บทที่ 200: สู้จนตัวตาย

“พูด-อีก-ครั้ง!” มู่หรงเฉินลุกขึ้นยืนพร้อมกับเขม็งมองหญิงสาวด้วยสายตาดุดัน และเน้นย้ำคำพูดของตัวเองทุกคำช้า ๆ  

เสียงคำรามต่ำของชายหนุ่มทำให้คนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องโถงไม่กล้าเปิดปากพูดอะไร พวกเขาที่รับรู้สถานการณ์ได้เป็นอย่างดีค่อย ๆ พากันเดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ เพราะกลัวว่ามู่หรงเฉินจะโกรธจนพาลมาระบายอารมณ์กับพวกตน