บทที่ 136 นังผู้หญิงไร้ยางอาย!!
สิ่งที่เขากระทำนั้น ถึงกับทำให้ป้าของเขาตกตะลึงในทันที...
“แก...แก...เซบาสเธีย..แกกล้าขึ้นเสียงกับฉันเลยหรอ เพราะนังผู้หญิงไร้ยางอาย มารยาร่านสวาทคนนี้ แกถึงขั้นยอมที่จะไร้มารยาทกับฉันถึงขนาดนี้เชียวหรอ...ห๊ะ...โอ๊ยยยย เนื้อนวลไปเอายาดมมาให้ฉันทีซิ ฉันจะเป็นลมตาย” ป้าเธซ่าที่โกรธจนตัวสั่น ทำท่าทางจะเป็นลมล้มพับลงไปตรงนั้น พร้อมกับร้องลั่นเรียกหายาดมจากสาวใช้ข้างกาย
แต่อาการที่ป้าของเขากำลังเป็น กลับไม่ทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นหรือเป็นห่วงเลยสักนิด ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกระอาและไม่พอใจกับคำพูดร้าย ๆ ที่พ่นออกมาจากปากของคนที่เขาเคารพรัก เพื่อมาทำร้ายจิตใจของคนที่เขารัก
“ก็ในเมื่อป้าไม่มีมารยาทกับเมียผมก่อน แล้วทำไมผมต้องมีมารยาทกับป้าด้วย” เขาประกาศกร้าว สายตามุ่งมั่น แสดงจุดยืนในการกระทำของตัวเองชัดเจน
ส่วนฉันที่จากตอนแรกพยายามจะข่มใจไม่ให้คิดอะไรมาก แต่เมื่อได้ยินคำพูดที่ดูเหมือนจะทั้งใส่ร้ายและดูถูกดูแคลนฉัน ก็ถึงกับทำให้ปลายจมูกมนรู้สึกแสบจนลามไปทำให้ขอบตาร้อนผ่าว และก่อนที่น้ำตาจะทันได้ไหลออกมาเพื่อประจานความอ่อนแอ ฉันก็รีบสะบัดมือของเขาทิ้งแล้ววิ่งตรงกลับไปยังห้องนอนทันที
“เอลิซ !!”
เสียงเรียกด้วยความเป็นห่วงดังมาจากด้านหลังฉัน แต่ตอนนี้ฉันอ่อนแอเกินกว่าจะหันหลังกลับไปมองคนที่เรียกแล้ว
“โธ่โว๊ยยยย แม่งเอ๊ยยย @$*&%#@$^”
โครม!! คราม!! เคร้ง!! เพล้ง!!
เสียงอึกทึกครึกโครมที่ระคนไปด้วยเสียงก่นด่าดังตามหลังฉันมา แม้ว่าฉันจะไม่รับรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็พอจะเดาได้ว่าห้องอาหารคงจะเละมาก จากการอาละวาดของเขา
และถึงแม้เรื่องราวที่เกิดขึ้นฉันจะไม่ได้เป็นคนก่อ แต่มันก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่าต้นเหตุมันเป็นเพราะฉัน และพอสมองของตัวเองคิดได้ดังนั้น น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลพรากลงมาอย่างไม่อาจจะหักห้ามเอาไว้ได้เลย...
--- เซฟ Talk ---
หลังจากที่ป้าของผมพูดทำร้ายจิตใจผู้หญิงที่ผมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอที่ได้แต่กล้ำกลืนอดทนฝืนยืนอยู่นาน ถึงกับทนต่อไปไม่ไหว สะบัดมือที่ผมกอบกุมอยู่แล้วรีบวิ่งกลับห้องไปทันที
และเพราะความเสียใจที่มากจนไม่อาจจะอดทนได้ต่อไปแล้วของเธอ ก็เปรียบเสมือนกับฟางเส้นสุดท้ายของผมเช่นกัน...
“โธ่โว๊ยยยย แม่งเอ๊ยยย เป็นเชี่ยอะไรกันนักว่ะ ในเมื่อกินกันดี ๆ ไม่ได้ อย่างนั้นก็ไม่ต้องกินแม่ง!!!”
โครม!! คราม!! เคร้ง!! เพล้ง!!
ผมที่ถูกความโกรธเข้าครอบงำจนกลายเป็นปีศาจร้ายไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น จัดการกวาดจานชามอาหารที่อยู่บนโต๊ะทิ้งลงพื้นเรียบ เพื่อระบายความโกรธที่อัดอั้นสุมอยู่ในอก
ความดำมืดที่กำลังครอบงำจิตใจ ทำให้สติสัมปชัญญะที่ควรจะมีของมนุษย์ขาดสะบั้นลงไม่เหลือชิ้นดี
ป้าเธซ่าที่ถูกขัดใจจนลมโมโหตีขึ้นไปรออยู่ที่หน้าอกอยู่ก่อนแล้ว พอมาเจอกับอาการบ้าคลั่งของผมในแบบที่ป้าแกเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงกับทำให้แกตกใจจนเป็นลมล้มพับลงไปจริง ๆ โดยที่มีเนื้อนวลคอยประคองร่างสง่าเอาไว้อยู่
ผมที่ไม่ใส่ใจและไม่แยแสกับภาพตรงหน้าเลยสักนิด เพราะความรู้สึกเดียวของผมในตอนนี้ก็คือ ผมเกลียดพวกแม่งทุกตัวที่ทำให้เธอที่เป็นดั่งดวงใจของผมต้องร้องไห้ ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรให้ใครเลย แต่กลับโดนต่อว่าอย่างรุนแรง โดนรังแกโดยที่ผมแม่งปกป้องเธอไม่ได้ ทำไม่ได้แม้กระทั่งจะให้คนใช้ขอโทษเธอ ผมแม่งยังทำไม่ได้ ผมนี่มันใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ
เสียงสบถก่นด่าที่ดังกึกก้องอยู่ในสมองของผม เปรียบเสมือนการโหมไฟโมหะให้ลุกโชนขึ้น จนอยากที่จะแผดเผาทุกคนที่อยู่บริเวณนี้ให้แหลกเป็นจุณ ผมอยากจะฆ่าพวกมันทุกคนเพื่อเซ่นให้กับน้ำตาของคนที่ผมรัก...
เมื่อผมมองไปยังร่างที่ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนที่ตอนนี้กำลังประคองร่างของป้าผมอยู่ อีกทั้งปากของมันยังร้องโวยวายเรียกคนนู้นคนนี้ให้รีบเข้ามาปฐมพยาบาลให้กับป้าเธซ่าที่กำลังเป็นลม ผมมองมันไปด้วยความรู้สึกรังเกียจ ขยะแขยง และความรู้สึกที่อยากจะฆ่ามันให้ตาย
ความคิดที่แรงกล้า บวกกับความโกรธที่เป็นทุนเดิม ทำให้คนที่ขาดสติดอย่างผมพุ่งตัวตรงเข้าไปกอบกุมยังลำคอระหงพร้อมกับออกแรงบีบด้วยความรู้สึกที่อยากจะให้ลำคอนั้นแหลกคามือ
“ว๊ายย โอ๊ยยย คะ...คุณเซฟ...แค่กๆๆ ปะ...ปล่อย...เนื้อนวล...นะคะ แค่กๆๆๆ” อีเนื้อนวล อีตัวต้นเรื่องมันไม่ทันได้ระวังตัว ถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อถูกมือหนาบีบเข้าไปที่คอเรียวเล็กของมัน
มือเล็ก ๆ ที่มองยังไงก็ไม่มีทางสู้แรงมือของผมได้ พยายามเอาตัวรอดโดยการจับมาที่มือของผมที่บีบคอของมันอยู่เพื่อที่จะดึงให้ออกไปให้ได้ ด้วยเพราะเริ่มเจ็บไปทั่วลำคอและก็เริ่มหายใจไม่ออก
เสียงร้อง และการดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองรอดชีวิตของมัน ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสงสารมันเลยสักนิด ตรงกันข้ามมันกลับทำให้ผมยิ่งออกแรงบีบให้หนักขึ้น และหวังจริง ๆ ว่ามันจะตายคามือผมในวันนี้
“กูเตือนมึงแล้วนะ” ผมที่แข็งแรงกว่าไม่สะทกสะท้านต่อมือเรียวบางของมันที่พยายามแกะมือของผมออก
“แค่กๆ ...คะ...คุณ...ซะ...เซฟ...ปะ...ปล่อย...ชะ...ช่วยด้วย แค่กๆๆ” เนื้อนวลที่ตาเริ่มเหลือกเพราะอากาศที่ใช้หายใจเริ่มน้อยลงเต็มที
ผมไม่สนใจอาการทุรนทุรายของมัน ไม่มีสักเสี้ยววินาทีเลยที่จะรู้สึกสงสาร เพราะความรู้สึกเดียวที่มีให้กับมันในตอนนี้คือ อยากให้มันตาย!!
“แล้วอีกอย่างใครใช้ให้มึงเรียกกูว่าเซฟเฉย ๆ ...ห๊ะ!!...อีเนื้อนวล” ผมที่เป็นคนค่อนข้างหวงชื่อเล่นและจะให้เฉพาะคนที่ผมสนิทด้วยเท่านั้นเรียก ถึงกลับไม่สบอารมณ์มากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินการเรียกชื่อผมอย่างสนิทสนมของมัน
ผมออกแรงบีบให้มากยิ่งขึ้น จนกระทั่งได้ยินเสียงก๊อกแก๊ปลั่นออกมาจากคอหอยของคนตรงหน้า แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่มีทีท่าจะลดแรงลงเลย...
“ว๊ายยย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันค่ะเนี้ย ทำไมมันถึงเละเทะแบบนี้” เสียงของเรน่าดังขึ้นด้วยความตกใจหลังจากที่เห็นสภาพห้องอาหารที่มีแต่ของกระจัดกระจายระเนระนาดเต็มพื้นไปหมด เนื่องจากตัวเธอเองก็เพิ่งถูกป้าสายไปตามให้มาช่วยเพราะเกินกำลังของแกที่จะต้านทานผมไหว
เมื่อดวงตาสีฟ้าใสกวาดมองสำรวจไปทั่ว จนกระทั่งมาพบเข้ากับร่างกำยำที่กำลังบีบคอคนใช้ข้างกายป้าของเขา ถึงกับทำให้ดวงตานั้นเบิกโพลงกว้าง พร้อมร้องลั่นรีบเข้ามาดึงผมให้ออกจากการกระทำอันป่าเถื่อนที่ดูแล้วน่าจะเกินการควบคุมของจิตใจ
“เซฟ...เซฟค่ะ...ใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ ปล่อยเนื้อนวลมันก่อนค่ะ” มือบางเข้ามายื้อยุดฉุดกระชากแขนของผม
แต่เรน่าเองก็เป็นแค่ผู้หญิงบอบบางที่ไม่อาจจะสู้แรงของผมได้...
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 39
แสดงความคิดเห็น