บทที่ 114: ตราบใดที่ดวงอาทิตย์ยังขึ้น หัวเซี่ยจะไม่มีวันพินาศ

ถึงแม้คมดาบจะพาดอยู่ที่คอ

ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ผมก็ไม่ขอก้มหน้า!

ชั่วขณะนั้นหลี่หวงเหยียนรู้สึกถึงเลือดในกายที่เดือดพล่าน

นานมากแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้

เพราะการต่อสู้อยู่ภายใต้การกดขี่ของเผ่าไททัน แรงกดดันที่กองทัพได้รับนั้นก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในทุกสงครามนำมาซึ่งความสิ้นหวัง อีกทั้งยังผลาญกำลังใจของทุกคนไปมหาศาล

ในฐานะนายพล หลี่หวงเหยียนเข้าใจความสิ้นหวังนี้อย่างถ่องแท้

เขาที่ต่อสู้อย่างสิ้นหวังได้เห็นเพื่อนร่วมชาติล้มตายไปต่อหน้าต่อตานับไม่ถ้วน

ความรู้สึกที่เปรียบเสมือนมีโซ่ตรวนนันทนาการจิตวิญญาณของเขาเอาไว้นั้นทำให้เขารู้สึกถดถอย

แต่ในขณะนี้  โซ่ตรวนภายในหัวใจของหลี่หวงเหยียนทั้งหมดเหมือนสลายหายไปในพริบตา ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องกังวลถึงชะตากรรมของประเทศอีกต่อไปแล้ว

สิ่งที่เขาต้องทำก็คือต่อสู้ให้สุดกำลัง สู้จนกว่าชีวิตจะหาไม่!

ชายผมแดงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ในขณะที่ดวงตาซึ่งเคยมืดมนกลับมาเปล่งประกายด้วยจิตวิญญาณของนักสู้

ต่อมา เขายกมือขึ้นก่อนที่ดาบไฟจะปรากฏขึ้นกลางอากาศ

ถึงแม้เขาจะต้องตายอยู่ที่นี่ ทำไมเขาไม่พยายามต่อสู้ให้ถึงที่สุดล่ะ?

ชาวหัวเซี่ยต่อให้ตายก็ไม่มีทางคุกเข่าให้ศัตรู!

“เจ้าหนู ถ้าครั้งนี้เรารอดไปได้ ฉันจะพานายไปเลี้ยงสักมื้อ”

หลี่หวงเหยียนกำดาบไฟเอาไว้ในมือ ก่อนที่ร่างจะเปลี่ยนเป็นเงาพุ่งเข้าใส่ไททันมังกรเพลิง 

“ไม่ต้องห่วง เจ้าไม่มีทางรอดหรอก!” หลงเยี่ยนไม่คาดคิดว่าชายผู้ใช้พลังไฟจะพุ่งเข้ามาโจมตีตน มันจึงพูดว่า “ไม่ใช่แค่เจ้าเท่านั้น แม้แต่ผู้สืบทอดที่เจ้าพยายามซื้อเวลาให้นางก็ไม่รอดเช่นกัน!”

“พวกเจ้าคิดจริง ๆ เหรอว่าข้าไม่ได้เตรียมการอะไรเอาไว้ พวกเจ้าไม่แปลกใจบ้างหรือไงว่าเราต่อสู้กันนานขนาดนี้ทำไมไททันมหาวิบัติถึงไม่มาที่นี่แม้แต่ตัวเดียว?!”

หลังจากที่ไททันมังกรเพลิงพูดแบบนั้น สีหน้าของหลี่หวงเหยียนกับหลินหยวนก็เปลี่ยนไป

พวกเขาทั้งคู่ที่ได้ยินประโยคนี้ต่างก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฮ่า ๆๆๆ ถูกต้อง… ไททันในเมืองหย่งเย่ได้ปิดทางออกทั้งหมดเอาไว้แล้ว” หลงเยี่ยนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “พวกมันไม่ปล่อยให้มุมกำแพงต้องเว้นว่างแม้แต่น้อยแน่ ไม่มีทางที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผู้น่าสงสารคนนั้นจะหนีรอดไปจากเมืองหย่งเย่นี้ได้หรอก!”

ทันใดนั้นสีหน้าของหลินหยวนก็มืดลง

ถึงแม้ว่าฉู่อวี้จะเป็นผู้สืบทอดพลังไททันศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอก็ยังเป็นเพียงผู้มีพลังพิเศษแรงก์ S เท่านั้น

หรือพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ แม้แต่ไททันมหาวิบัติก็ยังต้อนเธอให้จนมุมได้อย่างง่ายดาย

ถ้าหากสิ่งที่ไททันมังกรเพลิงพูดเป็นความจริง โอกาสที่เด็กสาวจะหนีรอดไปจากเมืองหย่งเย่นั้นแทบไม่มีเลย

ในเวลาเดียวกัน ดวงตาของหลี่หวงเหยียนฉายแววโกรธเกรี้ยว ในขณะที่เขาตะโกนว่า “ฉันจะฆ่าแก!”

สิ้นเสียงคำราม ดาบไฟในมือของเขาก็ระเบิดออกเป็นเปลวเพลิงปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขาฟาดฟันเข้าใส่ฝ่ายตรงข้าม

ทว่าไททันมังกรเพลิงที่เผชิญกับการโจมตีของหลี่หวงเหยียนกลับมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาดูถูก

แล้วมันก็พูดเยาะเย้ยว่า “เหอะ เป็นแค่หิ่งห้อยคิดจะแข่งกับแสงจันทร์งั้นรึ?” 

จากนั้นหลงเยี่ยนก็ยกฝ่ามือบดขยี้ดาบไฟที่อีกฝ่ายปล่อยออกมาเต็มแรง

ขณะเดียวกัน มันก็อ้าปากพ่นลมหายใจมังกรไปยังทิศทางของหลี่หวงเหยียน

ตูม!

เพลิงสีส้มแดงที่ควบแน่นเป็นลูกไฟพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มเต็ม ๆ

หลี่หวงเหยียนที่รับการโจมตีเข้าไปอย่างจังก็กระเด็นถอยหลังไปกระแทกเข้ากับกำแพงเต็มแรง

“หลังจากที่ข้าฆ่าเจ้าเสร็จแล้ว ข้าจะฆ่าผู้สืบทอดคนนั้นซะ” ไททันมังกรเพลิงเหยียดยิ้มร้ายกาจ จากนั้นมันก็ยื่นมือออกไปคว้าตัวชายผมแดง

แต่ทันใดนั้นหลินหยวนก็มาปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของมัน

ก่อนที่ไททันมังกรเพลิงจะทันได้ตั้งตัว คมดาบสายฟ้าที่บรรจุพลังมหาศาลก็แทงเข้าที่คอของมันทันที

ท่ามกลางสายฟ้าที่กำลังพุ่งออกไปนั้นมีเสียงคำรามของมังกรแผ่วเบาดังออกมา

นี่คือการโจมตีของเด็กหนุ่มในร่างสายฟ้า

มังกรสายฟ้าพิโรธ!

สวบ!

เนื่องจากก่อนหน้านี้หลงเยี่ยนกำลังจดจ่ออยู่กับการจัดการกับหลี่หวงเหยียน มันจึงไม่ทันสังเกตเห็นหลินหยวนที่แอบย่องมาด้านหลัง

เขาจึงอาศัยจังหวะนี้แทงทะลุคอของมันจนเกิดบาดแผลลึกพร้อมกับมีเลือดไหลซึมออกมา

หลังจากที่เด็กหนุ่มดึงดาบออก เลือดสีแดงเข้มก็พุ่งออกจากบาดแผลราวกับน้ำพุ

“เจ้า… เจ้ามันสมควรตาย!”

นี่เป็นครั้งแรกที่ไททันมังกรเพลิงได้รับบาดเจ็บนับตั้งแต่ที่การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น

ถึงแม้ว่าบาดแผลนี้จะไม่ถึงขั้นเอาชีวิต แต่มันก็เป็นความอัปยศอดสูอย่างมากสำหรับตัวมัน

ดวงตาของหลงเยี่ยนลุกโชนไปด้วยความโกรธและหันกลับมาชกหมัดไปที่หลินหยวนทันที

เนื่องจากแรงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง หมัดที่ถูกส่งออกมาแทบจะบรรจุพลังเต็มเปี่ยมของเจ้าของร่าง และความเร็วในการแหวกอากาศก็ทำให้เกิดเสียงเสียดแทงหูดังก้องไปทั่ว

เมื่อเด็กหนุ่มเผชิญหน้ากับหมัดของไททันมังกรเพลิง เขาก็ได้ใช้ความสามารถของฉงถงระดับสูงอย่างเต็มที่โดยพยายามมองดูวิถีการโจมตีของอีกฝ่าย

สุดท้ายแล้วเขาก็สรุปได้ว่าความเร็วของเขาเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะหลบการโจมตีนี้ได้

“ตายซะเถอะ!” เสียงคำรามของหลงเยี่ยนดังก้องอยู่ในหูของหลินหยวน

ในขณะนั้นเขาได้เรียกใช้พลังเทเลพอร์ตโดยไม่ลังเล

ฟุ่บ!

เด็กหนุ่มหายไปจากจุดที่ยืนอยู่ ทำให้การโจมตีของไททันมังกรเพลิงพลาดเป้า

“พลังเทเลพอร์ต?!” ถึงแม้ว่าหลงเยี่ยนจะรู้สึกประหลาดใจ แต่มันก็ตอบโต้ได้ทันควัน

เพราะหากไม่มีอะไรผิดไปจากที่มันคาด เจ้ามนุษย์นั่นจะเปิดฉากลอบโจมตีอีกครั้งหลังจากเทเลพอร์ตไปแล้ว

พอคิดได้แบบนี้ ไททันมังกรเพลินก็ไม่ลังเลเลยที่จะปลดปล่อยพลังไฟให้แผ่กระจายไปทั่วร่างตัวเองอีกครั้ง

พรึ่บ!

ถึงแม้ว่าการใช้วิธีนี้จะทำให้มันต้องใช้พลังมหาศาล แต่เพื่อป้องกันการถูกลอบโจมตีจากศัตรูหลังเทเลพอร์ต มันมีแต่จะต้องเลือกวิธีนี้เท่านั้น

ในความเป็นจริงหลินหยวนเลือกที่จะเทเลพอร์ตไปด้านหลังของอีกฝ่าย เป็นเพราะเขาอยากจะโจมตีเข้าที่บาดแผลบริเวณต้นคอของมันอีกครั้ง

และเขาก็รู้ดีว่าช่องว่างระหว่างพลังของพวกเขานั้นต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่มันมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขาสังหารไททันมังกรเพลิงได้

แต่น่าเสียดายที่ศัตรูรู้ทันแผนการของเขาเสียก่อน ดังนั้นเพลิงที่โหมกระหน่ำจึงซัดเข้าใส่เขาเหมือนกับระลอกคลื่น

ก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันได้ตั้งตัว ร่างกายของเขาก็ถูกเปลวเพลิงกลืนกินไปจนหมดแล้ว

ตูม!

ความปวดแสบปวดร้อนที่ถูกไฟร้อนแรงแผดเผาร่างกายทำให้หลินหยวนร่วงลงสู่พื้นเต็มแรง

ทางด้านหลงเยี่ยนหันกลับมาพูดพร้อมทำหน้าดุดัน “มดก็เป็นแค่มดอยู่วันยังค่ำ นอกจากลอบโจมตีแล้ว พวกเจ้ามันก็ไร้ประโยชน์!”

จากนั้นมันก็ยกเท้าขึ้นกระทืบเข้าใส่มนุษย์ตัวจ้อยไม่ยั้ง 

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เท้าที่กระแทกลงมาเต็มแรงนั้นก่อให้เกิดหลุมขนาดใหญ่บนพื้นดิน แล้วร่างของหลินหยวนที่นอนอยู่กลางหลุมก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดที่กระจายอยู่เต็มพื้น

หลังจากไททันมังกรเพลิงหยุดฝีเท้า มันก็มองภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาเยาะเย้ย “เป็นเพราะเจ้ามันอ่อนแอเกินไป พวกข้าจะทำลายเผ่ามนุษย์ให้สิ้นซาก! ประเทศของเจ้าก็เหมือนกับเจ้าในตอนนี้ ทั้งอ่อนแอและไร้กำลังต่อต้าน แต่ก็ยังฝืนหน้าด้านอยู่ได้”

ทว่าทันใดนั้นเสียงของเด็กหนุ่มก็ดังออกมาจากภายในหลุม

“แกคิดผิดแล้ว… มนุษย์อย่างพวกเรา… จะไม่มีวันสูญพันธุ์ และพวกเราชาวหัวเซี่ย… ไม่มีทางย่อยยับในมือของแกแน่!”

“ประเทศของเราได้ฝ่าฟันอุปสรรคมาไกลนับร้อยรุ่น ผ่านการเดินทางที่ยากลำบากมานับพันปี… ประเทศชาติของเราข้ามผ่านทุ่งหญ้าเขียวขจี ลำธารอันอุดมสมบูรณ์ แม้กระทั่งเหยียบย่ำบนผืนกระดูกที่รกร้างกว้างใหญ่ แม้จะต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด แม้จะต้องสละเลือดเนื้อ พวกเราชาวหัวเซี่ยจะยังคงลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ก้าวเดินไปข้างหน้า และก้าวเดินต่อไปข้ามผ่านหนทางหลายพันลี้…”

“ดังนั้นแม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายพันปี แม่น้ำทุกสายก็ยังคงไหลลงที่ต่ำ ดวงอาทิตย์จะขึ้นฝั่งตะวันออก และชนรุ่นหลังจะสืบทอดเจตจำนงของชาติที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า มุ่งสู่ความรุ่งโรจน์ที่ไร้ขอบเขต!”

“ขอเพียงดวงอาทิตย์ยังขึ้นตามปกติ ประเทศหัวเซี่ยของเราจะไม่มีวันพินาศ!”

“จิตวิญญาณของพวกเรา ไม่ว่าจะเป็นแกหรือไททันหน้าไหนก็ไม่มีวันเข้าใจ”

เมื่อไททันมังกรเพลิงได้ยินคำพูดของหลินหยวน รอยยิ้มถากถางก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของมัน

“คำพูดไร้สาระที่เจ้าเพิ่งพูดไปนั้นเป็นแค่คำพูดปลอบใจของคนที่อ่อนแอกว่าเท่านั้น มันก็เหมือนกับเจ้าในตอนนี้ เจ้ากำลังจะตายอยู่ใต้ฝ่าเท้าของข้า แล้วจิตวิญญาณที่เจ้าพูดถึงนั้นมันจะช่วยอะไรเจ้าได้หรือเปล่า?”

“มดฝูงใหญ่อย่างพวกเจ้าไม่มีวันเข้าใจความหมายที่แท้จริงของความแข็งแกร่งหรอก! ดังนั้น… เจ้าจงตายอยู่แทบเท้าของข้าเสียเถอะ นั่นนับว่าเป็นเกียรติของเจ้าแล้ว!”

หลงเยี่ยนแสยะยิ้มและยกเท้ากระทืบใส่หลินหยวนอีกครั้ง

ทันใดนั้นฟ้าผ่าก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าอย่างรุนแรงทำลายขาขวาของไททันมังกรเพลิงจนแหลกเป็นชิ้น ๆ

ในตอนนั้นเลือดและเนื้อกระเด็นกระดอนไปทั่วพร้อมกับของเหลวสีแดงฉานไหลรินลงเป็นสายไม่ต่างจากน้ำตก

“...” แม้แต่หลินหยวนก็ยังตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้า 

เพราะเขา… ไม่ใช่คนที่ทำแบบนั้น!!

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังกึกก้องไปทั่วห้องโถง

“ในเมื่อจิตวิญญาณของชาติช่วยเขาไม่ได้ ฉันจะเป็นคนช่วยเขาเอง”

“ลูกชายของฉัน หลินเทียนเชวี่ยคนนี้จะเป็นคนช่วยเขาเอง!!”

 

*******************************************

SkySaffron: พ่อมาแล้ว!!