บทที่ 112: ฉันเสียใจที่ปกป้องเธอไว้ไม่ได้

“ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ” ไททันมังกรเพลิงมองเยาะเย้ยหลี่หวงเหยียนที่อยู่ในสภาพน่าสมเพช “ถ้าเจ้ามีดีอยู่แค่นี้ ใครมันจะไปกล้าให้เจ้ามาปกป้อง ไฟของเจ้าที่ปล่อยออกมามันยังไม่พอสะกิดผิวข้าเลย”

“แค่ก ๆ” ชายผมแดงกระอักเลือด จากนั้นเขาก็พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น และเผยรอยยิ้มกว้างให้กับอีกฝ่าย “ถ้าอยู่ต่อหน้าแก บางทีฉันอาจจะอ่อนแอเกินไปจริง ๆ นั่นแหละ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังรั้งแกไว้ได้อยู่ไม่ใช่เหรอ?... แกมันโอหังเกินไป สักวันหนึ่งความโอหังของแกจะทำให้แกได้พบจุดจบ!”

หลงเยี่ยนรู้สึกขบขันกับคำพูดมนุษย์คนนี้มากกว่าจะโกรธ “ข้าไม่คิดเลยว่ามดปลวกอย่างเจ้าจะกล้ามาสั่งสอนข้า ในเมื่อเจ้าอยากตายมากนัก เช่นนั้นข้าก็จะสงเคราะห์เจ้าเอง!” 

“เอาล่ะ มันจะน่าตื่นสักแค่ไหนกันนะถ้าเจ้าถูกฆ่าด้วยพลังของเจ้าเอง” 

ไททันมังกรเพลิงพูดจบแล้วก็อ้าปากพ่นเปลวไฟสีส้มแดงออกมา

แล้วไฟที่ร้อนแรงนี้ก็ควบแน่นกลายเป็นดาบไฟขนาดยักษ์ พร้อมกับระเบิดพลังมหาศาลออกมาไม่หยุด

หลี่หวงเหยียนที่เห็นภาพเบื้องหน้าก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

เขาไม่เคยคิดเลยว่ากระบวนท่าสุดท้ายของเขาจะถูกไททันมังกรเพลิงลอกเลียนแบบได้ง่าย ๆ อย่างนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ดาบไฟขนาดยักษ์ที่สร้างขึ้นมาจากไฟที่ร้อนแรงก็ดูจะทรงพลังมากกว่าของเขาเสียอีก ถ้าจะพูดให้ถูก พลังของไททันมังกรเพลิงนั้นเหนือกว่าเขาไปมาก

“ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า… ฉันจะต้องตายไปทั้งแบบนี้…” ชายผมแดงส่ายหัวพึมพำกับตัวเอง “แต่อย่างน้อยก็ยังได้ตายในสนามรบ…”

จากนั้นเขาก็หันไปมองฉู่อวี้ที่ยืนอยู่ไม่ไกล เธอไม่ได้เลือกที่จะหนี อันที่จริงภายใต้สถานการณ์นี้เธอเองก็ไม่มีทางหนีพ้น

เพราะด้วยพละกำลังของหลี่หวงเหยียน เขาไม่มีทางขวางไททันมังกรเพลิงเอาไว้ได้นานกว่า 1 นาทีด้วยซ้ำ

จนกระทั่งตอนนี้ที่เขายื้อเวลาเอาไว้ได้ก็เพราะศัตรูนั้นหยิ่งผยองจงใจจะทรมานเขาให้ตายช้า ๆ

ถ้าหากฉู่อวี้เลือกที่จะหนี ไททันมังกรเพลิงก็จะฆ่าหลี่หวงเหยียนทันทีแล้วหันไปไล่ตามเธอ

การทำแบบนั้นมีแต่จะทำร้ายชายหนุ่มมากขึ้น ดังนั้นสิ่งที่เด็กสาวทำได้ก็คือยืนนิ่ง ๆ คอยมองเขาถูกไททันมหันตภัยทรมานต่อหน้าต่อตา

พูดตามตรง… หลังจากที่ฉู่อวี้ก้าวเข้าสู่สนามรบ ตัวเธอนั้นได้เตรียมใจตายเอาไว้แล้ว

แต่เมื่อเธอเห็นนายพลหลี่ที่เนื้อตัวเปื้อนเลือดและยังคงพยายามต่อสู้กับไททันมังกรเพลิงสุดชีวิต มันก็ทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวไม่น้อย

ในสายตาของมนุษย์ โลกในปัจจุบันนี้ช่างโหดร้าย 

“ฉันเสียใจที่ปกป้องเธอไว้ไม่ได้” หลี่หวงเหยียนมองฉู่อวี้ด้วยสายตารู้สึกผิด แต่ก็ยังมีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่ที่มุมปาก “ถ้าฉันคาดไม่ผิด ฉันคงจะต้องออกเดินทางไปก่อนเธอ”

ตอนนี้ดวงตาของชายหนุ่มไร้ร่องรอยของความกลัว สิ่งที่เขาแสดงออกมามีเพียงความรู้สึกผิดต่อเด็กสาวเท่านั้น แม้เขาจะไม่รู้ว่าทำไมหลินเทียนเชวี่ยถึงยังไม่มาสักที แต่เขาก็ยังกลัวว่า… เขาจะไม่สามารถทนได้จนกว่าจะถึงตอนนั้น

การตายในสนามรบแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายสำหรับเขานัก

แต่… เขาคงไม่มีโอกาสได้เห็นโลกอันสงบสุขด้วยตาของตัวเอง

ในเวลาเดียวกันนั้น ไททันมังกรเพลิงได้คว้าดาบที่ก่อร่างขึ้นมาจากเปลวเพลิงหมายแทงทะลุร่างของหลี่หวงเหยียน!

ความร้อนแรงที่แผ่ออกมาค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ชายผมแดงราวกับจะผลาญทุกสิ่งบนโลกให้มอดไหม้

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหู 

“รุ่นพี่ยืนรอความตายแบบนั้นมันไม่สมกับเป็นคุณเลย!”

ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น หลี่หวงเหยียนก็หันไปมองด้วยสายตาเหลือเชื่อ

เคร้ง!

ตอนนี้โซ่สีดำหลายเส้นซึ่งสร้างขึ้นจากหมอกสีดำกำลังพันอยู่รอบดาบไฟขนาดใหญ่

ทันใดนั้นดาบไฟที่ควรจะโจมตีใส่หลี่หวงเหยียนก็ถูกโซ่ดึงรั้งให้เบี่ยงออกไปจากวิถีเดิม

ตูม!

ดาบไฟที่พุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มพลาดเป้าทำให้เกิดเสียงดังกึกก้องและมีเปลวเพลิงลุกโชนกระจายไปทั่วทุกแห่งทุกหน

แต่พลังที่สะท้อนออกมาจากการโจมตีนี้เพียงอย่างเดียวก็อาจทำให้หลี่หวงเหยียนตายได้เลยทีเดียว!

เมื่อหลงเยี่ยนเห็นโซ่ตรวนสีดำเบื้องหน้า ประกายแห่งความโกรธก็ฉายชัดในดวงตาของมัน

มันหันขวับไปจ้องเจ้าของพลังพร้อมกับคำรามเสียงดัง “ไกอัส! เจ้ากล้าดียังไงมาทำลายแผนการของข้า!”

แต่สิ่งที่ไททันมังกรเพลิงไม่คาดคิดก็คือ ไกอัสที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นเป็นเพียงศพไร้หัว

นั่นบ่งบอกว่าอีกฝ่ายได้ตายไปแล้ว

แต่… มีคนควบคุมศพของมัน

หลงเยี่ยนเข้าใจในทันทีก่อนจะเลื่อนสายตาไปจับจ้องที่หลินหยวน 

จากนั้นมันก็หรี่ตาพูดว่า “ถ้าข้าเดาไม่ผิด เจ้าก็คือมนุษย์อัจฉริยะที่ควบคุมศพไททันได้ใช่ไหม?”

แล้วมันก็เงยหน้าหัวเราะออกมา “ฮ่า ๆๆ ข้าไม่คิดมาก่อนเลยว่าวันนี้ข้าจะได้ผลเก็บเกี่ยวมากมายขนาดนี้ ทั้งผู้มีพลังไฟแรงก์ SSS ผู้สืบทอดพลังไททันศักดิ์สิทธิ์ และสุดท้ายแม้แต่อัจฉริยะที่ควบคุมศพไททันได้อย่างเจ้าก็ยังเสนอหน้ามาถวายชีวิตตัวเองให้ข้า!”

“ไอ้โง่ไกอัสเอ๊ย ปล่อยให้มันตายไปซะก็ดี ต่อให้เจ้าไม่ทำอะไร ข้าก็คงจะหาโอกาสฆ่าไอ้โง่นี่อยู่ดี!”

“เอาล่ะ… ตอนนี้ข้าต้องขอบคุณเจ้าสินะ” 

หลังจากหลงเยี่ยนพูดจบ หลินหยวนก็ใช้สายตาขมขื่นจ้องอีกฝ่าย

เขาไม่คาดคิดเลยว่าไททันมังกรเพลิงจะโหดร้ายขนาดนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าเพื่อนของมันไปแล้ว แต่แทนที่มันจะรู้สึกโมโหหรือสงสารเพื่อนตัวเอง มันกลับมองด้วยสายตาเยาะเย้ยแทน

ดูเหมือนว่าเผ่าไททันจะเป็นสัตว์เลือดเย็นที่ไร้ความรู้สึก

หลังจากหลินหยวนปรากฏตัว สายตาของหลี่หวงเหยียนกับฉู่อวี้ก็จับจ้องมาที่เขาเช่นกัน

ทั้งคู่มองเด็กหนุ่มที่กำลังเผชิญหน้ากับไททันมังกรเพลิง ทางด้านชายผมแดงได้แต่ยืนแข็งค้างอยู่กับที่ เพราะเขาคาดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะมาปรากฏตัวที่นี่

แถม… เขายังฆ่าไกอัสเรียบร้อยแล้วด้วย!

เจ้าเด็กนี่มีพลังที่น่ากลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ถึงแม้ก่อนหน้านี้ไกอัสจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่มันก็ยังมีพลังเกินกว่าที่ผู้มีพลังพิเศษทั่วไปจะรับมือได้

ต้องยอมรับเลยว่า… อัตราการเติบโตของหลินหยวนนั้นน่าทึ่งกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก 

เด็กหนุ่มคนนี้เป็นอัจฉริยะเหนืออัจฉริยะที่แท้จริง เขาเป็นสัตว์ประหลาดที่มากกว่าสัตว์ประหลาด!

ขณะเดียวกัน สีหน้าของฉู่อวี้ก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เธอไม่คาดคิดว่าหลินหยวนจะมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ… ในฐานะผู้ช่วยชีวิตอีกครั้ง

เมื่อมองดูร่างสูงโปร่ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่นและคิดในหัวว่า

รอฉันก่อน!... อีกไม่นานฉันจะแข็งแกร่งมากพอที่จะไปยืนเคียงข้างนาย!

หลินหยวนที่ได้เผชิญหน้ากับไททันมังกรเพลิงผู้โหดเหี้ยมอำมหิต มันก็ทำให้ในใจของเขามีไฟแห่งความโกรธแค้นสุ่มอยู่

เพราะเขารู้ดีว่าไททันมังกรเพลิงตัวนี้ทำให้หลินเทียนเชวี่ย พ่อของเขาต้องกลายสภาพเป็นคนพิการแบบนั้น

แม้แต่ขาของพ่อเองก็ยังถูกตัดขาด

แต่เด็กหนุ่มก็รู้ดีว่าเขาไม่ใช่คู่มือของไททันมังกรเพลิง ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะปล่อยให้ความแค้นครอบงำจิตใจจนทำให้หน้ามืดตามัวทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้เด็ดขาด

สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้ก็คือการพาหลี่หวงเหยียนกับฉู่อวี้หลบหนี!

พอคิดถึงเรื่องนี้หลินหยวนก็ตะโกนออกมาว่า “ไททันอนธการ ขวางมันเอาไว้!”

สิ้นเสียงคำสั่ง ไกอัสก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับที่หมอกสีดำพวยพุ่งออกมาจากร่าง 

ดินแดนแห่งความมืด จงเปิด!

ขณะนี้เขาหวังเพียงว่าไททันอนธการในร่างอันเดดจะสามารถถ่วงเวลาไททันมังกรเพลิงเอาไว้ได้ชั่วขณะ

อย่างน้อยเขาจะต้องยื้อเวลาให้พวกเขาหนีออกไปจากเมืองหย่งเย่ให้ได้เสียก่อน

ในขณะที่ความมืดค่อย ๆ แผ่ขยายออกไปทั่วบริเวณ สีหน้าของไททันมังกรเพลิงก็มืดมนลง

“รุ่นพี่ คุณยังขยับไหวหรือเปล่า?” จากนั้นร่างของหลินหยวนก็เปลี่ยนเป็นสายฟ้าหายตัวมาอยู่ข้างหลี่หวงเหยียน

“ไม่ต้องห่วงฉัน ไปช่วยฉู่อวี้ก่อน เธอสำคัญกว่าฉัน!” ชายผมแดงดันเด็กหนุ่มออกไปด้านข้าง และหันไปมองฉู่อวี้ที่ยืนอยู่ไม่ไกล

เมื่อหลินหยวนเห็นว่าหลี่หวงเหยียนยังพอขยับตัวได้อยู่ เขาจึงรีบเข้าไปหาเด็กสาวแล้วอุ้มเธอขึ้นมา

จากนั้นเขาก็หันไปพูดเสียงทุ้มว่า “รุ่นพี่ รีบไปกันเถอะ!”

แต่หลี่หวงเหยียนกลับส่ายหน้าแล้วพูดว่า “พวกนายไปกันก่อนเลย ฉันจะอยู่ที่นี่… ขอยื้อเวลาไททันมังกรเพลิงให้พวกนาย”

“เจ้าหนู ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงมาที่นี่ แต่ก็ขอบใจมาก ตอนนี้ขอแค่นายช่วยฉู่อวี้ออกไปได้สำเร็จ ฉันก็พอใจแล้ว สำหรับชีวิตของฉัน… มันไม่ได้สลักสำคัญอะไร”

คำพูดของเขาทำให้หลินหยวนเข้าใจได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร

หลี่หวงเหยียนยอมเสียสละตัวเองเพื่อยื้อเวลาให้พวกเขาหลบหนี!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เด็กหนุ่มจึงพูดอย่างเป็นกังวลว่า “รุ่นพี่ พวกเราไปด้วยกันเถอะครับ ไททันอนธการตัวนั้นน่าจะพอยื้อเวลาได้ชั่วขณะหนึ่ง เราใช้โอกาสนี้หลบหนีออกไปจากเมืองหย่งเย่กันเถอะ!”

“มันยื้อเวลาเอาไว้ไม่ได้หรอก” สายตาของหลี่หวงเหยียนมุ่งมั่นอย่างน่าเหลือเชื่อ แล้วเขาก็ก้าวเดินเข้าไปหาไททันมังกรเพลิงทีละก้าวพร้อมกับพูดเสียงหนักแน่นว่า “ถ้านายไม่รีบออกไปตอนนี้ มันก็จะไม่เหลือโอกาสให้หนีอีกแล้ว” 

ทันใดนั้นเสียงคำรามเกรี้ยวกราดของหลงเยี่ยนก็ดังก้องไปทั่วห้องโถง

“พวกเจ้า… ไม่ว่าหน้าไหนก็อย่าคิดออกไปทั้งนั้น!”

แล้วมันก็อ้าปากที่กว้างใหญ่พ่นลมหายใจมังกรออกมาและกวาดไปทั่วทิศทาง

เพียงชั่วพริบตา ดินแดนแห่งความมืดของไกอัสก็สลายหายไป!