บทที่ 176 เกาะสุดท้าย...เท่านั้น!!

ณ Penthouse เซบาสเธีย

 

ติ๊ด ~~

 

เสียงสัญญาณประตูที่คุ้นเคยดังขึ้นเพื่อบอกว่าบุคคลที่ฉันเฝ้ารอได้กลับมาแล้ว

 

“เฮียยยยย ~~ ขาาาา เหนื่อยไหมคะ เอลิซคิดถึงเฮียจังเลยค่ะ” ฉันที่วิ่งถลาเข้าไปกอดเขาทันทีด้วยความคิดถึง

 

เขาที่ถึงกับตกตะลึงในท่าทีของฉันในวันนี้ จนเขาเองอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

 

“เอ๋...วันนี้ทำตัวแปลก ๆ นะแอบไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่าเนี้ย...หื้มมมม” เขาที่โอบกอดฉัน เอ่ยถามในขณะที่เอาคางเกยไว้ที่หัวทุยของฉัน

 

“อ้าว...ทำไมเฮียพูดแบบนี้ล่ะคะ” ฉันเกิดอาการงอนเล็กน้อยจากคำพูดของเขา พร้อมกับออกอาการดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาทันที

 

“อ่ะ...โอ๋ๆๆ ...เฮียขอโทษนะ อย่างอนเลยนะคุณเมียคนสวย” เขาพูดคำหวานเอาใจฉันทันทีที่เห็นว่าฉันเริ่มน้อยใจ ก่อนที่ตัวเขาจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เหมือนกลัวว่าฉันจะหนีจากเขาไปไหน

 

“แล้ววันนี้ไปไหนมาฮึ...เฮียวิดีโอคอลหาไม่เห็นรับสาย...เนี้ยเฮียเป็นห่วงเลยรีบกลับมาเลยรู้ไหม” เขาที่เชยคางมนของฉันขึ้นมา เพื่อบอกถึงเหตุผลที่เขากลับบ้านมาเร็วขึ้น

 

“เอ่อ...” ฉันหลบสายตาเขาทันที เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

 

คิ้วเข้มที่อยู่บนใบหน้าคมขมวดเข้าหากันทันที อย่างคนที่กำลังสงสัยถึงพฤติกรรมที่มีพิรุธบางอย่างของคนที่อยู่ตรงหน้า

 

“ว่ายังไงคร้าบบบบ...ผัวถามว่าไปทำอะไรมาถึงไม่รับสายวิดีโอคอล...หื้อออ!!” แววตาที่ดูจับผิดอย่างเห็นได้ชัดของเขา เล่นเอาฉันออกอาการเหงื่อซึมขึ้นมาทันที

 

“กะ...ก็วันนี้...” ในขณะที่ฉันกำลังชั่งใจว่าจะบอกเขาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ดีหรือไม่ เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้นมาช่วยชีวิตฉันเอาไว้พอดี

 

กริ๊งงงงงง ~~ กริ๊งงงงง ~~

 

ฟู่ววววว ~~

 

ฉันที่ลอบถอนหายใจออกมา หลังจากที่เขาละสายตาหันไปรับโทรศัพท์พอดี

 

ใบหน้าสวยที่ก้มหน้างุด คล้ายกับคนหนีความผิดซบเข้ากับอกอันแข็งแกร่งของเขา ก่อนที่ในสมองจะครุ่นคิด ชั่งน้ำหนักระหว่างผลดีกับผลเสียที่จะเกิดขึ้นถ้าหากฉันบอกเล่าเรื่องราวในวันนี้ออกไป

 

“ห๊ะ... ว่ายังไงนะ...งั้นเดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้แหละครับ เจอกันที่บ้านเลยนะครับ”

 

เสียงที่เขาคำรามลั่นออกมา ทำให้ฉันถึงกลับผงะออกจากอ้อมกอดของฉันทันที

 

“กะ...เกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ” ฉันเอ่ยถามเขาเสียงตะกุกตะกัก นั่นก็เพราะว่ารังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของเขา ทำให้ฉันเกิดอาการหวาดหวั่นขึ้นมา

 

ดวงตาที่แข็งกร้าว พร้อมกับสันกรามที่ขบกันแน่น บ่งบอกได้ดีว่าอารมณ์ของเขาในตอนนี้มันถึงจุดเดือนขนาดไหน

 

เฮือก ~~

 

ความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรติดคอจนกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากบังเกิดขึ้น อีกทั้งอาการหนาว ๆ ร้อน ๆ ที่รุมเร้าไปทั่วร่าง เนื่องจากความรู้สึกกลัวว่าสิ่งที่ปิดปกเอาไว้ เขาจะล่วงรู้มันจนบังเกิดเป็นความโกรธขึ้นมา

 

“ฮะ...เฮีย...ค่ะ” ฉันกลั้นใจเรียกเขาอีกครั้ง ด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ

 

“หะ...อ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ พอดีเฮียมีเรื่องต้องไปสะสางนิดหน่อย ยังไงเอลิซอยู่บ้านคนเดียวไปก่อนนะ และถ้าหิวก็หาอะไรกินก่อนได้เลยไม่ต้องรอเฮียนะคะ ฟอด ~~” เขาที่พยายามปรับเสียงให้เป็นปกติเอ่ยบอกฉัน ก่อนที่เขาจะหอมแก้มฉันแล้วเดินออกไปอย่างรีบเร่งทันที

 

ฟู่วววว ~~

 

ฉันที่แม้ว่าจะงุนงงกับอาการของเขา และอยากรู้มากแค่ไหนว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้เขาหัวเสียจนรีบร้อนออกไปขนาดนั้น แต่ทว่า...ความรู้สึกโล่งใจที่มีมากกว่าที่ว่าฉันไม่ต้องมานั่งอธิบายถึงเหตุการณ์ที่ฉันได้ประสบพบมาในวันนี้ให้เขาฟัง

 

ฉันนึกย้อนกลับไปยังความคิดของตัวเองที่คิดเอาไว้ว่าจะบอกเขาดีหรือไม่ นั่นก็เพราะว่าเหตุผลหนึ่งที่ฉันตั้งใจปิดเรื่องนี้กับเขาเอาไว้ ส่วนหนึ่งเพราะว่าฉันกลัวว่าเขาจะรู้เรื่องที่ฉันสั่งให้ลูกน้องที่เขาคอยให้ติดตามฉันเอาไว้ ให้คอยติดตามอยู่ห่าง ๆ จนอาจจะทำให้เกิดอันตรายกับฉันก็ได้ โดยเฉพาะถ้าวันนี้ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดหรือคาดการณ์เอาไว้ ป่านนี้คนที่นอนสลบอยู่ริมถนนอาจจะเป็นฉันแทนก็ได้

 

และส่วนอีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญเลยนั่นก็คือ ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธจนเขาลงโทษลูกน้องอย่างรุนแรงโดยที่เอาจริง ๆ บอดี้การ์ดที่ติดตามฉันเขาก็ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย ฉันไม่อยากให้เป็นเหมือนคราวที่เขาลงโทษลูกน้องสองคนในตอนนั้น เมื่อตอนที่ฉันมาอยู่ใหม่ ๆ

 

แต่ในเมื่อตอนนี้ทุกอย่างกลับเป็นใจไม่ให้ฉันบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกไปแล้ว ฉันจึงเลือกที่จะเก็บเหตุการณ์ระทึกขวัญนี้ไว้กับตัวเองก็แล้วกัน

 

--- เซฟ Talk ---

 

หลังจากที่ผมวิดีโอคอลหาเธอแล้วเธอไม่รับ ซึ่งปกติแล้วเธอแทบจะไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ของผมเลย หรือถ้าเธอทำธุระอยู่เธอก็มักจะโทรกลับหาผมเลยทันที

 

แต่วันนี้มันแปลกไป...

 

ความกังวลใจที่มีมากล้น จนผมไม่อาจจะโฟกัสงานตรงหน้าได้อีกแล้ว ทำให้ผมถึงกับละทิ้งงานตรงหน้า แล้วรีบบึ่งรถกลับมาบ้านทันที ด้วยหัวใจที่ร้อนรน

 

ติ๊ด ~~

 

เมื่อผมเปิดประตูเข้ามา ภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ภาพที่ยังมีเธออยู่ที่นี้ด้วยกันกับผม มันทำให้ผมรู้สึกถึงความรู้สึกของการกลับมาบ้านอย่างแท้จริง

 

เธอที่วิ่งตรงเข้ามากอดผม พร้อมออดอ้อนดูน่ารักเหลือเกินในสายตาของผม แต่ทว่า...ปฏิกิริยาของเธอมันทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้

 

‘เอ๋...วันนี้ทำตัวแปลก ๆ นะแอบไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่าเนี้ย...หื้มมมม’ ผมที่อดใจไม่ได้ถามเธอแบบนั้นออกไป

 

เป็นผลทำให้เธอออกอาการงอนตุ๊บป่องขึ้นมาทันที (เห้อออ ไอ้เซฟน่ะไอ้เซฟ เมื่อไรจะเลิกระแวงเมียสักทีนะ ดูซิเมียงอนจนน่าจับฟัดสักทีสองทีแล้วเนี้ย....)

 

ผมที่ไม่อยากให้เราต้องทะเลาะกันและทำให้มันเสียบรรยากาศ ก็ได้รีบขอโทษเธอพร้อมกับง้อเธอทันที (แต่ถ้าหากเธอยังไม่หายงอน...ไม่เป็นไรเดี๋ยวคืนนี้ผมจะง้อเธอทั้งคืนเลย...หึหึ)

 

แต่ว่าผมก็ยังไม่หายข้องใจถึงเรื่องที่เธอไม่ยอมรับสายผม จนผมต้องถามเธอขึ้นมาอีกครั้ง

 

‘แล้ววันนี้ไปไหนมาฮึ...เฮียวิดีโอคอลหาไม่เห็นรับสาย...เนี้ยเฮียเป็นห่วงเลยรีบกลับมาเลยรู้ไหม’ ผมถามเธอออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่ง...

 

ปฏิกิริยาที่เธอตอบกลับมามันทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเธอต้องแอบไปทำอะไรลับหลังผมแน่ ๆ

 

ดวงตากลมโตที่พยายามหลบสายตาผม พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่เริ่มทยอยผุดออกมา มันยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าเธอกำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับผมอยู่

 

ผมที่จับพิรุธของเธอได้ ก็ทำการเค้นสอบเธอทันที...

 

‘ว่ายังไงคร้าบบบบ...ผัวถามว่าไปทำอะไรมาถึงไม่รับสายวิดีโอคอล...หื้อออ!!’ ผมจ้องไปที่ใบหน้าหวานอย่างคนจับผิด จนเธอออกอาการหวั่น ๆ และในขณะที่เธอกำลังจะเปิดปากบอกบางสิ่งกับผมอยู่นั้น...

 

กริ๊งงงงงง ~~ กริ๊งงงงง ~~

 

เสียงที่เป็นเหมือนระฆังช่วยชีวิตเธอก็ดังขึ้นทันที

 

ผมที่หันไปรับโทรศัพท์ กลับต้องแปลกใจกับสายที่โทรเข้ามา...

 

หน้าจอมือถือโชว์ชื่อผู้ที่ติดต่อเข้ามา ~~~ (MOM)

 

และคำพูดหลังจากที่ผมรับสาย กลับทำให้ผมทั้งตกใจและโกรธมากขึ้นไปอีก

 

‘เซฟ แม่ถูกกระชากกระเป๋า...!!’ น้ำเสียงที่แม่ผมพูดดูเหมือนว่าท่านจะตกใจกลัวเป็นอย่างมาก

 

สิ้นเสียงผู้หญิงอันเป็นที่รักของผมอีกคน ทำให้ผมโกรธจนควันออกหูในทันที

 

‘ห๊ะ... ว่ายังไงนะ...’

 

‘แต่ไม่เป็นไรแล้วลูก ตอนนี้แม่กลับมาบ้านแล้วจ้ะ’

 

แม่ผมที่รีบเอ่ยบอก หลังจากได้ยินเสียงผมตะโกนลั่นด้วยความตกใจ

 

‘งั้นเดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้แหละครับ เจอกันที่บ้านเลยนะครับ’ ผมบอกแม่ไป ทั้งที่ข้างในใจมันเดือดปุด ๆ

 

หลังจากวางสาย ผมที่ครุ่นคิด ถึงสิ่งที่แม่ผมเจอ ว่ามันเกิดขึ้นได้ไง ก็ปกติแม่จะมีลูกน้องติดตามอยู่ตลอดไม่ใช่หรือ และใครกันที่กล้ามาล้วงคอแม่ปีศาจอย่างแม่เธียร่าของเขาได้

 

แต่ไม่ว่ามันจะเป็นใคร สถานที่สุดท้ายที่มันจะได้มีลมหายใจนั่นก็คือ... ‘เกาะสุดท้าย...เท่านั้น!!’