บทที่ 174 ฆ่าล้างแบล็คบลัด

“แปลก ทำไมจู่ ๆ ท้องฟ้ามันถึงมืดแบบนั้นนะ” แบล็คบลัดพึมพำขึ้นมาเบา ๆ 

เมื่อหลานอวี่เห็นว่าแบล็คบลัดเดินออกมา เธอก็เดินออกไปจากกลุ่มด้วยเช่นกัน แต่เซี่ยหยู่เว่ยได้ดึงตัวเพื่อนสาวเอาไว้ก่อน

“เธอจะสู้กับเขาจริง ๆ เหรอ?”

“แน่นอนว่า... ไม่”

“ไอ้โง่! แกถูกหลอกแล้ว!!” หลานอวี่พูดอย่างภาคภูมิใจ

“นี่มันหมายความว่ายังไง?” แบล็คบลัดกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว และในทันใดนั้นมันก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาจากยอดหุบเขาทางด้านขวา

เมเทโอฟอลล์!

เมฆบนท้องฟ้าถูกแหวกออกมาเป็นช่อง ก่อนที่อุกกาบาตขนาดใหญ่จะพุ่งลงมาใส่กองทัพของแบล็คบลัด

“รีบกระจายตัวออกไปเร็วเข้า!” แบล็คบลัดตะโกนสั่งการ แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนเกินไป ลูกน้องของแบล็คบลัดกว่า 300 คนจึงถูกผลกระทบจากอุกกาบาตยักษ์เข้าไปมากกว่า 200 คน

ระบบ: สังหารผู้เล่นคนอื่นและได้กลายเป็นฆาตกร

ระบบ: สังหารผู้เล่นคนอื่นและได้กลายเป็นฆาตกร

…

เสียงแจ้งเตือนจากระบบกว่า 200 ข้อความปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน แต่ลู่หยางไม่ได้มีเวลาไปสนใจเสียงแจ้งเตือนเหล่านั้นเลย

“ฆ่าพวกมันให้หมด!” ลู่หยางตะโกนสั่ง

“ฆ่ามัน!!” สามฝาแฝดตระกูลไป๋วิ่งนำก่อนที่คนอื่น ๆ จะวิ่งตามลงไป

ทีมของพวกเขาทั้ง 14 คนจัดขบวนทัพเป็นรูปหัวลูกศรพุ่งเข้าไปในกลุ่มศัตรูที่เหลือรอดชีวิตอีกประมาณ 100 คน อย่างไรก็ตามพวกเขาทุกคนต่างก็มีเลเวล 19 ขณะที่ลูกน้องของแบล็คบลัดเพิ่งจะมีเลเวล 10 เท่านั้น การปรากฏตัวของพวกเขาจึงเหมือนกับหมาป่าที่หลงเข้าไปในฝูงแกะ แนวป้องกันของศัตรูจึงถูกฉีกทำลายลงอย่างง่ายดาย

พริบตาต่อมามันก็มีเสียงนกร้องดังขึ้นมาจากยอดเขา พร้อมกับนกสีเพลิงขนาดใหญ่ที่ร่อนลงมาเกาะบนไหล่ของลู่หยาง

“แบล็คบลัด แกยังจำฉันได้อยู่ใช่ไหม?” ลู่หยางกล่าว

“แก…” แบล็คบลัดเงยหน้าขึ้นไปมองบนหน้าผาอย่างตกใจ และเขาก็ไม่คิดเลยว่าลู่หยางจะปรากฏตัวที่นี่

หากในสถานการณ์ปกติที่เขามีลูกน้องครบทั้ง 10,000 คน เขาคงไม่กลัวอีกฝ่ายอย่างแน่นอน แต่ที่นี่เขาพาลูกน้องมาเพียงแค่นิดเดียวและสมาชิกภายในทีมมากกว่าครึ่งก็ถูกสังหารไปจนหมดแล้ว ส่วนสมาชิกที่รอดชีวิตต่างก็ล้วนแล้วแต่ขวัญเสียจนไม่มีกำลังใจในการสู้รบอีกต่อไป

“ถ้าแกกล้าทำอะไรมากกว่านี้ ฉันจะไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่!” แบล็คบลัดพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

“ทางฉันก็ไม่คิดจะปล่อยแกเอาไว้เหมือนกัน” ลู่หยางร้องตะโกนก่อนที่ร่างของเขาจะกลายเป็นแสงสีขาวกระโดดจากหน้าผามายืนอยู่ตรงหน้าแบล็คบลัด

เฟลมสตอร์ม!

เสาเพลิงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและทำให้แบล็คบลัดติดสตั๊นอยู่กับที่

เฟลมเบิร์ด!

นกเพลิงขนาดใหญ่ที่เกาะอยู่บนไหล่พุ่งเข้าไปภายในเสาเพลิง ขณะเดียวกันพลังชีวิตของแบล็คบลัดก็มีอยู่เพียงแค่ 900 กว่าหน่วย หลังจากที่เขาถูกโจมตีเพียงแค่สองครั้ง ชายร่างใหญ่ก็เสียชีวิตลงกับพื้น

ระบบ: สังหารผู้เล่นคนอื่นและได้กลายเป็นฆาตกร

“หัวหน้าตายแล้ว!” ใครสักคนตะโกนขึ้นมาและทำให้สมาชิกของเอเวอร์ลาสติงหนีแตกกระเจิงกันไปคนละทิศละทาง

“จะหนีไปไหน? ฉันยังไม่เหนื่อยเลย” ไป๋เหลิงวิ่งไล่ตามศัตรูอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่พวกฉิงชางก็วิ่งไล่สังหารศัตรูด้วยเช่นกัน

เมื่อเห็นศัตรูถูกขับไล่ออกไปจนหมด สมาชิกของสตูดิโอหนานปิงต่างก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“อาจารย์เก่งที่สุด!” หลานอวี่วิ่งมาหาลู่หยางด้วยความดีใจ

“อาจารย์ ผมขอคำนับ” จางจื่อโป๋ก็รีบวิ่งเข้ามาทักทายด้วย

“น้องสาวของฉันขอความช่วยเหลือมาทั้งทีแล้วฉันจะไม่มาได้ยังไง” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณค่ะ” หลานอวี่กล่าว

เซี่ยหยู่เว่ยมองลู่หยางจากไกล ๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง และถึงแม้เธอจะเดาได้อยู่แล้วว่าลู่หยางจะกลายเป็นผู้เล่นชั้นยอดในอนาคต แต่เธอก็ไม่คิดว่าหลังจากเซิร์ฟเวอร์เปิดให้บริการเพียงแค่ 20 วัน อีกฝ่ายจะมีความสามารถมากมายถึงขนาดนี้ จนเธอต้องยอมรับว่าตัวเองมองอีกฝ่ายผิดไปมากจริง ๆ

“ลู่หยาง ขอบคุณนะ ก่อนหน้านี้ฉันเป็นคนผิดเองขอโทษด้วย” เซี่ยหยู่เว่ยเดินเข้ามาพร้อมกับก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด

นักเวทหนุ่มไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาขอโทษเขาก่อน เขาจึงพูดออกไปว่า

“ช่างมันเถอะ ในเมื่อเธอขอโทษแล้วทุกอย่างก็ให้แล้ว ๆ กันไป”

ความจริงถ้าไม่ใช่เพราะหลานอวี่ขอความช่วยเหลือเขาก็คงจะไม่ยื่นมือมาช่วย ยิ่งการที่เซี่ยหยู่เว่ยยอมลดศักดิ์ศรีมาขอโทษเขาก่อนเขาก็ไม่มีอะไรที่จะต้องไปถือสา

ขณะเดียวกันเจิ้งหยวนก็กำลังมองมาทางลู่หยางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา โดยเฉพาะเมื่อเขาได้เห็นเซี่ยหยู่เว่ยแสดงท่าทางอันอ่อนแอต่อหน้าของอีกฝ่าย มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเกลียดชังลู่หยางมากขึ้นกว่าเดิม

ลู่หยางสัมผัสถึงสายตาของเจิ้งหยวนได้อย่างชัดเจน แต่เขาก็ไม่อยากจะสนใจคนแบบนี้ เขาจึงส่งข้อความไปหาไป๋เหลิง

“เลิกไล่ตามศัตรูแล้วกลับมาได้แล้ว หลังเก็บของที่ดรอปอยู่บนพื้นพวกเราจะออกเดินทางกันต่อ”

“ได้ครับ น่าเสียดายไอ้พวกนี้มันถูกเมเทโอฟอลล์ของหัวหน้าทำลายขวัญกำลังใจไปจนหมดแล้ว การวิ่งไล่ฆ่าพวกมันไม่สนุกเอาซะเลย” ไป๋เหลิงสังหารผู้เล่นเป็นคนสุดท้าย ก่อนที่เขาจะวิ่งกลับมาหาลู่หยาง

ไม่นานสมาชิกภายในทีมทั้ง 14 คนก็กลับมายืนรวมอยู่ด้านหลังนักเวทหนุ่ม ซึ่งท่าทางของแต่ละคนต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นยอด

“อาจารย์ พวกเขาคือใครเหรอ?” หลานอวี่กล่าวอย่างอิจฉา

“พวกเขาคือคนในกิลด์ฉันเอง ตั้งแต่ไป๋เหลิง, ไป๋ฉือ, ไป๋หู, ฉิงชาง…” ลู่หยางเริ่มแนะนำสมาชิกภายในกิลด์ทีละคน

เดิมทีพวกหลานอวี่ต้องการที่จะขอบคุณทุกคนด้วย แต่หลังจากที่พวกเธอได้ยินชื่อของแต่ละคน มันก็ทำให้สีหน้าของทุกคนประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ท้ายที่สุดชื่อของคนเหล่านี้ก็คือ 15 อันดับแรกของกระดานการจัดอันดับเลเวลไม่ใช่เหรอ หรือมันก็หมายความว่าทุกคนที่อยู่ในกระดานจัดอันดับ 15 อันดับแรกต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนของลู่หยางทั้งหมด

“ทุกคนเก่งจังเลย” หลานอวี่พูดอย่างตกใจ

ลู่หยางเผยรอยยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ

“หัวหน้า ทำไมชื่อผมถึงกลายเป็นสีแดงล่ะครับ?” ซุนหยูกล่าวพร้อมกับเกาหัว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สังหารผู้เล่นคนอื่น

“นี่นายไม่รู้หรือไงว่าหลังจากฆ่าคนแล้วชื่อเราจะกลายเป็นสีแดง” ไป๋เหลิงกล่าว

ตามกฎของเกมหลังจากผู้เล่นสังหารผู้เล่นคนอื่น ชื่อเหนือศีรษะของพวกเขาก็จะกลายเป็นสีแดง  ซึ่งถ้าหากพวกเขาถูกสังหารในช่วงเวลานี้ไอเท็มในกระเป๋าก็จะหล่นลงไปทั้งหมดพร้อมกับเพิ่มโอกาสดรอปอุปกรณ์ที่สวมใส่บนร่างกายลงจากเดิมเป็น 5 เท่าของปกติ นอกจากนี้ผู้เล่นชื่อแดงยังไม่สามารถเดินทางเข้าเมืองหลักได้ เพราะทหาร NPC จะไล่สังหารผู้เล่นชื่อแดงในทันที

ซุนหยูมองชื่อของตัวเอง ก่อนที่เขาจะมองไปที่ชื่อของลู่หยาง

“หัวหน้า ชื่อของคุณมันแดงจนเกือบจะดำแล้วนะ”

“อย่าลืมนะว่าฉันฆ่าคนไปมากกว่า 200 คน ถึงมันจะชื่อดำแต่มันก็เป็นเรื่องปกติ” ลู่หยางกล่าว

เมื่อได้ยินจำนวนของผู้เล่นที่ถูกลู่หยางสังหาร มันก็ทำให้ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

“ที่พวกคุณต้องกลายเป็นชื่อแดงก็เพราะช่วยพวกเรา ต่อจากนี้พวกเราจะคอยปกป้องพวกคุณจนกว่าชื่อจะกลับมาเป็นปกติเอง” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าว

“คุณไม่จำเป็นจะต้องเป็นห่วงพวกเราหรอก ตอนนี้พวกคุณเป็นศัตรูกับแบล็คบลัดแล้ว พวกคุณได้วางแผนกันเอาไว้แล้วหรือยังว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง แล้วตอนนี้กองกำลังของพวกคุณเหลือกันอยู่กี่คน?” ลู่หยางกล่าว

“ตอนแรกกองกำลังของเรามี 3,000 คนแต่ตอนนี้เหลือเพียงแค่ 1,300 กว่าคนเท่านั้น” เซี่ยหยู่เว่ยพูดอย่างปวดหัว เพราะการสร้างกิลด์มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดเอาไว้เลย

“อาจารย์พอจะมีวิธีแก้ปัญหานี้ไหมคะ?” หลานอวี่ถาม

“วิธีแก้มี 2 วิธี วิธีแรกคือการหนีไปเก็บเลเวล วิธีที่ 2 คือการเพิ่มทุนแล้วใช้เงินไปจ้างสตูดิโออื่นมาสู้กับแบล็คบลัด” ลู่หยางกล่าว

“แล้วพวกเราจะหลบไปที่ไหนได้?” เซี่ยหยู่เว่ยถามเพราะในตอนนี้เธอยังไม่สามารถเพิ่มทุนได้ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ

“หนีลงไปทางใต้สิ จุดเก็บเลเวลหลักของพวกแบล็คบลัดอยู่ทางเหนือ ขอแค่พวกเธอรู้จักวางตัวให้ดี ๆ ไม่ไปขัดแย้งกับกิลด์อื่น แค่นั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหา” ลู่หยางกล่าว

“ก็คงจะต้องเป็นแบบนั้นไปก่อนสินะ” หลานอวี่กล่าวพร้อมกับถอนหายใจ

“เอาล่ะฉันต้องไปแล้ว ถ้ามีอะไรค่อยโทรมาหาฉันก็แล้วกัน” ลู่หยางกล่าว

“ได้ค่ะ” หลานอวี่กล่าวอย่างอาลัยอาวรณ์

ลู่หยางโบกมือลาก่อนที่เขาจะนำพวกฉิงชางกลับไปยังเกาะเล็ก ๆ ริมทะเล

กว่าจะเดินทางมาถึงจุดหมายมันก็เป็นช่วงดึกแล้ว ลู่หยางจึงพูดว่า

“พวกนายเก็บเลเวลที่นี่กันไปก่อนนะ ฉันจะต้องไปทำธุระที่อื่นชั่วคราวยังไม่สามารถพาพวกนายเก็บเลเวลได้”

“ได้ครับ” ฉิงชางกล่าว

 

 

---

นึกว่าจะบอกจุดฟาร์มเลเวลให้สาวอีกแล้ว 5555