บทที่ 17 หาทาง 2/2

บทที่ 17 หาทาง 2/2

ในขณะที่หญิงสาวกำลังตกอยู่ในภวังค์เสียงของศิษย์โปรดก็ทำให้เธอต้องหันมามอง

“อาจารย์จะใช้วิชานั้นยังงั้นหรอ”

ไอพยักหน้ารับ “ใช่แล้วครูจะใช้วิชานั้น”เนกิยิ้มก่อนที่จะเริ่มหัวเราะ “วิชานั้นจะทำให้พลังเวทของอาจารย์ลดลงอย่างรวดเร็ว

แต่ว่าสำหรบคนที่มีพลังเวทระดับอาจารย์ที่มีเหนือกินเหนือใช้คงไม่ใช่ปัญหาสินะครับ ว่าแต่อาจารย์จะเข้าไปยังไงล่ะครับ เพราะว่าตอนนี้ตำแหน่งของอาจารย์ก็ถูกเอาไปแล้ว เท่ากับว่าตอนนี้อาจารย์เหลือแต่ตัวเปล่า ๆ ไร้ยศฐาบรรดาศักดิ์”

ไอเงยหน้ามอง “หรอ

ตอนนี้ครูไม่มีอำนาจแล้วจริงหรือ คิดดีดีดสิว่าตอนนี้ครูยังเหลืออะไรอีก ตอนนี้ครูยังไม่ได้ใช้พลังของโลกเบื้องหลังเลยนะ 

เนกิพยักหน้ารับกับคำกลาวเขารู้สึกเห็นพ้องด้วยกับความคิดของอาจารย์ของตนเอง แต่ว่าความั่นหน้าแบบนี้ก็ทำให้เนกิรู้สึกหมั่นไม่ได้เด็กหนุ่มตัดสินใจละความสนใจ ก่อนที่จะเสมองไปทางอื่น

“ว่าแต่ เธอสนใจเข้าร่วมภารกิจครั้งนี้หรือเปล่า ถ้าสนใจเธอต้องไปกลับฉัน แต่ถ้าไม่เธอก็อยู่ที่นี่ คอยดูแลมายด์กับนากิ”

เนกิไม่ต้องเสียเวลาคำนึง เขาตอบอย่างฉะฉาน “นี่ผมคิดว่าอาจารย์จะไม่ถามแล้วนะครับเนี่ย มันก็เป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องคิดให้เสียเวลาอะไรเลยนะครับ คนอย่างอาจารย์น่าจะไม่ต้องเดาให้เสียเวลา”

ไอผายมือ “สถานการ์มันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมารวดเร็ว ครูเลยเกรงว่าเธอจะเปลี่ยนใจ แต่หากเธอตอบแบบนี้คงไม่มีอะไรต้องถามแล้ว เธอคงไปด้วยใช่ไหม”

“มันแน่นอนอยู่แล้วครับ”

เวลาได้ผ่านมาจนดึกสงัด  แสงจันทราเริ่มปรากฏบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเม็ดฝน สายฟ้าคำรามราวกับวาจะเกิดบางสิ่งหากวันนี้มีฝนตกแผนการของสามสหายก็จะยิ่งมีประสิทธิผลยิ่งขึ้น เด็กทั้งสามยิ้มอย่างชอบใจให้กับโชคชะตา แต่ทว่า สำหรับพวกเผ่าประหลาดเริ่มเกิดความหวาดกลัว เหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น

ณ หมู่บ้าน พวกเผ่าประหลาดกำลังจับกลุ่ม บ้างก็กำลังสั่นกลัว บ้างก็กำลังสวดอ้อนวรกบเทวามารา ทันใดนั้นเองเม็ดฝนอันหนาตาก็ค่อย ๆ หยดหยาดลงสู่พื้นดิน

ชาวบ้านคนหนึ่งหันไปถามหัวหน้าของตนว่าจะปล่อยหรือพาร่างของเด็ก ๆ มาในหมู่บ้านดีหรือไม่ แต่ทว่าหัวหน้าหมู่บ้านก็สายหัวปฏิเสธกัวความคิดของพวกชาวบ้าน เมื่อพวกชาวบ้านได้ยินดังนั้น พวกเขาก็ละความคิด

เวลาผ่านไปนานเท่าไรมิสามารถได้ เสียงล้ำห้ายของเด็กสาว ช เสียงร้องนี้ราวกับว่าเด็กผู้นั้นกำลังจะขาดใจ เสียงดังกล่าวทำให้ชาวบ้านที่ได้ยินนั้นค่อย ๆ ชักชวนกันออกมาเพื่อสังเกตสังกาเพื่อว่าเด็กสาวที่ร้องห้ายอยู่นั้นจะเกิดเจ็บสาหัด การกระทำของหัวหน้าหมู่บ้านนั่นเป็นการกระทำที่ขาดซึ่งความเป็นมนุษย์ แต่สำหรับชาวบ้านบางส่วนนั้นก็ไม่อยากจะเห็นด้วย กลับกันคนส่วนใหญ่นั้นยังเห็นด้วย ทำให้เสียงส่วนน้อยนั้นต้องแพ้ไป

พวกชาวบ้านบางสวนตัดสินสใจเดินออกมาสำรวจ เพียงไม่นานพวกเขาก็พบกลับเด็กสาวกับเด็กชายที่มองร่างของเด็กสาวผมน้ำตาลที่มีเลือดเต็มใบหน้า พวกเขาร้องห้ายราวกับว่าจะขาดใจ

ชาวบ้านคนหนึ่งตัดสินใจเดินไปใกล้ ๆ ร่างกายของเด็กสาวผมน้ำตาล เมื่อเขาได้สัมผัสก็ต้องส่ายหัวกับความอาภัพของเด็กสาวผมน้ำตาล นั่นก็เพราะว่าตอนนี้เด็กหญิงผู้นี้ได้ขาดใจตายไปเป็นที่เรียบร้อยเสียแล้ว พวกชาวบ้านไม่คิดจะกล่าวอะไร พวกเขาตัดสินใจแบกร่างอันปราศจากดวงวิญญาณของเด็กสาวไป

“จะเอาเพื่อของพวกเราไปไหน” เสียงของเด็กชายผมฟ้ากล่าว รูรุกัดฟันด้วยความเจ็บปวด

ชาวบ้านคนหนึ่งหันกลับมามอง แต่ก็ไม่คิดจะกล่าวอันใด

เพียงไม่นานร่างที่ไร้ซึ่งดวงจิตก็ถูกนำมายังที่แห่งหนึ่ง หลังจากนั้นเชือกที่ถูกมัดไว้ที่มือก็ถูกมีดตัดขาด ก่อนที่พวกชาวบ้านจะปล่อยร่างนั้นให้อยู่เพียงลำพัง โดยที่ไม่คิดจะมาสนใจ

หญิงสาวหน้าตางามงดดุจเทพธิดาอย่างนึกสนึก เธอไม่คิดเลว่าเหตุการณ์ที่เกิดนจะเป็นเช่นนี้ แล้วถ้าหากเจ้าสิ่งนั้นไปอยู่กับเด็กผู้นั้นมันคงจะสนุกมากกว่านี้ ก่อนที่จะได้คิดอะไร เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ทำให้หญิงสาวต้องหันไปมอง

“ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าส่งสิ่งนั้นไปยังโลกของวิน เธอต้องการอะไรกันแน่ เธอกำลังคิดอะไร” เสียงของชายหนุ่มอันคุ้นเคยทำให้เธอละสายตาแล้วมอง

“ไม่คิดเลยว่าผู้ที่ได้ชื่อว่าผู้ที่มีอำนาจจะมาหาฉันเอง ท่านมีอะไรถึงมาหาเทพตกอับอย่างฉํนล่ะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว พลางเดินมาจ้องมองดวงตาสองสีของหญิงสาว “จอมปราชญ์ หากเธอเป็นเทพตกอับจริง ๆ แล้ว เทพทั้งสามเช่นพวกเราก็คงไม่มีวันนี้ บอกฉันมาเถอะว่าเธอต้องการจะทำอะไร”

หญิงสาวใช้ตาสองสีมองไปยังชายหนุ่ม ก่อนที่จะยิ้ม “เป็นคำถามที่ดี แต่ว่าฉันคิดว่าหากท่านต้องการจะรู้ท่านก็สามารถทำได้ไม่ใช่หรือ”

ชายหนุ่มเสกโต๊ะและเก้าอี้ ก่อนที่จะผายมือเชินให้กับหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าจอมปราชญ์ได้นั่ง “ตอนนี้หากไม่ใช่ว่าเวลาทั้งสามโลกไม่เท่ากัน พวกเราก็คงไม่สามารถคิดและคำนวณสิ่งที่เธอกำลังจะดำเนินการได้แน่ ๆ แล้วอีกอย่างก็ต้องขอบคุณวินด้วยที่เขารู้ทันความคิดของเธอ”

จอมปราชญ์ใช้สายตามองไปยังท้องฟ้า ก่อนที่จะหันมาถามชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าพระเจ้าที่มีพลังเวทที่หลากหลายและเป็นผู้ที่แข็งแกร่งจากสองในสามเทพ

“ท่านบอกเรื่องนี้ให้วินรู้แล้วเช่นนั้นหรือ”

ชายหนุ่มส่ายหัว “ไม่หรอก ฉันต้องการได้รับคำยืนยันจากเธอเสียก่อน จอมปราชญ์หรือว่าเธอคิดจะทำลายความสงบของโลกนี้ยังนั้นหรือ ถ้าเป็นยังนั้นต่อใหเป็นเธอพวกเรากึคงไม่สามารถปล่อยให้มีชีวิตที่สุขสบายได้หรอก”

“ช่างมีความกล้าที่พูดคำนี้ออกมา ท่านลืมไปแล้วหรือไม่ว่าตอนนี้พวกท่านจำเป็นต้องทำอะไร ตอนนี้คนที่ทำลายเกณที่วางไว้ก็คือคาออสลูกน้องของพวกท่าน หากมันไม่ทำลายเกณพวกของฉันก็คงไม่สามารถแทรกแซงได้ถึงขนาดนี้ โลกของวินเป็นโลกที่พวกเราถูกห้ามเข้าไปทำการใด ๆ “

“แต่ตอนนี้ที่พวกเด็ก ๆ ทั้งสามอยู่คือมิติของคาออส ที่ไม่ได้อยู่ในข้อตกลง พวกเราเทพผู้น้อยมีสิทธิที่จะสามารถเข้าไปเล่นได้ ดังนั้นต่อให้ท่านจะห้ามด้วยวาจาหรือด้วยกำลัง ท่านนั้นแหละที่จะไม่มีสิทธิ”

จอมปราชญ์ยิ้ม ก่อนที่จะเสกชามาจิบ หลังจากนั้นก็กล่าวกับชายหนุ่มต่อ

“ดูเหมือนว่าวินจะรู้เรื่องนี้ ชายคนนั้นเลยไม่มีอะไรจะกล่าว แถมยังตอนนี้หนึ่งในสามสาวของวินก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว เธอได้ส่งสิ่งนั้นไปให้กับเด็กโปรดของเธอ  เมื่อเธอทำเช่นนั้นสมดุลในมิติและโลกของเขาก็จะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ต่อให้ต้องการจะยับยั้งมันก็คงไม่สามารถทำได้ง่ายดายแล้ว” จอมปราชญ์อธิบาย

พระเจ้าคิดตามก่อนที่จะกล่าว ชายหนุ่มผมทองนัยน์ตาสีดำดวงตาฟ้าก็โผล่ขึ้นจากช่องว่างของมิติ เขามีท่าทางหงุดหงิด แต่ก็ยังสำรวมอาการเพื่อไม่ให้ใครสามารถสังเกตได้

“ฉันไม่คิดเลยว่าจอมปราชญ์จะทำเช่นนี้ แถมยังดึงให้อาโออิเข้ามายุ่งอีก

“เรื่องนี้จะกล่าวโทษฉันเพียงคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องที่จะถูกต้อง”

“ใช่ เรื่องนี้จะกล่าวโทษจอมปราชญ์ก็ไม่ถูก เรื่องนี้เป็นแผนการของคาออส จอมปราชญ์แถมยังดึงอาโออิมาเกี่ยวด้วย ดังนั้นต่อให้พวกเราจะห้ามก็คงไม่สามารถทำได้แน่นอน พวกเรามีโลกทั้งสองท ต้องดูแล แถมยังการเคลื่อนไหวของเผ่าเทพและเผ่ามารที่กำลังเตรียมการอะไรบางอย่างอีก ตอนนี้พวกเราเหมือนรับทั้งศึกนอก ศึกใน”

วินเห็นพ้อง “ถ้าเป็นแบบนี้จะทำไงดี หรือว่าเรื่องนี้จะต้องถึงมือของพวกเรา”

“ขอไม่ให้เป็นแบบนั้น เดี๋ยวสมดุลที่อุส่าทำกันมาจะเสียไป ตอนนี้เผ่าเทพเคลื่อนไหวไปจับมือกับเผ่ามารแล้ว ดังนั้นตอนนี้พวกมันหน้าจะเตรียมการบุกๆไปยังโลกของนาย”

วินพยักหน้า “เพราะว่าโลกที่ฉันสร้างมีการฝึกฝนและพลังที่อ่อนที่สุด ฉันได้จำกัดการเข้าถึงหลาย ๆ อย่าง ทั้งระบบที่จะช่วยเหลือนักเวท ทั้งพลังเวทและคนที่สามารถขึ้นเป็นจักรพรรด์เวทมนตร์ด้วย”

“เรื่องนี้แหละที่ฉันไม่เห็นด้วย แต่ว่าต่อให้จะโทษนายตอนนี้มันก็คงไม่มีประโยชน์แล้ว พวกเราทำได้แค่ต้องทำให้โลกของนายไม่เสียสมดุลไปมากกว่านี้”

จอมปราชญ์กล่าวขัด “มันไม่ทันแล้ว”

หญิงสาวยกแก้วาขึ้นมาจิบอีกครั้ง พลางมองท่าทางที่เคร่งเครียดของสองชายหนุ่ม เธอว่างแก้วลงอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะกล้าวราวกับตนเองเป็นผู้ชนะ

“ความสมดุลได้ถูกทำลายไปแล้ว เหมือนกับตอนที่พวกต่างมิติเคยทำมาก่อน เมื่อพวกศิลาได้ใช้เวทมนตร์เพื่อข้ามมายังฝั่งของคาออส ทรัพยากรพลังอำนาจ รวมไปถึงการแปลธาตุพลังเวทจะเป็นเครื่องดึงดูดชั้นดีสำหรับพวกที่ต้องการพัฒนาวิทยาการและฝีมือ ดังนั้นเรื่องที่พวกท่านทั้งสองต้องการทำให้โลกของพวกท่านกลับไปดังเดิมคงไม่มีทางเป็นไปได้”

วินได้ฟังเช่นนั้น ชายหนุ่มก็สูดหายใจเข้า แล้วกล่าว

“หรือว่าเธอ นี่คือแผนการของเธอ จอมปราชญ์”

หญิงสาวพยักหน้า “ใช่แล้ว ฉันรอมานาน ฉันรอมานานแล้วที่จะเห็นความสนุกสนานเช่นนี้ โลกที่ท่านสร้างกันมันหน้าเบื่อเกินไป”

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็คง” พระเจ้ากล่าว แต่ทว่าก่อนที่เขาจะกล่าวจบ ชายหนุ่มผมทองกับชมายหนุ่มผมดำก็พลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้า ชายหนุ่มทั้งสองมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับชายหนุ่มทั้งสองทุกอย่าง รวมไปถึงพลังเวทด้วย

จอมปราชญ์ยิ้ม “ตอนนี้หมดเวลาของพวกท่านแล้ว ตอนนี้ได้เวลาของพวกเรา ที่เป็นพระเจ้าที่แท้จริง”