5
อนงค์รับถ้วยยาหอมจากมือของรินรดา แล้วพาเธอเดินอ้อมมาหลังฉากหวายที่มีชุดกระโปรงป้ายแบบผ้าถุง ส่วนชายกระโปรงเป็นผ้าฉลุลายดอกไม้กับเสื้อคอบัวสีชมพูนู้ดแขวนอยู่
“นี่ชุดของคุณนะจ๊ะ คุณทัศให้คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนี้แล้วลงไปทานข้าว ก่อนกลับบ้านจ๊ะ”
“คุณ เอ่อ! ชื่อทัศหรา เขาเป็นคนยังงัยหรา แล้วชุดนี้เป็นของใครหรา”
“ชุดนี้เป็นชุดใหม่จ๊ะ คุณทัศเคยซื้อมาฝากคุณหญิงแต่ท่านไม่ใส่เพราะบอกว่าดูเป็นชุดของสาวๆไฉไลไม่เหมาะกับวัยของท่านแล้ว”
“ตอนนี้คุณหญิงไปไหนหรา”
“คุณหญิงไม่อยู่จ๊ะ เอ่อ!ฉันขอตัวนะจ๊ะ แล้วตอนเย็นๆถ้าคุณยังอยู่ค่อยพบกันจ๊ะ”
“อ้าว! จะไปไหนอ่ะ”
“ไปโรงเรียนจ๊ะ”
“ห๊า! ยังเรียนอยู่หรา”
“ไม่ใช่อย่างที่คุณเข้าใจซิจ๊ะ ฉันเป็นครู”
“จริงหรา”
“จ๊ะ ขอโทษเถอะจ๊ะ คุณเป็นคู่รักกับคุณทัศหรอกหรือจ๊ะ”
“ห๊า!อะไรค่ะ ไม่ใช่ไม่ใช่” รินรดารีบปฏิเสธเรื่องที่อนงค์กำลังสงสัยเธอแสดงออกอย่างไม่แสแสร้งจนทำให้อีกฝ่ายเข้าใจและออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตู
รินรดาอยู่คนเดียวในห้องทำให้เธอนั้นได้เรียบเรียงความคิดและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเธอเองยังรู้สึกสับสนมึนงงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่น้อย และคิดว่า
‘ชีวิตจากนี้ไปคงจะตื่นเต้นไม่น้อยทุกอย่างเกิดขึ้นย่อมดีเสมอซิ’
รินรดามองดูตัวเองขณะกำลังส่องกระจกดูตัวเองในชุดกระโปรงใส่เสื้อคอบัวแขนตุ๊กตา แล้วผูกผ้าเช็ดผ้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อมาทำเป็นที่คาดผมแล้วก็ปล่อยผมหน้าม้าลงมา เธอมองตัวเองในกระจกหมุนตัวสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งแล้วก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะถอนหายใจช้าๆแล้วพูดให้กำลังใจตัวเองว่า
“คนอะไร๊ทำไมน่ารักแบบนี้”
รินรดารู้ว่าการเดินสำรวจบ้านของคนอื่นเป็นการเสียมารยาท แต่เธอก็ทำไปแล้วด้วยความอยากรู้ เธอเริ่มเดินออกจากห้องนอนแล้วแอบมองเข้าไปในห้องที่ขณะนี้ถูกเปิดประตูกว้าง รินรดาพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้อยากรู้อยากเห็นแต่ก็ทำไม่ได้
เธอค่อยๆเดินย่องๆไปตรงบานประตุที่ถูกเปิดออกมาเธอค่อยๆชะโงกหน้าเข้าไปในห้องทีละนิด ทีละนิด ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอเกือบจะเข้าไปในห้องทั้งศีรษะทั้งตัว สิ่งที่เห็นทำให้ถึงกับอุทานขึ้นมาว่า
“โหหห...!นี่วงมโหรีเลยนะเนี่ยะ”
เครื่องดนตรีทั้งไทยและเทศต่างถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ริมหน้าต่างมีเปียโนหลังใหญ่และด้านข้างมีกล่องไม้ยาวเคลือบเงาถูกเปิดให้เห็นด้านในที่บุบด้วยผ้ากำหยี่สีแดงเลือดหมูมีเครื่องเป่าเป็นโลหะสีเงินแต่มองไม่ชัดว่าเป็นอะไร ส่วนอีกด้านหนึ่งของห้องมีระนาดวางอยู่บนแท่นเหมือนพื้นยกสูงขึ้นมาด้านหลังตรงผนังแขวนซอไว้
รินรดาคิดในใจว่า
‘ ตั้งวงไว้ที่บ้านหรือว่าเป็นบ้านของนักดนตรีกันแน่’
ระหว่างที่รินรดาเดินสำรวจแต่ละห้องนั้นเธอไม่รู้เลยว่าอยู่ในสายตาของทัศ เขาเผลอยิ้มขำออกมาคนเดียวเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของเธอ ที่ค่อยๆเดินย่องๆ เขาแอบเดินตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆเข้าไปสะกิดไหล่ให้เธอตกใจ
เธอก็ต้องตกใจเมื่อมีมือของใครบางคนสะกิดไหล่ของเธอ
“ว๊าย.....!”
“อะไรของเธอทำไมถึงได้ตกใจง่ายดายครับ”
ชายหนุ่มเจ้าของบ้านมองหน้าหญิงสาวแปลกหน้าที่ตอนนี้เธอสวมชุดที่เขาคิดว่าสวยและเธอก็สวยจริงๆสวยทั้งชุดสวยทั้งคน ตอนนี้ดูเธอคนนี้ไม่เหมือนคนพเนจรหมอนหมิ่นอีกต่อไป ดูๆไปเธอก็สวยสง่าเลยทีเดียว ยิ่งอยู่ใกล้กับเธอก็ทำให้เขากลายเป็นหนุ่มเลือดร้อน ยากที่จะควบคุมอารมณ์ความรู้สึกและพฤติกรรมที่อยากกอดอยากหอมแก้มเธอทุกคราไป เขาเองไม่เข้าตัวเองเลย ทั้งที่เขาก็เจอหญิงสาวที่สวยทรงเสน่ห์กว่าเธอผู้นี้อีกมากแต่กลับรู้สึกเช่นนั้นกับเธอคนนี้คนเดียวทั้งที่เธอก็ยังมีท่าทางแปลกพิกลอยู่ด้วย
“กำลังมองหาผมอยู่หรือ”
รินรดาได้แต่มองชายแปลกหน้าที่คาดว่าเขาคงจะเป็นเจ้าของบ้านโดยที่เธอไม่คิดจะตอบคำถามของเขา ส่วนทัศเดินเข้าไปใกล้ๆกระซิบข้างหูเพื่อถามเธออีกครั้งเพราะคิดว่าเธอไม่ได้ยินคำถามของเขาอีกทั้งเขาก็อยากอยู่ใกล้เธออยู่แล้ว เขาชอบกลิ่นหอมจากตัวของเธอมันช่างหอมชื่นใจนัก
“มองหาผมอยู่หรือ”
“ป่าว มีอะไรหรา”
“จะมาตามไปทานข้าวแล้วจะไปส่งที่บ้านครับ”
รินรดาพยายามเดินห่างทัศให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ระหว่างที่เดินนำลงมาจากชั้นบน รินรดาคิดว่า
‘ควรจะบอกความจริงกับเขาดีมั้ย แล้วถ้าบอกไปเขาอาจจะไม่เชื่อและเรื่องราวคงวุ่นวายกว่าเดิมแต่ยังไงดี .....’
ขณะที่เธอเดินตามชายหนุ่มเจ้าของบ้านลงมาที่ห้องด้านล่างด้านซ้ายมือที่มีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่มีเก้าอี้ประมาณแปดถึงเก้าตัวเห็นจะได้ ความคิดแวบแรกเมื่อชายหนุ่มเจ้าของบ้านดึงเก้าอี้ให้เธอนั่ง
‘เราต้องคุยกันเรื่องเมื่อคืน แต่ท่าทางของเขาปกติหรือที่เกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ของเหล้าวิสกี้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจำไม่ได้
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 145
แสดงความคิดเห็น