บทที่ 148 ใบหน้าที่ใสซื่อ!!

ดวงตาที่โรยราไปตามอายุและความเสียใจ เริ่มมีน้ำตาใสเอ่อคลอออกมา เธอทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นเพื่อทำให้หยาดน้ำตาไหลกลับลงไปที่เดิม

ก่อนที่ความหลังจะพรั่งพรูเข้ามาในโสตประสาทที่ยังมีความทรงจำอัดแน่นอยู่...

เธอนึกย้อนไปอีกครั้ง ถึงเหตุการณ์หลังจากวันนั้น เธอเองก็ตกลงรับอุปการะเนื้อนวล ท่ามกลางความไม่เห็นด้วยของใครหลาย ๆ คน แต่เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่เธออยากทำ จึงไม่มีใครที่จะสามารถทัดทานเธอได้ เธอเฝ้าฟูมฟักชุบเลี้ยงถนอมเด็กน้อยมาเสมือนลูกแท้ ๆ ในไส้ ถึงแม้ว่าสามีเธอในตอนนั้นจะไม่เห็นด้วยกับการที่เธอรับเลี้ยงเด็กคนนี้ แต่เพราะเขานั้นรักเธอมาก เขาจึงไม่ได้ขัดขวางอะไร นอกจากตามใจและคอยช่วยเหลือในสิ่งที่ตัวเธอต้องการ

ส่วนเนื้อนวลเองนั้นก็เป็นเด็กที่รู้ความมาโดยตลอด เพราะนอกจากจะไม่ดื้อไม่ซนแล้ว ยังว่านอนสอนง่าย ให้ทำอะไรก็ทำ ให้เรียนอะไรก็เรียน ไม่เคยมีปากมีเสียงหรือถกเถียงให้รู้สึกเหนื่อยใจ การกระทำที่มาจากความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กน้อยกลับยิ่งเรียกเอาความเอ็นดูไปจากเธอได้อย่างล้นเหลือ และนั่นก็ยิ่งทำให้เธอท่านหญิงเธซ่ายินดีที่จะเลี้ยงเนื้อนวลให้เติบโตเป็นสาวด้วยความเต็มใจ

การเลี้ยงดูเนื้อนวลของท่านหญิงเธซ่า แม้ว่าใครหลาย ๆ คนที่มองเข้ามาเห็นถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองคน จะมองว่ามีแต่ท่านหญิงเธซ่าที่ให้ทุกอย่างกับเนื้อนวล แต่ทว่า...ในทางกลับกัน...ในความคิดของท่านหญิงเธซ่าเองเธอก็รู้สึกว่าเนื้อนวลได้ตอบแทนให้เธอกลับมาเช่นกัน

นั่นก็เป็นเพราะว่าในตลอดเวลาที่ผ่านมา เนื้อนวลเองก็อยู่กับเธอแทบจะทุกช่วงเวลา แม้กระทั่งในช่วงเวลาที่เธอกำลังสูญเสียสามีอันเป็นที่รักไป เธอเองก็ได้เห็นถึงความใส่ใจและความห่วงใยของเด็กสาวที่มีมาให้ สิ่งเหล่านั้นที่เนื้อนวลกระทำ ก็ยิ่งทำให้เธอทั้งรักและเอ็นดูเด็กสาวมากยิ่งขึ้น จนทำให้แอบเธอคิดอยู่หลายครั้งเรื่องการรับเนื้อนวลเป็นลูกบุญธรรม!!

หากแต่ว่า...เจตนารมณ์นั้นดันไปติดที่คำสั่งเสียสุดท้ายของสามีที่ได้เอ่ยฝากฝังให้สัญญาเอาไว้ก่อนสิ้นลมหายใจ ทำให้เธอผู้ซื่อสัตย์ต่อคำมั่นสัญญายังคงยึดถือปฏิบัติเสมอมาเพื่อแสดงความจงรักภักดีที่มีต่อเขา และเพื่อตอบแทนความรักที่เขามีให้ เธอจึงไม่สามารถทำตามอำเภอใจที่ปรารถนาอยากจะรับเนื้อนวลมาเป็นลูกได้...

และเมื่อนึกย้อนไปถึงคำสั่งเสียที่เธอยังจำฝังใจมั่นไม่ลืมเลือน ~~

‘ไม่ว่ายังไงห้ามรับเนื้อนวลเป็นลูกบุญธรรมเด็ดขาด!!...ผมขอแค่เรื่องนี้กับคุณเท่านั้นนะที่รัก’ คำสั่งเสียสุดท้ายที่ยังก้องอยู่ในโสตประสาท ก่อนที่เขาสามีอันเป็นที่รักจะสิ้นลมหลังจากพูดจบ แม้จะมีคำถามมากมายในตลอดเวลาที่ผ่านมาเกี่ยวกับคำสั่งเสียนั้น และตัวเธอเองก็ไม่สามารถจะหาคำตอบได้อีกแล้ว เนื่องจากคนที่จะตอบคำถามได้ในตอนนี้เขาไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว...

และถึงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจ แต่ทว่า...ในเมื่อมันก็เป็นเพียงความปรารถนาเดียวและสิ่งเดียวที่เธอจะทำให้สามีสุดที่รักของเธอได้ ดังนั้นเรื่องรับเนื้อนวลเป็นลูกบุญธรรมจึงจำต้องพับโครงการเก็บเอาไว้ในลิ้นชักแห่งความปรารถนาของตัวเองต่อไปเท่านั้นเอง

ส่วนเนื้อนวลแม้ว่าตอนนี้สถานะของเด็กสาวจะเป็นได้เพียงแค่คนสนิทที่รับใช้อยู่ข้างกายเท่านั้น แต่ความรู้สึกของท่านหญิงเธซ่าอย่างเธอก็ยังคงรักและเอ็นดูเนื้อนวลเสมือนลูกเช่นเดิม...

เรื่องราวที่เกี่ยวกับเนื้อนวลมีมากมายจนทำให้เธอหลงอยู่ในภวังค์ความคิด จนเผลอลืมเวลาไปชั่วขณะ กระทั่งเธอนึกขึ้นได้ว่าถึงเวลาที่เธอควรที่จะออกไปได้แล้ว เพื่อที่จะปล่อยให้เด็กสาวตรงหน้าได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เสียที

เมื่อเธอคิดได้ดังนั้น ใบหน้าสูงวัยก็เปื้อนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่ใบหน้าไร้พิษสงอย่างอ่อนโยนที่กำลังหลับใหลอีกครั้ง แล้วจึงค่อย ๆ หยัดตัวลุกขึ้นเพื่อหันหลังเดินออกไปจากห้องนอนของเด็กสาวด้วยเสียงอันแผ่วเบา...

แกร๊ก!! กรึ่บ!!

หลังจากที่ท่านหญิงเธซ่าออกไปพ้นประตู ~~

พรึ่บ!!

ดวงตาที่มักจะอ่อนโยนอ่อนหวานลืมพึ่บขึ้นมาทันที ก่อนจะมองไปยังประตูห้องนอนของตัวเองอีกครั้งว่า ณ ที่ตรงนั้นได้ไร้ร่างของหญิงสูงวัยแล้วหรือไม่

เมื่อพบว่าภายในห้องเหลือเพียงแค่ตัวเธอที่อยู่เพียงลำพังแล้ว เธอจึงค่อย ๆ หยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่แววตาที่เคยอ่อนหวานจะแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวดุดันขึ้นมาทันที สีแดงที่ฉายวาบไปทั่วลูกตาสีขาวมาพร้อมกับแรงสั่นระริกที่เต็มไปด้วยความแค้น ใบหน้าสวยใสเริ่มบูดเบี้ยวเหยเกจนดูน่าเกลียด

มือเล็กกำผ้าห่มแน่น พร้อมกับระบายความคับคั่งที่แน่นอยู่ภายในอก...

“อี๊ดดดดดดด อีแก่ไร้ประโยชน์!!!” เสียงของหญิงสาวที่กรีดร้องอยู่ในลำคอ พร้อมกับสบถคำหยาบออกมาด้วยความโมโห

ดวงตาที่เคยดูน่าสงสารกลับแปรเปลี่ยนเป็นดุร้าย ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันค่อย ๆ หลุดคำผรุสวาทออกมาไม่ขาดสาย

“ชิ...อีแก่ มึงนี่ไม่มีประโยชน์เอาสะเลย เสียแรงที่กูค่อยอยู่รับใช้... กูบอกให้ไปกล่อมคุณเซฟให้เขี่ยนังเอลิซทิ้ง แต่ไหงกลับกลายเป็นตัวกูเองที่เกือบตาย ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจนัก ไร้ประโยชน์สิ้นดี...ชิ นี่ถ้าไม่เป็นเพราะกูได้ยินว่ามึงคิดจะรับกูเป็นลูกบุญธรรมหรอกนะ กูถึงได้ทนอยู่รับใช้มึงจนถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นป่านนี้มึงคงได้ตามไปดูแลผัวมึงในปรโลกแล้ว...หึ อ๊ากกกกก ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจนัก อีแก่!! อีโง่!!” เนื้อนวลที่กรีดร้องออกมาได้ไม่เต็มเสียงนักเนื่องจากกลัวว่าคนที่เพิ่งเดินออกไปจะได้ยิน พร้อมคำสบถก่นด่าที่ปล่อยพรั่งพรูออกมาจากปากหญิงสาวที่มักจะสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเสมอเมื่อยามอยู่ต่อหน้าคนอื่น

หลังจากที่ตัวเธอได้กดใบหน้าเข้ากับผ้าห่มแล้วกรีดร้องออกมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว เธอก็ได้นึกไปถึงเรื่องราวเมื่อคราวที่เธอเคยแอบได้ยิน ท่านหญิงเธซ่าผู้ที่ชุบเลี้ยงเธอมาพูดคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ ถึงขั้นตอนที่จะรับเธอเป็นลูกบุญธรรม ณ เวลานั้นตอนที่เธอได้ยิน เธอแทบจะกรีดร้องออกมาพร้อมกับเต้นรำเพื่อบูชาให้แก่เทพเจ้าโชคลาภด้วยความดีใจอย่างมากที่สุด 

แต่ทว่า...จนแล้วจนรอด กระทั่งจนป่านนี้ตัวเธอเองก็ยังไม่ได้รับจดให้เป็นลูกบุญธรรมของท่านหญิงเธซ่าสักที...มันเป็นเพราะอะไรกัน!!...คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ

และถ้าจะไปถามหาเหตุผล เธอเองก็ไม่อาจจะถามออกไปได้ตรง ๆ ได้ ทำให้เธอได้แต่เก็บความกระเหี้ยนกระหือรือเอาไว้จนอกแทบจะแตก ได้แต่รอวาสนาว่าเมื่อไรวันนั้นจะมาถึง วันที่เธอได้เป็นลูกบุญธรรมของท่านหญิงเธซ่าอย่างเต็มตัวเต็มภาคภูมิ ผู้ที่เป็นถึงพี่สาวแฝดคนละฝาของท่านหญิงเธียร่าแม่ของคุณเซฟ

และเหตุผลเดียวที่เธออยากจะเป็นลูกบุญธรรมของท่านหญิงเธซ่า นั้นก็เพราะว่าเธอรอวันที่เธอจะมีฐานะเท่าเทียมกับคนที่เธอแอบรักมานานแสนนาน เพื่อที่เธอจะได้กล้าสารภาพรักกับเขาสักที

เนื้อนวลลุกออกจากที่นอนแล้วเดินไปนั่งยังหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แววตาที่เต็มไปด้วยความริษยาจ้องมองเข้าไปในกระจก ความรู้สึกโกรธ โมโห ไม่พอใจ ผสมปนเปอยู่บนใบหน้าใสจนทำให้ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวไปหมด

แววตาร้ายที่จ้องออกไปด้วยความแค้น พร้อมกับที่เธอพูดกับตัวเองในกระจกคล้ายกับคนบ้าใกล้สติแตกเต็มที...