บทที่ 16 สามปีต่อมา

บทที่ 16 สามปีต่อมา

ผ่านไปอีกเดือน

เอไลนั่งที่โต๊ะและบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นในหนึ่งเดือนที่ผ่านมาในสมุดบันทึกของเขา

“ทุกอย่างเป็นปกติในเดือนนี้”

“ข้าเชี่ยวชาญคาถาทั้ง 3 ที่ข้าต้องการฝึก และความสามารถหัตถ์ของจอมเวทย์ของข้าก็พัฒนาขึ้นเช่นกัน”

เขาได้เสร็จสิ้นการเรียนรู้เกราะวายุและได้ทำการทดลองบางอย่างแล้ว พลังป้องกันของมันโดดเด่นมาก ตามบันทึกมันสามารถต้านทานการโจมตีของอัศวินระดับกลางได้

“แม้ว่าข้าจะเรียนรู้ประวัติศาสตร์และตราประจำตระกูลเท่านั้น แต่นักวิชาการ เคลเมนท์ก็ยังค่อนข้างพอใจกับผลการเรียนของข้า มันช่วยไม่ได้ เพราะความทรงจำของข้ามันยอดเยี่ยมมาก”

“เมื่อเทียบกับอัศวิน ข้อดีของนักเวทย์ในหลาย ๆ ด้านนั้นชัดเจนเกินไป

“สุดท้าย มันคุ้มค่าที่จะกล่าวว่าถนนหลิวหยิงนั้นเป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ”

…

ผ่านไปอีกห้าเดือน

ฤดูหนาวมาเยือน

พายุหิมะปกคลุมทั่วแผ่นดินอย่างกะทันหัน และด้วยเกล็ดหิมะที่โปรยปรายเต็มท้องฟ้า เอไลใช้ชีวิตหนึ่งปีแรกในโลกนี้แล้ว

สถานการณ์ในจักรวรรดิเริ่มเปลี่ยนไป แม้ว่าเอไลจะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่บรรยากาศในเมืองจูนลินดูจริงจังมากขึ้น มีข่าวว่าในช่วงฤดูหนาว มีชนเผ่าจำนวนมากในถิ่นทุรกันดารทางตอนเหนือเข้าร่วมกองกำลังและเปิดสงคราม พวกเขาต้องการเข้าไปในดินแดนห่างไกลของจักรวรรดิเพื่อขโมยอาหาร แต่พวกเขาทำไม่สำเร็จ พวกเขาถูกหยุดโดยดยุคแห่งดินแดนหมาป่าเยือกแข็ง

แต่ถึงอย่างนั้น บางเผ่าก็ยังสามารถเข้ามาเขตของจักรวรรดิและปล้นเอาอาหารไปเป็นจำนวนมาก ทำให้ราคาอาหารในจักรวรรดิพุ่งสูงขึ้นจนหลายคนอดตาย

ผู้คนในจักรวรรดิแสดงความคิดเห็นมากมายเกี่ยวกับราชา

และเหตุการณ์ทำให้องค์ราชาโกรธมาก

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเอไลเลยแม้แต่น้อย

สำหรับเขาแล้ว ตราบใดที่มันไม่ใช่สงครามจริง มันก็ไม่ใช่ปัญหา เขาเป็นเพียงบรรณารักษ์ธรรมดาๆ และสิ่งที่เขาต้องทำก็คือจัดเรียงหนังสือของเขาเท่านั้น

ในสภาพแวดล้อมเช่นนั้น ปีที่ 306 ของปฏิทินไบรน์ก็ผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

…

ปีที่สองคือปี 307 ของปฏิทินไบรน์

เมื่อสิ้นฤดูหิมะ ราชาได้สั่งให้ดยุคแห่งดินแดนหมาป่าเยือกแข็งเริ่มทำสงครามและทำให้เผ่าในถิ่นทุรกันดารทางตอนเหนือต้องชดใช้ อย่างไรก็ตามอำนาจในดินแดนดยุคนั้นกระจัดกระจายทำให้จักรวรรดิไม่สามารถรวบรวมกำลังได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ไม่เพียงแต่พวกเขาโจมตีศัตรูไม่สำเร็จเท่านั้น แต่พวกเขายังใช้ทรัพยากรจำนวนมากไปโดยไร้ประโยชน์อีกด้วย การบริโภคของทหารดยุคหมาป่าเยือกแข็งนั้นมหาศาล

จากนั้นอีกปีที่สงบสุขก็ผ่านไป

เอไลพัฒนาและเรียนรู้ไปทีละขั้น

แม้ว่าเขาจะอ่านประวัติศาสตร์และตราประจำตระกูลในเวลาว่างเท่านั้น แต่ความเชี่ยวชาญของเขาในด้านนี้เกือบจะเหนือกว่าของเคลเมนท์แล้ว แต่เขาไม่ได้แสดงออกมา เขาแค่ทำให้เหมือนว่าทักษะของเขาสูงกว่าค่าเฉลี่ยเล็กน้อยสำหรับบุคคลภายนอก

ในแง่ของการใช้เวทมนตร์เอไลได้พัฒนาขึ้นมาก เขามีรูปแบบจำลองคาถามากขึ้นเรื่อย ๆ และพลังจิตของเขาก็ถึง 5.5 คะแนนแล้ว เขาเข้าใกล้นักเวทย์ฝึกหัดระดับ 2 หนึ่งก้าว และพลังของคาถาของเขาก็ดีขึ้นเล็กน้อยเช่นกัน

นอกจากนี้ยังมีเรื่องโรแลนด์ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับครอบครัวของเขา เขาต้องกลับบ้านและเริ่มสืบทอดธุรกินการค้าของครอบครัว โดยติดต่อกับเอไลเป็นครั้งคราวเท่านั้น

ปีนี้เอไลอายุได้สิบแปดปี

เขาตระหนักว่าลักษณะของร่างกายของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงอีกต่อไป และเวลาก็ไม่สามารถเพิ่มรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าของเขาได้อีกต่อไป สิ่งนี้ทำให้เขาล้มเลิกแผนการแต่งงาน

ท้ายที่สุด มันต้องเป็นเรื่องแย่แน่ๆ ที่เห็นคนที่คุณรักค่อยๆ แก่ตัวลงโดยที่คุณยังเหมือนเดิม

หญิงสาวของถนนหลิวหยิงนั้นดีที่สุด พวกเธอยังเด็กอยู่เสมอและเต็มไปด้วยพลัง

และสิ้นปีก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีกแล้ว

พันธมิตรที่ก่อตั้งโดยชนเผ่าเถื่อนนั้นได้กลับมาอีกครั้ง และพวกเขาก็จากไปหลังจากการปล้นสะดมสำเร็จแล้ว

องค์ราชาโกรธอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มีข่าวลือในหมู่ประชาชนว่า ดยุคหมาป่าเยือกแข็งนั้นเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังและต้องการยึดอำนาจมากขึ้น จึงทำให้สถานการณ์นั้นแย่ลง

แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

…

ปี 309 ของปฏิทินไบรน์

เอไลอยู่ในหุบเขานอกเมือง

หุบเขานั้นกว้างใหญ่มาก ล้อมรอบด้วยหน้าผาหินสูง มีพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่อยู่ข้างใน และเอไลยืนอยู่กลางหุบเขา โดยมีต้นไม้ใหญ่สองสามต้นอยู่ไม่ไกล

นี่คือหุบเขาลับนอกเมืองที่เขาค้นพบโดยบังเอิญเมื่อปีที่แล้ว การปกปิดและความลึกลับบริเวณนี้นั้นยอดเยี่ยมมาก ทำให้เอไลมักจะทำการทดลองของจอมเวทย์และคาถาที่มีอันตราย ณ ที่แห่งนี่

ในขณะนี้ เขากำลังทำการทดลอง

“เกราะวายุ!”

เอไลยืนอยู่ตรงจุดนั้น รวบรวมพลังจิตของเขา และดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น

เมื่อรูปแบบคาถาเปิดใช้งาน ธาตุลมจำนวนมากเริ่มรวมตัวกันภายนอกร่างกายของเขาและก่อตัวเป็นเกราะทรงกลมคล้ายกำแพงลมอย่างรวดเร็ว ปกป้องเอไลอยู่ภายใน

ใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมากระทบถูกธาตุลมฉีกเป็นชิ้นๆ

เอไลยืนอยู่ตรงที่เขาอยู่ ดูฉากทั้งหมดนี้อย่างใจเย็น ร่างกายของชายหนุ่มอายุ 18 ปีของเขาดูสูงมากแล้ว ประมาณ 1.8 เมตร รูปลักษณ์ของเขาไม่แตกต่างจากเมื่อก่อนมากนัก มีเพียงดวงตาของเขาที่สดใสมาก ดึงดูดผู้คนราวกับดวงดาวบนท้องฟ้ายามรัตติกาล

ในขณะนี้ เขาจดจ่ออยู่กับเกราะวายุด้านหน้าของเขา ทันใดนั้นด้วยการโบกมือของเขา เกราะวายุก็เริ่มเปลี่ยนไป มันเริ่มกระเพื่อมเหมือนน้ำและในที่สุดก็กลายเป็นใบมีดวายุที่พุ่งออกไปไม่กี่เมตร

ด้วยเสียงที่ฉีกขาด ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าเขาถูกหักออกเป็นสองท่อนโดยตรง

"ไม่เลว" เมื่อเห็นเกราะวายุเปลี่ยนเป็นใบมีดวายุและบินออกไปเอไลก็พยักหน้าด้วยความพอใจ

การเปลี่ยนแปลงรูปแบบจำลองของเกราะวายุเป็นหัวข้อศึกษาล่าสุดของเอไลสิ่งนี้ใช้เวลาหกเดือนเต็มทำให้เขามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของธาตุลม

ในความเป็นจริงมีนักเวทย์ฝึกหัดน้อยมากที่จะทำสิ่งนี้ได้ เพราะมันเสียเวลาจริงๆ แต่เอไลสนุกกับมัน เขาชอบความรู้สึกของการเรียนช้าๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่มีเวลามาเร่งรัดเขา

หลังจากบันทึกข้อมูลการทดลองแล้วเอไลก็ทำการทดลองอื่นๆ ต่อไป

เขาจะมาที่นี่ทุกๆ 2-3 ครั้งต่อสัปดาห์ ดังนั้นทุกครั้งที่มา เขาจะทำรายการการทดลองที่ไม่สามารถทำได้ในเมืองออกมา

การทดลองตอนนี้เป็นเพียงหนึ่งในรายการนั้นๆ

รายการที่สองคือคาถาที่มาจากคาถาลูกไฟ บอลไฟ

เมื่อดูรายชื่อแล้วเอไลก็มุ่งความสนใจของเขาในการศึกษาอีกครั้ง

ไม่กี่วินาทีต่อมา ก็มีเสียงดังก้องขึ้นในหุบเขาอีกครั้ง

เมื่อการทดลองสิ้นสุดลง มันก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว

ดวงจันทร์อยู่สูงบนท้องฟ้าแล้ว และแสงจันทร์สีเงินก็ตกลงมาเหมือนม่าน

“เฮ้อ ได้เวลากลับแล้ว อาจารย์เคลเมนท์ฝากแบบทดสอบบางอย่างไว้กับข้า!”

เมื่อเห็นว่าถึงเวลาแล้ว เขาจึงทำความสะอาดร่องรอยการทดลองของเขาและมุ่งหน้ากลับไปยังทิศทางของเมืองจูนลิน

ที่ประตูเมือง เขาทักทายยามอย่างคุ้นเคยและเดินเข้าไป

ในเวลาสามปีนี้ เอไลได้รู้จักผู้คนมากมาย

หลังจากเดินไปสองสามตรอกถนน เอไลก็กลับมาถึงบ้าน

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนักเมื่อเทียบกับสามปีที่แล้ว แต่มีเถาวัลย์เกาะอยู่รอบ ๆ บ้านซึ่งดูแปลกตาเล็กน้อย นี่เป็นพืชวิเศษที่เขาปลูกขึ้น ตราบใดที่มีคนแปลกหน้าก้าวเข้ามา มันก็สามารถระเบิดพลังโจมตีออกมาได้ทุกเมื่อ

เขาเปิดประตูและเข้าไปในลานบ้าน

ลานบ้านดูปกติ แต่ก็เต็มไปด้วยคาถามากมาย แน่นอนว่าพวกมันถูกซ่อนไว้

แน่นอนว่า เอไลคุ้นเคยกับสิ่งนี้อยู่แล้ว

เขาเพียงเหลือบมองนกสองสามตัวที่ถูกเถาวัลย์กลืนกินแล้วตรงเข้าไปในบ้าน

เขายุ่งมาทั้งวันและเตรียมพร้อมที่จะพักผ่อนเพื่อตื่นตั้งแต่เช้าในวันพรุ่งนี้

“พรุ่งนี้ข้าต้องไปทำงาน!”