บทที่ 140 มีอะไรจะบอก

ฉันเรียกสติตัวเองให้คืนมาพร้อมกับ ฮึบ! ทุกอย่างเอาไว้ในใจ และฉันจะถือว่านับจากนี้เป็นต้นไป ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ในฐานะเพื่อนอีกครั้ง เพื่อนที่เป็นเพื่อนจริง ๆ เพื่อนที่จะหวังดีและปรารถนาดีต่อกันด้วยใจจริง ๆ และจะเป็นเพื่อนที่ยอมรับผู้หญิงที่เขารักให้เป็นเพื่อนอีกคน ถึงแม้ในวันนี้หัวใจของฉันมันอาจจะเจ็บอยู่บ้าง แต่ฉันคิดว่าสักวันหนึ่งความเจ็บปวดในเรื่องเขามันก็จะจางหายไปเอง

และจากนี้ไปฉันจะยินดีในความสุขของคุณทุกอย่าง...ฉันสัญญาค่ะ...เซฟ

เมื่อฉันตกตะกอนความคิดทุกอย่างได้แล้ว ฉันจึงเริ่มที่จะลองเปิดใจร่วมสนทนากับผู้หญิงที่เขารักอีกครั้ง

สีหน้าที่เปล่งประกายของเธอเมื่อยามที่เขาอธิบายเรื่องฉันให้ฟัง ถึงแม้ว่ามันจะเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกพึงพอใจ แต่ลึก ๆ แล้วในใจของเธอนั้นฉันรู้ดีว่ามันไม่เป็นอย่างที่ใบหน้าแสดงออกมาแน่นอน เนื่องจากเพราะว่าเราเป็นผู้หญิงด้วยกัน ผู้หญิงด้วยกันย่อมดูกันออกว่าเธอยังมีความเคลือบแคลงใจสงสัยอยู่ไม่น้อย

ฉันที่ไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด และเพื่อแสดงความจริงใจทั้งต่อเธอและเขา ดังนั้นฉันจึงรีบพูดในสิ่งที่ฉันคิด และหวังว่าเธอจะเห็นถึงความจริงใจของฉันด้วย ^-^

“ใช่ค่ะ คุณเอลิซไม่ต้องคิดมากนะคะ เวลาเรน่ามาที่นี่ เรน่าจะมาพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่แล้วก็คุณลุงคุณป้าตลอดค่ะ ไม่เคยมาด้วยกันกับเซฟสองต่อสอง ส่วนเซฟเราเจอกันที่นี่ตอนเป็นเด็กค่ะ พอโตแล้วเขาก็ไม่ค่อยได้มาค่ะ” ^-^ ฉันอธิบายสำทับในสิ่งที่เขาพูดเพื่อให้เธอผู้หญิงที่เขารักสบายใจ

และสิ่งที่ฉันได้ทำลงไป ทำให้เขามีปฏิกิริยาตอบกลับฉันทันที...

เขาที่ถึงกับหันมามองฉันด้วยสายตาอึ้ง แม้ว่าในแววตาจะยังคงมีความไม่ไว้ใจอยู่ในนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ว่าหรือโต้แย้งอะไรในสิ่งที่ฉันพูด นั่นก็เพราะว่าทุกอย่างที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริง เขาที่หันมามองฉันก่อนจะเสหน้ากลับไปตามเดิม แล้วยักไหล่ให้ฉันเล็กน้อยแบบคนไม่ได้ใส่ใจอะไร

“ขอบคุณนะคะ” ^-^ เธอยิ้มหวานมาให้ฉันทันทีหลังจากที่ฟังคำยืนยันของฉันจบ

ฉันยิ้มน้อย ๆ ให้เธอตอบ เพื่อแสดงความเป็นมิตรอีกครั้ง

เมื่อฉันได้ลองพิจารณาใบหน้าสวยของเธออย่างตั้งใจ ก็ทำให้ฉันถึงกับต้องยอมรับเลยว่าผู้หญิงคนนี้เธอสวยจริง ๆ และไม่ใช่แค่สวยด้วย เธอยังน่ารัก แถมยิ้มมีเสน่ห์สุด ๆ ยิ้ม ทีนี่สามารถละลายใจคนได้เลย อีกทั้งยังมีดวงตากลมโตสวยแววตาของเธอช่างสุกใสเปล่งประกายสะกดคนมองให้หลงใหลได้เลยทีเดียว ยิ่งพอได้เห็นแบบนี้แล้วฉันยิ่งไม่แปลกเลยว่าทำไมทั้งเซฟและคุณมาร์คถึงได้หลงรักเธอ เพราะขนาดฉันเป็นผู้หญิงแท้ ๆ พอได้ตั้งใจมองเธอจริง ๆ แล้ว ยังสามารถทำให้ฉันเคลิ้มได้เหมือนกัน ผู้หญิงอะไรสวยมาก สวยจนผู้หญิงด้วยกันอิจฉา ^///^

ฉันยังคงนั่งมองภาพตรงหน้า ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ภาพที่เขาดูแลเทคแคร์ผู้หญิงคนนั้นด้วยความรักจากหัวใจของเขาจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการหยอดคำหวาน คอยตักอาหารให้ คอยเป็นห่วงเป็นใย และฉันก็ดูออกว่าเขาทั้งสองคนมีความสุขจริง ๆ ไม่ได้แกล้งทำเพื่อที่จะทำให้ฉันตัดใจ

ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกขมในใจนิด ๆ แต่พอได้เห็นมุมนี้ของเขามันกลับทำให้ฉันรู้สึกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก นี่ละมั้งความรู้สึกยินดีเมื่อคนที่เรารักมีความสุข และแม้ว่าในวันนี้เขาอาจจะยังไม่สนิทใจที่จะเชื่อถึงความจริงใจของฉัน แต่ฉันรับรองว่าฉันจะอดทนให้ถึงวันนั้นวันที่เขายอมรับฉันให้กลับไปเป็นเพื่อนดังเดิม...

ฉันที่มองทั้งสองคนจนเกือบจะเผลอลืมสิ่งสำคัญบางอย่างไป ก่อนจะรีบพูดออกโดยหวังว่ามันจะมีประโยชน์กับพวกเขาทั้งสองคนบ้าง

“เออ...เซฟค่ะ เรน่ามีอะไรจะบอก”

ประโยคที่ออกจากปากฉัน เรียกให้เขาและเธอหันมามองที่ฉันในทันที...

--- เซฟ Talk ---

ผมที่ยังรู้สึกงงกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของเรน่ามันอยู่ ถึงเรื่องที่มันเข้ามาผสมโรงอธิบายในสิ่งที่เอลิซกำลังไม่สบายใจ โดยที่ในใจของผมยังแอบคิดว่ามันจะมาไม้ไหนอีก จะมาเล่นตุกติกอะไรอีก เพราะหลังจากเห็นฤทธิ์เดชที่มันทำกับผมไว้เจ็บแสบ ผมต้องยอมรับตรง ๆ เลยว่า ผมยังไม่ไว้ใจมันสักเท่าไร

แต่ว่า...ไม่ว่ามันจะมาไม้ไหนก็ตาม ถ้ามันยังคิดไม่ซื่อ คิดจะทำให้ผมกับเอลิซต้องผิดใจกันอีกล่ะก็ ผมสาบานเลยว่านั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่มันได้ทำ...

ผมละสายตาออกจากใบหน้านวลเนียนที่ผมรัก แล้วหันไปหาไอ้เรน่ามันทันที เพราะผมเองอยากจะรู้เหมือนกันว่ามันมีอะไรจะบอก

“ว่า...” ผมจ้องมองไปยังอดีตเพื่อนด้วยสายตาเรียบนิ่ง

เรน่าที่โดนจ้องถึงกลับผวา เพราะสายตาที่ส่งมาดูไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด

“เอ้า...มีอะไรจะบอกก็บอกมา แต่กูบอกไว้ก่อนนะถ้าพูดอะไรไม่เข้าท่า มึงได้แดกลูกปืนแทนข้าวแน่!!” ผมพูดออกไปด้วยความหงุดหงิด ที่เห็นมันทำท่าทางเงอะ ๆ งะ ๆ ไม่ยอมพูดสักที

และก่อนที่ผมจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ ก็ได้มีมือนุ่มของคนคุ้นเคยเอื้อมมาจับที่แขนของผมเอาไว้

“ใจเย็น ๆ สิคะเฮีย เฮียเอาแต่อารมณ์เสียหงุดหงิดแบบนี้ แล้วคุณเรน่าเขาจะกล้าพูดได้ยังไงกัน” เสียงหวานเอ่ยติงผม จนผมอยากจะงอนเธอสักที เธอจะรู้ไหมว่าที่ผมพูดแบบนั้นไปก็เพราะว่าอยากจะปกป้องความรู้สึกของเธอ แต่ส่วนเธอน่ะหรอ ก็เอาแต่ห่วงความรู้สึกคนอื่นอยู่นั่นแหละ...ชิ

“เชิญคุณเรน่าพูดต่อเลยค่ะ” ^-^ ใบหน้าหวานเอ่ยพูด โดยที่เธอไม่ได้สนใจใบหน้าผมที่ตอนนี้กำลังบูดบึ้งเพราะโดนเธอว่าเลยสักนิด

ไอ้เรน่ายิ้มกลับมาให้เมียผมน้อย ๆ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มของมันดูจริงใจ ไม่ได้ดูว่ามันจะเสแสร้งอย่างที่ผมกำลังแอบคิดเลยสักนิด หรือว่าครั้งนี้ผมจะลองเชื่อใจมันดูอีกครั้งดีนะ... ผมที่ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะสลัดความคิดนี่ออกไป แล้วกลับไปโฟกัสในสิ่งที่มันกำลังจะบอกต่อ

“เซฟไม่รู้สึกแปลก ๆ บ้างหรอ ว่าทำไมอยู่ ๆ ป้าเธซ่าถึงได้จงเกลียดจงชังตั้งแง่กับเอลิซขึ้นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ทั้ง ๆ ที่ป้าเธซ่ากับเอลิซก็ไม่น่าที่จะเคยเจอกันมาก่อน” เรน่าเปิดประเด็นด้วยคำถามใส่ผม

ผมหลุบตาต่ำลงเล็กน้อยอย่างคนที่กำลังใจความคิดหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่อดีตเพื่อนบอก ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึก ผมอ่ะตัวรู้สึกเลย และนั่นก็เป็นประเด็นที่ผมสงสัยอยู่แล้วตั้งแต่แรกเช่นกัน แต่เพราะเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นมันก็เลยทำให้ผมลืมจุดสำคัญนี้ไป ก็ดีที่เรน่ามันพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง เพราะความสงสัยที่ถูกกลบไปด้วยความวุ่นวายของผมก็ถูกเรียกให้ผุดขึ้นมาด้วยคำถามของมัน

ส่วนคนข้าง ๆ ที่เป็นดั่งดวงใจของผม เธอก็ทำหน้าครุ่นคิดปนสงสัยในประเด็นนี้เหมือนกัน