ตอนที่ 30 เจ้าเข้าใจผิด

บทที่ 30

ตอน เจ้าเข้าใจผิด

 ด้านของวิว

วิวเดินเล่นอยู่ในสวนนานพอดู ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็รู้ว่าอยู่นอกห้องของเวนนานมากไม่ได้ แต่ใจเขาตอนนี้กลับไม่อยากกลับห้องไป เขารอเวลาให้ตะวันลับขอบฟ้า จนเวนออกไปลาดตระเวน เมื่ออาทิตย์เริ่มตก วิวเริ่มรู้สึกเจ็บหน้าอก เขาเดินกลับห้องทันทีเพราะรู้ว่าต้องทานยา ก่อนเขาจะคุมพลังมันไม่ได้ 

วิวคิด นานแล้วที่เราไม่มีอาการแบบนี้ สงสัยวันนี้เราอยู่ข้างนอกนานไปหน่อย เขาเดินเข้าห้อง แต่กลับต้องเจอกับข้าวของกระจัดกระจายเต็มห้องไปหมด

วิวพูด “เกิดอะไรขึ้น”

 เขามองไปรอบ ๆ ไม่ทันได้คิดอะไร มุ่งหน้าไปที่โต๊ะกระจก แต่มันก็ถูกรื้อกระจัดกระจายหมด วิวคิด แย่แล้ว ยาละ

เขาพยายามหามัน ก่อนที่จะจับหน้าอกของตนเอง  พยายามพยุงร่างของตนเองกลับไปที่เตียง แต่ทันใดนั้นเวนก็เดินเข้ามากอดเขาไว้ เขาถ่ายพลังให้วิวทันที แต่วิวใช่แรงทั้งหมด ผลักเขาออก

วิวพูด “นายไม่ต้องถ่ายพลังให้ฉันแล้ว”

เวนยืนเงียบ

วิวพูดต่อ  “ฉันแค่ต้องการยา”

เวนหยิบยาจากเสื้อออกมาให้ เขารีบทานทันที สายตาก็จ้องมองมาที่เวน

วิวพูด  “นายทำอะไร”

เวนพูด  “จัดห้องใหม่”

เขายืนอึ้งในคำตอบไปชั่วขณะ

เวนพูดต่อ  “นายก็รู้ว่านายอยู่นอกห้องนี้ได้ไม่นานเหตุใดถึงต้องทำร้ายตัวเอง”

วิวพูด “นายจะสนอะไร 2 อาทิตย์นี้นายเอาแต่หลบหน้าหลบตาตลอด เมื่อนายอยู่ห้องฉันก็ไม่อยากทำให้นายอึดอัด”

เวนพูดพร้อมกับจับแขนวิวดึงเข้ามาหาตน ด้วยความขุ่นเคียง

“ฉันบอกนายตอนไหนว่าฉันอึดอัด”

วิวพูด “แล้วนายหลบหน้าฉันทำไม ห้องนายก็ไม่กลับ ฉันรอทานอาหารนายก็ไม่มา แบบนี้ให้เรียกว่าอะไร ถ้าเกลียดกันมากนักทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตาย ๆ ไปละ หรือว่าสิ่งที่นายพูดในสระน้ำวันนั้น ก็แค่ต้องการเจอพี่สวยเท่านั้น” 

เขาน้ำตาไหล  “ที่นายบอกว่ารัก คงไม่ได้หมายถึงฉันซินะ”

เวนถอนหายใจ เขาเดินเข้าไปหาวิว

 “ขอโทษนะที่ทำให้นายรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ แต่นายกำลังเข้าใจผิด ฉันยอมรับว่าหลบหน้านายจริง แต่นั้นเป็นเพราะ ฉันกลัว และที่ฉันไม่สามารถจูบนายได้อีก ก็เป็นเพราะกลัวเช่นกัน”

วิวมองหน้าเวนทั้งน้ำตา   “กลัวอะไร ทำไมต้องกลัว”

เวนยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้เขาทั้งสองข้าง

“วันนี้ฉันถึงเข้าใจว่าความกลัวนั้นมันทำร้ายตัวฉันและนาย”

วิวพูด “นายกลัวจะไม่ได้เจอพี่สวยเหรอ”

เวนจับมือวิว พลังก็เริ่มถ่ายเข้าตัวเขาช้า ๆ

 “ไม่ใช่” 

เขาพยายามถาม “แล้วมันเพราะอะไร”

เวนพูด “ฉันเป็นเทพ ความรู้สึกของฉันมันชัดเจน เทพโกหกตัวไม่ได้ เพราะมันจะทำให้เราเจ็บปวดมาก เทพผู้พิทักษ์อย่างเราซื่อตรงต่อความรู้สึก ก็เหมือนกับมนุษย์ยิ่งหลอกตัวเองก็ยิ่งเจ็บปวด สิ่งที่ฉันกลัว คือความรู้สึกที่ฉันไม่สามารถควบคุมและหยุดมันได้”

“ฉันไม่เข้าใจ”

“ฉันไม่อาจจูบนายได้อีก เพราะฉันจะไม่หยุดแค่จูบ นายเข้าใจใช่มั้ย”

“สิ่งที่นายกลัวคือกลัวความรักที่มากกว่าจูบเหรอ”

“ฉันกลัวนายเจ็บ กลัวนายเสียใจ กลัวนายผิดหวัง” วิวมองหน้าเวนที่ดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด

เวนพูดต่อ  “ฉันรักนายจริง ๆ ความรู้สึกฉันจริง แต่วันนี้นายทำให้ฉันได้รู้ว่า นายไม่ได้รักฉัน”

วิวพูด “อะไรนะ”

เวนพูด “แต่ฉันขอนายได้ไม่ อย่าทำให้ซันกับฟางเขาต้องลำบากใจ”

วิวพูด  “เดี๋ยว ๆ ๆ หยุดพูดเลย”

เวนเงียบมองหน้าวิว

วิวพูดต่อ “นายรู้ได้ไงว่าฉันไม่รู้สึก ฉันเคยบอกนายไปแล้วว่าฉันรู้สึกอย่างไร นายคิดว่าความรักของฉันไม่จริงหรือไง”

เวนพูด  “ก็นายกับซัน” วิวยิ้มทั้งน้ำตา  

เขาคิด ขนาดอาจารย์ยังมองออกว่าเราประชด เจ้าบ้านี้กลับมาอาละวาดห้องพังพินาศกลับมองไม่ออก

เวนพูด  “นายพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้นายต้องฝึกอีก”

“แค่นี้เหรอ ที่นายจะบอก” 

เวนได้มองหน้าวิว “เดี๋ยวฉันให้เหล่าเทพธิดามาจัดห้องให้ นายพักผ่อนเถอะ”

แล้วเขาก็เดินออกไป