ตอนที่ 38

ตอนที่ 38

 

        เช้าวันใหม่ ทุกชีวิตเริ่มหากินอีกครั้ง

 

ณ คฤหาสน์หรูหราของตระกูลมี่

 

ที่ห้องหนึ่งในส่วนลึกของคฤหาสน์นั้น มันมีพื้นที่กว้างพอประมาณ ไม่ทำให้รู้สึกอึดอัด มันเป็นห้องที่ตบแต่งเรียบๆ ธรรมดา ไม่มีอะไรแปลกประหลาดจากห้องของสามัญชนทั่วไป ยกเว้นอย่างเดียวคือมันถูกออกแบบมาเพื่อเก็บเสียงอย่างดี ต่อให้มีเสียงระเบิดอยู่ในห้องก็ไม่อาจเล็ดลอด

 

ภายในห้องนั้นมีคนอยู่หลายคน เกือบทั้งหมดนั้นเป็นทาสรับใช้ทั้งชายและหญิง แต่ถูกเรียกเหมารวมเป็นคนใช้ทั้งหมด พวกเขายืนเรียงชิดข้างฝา ดวงตาเหม่อลอย เหมือนเป็นซอมบี้โง่งม

 

และที่กลางห้องนั้นมีนายน้อยทำงานอดิเรกอยู่ เขามักจะทำประจำหลังมื้ออาหารบ่อยๆ เพราะนอกจากความเพลิดเพลิน ยังทำให้เขารู้สึกว่าออกกำลังเบาๆ อย่างนี้จะช่วยย่อยอาหารได้อย่างดี

 

“แม่นางรู้สึกเป็นอย่างไร ?” มี่เตี่ยนเหงื่อไหลไคลย้อย แต่ไม่อาจปกปิดใบหน้าอันดูดีไร้ที่ติ นอกจากนี้ยังเสริมให้เขาดูมีเสน่ห์ขึ้นไปอีกระดับ “โปรดพูดให้ข้าได้ยินเถิดแม่นาง ข้าปรารถนาความในใจของเจ้า” แม้แขนของเขาเคลื่อนไหวอย่างหนักหน่วงและรวดเร็ว กระนั้นสามารถควบคุมแซ่อย่างเป็นธรรมชาติ ดุจอสรพิษคลั่งฉกเหยื่อ

 

“ข้าชอบเจ้าค่ะ โปรดมอบให้ข้าแรงอีก แรงอีกเจ้าค่ะ แรงอีก !” หน้าตาของทาสหญิงบิดเบี้ยวเจ็บปวดหนักหนา แต่ไม่ว่าจะถูกฟาดจนเนื้อกระเพื่อมผับๆ มากเพียงใดก็ยังคงโหยหวนเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาอย่างไม่รู้จักพอ

 

มี่เตี่ยนแววตาเป็นประกายอย่างตื่นเต้น

 

ทั้งภาพของหญิงสาวที่ดิ้นไปมาบนพื้น ภาพของแขนขาและใบหน้าที่มีตราประทับแดงเป็นริ้วๆ และเสื้อผ้าหลุดลุ่ยพอประมาณ เป็นเหมือนภาพวาดอันโด่งดังจากจิตรกรเอก ไม่ว่าจะได้เห็นอีกกี่ครั้งก็ทำให้รู้สึกสบายตาและสบายใจ ขณะที่เสียงฟาดแหวกอากาศ เสียงปะทะกายเนื้อ และเสียงร้องของเธอ กลมกลืนกันอย่างลงตัว เหมือนเสียงเพลงไพเราะของเหล่าวิหคจากสวรรค์ ไม่ว่าจะได้ฟังอีกกี่ครั้งก็ยังคงไพเราะไม่เปลี่ยนแปลง

 

“ฟาด ฟาด ฟาดอีกเจ้าค่าาาาาา~ !” ทาสสาวกรีดร้องลั่นจนลำคอสั่งระรัว ไม่ถึงช่วงหนึ่งลมหายใจจากนั้น ร่างของเธอพลันแผ่แน่นิ่ง ตาเหลือกไร้แววสติ แต่ปากของเธอยังคงยิ้มเปล่งประกายแฮปปี้

 

มี่เตี่ยนหยุดเคลื่อนไหว ดวงตาจ้องจับผิดทาสสาว เมื่อมั่นใจว่าเธอไม่ได้แสร้งหมดสติจริงๆ เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งสบาย แขนทั้งสองข้างเหยียดออกอย่างเปิดเผย ไม่นานก็มีคนใช้รายล้อม

 

คนใช้บางคนเอาแซ่ไปเก็บ คนใช้บางคนหวีผมของเขาให้เป็นทรงเรียบร้อย คนใช้บางคนลูบใบหน้าของเขาด้วยผ้าชุบน้ำหมาดๆ บางคนเช็ดแขน ขณะที่อีกหลายคนช่วยกันถอดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ออกเพื่อเปลี่ยนตัวใหม่ให้ คนใช้บางคนก็เอาน้ำมันหอมทาให้ตัวมีกลิ่นเพื่อบ่งบอกฐานะของผู้ดี

 

ใช้เวลาไม่ถึงนาที จากลูกผู้ดีที่เหมือนไปตกระกำลำบากจนเหงื่อซ่ก บัดนี้ได้กลับมาสมฐานะอีกครั้ง

 

เสียงแจ้งเตือนจากคันฉ่องสื่อสารดังขึ้น มี่เตี่ยนสงสัยจึงหยิบออกมาดู ทันใดนั้นตาโตอย่างตื่นเต้น เพราะบัดนี้สินค้ายี่ห้อดังวางขายของรุ่นใหม่แล้ว แน่นอนว่าคนรวยที่คลั่งไคล้อย่างเขาต้องไม่รอช้า จึงสั่งซื้อสินค้าทันที หลังจากนั้นแค่รอสินค้าส่งมาถึง

 

มี่เตี่ยนเหลือบมองพวกคนใช้ซึ่งอยู่มานานและได้รับตำแหน่งของเล่นยามว่างของเขามาหมดทุกคนแล้ว เขาฉุกคิดขึ้นได้ว่าคนใช้เก่าๆ นั้นไม่ต่างกับอุปกรณ์ขี่ม้าสภาพเก่า ขณะที่สินค้าที่กดสั่งซื้อเมื่อครู่นั้นเปรียบดั่งม้าตัวใหม่ที่มีความสง่า หากให้ม้าสง่าสวมอุปกรณ์เหล่านั้นเมื่อใด ต้องไม่ต่างกับผลักม้าตกไปอยู่สภาพตกต่ำอย่างอเนจอนาถ

 

ดังนั้นต้องไปหาซื้อทาสคนใหม่เพื่อให้เหมาะสม !

 

แต่ความคิดของเขาหยุดชะงัก เพราะนึกขึ้นได้ว่าจักรพรรดิองค์ใหม่สั่งให้เลิกทาสแล้ว

 

แน่นอนว่าเมื่อคำประกาศนั้นออกมาย่อมทำให้ทาสทุกคนตื่นเต้นดีใจและสรรเสริญจักรพรรดิองค์ใหม่ ตรงข้ามกับพวกนักค้าทาส รวมไปถึงเหล่าผู้มั่งคั่งทั้งทางทรัพย์สินและทางอำนาจ เนื่องจากกลุ่มคนเหล่านี้มีทาสอยู่ในครอบครองจำนวนมาก หากไม่มีแรงงานทาสเมื่อใด การดำเนินงานต่างๆ อาจจะไม่ก้าวต่อไป

 

ด้วยเหตุนั้น เหล่าผู้เสียผลประโยชน์ต้องไม่ยอม จึงหยิบเหตุผลต่างๆ นานาขึ้นมากล่าวอ้างและร้องขอให้พิจารณาใหม่อีกครั้ง

 

แต่สุดท้ายความพยายามของพวกเขาไม่เป็นผล นอกจากนี้ยังถูกจักรพรรดิตอบกลับมาง่ายๆ ให้อารมณ์พุ่งสูง ด้วยคำพูดว่า หากไม่ต้องการสูญเสียทาสที่เป็นแรงงาน ก็ต้องจ้างอดีตทาสเหล่านั้นแทน

 

แม้ว่าเหล่าผู้เสียผลประโยชน์เกิดความโกรธแค้น แต่ไม่มีใครกล้าไปแสดงออกอย่างเปิดเผย ไม่เช่นนั้นจะเข้าข่ายหมิ่นเบื้องสูง แล้วที่จะตามมาคือหายนะต่อครอบครัว พวกเขาทำได้เพียงแสดงออกในที่ส่วนตัวและความคิด

 

ผู้เสียผลประโยชน์หลายคนก็ตั้งข้อสงสัยว่าเหตุใดเหล่าขุนนางไม่ขัดขวางคำสั่งนี้บ้าง โดยหารู้ไม่ว่าเหล่าขุนนางก็อยากจะทำแต่เพราะช่วงนั้นไม่กล้า หากกล้องที่ถ่ายทอดสดไม่พังเพราะอำนาจของลูกแก้วก่อน ทุกคนต้องได้ประจักษ์ความยิ่งใหญ่ของจักรพรรดิองค์ใหม่แล้ว

 

แม้มีประกาศเลิกทาสแล้วจนทั่วกัน ทว่าบางแห่งในมุมมืดยังแอบมีค้าขายทาสและมีผู้ต้องการอยู่ โดยเฉพาะในหมู่ขุนนางและเหล่าคฤหบดี

 

มี่เตี่ยนเผยยิ้มเล็กน้อย นึกขึ้นได้ว่าเรื่องหาซื้อทาสใหม่นั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โต เนื่องจากตระกูลมี่เป็นหนึ่งในคฤหบดีเหล่านั้น

 

ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เหลือบมองทาสสาวที่สลบ เขายกมือแตะอกอย่างใจหาย “ข้าลืมแม่นาง !” แล้วหันไปสั่งคนใช้คนอื่นๆ ด้วยน้ำเสียงเมตตา “นางสาหัสหนักหนา ข้าเห็นแล้วสะเทือนใจยิ่งนัก จงให้ยาที่ดีที่สุดสำหรับนางโดยเร็วเถิด”

 

ทว่า... ทั้งคำพูดและกิริยาเหล่านั้นเป็นเปลือกนอก ตัวตนแท้จริงของเขาคือนายน้อยโรคจิต เรียกตนเองสั้นๆ ด้วยฉายาว่า เทพบุตรพรรค์นรก !

 

แต่ไม่มีคนภายนอกรับรู้เลย เนื่องจากไม่มีคนใช้คนใดแพร่งพราย ไม่ใช่เพราะเกรงกลัวอำนาจ ความจริงเป็นเพราะคนใช้ทั้งหมดถูกยากล่อมประสาท นอกจากทำให้ความทรงจำสูญหายไป ยังเกิดอาการมึนงง ถ้าถูกใครพูดเรื่องใดเรื่องหนึ่งเข้าหูบ่อยๆ จะหลงเข้าใจไปตามนั้น ไม่ต่างกับถูกสะกดจิต แต่จะไม่มีรายละเอียดในความทรงจำ เหมือนได้ยินทำนองเพลงแล้วคุ้นหู แต่นึกไม่ออกว่าเนื้อเพลงเต็มต้องร้องอย่างไร

 

ด้วยเหตุนั้น คนใช้ทุกคนรู้เพียงว่าต้องเชื่อฟังผู้เป็นนาย ห้ามคิดและตั้งข้อสงสัย รวมถึงห้ามพูดเรื่องเกี่ยวกับความลับดำมืดของนายน้อยตระกูลมี่

 

แน่นอนว่ายาที่ละเมิดความเป็นมนุษย์อย่างนั้นต้องเป็นหนึ่งในยาต้องห้าม จึงมีกฎลงโทษต่อผู้ผลิตและผู้ที่มีอยู่ในครอบครอง แต่มันยังคงเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในสังคมมนุษย์ ไม่อาจกำจัดไปได้อย่างถาวร ตราบใดที่ยังเป็นที่ต้องการสำหรับคนบางกลุ่ม ตราบนั้นยาชั่วร้ายก็ไม่หายไปไหน

 

มี่เตี่ยนเดินออกจากห้องไปได้ไม่ไกล คนใช้ผู้ชายเดินมาหาอย่างเร่งด่วนแล้วกล่าวก่อน

 

“นายท่านเรียกไปหาขอรับ เรื่องคุณหนูโจวจื่อรั่วขอรับ”

 

“แม่นางโจวจื่อรั่ว...” มี่เตี่ยนนึกถึงใบหน้าของคู่หมั้นที่เป็นสาวงามแสนอ่อนโยนและมารยาทดี แต่เขาหลงเข้าไปในห้วงภาพจินตนาการไม่นาน “นำข้าไป” เหตุผลที่เขาไม่ถามคนใช้ เพราะเมื่อไปถึงก็จะได้รู้รายละเอียดทีเดียว ส่วนเรื่องซื้อทาสคนใหม่ต้องเก็บไว้ภายหลัง

 

เมื่อมี่เตี่ยนไปถึงห้องรับแขกที่บิดาอยู่แล้วก็กล่าว “ข้ามาแล้วขอรับท่านพ่อ”

 

มี่อี้เลิกจิบน้ำชา “วันนี้เราจะไปเยี่ยมแม่นางโจวจื่อรั่ว”

 

มี่เตี่ยนไม่เข้าใจว่าเหตุใดต้องเรียกเขามาเพราะเรื่องแค่จะไปเยี่ยม กระทั่งฉุกคิดได้ว่าต้องเกิดเรื่องบางอย่างที่ไม่ดีขึ้น เพราะยามปกติเขาและบิดามักจะตกลงกันในช่วงมื้ออาหาร ยกเว้นก็ต่อเมื่อมีเรื่องบางอย่างที่เร่งด่วนเท่านั้น บิดาถึงจะสั่งคนใช้มาตามเขาอย่างนี้ แต่กระนั้นเขายังไม่มั่นใจ จึงต้องถามออกไป “เหตุที่ท่านพ่อเรียกข้ามา มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นกับโจวจื่อรั่วหรือไม่ขอรับ ?”

 

มี่อี้วางจอกชา “เป็นไปตามที่ลูกถามมา มีเรื่องเกิดขึ้นกับคู่หมั้นของลูกแล้ว แต่เราอย่าเสียเพลาคุยกันเลยเถิด” เขาลุกขึ้น “ไปกันเถิดลูก พ่อจะเล่าให้ฟังระหว่างทาง”

 

ตลอดทาง มี่อี้ก็เล่าเกี่ยวกับโจวจื่อรั่ว โดยได้ข่าวมาจากคนรู้จักและจากพวกชาวบ้านที่พูดคุยกัน กระทั่งถึงหน้าคฤหาสน์ที่รถม้าจะมารับ มี่อี้เล่าจบพอดิบพอดี

 

“เจ้าพวกโจรใจทราม !”

 

เสียงโกรธแค้นของมี่เตี่ยนดึงสายตาของใครหลายคนมามองที่เขา มี่เตี่ยนรู้ตัวแต่เขาไม่สนใจ

 

“หากข้ามีกระบี่อยู่ในมือและได้พบพวกเจ้า ข้าจะปลิดชีพของพวกเจ้าทั้งหมด ข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาข่มเหงนางผู้เป็นดั่งดวงใจของข้า แม้ต้องแลกด้วยชีวิตของข้า”

 

เรื่องคุณหนูโจวจื่อรั่วที่เกิดขึ้นหน้าจวน มีหลายคนได้เห็นเหตุการณ์นั้นแล้ว บางคนก็ได้ยินที่เล่าต่อๆ กันมา นอกจากนี้ส่วนใหญ่ยังได้รับรู้เรื่องหมั้นหมายระหว่างตระกูลมี่และตระกูลโจว จึงปะติดปะต่อแล้วเข้าใจทันทีว่าเหตุใดมี่เตี่ยนแสดงออกอย่างนั้น

 

มี่เตี่ยนถอนหายใจ “แม่นางโจวจื่อรั่ว ข้าสงสารเจ้ายิ่งนัก เมื่อข้าได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ข้ารู้สึกเหมือนถูกกระบี่มีหนามแทงหัวใจของข้า มันทำให้ข้าเจ็บปวดแทบจะทานไม่ไหว”

 

หญิงสาวหลายคนเกิดความหวั่นไหวเมื่อเห็นมี่เตี่ยนเริ่มมีน้ำตา แน่นอนว่าน้ำตาของบุรุษนั้นไม่อาจออกมาง่ายๆ หากไม่ใช่ผู้ที่มีความสำคัญทางใจสำหรับเขา

 

“นอกจากท่านพ่อและท่านแม่ของข้า ข้ามิเคยเสียน้ำตาให้ผู้ใด น้ำตาของข้าครั้งนี้จะมีให้เจ้าผู้เดียว” มี่เตี่ยนเชิดหน้ามองฟ้า แววตาเปี่ยมไปด้วยความจริงจัง “ข้าจะไม่เช็ดมันออก ข้าจะให้เจ้าได้รับรู้ใจของข้า”

 

คำพูดที่ตั้งมั่นนั้น ยังแสดงให้รู้ว่าใจที่เข้มแข็งของเขานั้นยังมีมุมอ่อนโยน พร้อมจะกล่อมหัวใจของสตรีอันเป็นที่รักให้หวั่นไหว บ่งบอกชัดว่าเขารักแท้และแน่จริง ถือได้ว่าโจวจื่อรั่วเป็นหญิงที่โชคดีที่ได้คู่หมั้นที่เปรียบดั่งเทพบุตรสุดพิเศษ

 

หลายคนก็รู้สึกซาบซึ้ง โดยเฉพาะพวกสาวๆ วัยแรกแย้ม หญิงสาวบางคนก็น้ำตาไหลตาม บางคนก็ภาวนาขอให้เทพเจ้ามังกรช่วยพบเจอบุรุษสุดปรารถนาอย่างเขามาเป็นสามีบ้าง ขณะที่บางคนก็สงสัยโชคชะตาว่าเหตุใดไม่ให้เจอบุรุษแสนพิเศษอย่างนั้น แต่บางคนก็อิจฉา

 

“ก่อนเราจะไปจวนของตระกูลโจว เราต้องไปซื้อของก่อน” มี่อี้ตบหลังลูกชายเบาๆ “ลูกจงจำไว้ นอกจากเสน่ห์คำพูดและรูปลักษณ์ภายนอก สิ่งที่จะทำให้หญิงประทับใจได้อีกอย่างคือมอบของมีค่า ไม่ว่าจะเป็นของที่นางชอบโดยตรง หรือมีประโยชน์ทางใดทางหนึ่งต่อครอบครัวของนาง”

 

“ขอรับท่านพ่อ ข้าจะจำคำสั่งสอนของท่าน” มี่เตี่ยนตอบรับ

 

มี่อี้ใบหน้าอิ่มเอิบเหมือนได้เห็นลูกชายประสบผลสำเร็จวิชาชนะใจหญิงแล้ว “รถม้ามาแล้ว เราขึ้นรถกันเถิดลูก” แล้วเขาก็ขึ้นไป

 

ก่อนมี่เตี่ยนจะขึ้นรถม้าตามหลัง เขาเชิดหน้ามองดวงตะวัน ทั้งแววตาและท่าทางราวกับวาดฝันอันยิ่งใหญ่ “แม่นางโจวจื่อรั่วผู้จะมาอยู่เคียงข้างกายของข้า ข้าจะทำเพื่อเจ้า ข้าจะรักเพียงเจ้า ใจของข้าจะร้องลั่นเพียงนามของเจ้าตราบชีวิตของข้าจะหาไม่ !”

 

หญิงสาวหลายคนรู้สึกเหมือนถูกเขย่าใจอีกระลอกเพราะคำพูดแสนอบอุ่นนั้น ทว่าไม่มีใครรู้เลยว่าในใจของเขาตะเบ็งเสียงไปอีกความหมาย

 

‘แม่นางโจวจื่อรั่วผู้จะมาเป็นของเล่นใหม่ของข้า ข้าจะฟาดเจ้า ข้าจะเฆี่ยนเจ้า ข้าจะทำให้เจ้ากรีดร้องลั่นตราบลมหายใจของเจ้าจะหาไม่ !’