บทที่ 115 สวรรค์ล่ม

ตัวเขาเองความเสียวซ่านก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าฉันสักเท่าไร น่าจะกำลังพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกำยำเหมือนกัน ถึงกับเอ่ยเสียงกระเซ้าร้องขอให้ฉันช่วยเหลือเพื่อปลดปล่อยเขา

“เอลิซขาาาา...เฮียจะไม่ไหวแล้ว ช่วยเฮียหน่อยน่ะ” เขาที่ผละปากออกจากความนุ่มนิ่มของสองเต้า ขึ้นมากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ด้วยน้ำเสียงหวานจนคนฟังร่างอ่อนระทวย

ฉันที่ตอนนี้ร่างกายตอบสนองเขาไปจนหมดสิ้นแล้ว ยิ่งพอมาได้ยินคำหวานชโลมหัวใจ จึงทำได้เพียงพยักหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบให้กับเขา