บทที่ 15 แอบทำลับหลัง

ฉันนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้นนานเท่าไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ป้าเสริมมาเคาะประตูเรียก

 

~~~~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก~~~~

 

“คุณเอลิซค่ะ คุณเอลิซ” ป้าเสริมเอ่ยเรียก

 

“ค่ะป้า” ฉันฝืนตอบกลับไป

 

“เป็นอะไรไหมคะ” ป้าเสริมยังคงถามด้วยความเป็นห่วง

 

“เอลิซไม่เป็นไรค่ะป้า เอลิซขออาบน้ำก่อนนะคะ” ฉันตอบกลับป้าเสริมไปเพราะไม่อยากให้แกเป็นห่วง

 

“ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรเรียกป้าได้ตลอดเลยนะคะ” ป้าเสริมเอ่ยด้วยความเป็นห่วง เพราะแกรู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวคนนี้

 

ฉันหยุดร้องไห้แล้วลงจากเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าเพื่อไปอาบน้ำ ระหว่างที่อาบน้ำฉันได้แต่ครุ่นคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี ถ้าเขาทำแบบนั้นอีกฉันจะทนได้ไหม ถ้าเขาสัมผัสฉันอีกฉันจะร้องไห้เหมือนเมื่อกี้นี้ไหม ฉันไม่ได้เกลียดที่เขาสัมผัสตัวฉันเลยนะ แต่ฉันเกลียดตัวเองที่ร่างกายมันคอยจะตอบสนองเขา จนฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะถลำลึกจนไม่อาจถอนตัวออกมาได้ กลัวว่าถ้าฉันชินกับการที่มีเขา แล้วเขาหายไป ฉันจะทำยังไง ฉันกลัวใจของตัวเอง และฉันยังเข็ดขยาดกับความรักหลังจากที่ฉันได้เจอกับการหักหลังจากรักครั้งก่อน

 

ความคิดที่ประเดประดังเข้ามา มันตีกันจนกลายเป็นน้ำตาที่ไหลออกมา และสิ่งที่ฉันแสดงออกมากลับกลายเป็นการทำให้เขาโกรธ นี่ฉันเป็นอะไร เกลียดตัวเองชะมัด โอ๊ย..สับสนเป็นบ้า แล้วแบบนี้ฉันจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง ถ้าต้องเจอเขาทุกวันแบบนี้

 

ฉันคงต้องตั้งสติใหม่ ถ้าอยากจะจบ ก็ต้องหาทางออกไปจากที่นี่ ฮึบ.. สติ สติ!!

 

ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินลงมาจากห้องนอนชั้นบนของเพนท์เฮ้าส์ พอเดินลงมาก็เจอกับป้าเสริมที่ยืนรอฉัน เมื่อแกเห็นฉันก็ส่งยิ้มอันอบอุ่นมาให้ ฉันรับรู้ได้ว่าเป็นรอยยิ้มที่จริงใจและห่วงใย ป้าเสริมเอ่ยบอกให้ฉันไปกินข้าวที่ป้าแกเตรียมไว้ให้แล้ว ฉันเดินตามแกไปยังโต๊ะอาหาร

 

“ป้าเตรียมข้าวต้มทรงเครื่องไว้ให้นะคะ ทานอะไรร้อนๆ จะได้รู้สึกดีขึ้น” ป้าเสริมเอ่ยด้วยเสียงอบอุ่น

 

“ขอบคุณค่ะป้า” ฉันยิ้มตอบป้าเสริม

 

ฉันนั่งเขี่ยข้าวต้มในชามพร้อมคิดหาทางออกให้กับชีวิตตัวเอง ก่อนจะปิ๊งไอเดียเด็ดๆ ขึ้นมาได้

 

“ป้าเสริมค่ะ เอลิซขอออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศได้ไหมคะ อยู่ในนี่มันอุดอู้เกินไปค่ะ” ฉันยิ้มตาหยีขอความเมตตาจากป้าเสริม

 

“ไม่ได้ค่ะ นายท่านสั่งไว้ห้ามคุณเอลิซออกไปไหน” ป้าเสริมตอบกลับทันควัน

 

“แต่ป้าเสริมก็ไปกับเอลิซด้วยก็ได้นี่ค่ะ เอลิซอยากได้ของส่วนตัวสักหน่อย น๊าาาา นะคะ” ฉันส่งสายตาอ้อนเหมือนลูกแมวน้อยไปให้ป้าเสริม

 

“แต่ป้าว่า....” ป้าเสริมลังเล

 

“เป็นอันว่าตกลงนะคะ ไปค่ะ...เย้” ฉันรีบลุกขึ้นไปจูงมือป้าเสริมเพื่อเดินออกไปจากห้องทันที

 

เมื่อเปิดประตูออกมาก็ต้องเจอกับลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตูอีกด่าน

 

“เอ่อ คุณเอลิซจะไปไหนครับ นายสั่งไม่ให้คุณเอลิซไปไหนนะครับ กรุณาเข้าไปในห้องด้วยครับ” ลูกน้องคุณเซฟเอ่ยเสียงเข้ม

 

“ฉันลงไปข้างล่างแค่แป๊บเดียว เนี้ยไปกับป้าเสริม” ฉันพยักพเยิดหน้าไปทางป้าเสริม ทำให้ลูกน้องคนนั้นหันไปมองตามที่ฉันบอก

 

“ถ้าฉันไม่พูด พวกนายไม่พูด ป้าเสริมไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้หรอก ฉันไปแป๊บเดียวเอง ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนหรอกน๊าาา” ฉันพูดรัวใส่ลูกน้องเขาที่กำลังขวางทางฉันอยู่

 

“กรุณาเข้าไปเถอะครับ คุณเอลิซกำลังทำให้พวกผมลำบากใจ ถ้านายรู้ พวกผมแย่แน่” ลูกน้องเขายังคงยืนกรานไม่ให้ฉันไป

 

ในพูดกันดีๆ แล้วไม่ยอมใช่ไหม ได้งั้นฉันคงต้องโกหกแล้วล่ะ

 

“เอ๊ะ..นายนี่พูดไม่รู้เรื่องนะ ฉันได้รับอนุญาตจากคุณเซฟแล้ว นายยังมาขวางทางฉันอีกหรอ” ฉันแกล้งทำเป็นไม่พอใจ ก่อนที่จะโกหกออกไป และมันก็ได้ผลเพราะตอนนี้ลูกน้องเขาเริ่มมองหน้ากันไปมาอย่างลังเลใจ

 

“ไม่เชื่อนายก็โทรไปถามคุณเซฟสิ แต่ฉันไม่รับประกันนะว่าเจ้านายของพวกนายจะอารมณ์เสียหรือเปล่าเพราะตอนที่ฉันโทรไปเมื่อกี้เขากำลังประชุมธุระสำคัญอยู่” ฉันยังคงโกหกคำโตต่อ

 

ลูกน้องหน้าห้องยังคงลังเลและไม่กล้าตัดสินใจจนฉันเริ่มรำคาญ ส่วนฉันคงไม่ยืนรอคำตอบ ฉันรีบจูงมือป้าเสริมไปที่ลิฟต์ทันที

 

ส่วนป้าเสริมที่ยืนอึ้งกับคำโกหกของฉัน และยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็โดนฉันลากตามมาอย่างเสียไม่ได้

 

ติ๊ง ~~~~~

 

ลิฟต์มาถึงชั้นล่าง ฉันถามป้าเสริมว่าร้านขายยาอยู่ตรงไหน ป้าเสริมถามฉันด้วยความห่วงใยว่าฉันเป็นอะไรหรือเปล่าเจ็บป่วยตรงไหน ฉันได้แต่บอกปัดไปว่าฉันต้องไปซื้อของสำคัญ เหมือนป้าเสริมจะเข้าใจความหมาย แกพาฉันไปที่ร้านขายยาใกล้ๆ เมื่อไปถึงฉันจึงบอกให้แกรอที่หน้าร้านฉันจะเข้าไปแป๊บเดียว

 

“เอ่อ...ฉันมาซื้อยาคุมฉุกเฉินค่ะ” ฉันก้มหน้างุดไม่กล้าเงยหน้าไปมองเภสัชหนุ่มที่หันหลังอยู่ตรงหน้า

(โธ่เว้ยยย ทำไมต้องเป็นผู้ชายขายด้วยเนี้ย *///*)

 

“มีเพศสัมพันธ์แบบไม่ป้องกันมันอันตรายนะครับ” เขาหันหน้ากลับมาตอบเสียงเข้ม

 

“ค่ะ” ฉันได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา

 

“แล้วรู้ไหมว่าการทานยาคุมฉุกเฉินบ่อยมันไม่ดีต่อสุขภาพ ถ้าต้องการคุมกำเนิดแนะนำแบบรายเดือนหรือการใช้ถุงยางอนามัยจะดีกว่า” เขาเอ่ยเสียงเข้ม อธิบาย

 

“ม่ะ..ไม่ค่ะ ไม่มีอีกแล้วค่ะ” ฉันตอบตะกุกตะกักได้แต่หวังไว้ว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก

 

“หมายความว่ายังไง คุณถูกทำร้ายมาหรือเปล่า” น้ำเสียงเภสัชหนุ่มดูตื่นตระหนก จ้องมองมาที่หญิงสาวที่ยืนก้มหน้าก้มตา ท่าทางกลัวๆ

 

“ปะ..เปล่าค่ะ” ฉันปฏิเสธทันที แต่ยังคงก้มหน้าตอบเขา

 

“เอ่อ..ฉันรีบค่ะ ราคาเท่าไรค่ะ” ฉันเริ่มกระวนกระวาย ไม่ใช่ว่าไม่พอใจที่เขาแนะนำ ฉันรู้ว่าเขาหวังดี แต่เวลานี้ฉันรีบจริงๆ

 

เภสัชหนุ่มขยับแว่นเล็กน้อย เพื่อจับพิรุธหญิงสาว ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ในเมื่อเขาได้แนะนำในสิ่งที่เภสัชคนหนึ่งควรจะทำแล้ว เขาก็ไม่อยากเซ้าซี้ให้หญิงสาวอึดอัด

 

“มีเพศสัมพันธ์ล่าสุดกี่ชั่วโมงแล้วครับ” เภสัชหนุ่มถามกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

 

“ต้อง...ต้องตอบด้วยหรอค่ะ” ฉันถามด้วยใบหน้าที่เห่อร้อนออกมาด้วยความกระดากอาย

 

“ครับ เพราะถ้ายิ่งนานผลของยาคุมก็จะยิ่งน้อยลงตาม” เขาบอกเหตุผลที่ต้องถามฉัน

 

“มะ...เมื่อสองวันที่แล้วค่ะ” ฉันอายจนแทบอยากจะหายไปจากตรงนี้

 

“ยังไม่เกิน 72 ชั่วโมงก็ยังพอมีเวลา พอกลับถึงบ้านให้ทานยาเม็ดแรกทันที ส่วนเม็ดที่สองคุณกินหลังจากเม็ดแรก 12 ชั่วโมงนะครับ แต่คุณต้องเข้าใจก่อนนะครับว่า เวลามีผลต่อประสิทธิภาพของยา” เภสัชหนุ่มบอกวิธีการกินให้เสร็จสรรพ ก่อนจะย้ำอีกรอบเพื่อทำความเข้าใจ พร้อมเอายาใส่ซองกระดาษให้อย่างมิดชิดเรียบร้อย

 

“ขอบคุณค่ะ นี่เงินค่ะ ไม่ต้องทอนนะคะ” ฉันหยิบซองใส่ยาที่เภสัชหนุ่มยื่นให้ แล้ววางเงินที่คิดว่ามากพอให้กับเขา ก่อนที่ฉันจะหันหลังเดินออกมา

 

หมับ~~ เภสัชหนุ่มยื่นมือมาจับแขนฉันไว้

 

“คุณไม่ได้โดนทำร้ายมาแน่นะครับ” เขาถามย้ำ พร้อมจ้องเขม็งมาที่ฉัน

 

ฉันหันไปด้วยความตกใจ ทำให้เห็นหน้าเขาได้ถนัด หลังจากที่ก่อนหน้านี้ฉันก้มหน้าตลอดเวลา ไม่ได้เงยหน้ามองเพราะความอาย

 

หล่อ!!!มากกกก หน้าเนียนขาวใส จมูกโด่งตาตี่แต่ไม่เล็กสไตล์ชายเชื้อสายจีน ใบหน้าสมส่วนรับกับรอยยิ้มที่อบอุ่น เขาใส่แว่นให้ความรู้สึกเคร่งขรึมในเวลาเดียวกัน เป็นความหล่อที่ทำให้ฉันถึงกลับตะลึงได้เหมือนกัน

 

เมื่อฉันได้สติ ฉันรีบสลัดแขนให้หลุดจากเขา แล้วรีบเดินออกไปจากร้านทันทีด้วยใจที่สั่นระรัว

 

---มาร์ค Talk---

เพียงเพราะผมแค่กลัวว่าเธอจะถูกทำร้ายมา ถึงได้รั้งแขนเธอไว้เพื่อถามให้แน่ใจ แต่ผมถึงกับตกตะลึงเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผม เธอสวยน่ารัก ผิวขาวเนียนอมชมพู จมูกโด่ง ริมฝีปากอวบอิ่มรับกับหน้าเรียว ยิ่งดวงตากลมโตสุกใสคู่นั้นยิ่งมองยิ่งเหมือนถูกมนต์สะกด แต่เสียดายที่รอบดวงตาสวยคู่นั้นดูบวมช้ำน่าจะเกิดจากการร้องไห้มาอย่างหนัก และมันก็ยิ่งทำให้ผมสงสัย แต่น่าเสียดายที่เราสองคนได้คุยกันแค่นิดเดียว ผมหวังว่าผมจะมีโอกาสได้เจอเธออีกสักครั้ง....

 

---เอลิซ Talk---

ฉันตกใจแทบแย่ตอนที่เภสัชหนุ่มคนนั้นรั้งแขนฉันไว้ พอฉันสลัดแขนหลุดออกมาได้ ฉันก็รีบออกมาจากร้าน และรีบพาป้าเสริมกลับขึ้นมาบนเพนท์เฮ้าส์ทันที เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อน ถ้าออกไปเป็นเวลานาน ป้าเสริมมองฉันด้วยความสงสัยแต่ไม่กล้าเอ่ยถามอะไร

 

เมื่อมาถึงห้อง ฉันก็บอกให้ป้าเสริมกลับไปพักผ่อนได้ ตอนนี้จึงเหลือฉันที่อยู่ที่ห้องคนเดียว ~~

 

ฉันเอาซองยาที่แอบไว้ด้านหลังออกมาแล้วรีบแกะยาเม็ดแรกกินตามที่เภสัชหนุ่มบอก ขณะที่เอายาเม็ดที่เหลือเก็บ ฉันพบว่าเภสัชหนุ่มแอบเอานามบัตรใส่ไว้ในซองยาด้วย “มาคินทร์ วงศ์เวชรุ่งเรือง” คือชื่อของเภสัชหนุ่มคนนั้นนะหรอ เห้ออออ คิดแล้วยังอายไม่หายเลย ต้องมาตอบคำถามอะไรไม่รู้ต่อหน้าคนหล่อ หวังว่าคงไม่ต้องเจอกันอีกนะคุณเภสัชมาคินทร์.....

 

ฉันใช้ชีวิตนั่งๆ นอนๆ อยู่ในเพนท์เฮ้าส์ จนเวลาล่วงเลยมาครบ 12 ชั่วโมง จึงได้กินยาคุมฉุกเฉินอีกเม็ดที่เหลือ ดึกขนาดนี้เขายังไม่กลับมา สงสัยจะโกรธฉันน่าดู แล้วไงไม่กลับมาสิดี ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งระแวงกาย (ใจ) ตัวเองแบบนี้ ว่าแล้วก็ไปอาบน้ำดีกว่า ~~

 

ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เขาคนนั้นก็ยังไม่กลับมาสักที ฉันนอนพลิกไปพลิกมา ตาก็คอยชะเง้อมองไปที่ประตู จนฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับการกระทำของตัวเอง นี่ฉันเป็นอะไรไปเขาไม่กลับมาก็ดีแล้วนี่ ทำไมต้องทำเหมือนรอให้เขากลับมาด้วย ฉันนอนเล่นสักพักจนเผลอหลับไปเมื่อไรไม่รู้

 

จนมารู้สึกตัวอีกที....ก็ตอนที่โดนกระชากขึ้นมาจากที่นอน!!!