาดนี้

พลังรัตติกาลที่ไกอัสปลดปล่อยออกมานั้นรั้งอีกฝ่ายได้ไม่นานนัก ก่อนที่มันจะถูกลมหายใจมังกรแผดเผาจนสลายหายไป

ดูเหมือนว่าไททันมังกรเพลิงตัวนี้จะมีพลังถึงขีดสุดแล้ว

แม้แต่ในหมู่ไททันมหันตภัยด้วยกัน มันก็ยังเป็น 1 ในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด!

คู่ต่อสู้แบบนี้ย่อมไม่ใช่คู่มือที่หลินหยวนจะต่อกรได้

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหลี่หวงเหยียนถึงได้มั่นใจนักว่าไททันอนธการเพียงตัวเดียวไม่สามารถขวางอีกฝ่ายเอาไว้ได้

เพราะเมื่ออยู่ต่อหน้าไททันมังกรเพลิงตัวนี้ ไกอัสที่เขาใช้พลังอันเดดควบคุมนั้นดูเปราะบางไม่ต่างจากกระดาษเลย

อีกทั้งพลังของทั้ง 2 ไม่ได้จัดว่าอยู่ในระดับเดียวกันด้วยซ้ำ

หลินหยวนมองแผ่นหลังของหลี่หวงเหยียนที่ยังคงเดินตรงเข้าหาไททันมังกรเพลิง ก่อนที่เขาจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตัดสินใจบางอย่าง

เขารีบลดตัวฉู่อวี้ลงจากอ้อมแขนแล้วกระซิบว่า “เธอรีบหนีไปก่อน ฉันจะอยู่ที่นี่รอดูว่าจะช่วยรุ่นพี่ได้หรือเปล่า”

เด็กสาวที่ได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่มก็ตกใจไม่น้อย เธอจึงเผลอหลุดปากออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า “ฉันเองก็อยากจะต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับนายเหมือนกัน!”

แต่หลังจากฉู่อวี้โพล่งประโยคพวกนี้ออกไป เธอก็เพิ่งตระหนักได้ว่าพลังในปัจจุบันของตัวเธอนั้นยังไม่แข็งแกร่งมากพอที่จะช่วยอะไรได้

พอคิดถึงเรื่องนี้เธอก็กัดริมฝีปากและกำหมัดแน่น ในขณะที่ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

หลินหยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ไม่ต้องห่วง เราไม่แพ้หรอก”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ฉู่อวี้ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “หลินหยวน นายจะต้องมีชีวิตกลับมานะ!”

เด็กหนุ่มตกใจไม่น้อยกับคำพูดของเด็กสาว 

จากนั้นเขาก็ถามออกไปว่า “เธอจำฉันได้ด้วยเหรอ?”

“จำได้สิ” ฉู่อวี้พยักหน้า “ฉันจำนายได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่นายปรากฏตัวตอนไปช่วยทหารใหม่ที่นอกเมืองหนานเจียงแล้ว”

“ฉันขอโทษ… ฉันยังอ่อนแอเกินกว่าจะไปต่อสู้ข้างกายนาย” พอเด็กสาวพูดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของเธอก็เริ่มมีน้ำตาไหลริน

ถัดมา เธอกางแขนโอบกอดหลินหยวนเอาไว้แน่น เดิมทีเธอคิดว่าเธอแข็งแกร่งมากพอที่จะรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดได้อย่างมีสติ

จนกระทั่งผู้ชายคนนี้มาปรากฏตัวต่อหน้า เธอจึงตระหนักได้ว่าความแข็งแกร่งทั้งหมดของเธอเป็นเพียงภาพลวงตา

ตัวเธอนั้นไม่ได้อยากตาย และแน่นอนว่าเธอเองก็ไม่ได้อยากให้หลินหยวนหรือหลี่หวงเหยียนต้องตายต่อหน้าเธอเช่นกัน!

“ร้องไห้ทำไม?” เด็กหนุ่มยื่นมือออกไปลูบหลังอีกฝ่ายเบา ๆ “สักวันหนึ่งทุกอย่างจะต้องดีขึ้นแน่ จนกว่าจะถึงตอนนั้น ช่วยอดทนรอไปก่อนนะ”

“เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหน คนแบบฉันอยากให้ผู้หญิงมาปกป้องหรือไง?”

ฉู่อวี้ส่ายหัวเป็นการตอบกลับเบา ๆ

“ถ้าอย่างนั้น… เชื่อฉันเถอะ” หลินหยวนยิ้มออกมาอย่างสดใสในขณะที่ดวงตามีประกายแห่งความมุ่งมั่น

แม้แต่ฉู่อวี้ก็ยังเหมือนถูกค้อนทุบหัวเพราะรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

ผู้ชายตรงหน้าดูเหมือนไม่หวาดกลัวสิ่งใดเลย

สุดท้ายแล้วเด็กสาวก็พยักหน้าพูดว่า “นายต้องรอดกลับมาให้ได้นะ!”

หลินหยวนยิ้มพูดปลอบเธอว่า “แน่นอน!”

หลังจากทั้ง 2 คนพูดคุยกันจบ เขาก็ผลักฉู่อวี้ออกไปเบา ๆ แล้วหันหลังมุ่งหน้าเข้าหาไททันมังกรเพลิงโดยไม่ลังเล

เด็กสาวเหลือบมองร่างสูงที่กำลังจากไปเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันหลังกลับ

เธอรู้ดีว่าหากเธอยังอยู่ที่นี่ เธอจะกลายเป็นภาระของหลินหยวนกับหลี่หวงเหยียน

และถ้าหากเธอหนีออกไปจากเมืองหย่งเย่ได้สำเร็จ ทั้งคู่ก็จะมีโอกาสรอดจากเงื้อมมือของไททันมังกรเพลิง!

“คิดจะหนีงั้นเรอะ?!”

หลังจากหลงเยี่ยนขจัดหมอกมืดออกไป มันก็สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของฉู่อวี้

ถึงอย่างไรเด็กคนนั้นก็เป็นถึงผู้สืบทอดพลังไททันศักดิ์สิทธิ์ซึ่งมันคือเป้าหมายหลักของมัน

ถ้ามันปล่อยให้เธอหนีรอดไปได้ เขาคงไม่รู้จะไปอธิบายต่อหน้าสภาผู้อาวุโสได้อย่างไร 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ไททันมังกรเพลิงก็รีบก้าวออกไป และอ้าปากควบแน่นลูกไฟในปากหมายจะฆ่าฉู่อวี้ก่อน

แต่ขณะเดียวกัน หลินหยวนที่หันหลังกลับก็ลบรอยยิ้มบนใบหน้าออกไปจนสิ้น ดวงตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาซึ่งแฝงไปด้วยจิตสังหาร 

“แก… อย่าคิดแม้แต่จะแตะต้องเธอ!!” วินาทีต่อมา เด็กหนุ่มก็ออกคำสั่งให้ไททันอนธการพุ่งเข้าใส่ไททันมังกรเพลิง

แน่นอนว่าเขารู้ว่าไกอัสในร่างอันเดดนั้นไม่อาจเทียบกับฝ่ายตรงข้ามได้จริง ๆ

ในสถานการณ์แบบนี้ การดึงความสนใจของอีกฝ่ายไว้ได้แม้เพียงเสี้ยววินาทีมันก็มากเกินพอแล้ว

ปัง!

ไกอัสพุ่งเข้าใส่ไททันมังกรเพลิงอย่างกะทันหันแล้วกอดรัดร่างใหญ่โตของศัตรูเอาไว้แน่น

“ให้ตายเถอะ! ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ!” หลงเยี่ยนคำรามด้วยความโมโห ขณะเดียวกันมันก็ได้โหมเปลวเพลิงให้ลุกโชนรอบตัว

ด้วยเหตุนี้มันจึงหลุดออกจากการจับกุมของไททันอนธการ

จากนั้นไททันมังกรเพลิงก็ยื่นมือออกไปจับแขนของไกอัสแล้วใช้พลังทั้งหมดฉีกกระชากแขนออกมาเต็มแรง

คว้าก!

เสียงเนื้อฉีกขาดดังขึ้น พร้อมกันนั้นแขนของไททันอนธการก็ถูกหลงเยี่ยนฉีกขาดออกจากกัน

ต่อมา มันโยนแขนที่ขาดวิ่นทั้ง 2 ข้างทิ้งไปแบบลวก ๆ ราวกับเป็นแค่เศษขยะ

“ไกอัส ข้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าขยะอย่างเจ้ามีแต่จะทำลายแผนการของข้า แม้แต่ตอนที่เจ้าตายไปแล้วก็ยังไม่วายมาเป็นตัวถ่วงอีก!!”

ในไม่ช้าเสียงคำรามต่ำก็ดังออกมาจากปากของไททันมังกรเพลิง

ขณะนั้นเปลวไฟลุกโชนขึ้นที่หมัดขวาของมัน จากนั้นมันก็ควบแน่นและปล่อยคลื่นพลังทำลายล้างออกมา

ตูม!!

ไททันมังกรเพลิงชกหมัดออกไปโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

พร้อมกับเสียงที่ดังสนั่น หมัดเพลิงก็พุ่งทะลุอกของไกอัสในทันที

ไกอัสที่เป็นไททันมหันตภัยไม่สามารถต่อกรกับหลงเยี่ยนได้เกิน 10 วินาทีและก็ตายอย่างน่าอนาถต่อหน้าหลินหยวน

ตึง!

ร่างมโหฬารของไกอัสล้มลงกระแทกกับพื้น

กลิ่นเนื้อไหม้ยังคงลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ทว่าความโกรธเกรี้ยวของไททันมังกรเพลิงยังคงไม่จางหาย

ความโกรธในดวงตาของมันนั้นเป็นเหมือนเปลวไฟที่ลุกโชนภายในตัวมัน

เมื่อหลี่หวงเหยียนกับหลินหยวนต้องเผชิญหน้ากับไททันมังกรเพลิง แม้แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นใจ เพราะอีกฝ่ายได้แสดงพลังออกมาเต็มที่แล้ว

“ตอนนี้พวกเจ้ารู้สึกกลัวแล้วสินะ” หลงเยี่ยนก้าวเดินไปข้างหน้า ในขณะที่เสียงของมันเป็นเหมือนเสียงของมัจจุราช “เป็นเพราะพวกเจ้าถึงทำให้ข้าโกรธจนแทบคลั่งแบบนี้ พวกเจ้าจงแบกรับความโกรธของข้าซะเถอะ!!”

ทันทีที่ไททันมังกรเพลิงพูดจบ ไฟที่ร้อนแรงก็พุ่งออกมาจากกำปั้นข้างขวาอีกครั้ง

ในขณะนั้นสายตาของมันจับจ้องไปที่ร่างของหลี่หวงเหยียน “ตายซะ!” 

ไททันมังกรเพลิงคำรามเสียงดังไม่ต่างจากสัตว์ป่า ระหว่างนั้นหมัดที่ร้อนแรงก็พุ่งลงมาหาชายผมแดง 

โชคดีที่หลินหยวนได้เปิดใช้งานฉงถงระดับสูงแล้ว ทำให้เขามองเห็นวิถีการโจมตีของศัตรูได้อย่างชัดเจน

เขาจึงเตือนว่า “รุ่นพี่ระวัง!”

ทางด้านหลี่หวงเหยียนที่มีประสบการณ์การต่อสู้มาอย่างโชกโชน เขาได้ตั้งท่าเตรียมพร้อมเอาไว้ตั้งแต่ไททันมังกรเพลิงเริ่มขยับตัวตั้งแต่แรกแล้ว

หลังจากที่ชายหนุ่มได้ยินคำเตือนของหลินหยวน เขาก็มีปฏิกิริยาตอบโต้แทบจะในทันที ซึ่งสัญชาตญาณแรกของเขาคือการหลบ 

และในระหว่างนั้นเขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะระเบิดพลังของตัวเองออกมาเต็มพิกัด

ทว่าหมัดของไททันมังกรเพลิงกลับเร็วยิ่งกว่าที่เขาคาดเอาไว้มาก

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ต่อให้เขาไม่ถูกหมัดนั้นตรง ๆ เขาก็ยังได้รับผลกระทบจากแรงกระแทกอยู่ดี

“ระเบิดอัคคี!” 

ในขณะที่การโจมตีของศัตรูพุ่งเข้ามาใกล้ เขาก็ได้ระเบิดพลังไฟของตัวเองออกมาโดยไม่ลังเล

ต่อมาเปลวไฟที่ถูกบีบอัดจนสุดขีดก็ระเบิดตรงหน้า

พลังการระเบิดทำให้ร่างของเขากระเด็นถอยหลังออกไปเหมือนจรวด ซึ่งเขาพยายามใช้วิธีนี้หลบเลี่ยงการโจมตีของไททันมังกรเพลิง

ปัง!!

หมัดเพลิงชกลงมาทำให้เกิดคลื่นลมขนาดใหญ่บนพื้นที่แตกร้าว

ในขณะนั้นหลี่หวงเหยียนได้ใช้พลังของตัวเองหลบหมัดที่หมายเอาชีวิตได้อย่างหวุดหวิด

ต้องบอกว่าเป็นเพราะประสบการณ์การต่อสู้ที่ช่วยให้เขารอดชีวิตในครั้งนี้

ถ้าเขาไม่ใช้วิธีนี้หลบการโจมตีจากศัตรู ถึงแม้ว่าเขาจะไม่โดนหมัดนั้นเข้าเต็ม ๆ แต่เขาจะได้รับผลกระทบจนต้องเจ็บหนักแน่นอน

“ขอบคุณมาก” หลี่หวงเหยียนหันมาพูดขอบคุณหลินหยวน

ถ้าหากเจ้าเด็กนี่ไม่เตือนเขาล่วงหน้า เขาคงพลาดช่วงเวลาในการหลบหนีที่ดีที่สุดไปแล้ว จากนั้นเขาก็พูดว่า “หลังจากนี้ฉันจะพยายามยื้อเวลาให้นายเต็มที่ ทันทีที่สบโอกาสให้นายรีบหนีไปเลยนะ!”

ถึงแม้ว่าชายผมแดงจะรู้สถานการณ์เป็นอย่างดี แต่เขาก็ยังอยากให้อีกฝ่ายหลบหนีไปให้ได้เหมือนเดิม

ทางด้านหลินหยวนทำเพียงแค่พูดยิ้ม ๆ ว่า “รุ่นพี่ ตอนนี้เราเป็นสหายร่วมรบกันแล้ว ผมรู้ว่าคุณเตรียมพร้อมที่จะตายและคิดจะสละตัวเองเพื่อแลกกับความปลอดภัยของผมกับฉู่อวี้ แต่ว่า… ผมไม่ยินดีครับ”

หลี่หวงเหยียนที่ได้ยินแบบนี้ก็ตกตะลึงเล็กน้อย 

และทันใดนั้นสายฟ้าก็ปกคลุมร่างของเด็กหนุ่ม

หลังจากที่สายฟ้าฟาดลงมาคลุมร่าง มันก็ทำให้เขาเปลี่ยนกลายเป็นเทพสายฟ้าในทันที

ในเวลานั้นเขากระชับดาบปราบมังกรในมือแน่นขึ้นพร้อมกับพูดว่า “รุ่นพี่ ถ้าคุณอยากจะเสียสละจริง ๆ ถ้างั้นก็นับผมด้วย แทนที่คุณจะต้องตายอย่างโดดเดี่ยว เราตายด้วยกันเถอะ!”

“ถึงแม้คมดาบจะพาดอยู่ที่คอ… ” หลินหยวนเงยหน้าตะโกนเสียงหนักแน่น “ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ผมก็ไม่ขอก้มหน้า!!”