ใครคนหนึ่ง : ตอนที่ 17 บทส่งท้าย(จบ)

•17•

6 เดือนต่อมา

น้ำเหนือและมีนตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันโดยที่มีนได้รับอนุญาตจากยายของเหนือแล้ว และเขามีแพลนจะบินลัดฟ้าไปจดทะเบียนสมรสที่ต่างประเทศจากนั้นก็จะพากันแวะหาน้องเกวลูกสาวคนสวยของมีนและโรสอดีตภรรยา

มีนเล่าเรื่องของโรสให้น้ำเหนือฟังจนหมดเปลือก เขาจึงถึงบางอ้อว่าทำไมแม็กถึงดูสนิทกับอาสะใภ้มากนะ ที่แท้เพราะเป็นสายเลือดเดียวกันนี่เอง

ส่วนเรื่องของเขาและแม็กนั่นกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แม้จะไม่สนิทเหมือนแต่ก่อน แต่เขาก็สบายใจขึ้นและแม็กก็ได้ขอโทษอย่างจริงใจ ถึงแม้จะไม่ได้ขอโทษต่อหน้า

แต่แม็กก็ยังเป็นแม็ก ยังคงทำให้เขายิ้มได้ในแบบฉบับของตัวเอง พร้อมกับสารภาพว่าถ้าวันนั้นเขาเลือกแม็ก แม็กก็พร้อมที่จะรับผิดชอบเหนือเองก็ไม่ได้รู้สึกดีใจที่ได้ยินแบบนั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็คือความจริงที่เขาโหยหาเหมือนกัน

แม็กทำเรื่องไปเรียนต่างประเทศแล้วและเลิกติดต่อกับจันทร์เจ้าเด็ดขาดเพราะโรสไม่ชอบ ยื่นคำขาดตัดอาหลาน แม็กจึงเลือกอาโรสและน้องเกว

"คิดอะไรอยู่หื้อ"

มีนเข้ามาสวมกอดด้านหลังเห็นเมื่อสังเกตเห็นว่าแฟนตัวเองยืนเหม่อมีดคาเขียงอยู่ ชั่งน่าหวาดเสียว และดูเหมือนว่าเหนือเองก็ไม่รู้สึกตัวเช่นเดียวกัน

"คิดถึงน้องสายไหมครับ"

เหนือบอกพลางวางมีดลงและกอดแขนมีนตอบกลับเหมือนที่พวกเขาชอบทำ

"งั้นเดี๋ยวเราทำอาหารไปถวายเพลพระ และไปซื้อดอกไม้สวยๆ ให้สายไหมกันมั้ยครับ"

เหนือพยักหน้ารับพลางหันมาทำกับข้าวต่อวันนี้วันหยุดเขาไม่มีแพลนไปไหน แต่พอนึกถึงสายไหมขึ้นมาก็คิดถึงจับใจ

ไม่นานไก่ผัดเปรี้ยวหวานหอมๆ กับต้มจืดลูกชิ้นปลาเล็กใส่เต้าหู้ก็เสร็จเรียบร้อย พร้อมกับข้าวสวยหอมมะลิก็พร้อมใจสุกพร้อมกัน เหนือยิ้มให้กับข้าวในปิ่นโตวันนี้สายไหมจะต้องชอบอาหารที่พี่เหนือทำแน่ๆ

ช่วงสายๆ เขาและมีนพร้อมเพื่อนๆ ก็มารวมกันที่วัดที่ ที่เป็นตำแหน่งเดียวที่จะสามารถมาหาสายไหมได้ ทุกคนเร่งรีบจัดการเทอาหาร ของคาวหวานลงจานชาม รอพระที่กำลังจะขึ้นมาทำพิธี หลังจากพระฉันเพลเสร็จทุกคนก็ร่วมกันกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลที่ได้ทำในวันนี้ให้กับน้องสายไหมหรือเจ้ากรรมนายเวร

ใช่ทุกคนอ่านไม่ผิด สายไหมเสียชีวิตหลังจากวันนั้น นางแม่ของสายไหมขอร้องให้ผ่าตัดเนื้องอกในสมองออก โดยมีหมอปารมี อาจารย์หมอแซน และหมอแม็ก ทุกคนล้วนแต่พยายามกันอย่างสุดความสามารถ แม้อาจารย์หมอแซนจะแจ้งนางแล้วว่ามันเสี่ยง แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่ลูกสาวของเธอจะเจ็บปวด

น้องสายสายไหมเสียชีวิตในขณะผ่าตัดทันที หมอปารมีร่ำไห้อย่างคนขาดสติ เขารู้สึกถูกชะตากับเด็กผู้หญิงคนนี้นักและพยายามที่จะยื้อชีวิตน้องอย่างสุดความสามารถ แต่คนที่รู้สึกผิดมากกว่าใคร คงหนีไม่พ้นนางที่เป็นแม่เพราะเหมือนเธอส่งลูกไปให้พบกับความตาย หลังจากจัดงานศพให้สายไหมเรียบร้อย นางก็โกนผมบวชชีตั้งใจอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้น้องสายไหมไม่คิดที่จะสึกอีกเลย

"สายไหมครับ วันนี้พี่แม็กฝากดอกไม้สีฟ้ามาให้สายไหมด้วยนะสวยหรือเปล่าครับ"

เหนือส่งยิ้มหวานให้หน้าป้ายอัฐิของสายไหม และค่อยๆ ย่อตัวลงวางดอกไม้แสนสวยที่เขาแวะซื้อกับมีนตอนมาเพราะเป็นคำสั่งของแม็ก

แม็กเองก็เสียใจไม่น้อยที่เขาไม่สามารถอยู่กับสายไหมในวันที่ป่วยได้ ในวันที่จัดงานศพเขาจึงพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่

"หนึ่งชีวิตจากไป แต่อีกหลายชีวิตยังอยู่ และยังคงต้องดำเนินต่อไป เก็บไว้ระลึกเป็นความทรงจำที่ดีๆ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น" 

มัตพ่อของแม็กเป็นคนกล่าวไว้

--------------------------------------------

หลังจากเสร็จภารกิจที่วัด ทุกคนก็แยกย้ายกับกลับบ้าน จะเหลือก็เพียงมีนและเหนือเท่านั้นที่จะแวะกลับไปที่บ้านยายของเหนือ เพื่อร่วมทานอาหารเย็นกัน

"เหนือ"

"ครับพี่มีน"

"เหนือว่าวันนี้พี่สู่ขอเหนือกับคุณยายของเหนือเลยดีมั้ย"

"พี่มีนก็พูดอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"

ทุกครั้งที่มีนพูดเรื่องทำนองนี้เหนือจะรู้สึกเขินอายตลอด ใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าว ในใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ยังไม่ทันจะได้เปิดประตูเข้ามาในบ้านเขาก็ได้ยินเสียงดังลอดออกมา จนต้องรีบเปิดประตูเข้าไปด้านในว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"ไงไอ้เหนือ"

หนิงร้องทักหลังจากเหนือโผล่หน้าเข้าไปภายในบ้าน

"พะ...พี่หนิง"

"ตกใจอะไรวะ ไหนยายบอกเอ็งมีผัวไหนผัวเอ็ง"

"สวัสดีครับ ผมมีน"

"คะ...คุณมีน"

หนิงมีสีหน้าตกใจขั้นสุด เพราะประธานบริษัทที่เขาทำงานอยู่นั่น ดันเป็นน้องเขยของเขาเสียเอง

"คุณศิรินันท์เองเหรอ"

มีนเอ่ยทัก หัวหน้าแผนกบัญชีของบริษัทตัวเอง อย่างคุ้นเคย"

"ตามสบายเถอะครับ เพราะยังไงผมก็เป็นน้องเขย"

"คุณมีนเต็มปากเต็มคำเลยนะครับ"

เหนือหันไปแหวเสียงใส่มีนอย่างดุๆ

"งั้นหนิงไม่เกรงใจนะ เพราะน้องหนิงยังเด็กอยู่คุณมีนแค่เล่นๆ หรือจริงจังคะ"

หนิงยิงคำถามตรงๆ ใส่ท่านประธานบริษัทอย่างไม่เกรงกลัว

"ครับพี่หนิง วันนี้ผมตั้งใจจะมาพูดคุยเรื่องการสู่ขออยู่แล้ว"

ทั้งหนิงและเหนือต่างมองหน้ากันทำตาปริบๆ ไม่นึกว่าท่านประธานบริษัทใหญ่โตจะเรียกพนักงงานที่มีอายุน้อยกว่าว่าพี่ แถมหนิงยังอึ้งเพราะมีนนั้นจริงจังถึงขึ้นจะมาสู่ขออีกต่างหาก

"คุณยายจะเรียกสินสอดเท่าไหร่หรือครับ"

"เอาไปเลยจ้ะคุณมีนฟรียกให้ฟรีๆ ไปเลยจ้าาาา"

ไม่ใช่คุณยายที่เป็นคนตอบ แต่กลับเป็นหนิงเองที่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ว่าที่น้องเขย

"พี่หนิง! "

เหนือเขินจนแก้มแทบปริบๆ ส่วนหนิงที่เห็นก็อดที่จะอมยิ้มตามน้องชายไม่ได้ ในวัยเด็กน้องของเธอน่ารัก จนกระทั่งพ่อและแม่แยกทางกัน เหนือขาดคนอบรม บ่มนิสัย คุณยายทำงาน เธอเองก็เรียนหนักเพราะใฝ่ฝันอยากเป็นนักบัญชี มาวันนี้มีคนเลี้ยงดูน้องได้หนิงก็ดีใจ แม้ในอนาคตอาจจะไม่ได้ดีแบบตอนนี้ ถึงตอนนั้นหนิงก็พร้อมจะอ้าแขนรับน้ำเหนือกลับเข้าสู่อ้อมกอดเธอเหมือนเดิมเสมอ

-------------------------------

จบบริบูรณ์