สายลมพร้อมเสียงกระซิบของใบไม้

ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เวลาทำงาน ผมชอบไปนั่งทำที่ตึกของขณะ เพราะนอกจากพื้นที่จะกว้าง มีโต๊ะพร้อมเก้าอี้ไว้นั่งทำงาน อากาศที่นั่นยังดีกว่าที่อื่นๆ เนื่องเพราะลมพัดผ่านเย็นสบายมาก มองออกไปไกลอีกนิด ยังเห็นต้นไม้ใหญ่ไว้คอยเป็นร่มเงา

เคยถามตัวเองเล่นๆ ว่าเคยชินกับการอยู่หอพักและมหาวิทยาลัยแบบนี้ แล้วถ้าเรียนจบจะกลับไปอยู่บ้านได้ยังไง เพราะที่บ้านเป็นแค่อำเภอเล็กๆ เพื่อนสมัยเด็กก็ห่างกันนานจนแทบจำไม่ได้

ครั้นเมื่อมาอยู่เข้าจริงๆ รู้สึกว่าบรรยากาศในอำเภอเล็กๆ ก็ดีไม่หยอก เพราะมีความเงียบสงบไม่จอแจ เวลาลมพัดมาแต่ละที เรามักจะได้ยินเสียงใบไม้กระซิบกันดังแสกสากเบาๆ นั่งฟังเพลินๆ เวลาทำงาน อีกทั้งยังไม่ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายจากฝูงชนเหมือนตอนนั่งทำงานที่ตึกขณะในมหาวิทยาลัย

ถึงแม้ไม่มีเพื่อนอยู่ข้างกายมากมายเท่าแต่ก่อน ทว่าผมก็อยู่ได้ด้วยความรักในงานที่ทำ ถามว่าบางเวลายังคิดถึงบรรยากาศแบบเดิมอยู่ไหม ตอบเลยว่ายังนึกถึงแน่นอน แต่ชีวิตคนเรามันไม่หยุดนิ่ง แต่ละวันที่ผ่านไปไม่มีอะไรที่คงเดิม คนเรามีเส้นทางเดินเป็นของตัวเอง บางคนเราอาจกลับมาเจอกันในอนาคต บางคนเราอาจได้เจอกันแค่ในโซเชียล และอีกบางคนเราอาจไม่ได้ข่าวคราวกันอีกเลย

เวลาผ่านไปทุกวัน ขอแค่เรามีความสุขในปัจจุบันที่ยังหายใจอยู่ก็พอแล้ว