บทที่ 51 ขอแค่...

ครืดด ~~

เสียงเลื่อนปิดประตูหลังจากที่พี่กิตออกไปแล้ว

ฉันลุกขึ้นยืน เดินรอบโซฟาอีกครั้ง มองมุมนู้นทีมุมนี้ที ก้มๆ เงยๆ เพื่อหาจีสตริงตัวจิ๋วของฉัน แต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ

“หาอะไรอยู่ค่ะ” เสียงทุ้มนุ่มจากด้านหลังเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของฉันที่เหมือนคนกำลังหาของ

“ก็...จี...เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ” ฉันตอบกลับโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองคนถาม จึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มร้ายที่ฉายออกมา

เขายังคงมองคนร่างบางที่ก้มๆ เงยๆ เดินวนไปมาแถวโซฟา ที่ดูท่าทางยังไงก็เห็นแน่ชัดว่ากำลังหาของอยู่ แต่เหมือนว่าเธอจะไม่อยากให้รู้ว่าอะไรหายไป

“ก็นึกว่าหาไอ้นี่อยู่...” เขาชูจีสตริงจิ๋วสีดำ พร้อมใช้นิ้วเรียวควงไปมาเป็นวงกลม แล้วทำหน้าทะเล้นใส่

ฉันหันไปตามเสียงที่บอก สิ่งที่เห็นอยู่ในมือเขาทำเอาฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่ใบหน้าสาวจะเห่อร้อนและแดงก่ำด้วยความอับอาย

“เฮีย!!เอามานี่นะ เอาไปตั้งแต่เมื่อไรค่ะเนี้ย!!” ฉันกระวีกระวาดวิ่งไปยังที่โต๊ะทำงานของเขาทันที

เขารีบหยัดกายยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วยกมือชูชั้นในตัวจิ๋วขึ้นสูงเลยหัว เพื่อไม่ให้ฉันเอื้อมหยิบฉวยได้ถึง

ฉันไม่ละความพยายามที่จะเอื้อมมือคว้าของของฉันคืน เขาวิ่งหนีฉัน ฉันก็วิ่งไล่คนเจ้าเล่ห์ไปทั่วห้องทำงาน ความรู้สึกตอนนี้อายก็อาย กลัวคนมาเห็นก็กลัว เมื่อวิ่งกันจนต่างฝ่ายต่างหอบ เขาก็ได้พูดขึ้นมาว่า

“แฮ่กๆๆ พอล่ะค่ะเอลิซไม่ต้องไล่แล้วเดี๋ยวเฮียคืนให้ ขืนวิ่งไล่กันทั้งวันแบบนี้เฮียหมดแรงพอดี..” เขาเอ่ยห้ามฉัน ในขณะที่คำพูดก็มีเลศนัยบางอย่าง

“งั้นเฮียก็ส่งมาสิคะ เอลิซจะได้เอาไปใส่ในห้องน้ำ” ทั้งที่ตอนพูดไปฉันก็อายแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แต่ก็ต้องเอ่ยออกไป เพราะใจอยากจะได้ของของตัวเองคืน

“เฮียคืนให้ก็ได้ แต่ว่า..ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย” สายตาเจ้าเล่ห์ฉายวาบออกมาทันที

นั่นปะไร ฉันคิดไว้แล้วไม่มีผิด คนอย่างเขาต้องมีข้อต่อรองกับฉันทุกเรื่องไป ฉันได้แต่คิดอย่างปลงตกในใจ สุดท้ายเรื่องที่ขอก็ไม่พ้นเรื่องที่ทำให้ฉันต้องเปลืองตัวแน่นอน...ฮึ

“คืนดีๆ ไม่ได้หรือไงคะ ต้องมีข้อต่อรองตลอดเลย” ฉันเริ่มหน้างอไม่พอใจ กับความเจ้าเล่ห์ไปสะทุกเรื่องของเขา

“โอ๋ๆ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง ไม่ทำให้เอลิซเปลืองตัวหรอกน๊าาา” เขาตอบกลับอย่างกับรู้ความคิดของฉัน (และใช่ฉันว่าเขาคือนอสตราดามุสมาเกิดชัวร์!!!)

“ก็ได้ค่ะ เอลิซไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรเฮียอยู่แล้วนี่” น้ำเสียงที่ฉันส่งไปมันเจือปนไปด้วยความน้อยใจของตัวเอง

“ก็แค่...เฮียขอเป็นคนใส่เจ้าจีสตริงตัวจิ๋วนี่ให้เอลิซเท่านั้นเอง” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงของคนน้อยเนื้อต่ำใจกลับมาเช่นกัน จนเหมือนว่าฉันกลายเป็นคนผิดที่ไปคิดเล็กคิดน้อยกับเขา

ฉันถลึงตาใส่เขา ใส่กางเกงในให้เนี้ยนะ เรียกว่า ‘ก็แค่’ ฉันละปวดประสาทกับคนมึนที่ยืนตรงนี้คนนี้จริงๆ ไหนว่าไม่เปลืองตัว สถานการณ์ดูล่อแหลมขนาดนี้ เฮ้ออออ คงได้แต่ต้องยอมทำตามใจเขาสินะเรา

“แค่นั้นแน่นะคะ” ฉันเอ่ยย้ำออกไปอย่างเซ็งๆ

“คร๊าบบบผม” ^-^ (ยิ้มแป้นเชียวนะ)

เขาเดินย่างก้าวเข้ามาหาฉันช้าๆ ด้วยท่วงท่าที่ช่างดูสง่างาม เมื่อเขามายืนหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน เขาก็ทำการอุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเขา ก่อนจะค่อยๆ ย่อกายลงโดยคุกเข่าข้างเดียว เป็นท่าที่ถ้าใครได้มาเห็น คงคิดว่าเขากำลังคุกเข่าขอฉันแต่งงานอยู่แน่ๆ แต่ใครจะรู้ว่ามันน่าอายกว่านั้นมาก เพราะแท้ที่จริงแล้วเขากำลังจะใส่ชั้นในให้ฉันอยู่ต่างหาก

ขาเรียวยาวสวยที่ห้อยลงมาจากโต๊ะทำงาน หนีบขาเข้าหากันทันที เมื่อสายตาคมเข้มมาอยู่ระดับเดียวกันกับจุดกึ่งกลางกายสาวที่ตอนนี้ด้านในไม่มีอะไรปกปิดอยู่ เขาลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยให้กับท่าทางเหนียมอายของคนร่างบางตรงหน้า ที่ไม่รู้จะอายอะไรหนักหนา ทั้งที่ผ่านมาก็ไม่มีส่วนไหนของกันและกันที่ไม่เคยเห็น

สองมือของคนตัวโตค่อยๆ จับเรียวขาสวยทีละข้างสอดเข้ามาในช่องว่างของจีสตริง แล้วค่อยๆ รูดขึ้นไปตามเรียวขาสวย ทุกท่วงท่าดำเนินการไปอย่างช้าๆ คล้ายกับกลัวว่าเนื้อผ้าจะบาดลงไปบนผิวเนียนสวย สายตาที่จับจ้องตามเรียวขาเนียนถ้าแปรเปลี่ยนจากสายตาเป็นลิ้นได้ คงจะใช้ลากละโลมเลียตั้งแต่ปลายเท้ายังโคนขาแน่ๆ

ฉันเสหน้ามองไปทางอื่น เพราะไม่อาจทนทานต่อสายตาของเขาที่จ้องมองมาได้ เพราะแค่มือเขาที่สัมผัสโดนเรียวขา ก็นำพาไฟฟ้าสถิตที่อยู่ในร่างวิ่งกันวุ่น ปลายนิ้วมือที่ลูบไล้โดนเนื้อนวลขณะที่เขาใส่ชั้นในให้ เกือบจะทำสติฉันกระเจิงทุกครั้ง ทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าทุกการกระทำของเขาเหมือนจะจงใจปลุกปั่นเร้าอารมณ์ของฉัน จนได้แต่ภาวนาให้เขาทำให้เสร็จโดยเร็ว

เมื่อเขาลากจีสตริงตัวจิ๋วมาถึงช่วงต้นขาที่ฉันหนีบปกปิดดอกไม้อวบอูมเอาไว้ เขาก็ค่อยๆ แทรกลำตัวอันแข็งแกร่งเข้ามา เพื่อที่จะแยกสองขาของฉันออก เนื่องจากกระโปรงที่ฉันใส่มันค่อนข้างที่จะสั้น เมื่อขาที่หนีบไว้ถูกอ้าออก กระโปรงจึงถลกขึ้นไปเผยให้เห็นดอกไม้อวบอูมออกมาโชว์ท้าสายตาคมเข้ม ที่พอเขาได้เห็นกลีบที่แย้มออก ดวงตาก็ส่อประกายความกระหายขึ้นมาทันที

“เร็วๆ สิเฮีย อะ..เอลิซ หนาว...” ฉันเอ่ยทำลายความเงียบ เพราะอยากให้เขาใส่ให้เสร็จเร็วๆ

“อะ...อืมมม” เขาตอบกลับ โดยที่สายตายังจับจ้องดอกไม้กลีบอวบสีชมพู

เขาโอบเอวฉันด้วยมือเดียว เพื่อพยุงให้ฉันยืนเต็มความสูง ก่อนจะใช้ทั้งสองมือรูดจีสตริงให้ขึ้นไปอยู่ที่เดิม ก่อนจะจัดแจงจัดกระโปรงฉันให้เข้าที ทำเหมือนกับฉันเป็นเด็กเล็กไร้เดียงสา

“ขะ..ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยคำขอบคุณทั้งที่ไม่กล้าที่จะสบตากับเขา

“ขอบคุณแค่เนี๊ยะ” เขาทักท้วง เพราะอยากที่จะได้อะไรที่มากกว่านั้น