เป็น Dog หรือฟะ? ตอน 5 บอล

วันนี้ผมได้มามหาวิทยาลัยอีกวัน

งานศพของฮิเดกิวันนั้นผม พี่สาว และครอบครัวของเวียร์ ทุกคนร่วมกันส่งดวงวิญญาณของสุนัขปอมเมอเรเนียนฮิเดกิไปอยู่ในภพภูมิที่ดีของมันแล้ว หวังว่าชาตินี้ที่จากกันเร็วเกินไป ชาติหน้าอยากจะได้พบเจอกันอีกครั้งหนึ่ง

เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว พี่สาวของผมก็ทำใจได้ดีขึ้นเมื่อทำฌาปนกิจเสร็จสรรพ

แต่มีเรื่องที่ผมเก็บเอาไว้รู้แค่คนเดียว เรื่องตัวผมเป็นสุนัขหรือเปล่า ผมว่ามันใช่สุนัขน่ะแหละ ไม่งั้นผมคงไม่งับลูกบอล ไม่จ้องอาหารเม็ดและไม่สามารถสื่อกระแสจิตกับบรรดาสุนัขที่พบเจอระหว่างทางได้หรอกนะ

เพื่อนที่เดินเคียงข้างอย่างเวียร์คนนี้ผมเกือบจะทำให้เขาพบพิรุธเข้า ผมต้องใช้ไหวพริบในการแก้สถานการณ์อันคับขันเพื่อปกปิดเรื่องแปลกประหลาดจากตัวผม วันนี้ดูเหมือนว่าเวียร์ไม่มีปฏิกิริยาอะไรที่จะสงสัยในตัวผมว่าผมมีความแปลกประหลาด ผมขอให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปดีกว่า เราไม่เคยบาดหมางใจกันและฝ่ายเวียร์ดีต่อผมมากไม่เคยทำให้ผมเห็นว่าเราต้องเป็นอริกัน

ระหว่างที่เราสองคนเดินมาถึงห้องเรียน เพื่อนชายสองคนที่เป็นคนเชื้อชาติอื่นมาเรียนในเมืองไทยจนพูดไทยได้นั้นคอยอยู่ในห้อง บรรยากาศของห้องจ้อกแจ้กด้วยเสียงนักศึกษา ผมและเวียร์มาวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะ

ซากาอิ หนุ่มชาวญี่ปุ่นนั่งอยู่บนโต๊ะเรียนอย่างวางมาด และโจวเร หนุ่มผมยาวยังกับศิลปินดนตรีมีเชื้อจีนที่มีลูกครึ่งเป็นยุโรปอยู่ชาติหนึ่งยืนเอามือวางโต๊ะซึ่งหันมาทางพวกผมและเขาอยู่ข้างๆซากาอิ ซากาอิกวนพวกเราโดยเริ่มพูด "ไอ้สองคนนี้มาแล้ว นับวันทำตัวติดกันจนจะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้วเนี่ย"

"ซากาอิ น้อยๆหน่อย ก็เราสองคนอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมมันก็ต้องสนิทสนมกันเป็นธรรมดา" เวียร์ก็อยากจะต่อว่าพวกนั้นที่ชอบแซวและบางครั้งก็ชอบเอาไปล้อต่อเพื่อนหลายๆคน

เวียร์ปกป้องผมอย่างดี ผมยิ้ม หลังจากที่ผมวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ และบอกกับเพื่อนๆว่าจะขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย ผมจึงเดินออกไปจากกลุ่ม

ซากาอิกระซิบข้างหูโจวเรบางอย่าง โจวเรพยักหน้าขณะที่มองแผ่นหลังของมอส โจวเรเฟี่ยงลูกบอลขนาดเท่าฝ่ามือออกไป

เหตุใดไม่รู้ ผมถึงยกมือขึ้นเหนือไหล่และมือรับลูกบอลที่พุ่งมาจากข้างหลังอย่างแมนยำ ผมหันกลับไปยังเพื่อนสามคน เห็นท่าทีตกใจของซากาอิและโจวเร เวียร์ที่นั่งอยู่ก็เห็นเข้าแล้ว

"เดี๋ยว นายรับได้ไง หลังหัวนายมีตาที่สามหรอวะ" ซากาอิถามเรื่องที่ไม่น่าเชื่อในสายตาของเขา

เวียร์เองก็ไม่เชื่อสายตาของตัวเอง "มอส นายรับเพราะเซนส์อะไรบางอย่างบอกนายหรือเปล่าน่ะ"

ผมมองดูลูกบอลในมือแล้วปัดเรื่องนี้ให้ดูไม่มีอะไร ผมพยายามปกปิดไป "ฉันไม่รู้ว่ามันถูกโยนมา มัน...มันแค่เรื่องบังเอิญน่ะ"และผมก็โยนลูกบอลคืนให้สองคนนั้น ซากาอิรับทัน การรับบอลของซากาอิมันดูเป็นปกติเพราะเขาเห็นลูกบอลโยนมา ผมไม่อยากพูดอะไรผมก็ออกจากห้องไปห้องน้ำต่อ

ซากาอิกับโจวเรคงคุยอะไรกันซากาอิเลยเอาลูกบอลไปขยี้ข้างหัวโจวเร เวียร์นั่งคอยผมอยู่ ช่วงเรียนตอนเช้าใช้เวลาสามสี่ชั่วโมง

เวลามันผ่านไปอย่างเร็ว พวกเราเรียนเสร็จแล้ว ผมกับเวียร์ที่เดินเคียงคู่กันในอาคาร เจ้าสองพระหน่อนั่นเข้ามาสมทบเพื่อชักชวนให้ไปที่แห่งหนึ่งของมหาวิทยาลัย ตรงที่มีพื้นที่กว้างพอจะเล่นลูกบอลเป็นส่วนตัว ยังไงก็ผมเห็นเวียร์ตอบรับคำชวนจากสองคนนั่น ผมจึงตามมาด้วย

ที่โต๊ะและม้านั่งหิน ผมกับเวียร์นั่ง และยืนดูซากาอิเล่นขว้างบอลกับโจวเร เมื่อลูกบอลส่งไปที่โจวเรแล้วโจวเรเขาก็จงใจเฟี่ยงมายังเราสองคน เวียร์ที่นั่งกับผมจะใช้มือคว้าแต่ผมกลับไวกว่า

"เป็นมอสอีกครั้งที่รับแม่น"โจวเรพูด

ซากาอิเรียกเวียร์ให้มาเป็นตัวรับ "มาเร็ว"

ผมคืนลูกบอลให้โจวเรไปให้ซากาอิ เวียร์ที่ยืนห่างซากาอิประมาณหนึ่งขยับแว่นตาให้คงที่อาจจะทำให้สายตามองเห็นลูกบอลชัดขึ้น

"เวียร์ ถ้ารับลูกนี้ไม่ได้ก็ไปขี้นะเว่ย" ซากาอิเตือนด้วยประโยคที่ไม่น่าจะทำให้เวียร์มีสมาธิดีขึ้นมาเลย

ซากาอิเฟี่ยงลูกบอลเหมือนคนโยนลูกเบสบอล พุ่งมาแล้วมันเลยศีรษะของเวียร์ไปยังข้างหลัง

แว้บ ผมโผล่มารับลูกบอลนั้นได้แม่นยำ

ซากาอิตะเพิดเวียร์"ไปห้องน้ำเลยเวียร์ มอสมันรับแทนนายได้อีกแล้ว"

"นายพูดอะไรน่ะ คิดว่าฉันปวดถ่ายมากขนาดนั้นเลยเหรอ" เวียร์รู้สึกว่าตัวเองมีบางอย่างที่ด้อยกว่ามอสบางเรื่อง และหันมาดูมอส "นายไปฝึกเรื่องพวกนี้จากที่ไหนมาน่ะ"

"คือ ไม่ได้ฝึกจากที่ไหนหรอก ฉันแค่มองเห็นการโยนมาของซากาอิน่ะ" ผมจะไม่พูดอะไรมากว่านี้ นี่เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเก่งได้กลายเป็นเรื่องเก่งกาจแค่ไหน

โจวเรถึงกับต้องเสยผมไว้ข้างหลัง เขาอยากจะมองดูมอสที่ไม่น่าจะเก่งอะไรกับเรื่องลูกบอล

มาถึงลูกที่สามสิบเก้า เวียร์ก็รับพลาดเสียส่วนใหญ่ ผมไม่อยากทำให้เป็นที่จับตามองเรื่องความสามารถ เลยปล่อยให้ลูกบอลกระดอนพื้นไปสักพักแล้วทำตัวให้เหมือนกับว่าช่วยเดินไปเก็บปกติ

ซากาอิเข้ามาตบไหล่เวียร์ "สมาธิหนอ หรือว่านายต้องเช็คสายตาใหม่ดีมั้ย หึหึ"

โจวเรคืดว่าเวียร์ไม่น่าจะสายตาไม่ดีขนาดนั้น "อย่างน้อยก็รับลูกได้ถึง 5 ครั้ง" 5 ครั้งถือว่าน้อยหรือมากซึ่งก็คิดว่าน่าอาย

เวียร์ถอดแว่นตาแล้วใช้ผ้าเช็ดเลนส์ทำความสะอาด "มีเวลาว่างเมื่อไหร่ ฉันจะขอแก้ตัวอีกครั้ง"

ซากาอิโยนลูกบอลขึ้นและรอรับลูกบอลพอดี "ฉันกับโจวเรมีเรียนต่อ วันนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนนะ"

สำหรับเวียร์และผมไม่มีคาบเรียนบ่าย ออกจากมหาวิทยาลัยแล้วไปแวะร้านขายมะหมี่หมูแดงและเกี๊ยวน้ำริมทางอีกครั้ง

"เฮ้อ วันนี้เหนื่อยเลย แต่ก็ได้แวะกินอะไรก็ดี มอสเอ้ย ฉันอายเลยล่ะ อายซากาอิกับโจวเร" เวียร์ที่นั่งเก้าอี้กำลังบ่นจากอีกฝั่งของโต๊ะอาหาร

ผมมองเวียร์และฟังเขาบ่น ผมก็อยากจะพูดว่า"อย่างดีก็ไม่มีใครแอบมาเห็นการเล่นบอลของพวกเราทั้งสี่คนนะ"

"ฉันอายเพราะแกด้วย ไอ้เพื่อนยาก" จู่ๆเวียร์ก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ผมและระบายออกมา ก่อนจะสงบลง "กินมื้อนี้เสร็จแล้ว ฉันจะไปแต่งสวนให้ใจมันสบายขึ้นเลย"

พอแยกย้ายกันกับเวียร์ ผมมาถึงที่บ้าน พี่สาวของผมยังไม่กลับมา

ผมขึ้นไปชั้นบน ไปยังห้องของผม วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะ ถอดรองเท้าและถุงเท้าไว้ที่พื้น

ผมหงายหลังลงนอนหงายไปกับเตียง ในใจกำลังคิดเรื่องเวียร์และความปราดเปรียวต่อลูกบอลอย่างผม