เพื่อนกันมันดี : บทที่ 4 บทเพลงแห่งอารมณ์ [NC-18]

"กลับมาแล้ว นี่ยังนั่งเล่นอยู่อีกเหรอ" วีณาที่กลับมาจากดูหนังกับแฟน เปิดประตูเข้ามานั่งจุมปุ๊กอยู่ตรงโต๊ะญี่ปุ่นในห้องฉันพร้อมขนมกองย่อม

"เหี้ย เดินดีๆดิวะ.... บวกอะไรกันนักหนา กูเหนื่อย" ไอ้ฉันที่นั่งเล่นเกมอยู่ตอนนี้หัวร้อนมากๆๆๆ

"มึง ใจเย็นๆ" ได้ยินเสียงมันเคี้ยวขนมกรุบๆ ลอยมา แทรกกับเสียงเกม

“ไม่ยงไม่เย็นแล้วโว๊ย หัวร้อน ทีมเหี้ยไรแม่งพาบวกอยู่ได้ ป้อมก็ไม่ตี ฟาร์มก็เหี้ย ควย! แพ้! จบ! เลิก!" ฉันลุกออกจากหน้าคอม เดินอ้อมมากระแทกตัวลงกับที่นอนสปริงอย่างหัวเสีย ถ้าคนที่เล่นเกมMOBA คงเข้าใจนะคะ เจอแบบนี้มันหัวร้อนมากค่ะท่านผู้อ่าน

"อะไรจะจริงจังกับเกมปานนั้น เอ้าแดก จะได้อารมณ์ดี" มันลุกขึ้นยื่นขนมมาให้ชิ้นหนึ่ง ฉันงับไปเคี้ยวแล้วคว้าแขนให้มันลงมานั่งตัก กระชากคอเสื้อเปิดออกด้านหนึ่ง จับตัวให้มั่นแล้วออกแรงงับไหล่หนาๆทรงนักกีฬานั่นให้จมเขี้ยว

"ไอ้เหี้ย เจ็บๆๆ ปล่อยกู" มันดิ้นทุรนทุราย

"แดกอยู่นี่ไง" ฉันถอนคมเคี้ยวออกเห็นเนื้อขาวสีระเรื่อบุ๋มชัดเป็นรอยฟัน

"ไม่ใช่แบบนี้โว๊ย" มันโวยวายหน้าตาเหยเก มือกุมไหล่ที่โดนกัด หายใจแรงจนได้ยินเสียงชัด

"งั้นแดกแบบอื่นก็ได้" ไม่รอช้าฉันเงยหน้าขึ้นประกบปากจูบ วีณาตอบสนองด้วยการกดปากเข้าหาเช่นกัน ปลายลิ้นรุกไล่หาความวาบหวามทั่วทั้งปาก พลางจับขยำก้นงอนที่เด้งรับมืออย่างไม่ปราณีแม้จะถูกกั้นโดยผ้ายีนส์เนื้อหนา ความหัวร้อนที่อยากระบายออกกลายเป็นพายุอารมณ์ที่ครุกรุ่น พร้อมขยำขยี้ส่งอารมณ์กับเพื่อนสนิทตรงหน้า

...ราวกับเครื่องระบายอารมณ์ก็ไม่ผิดนัก

“ว้า.. รุนแรงจัง” วีณาส่งทั้งเสียงหวาน สายตายั่วยวน พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ติดมุมปาก  เธอยืดตัวขึ้นถอดเสื้อเหวี่ยงออก ชั้นในสีดำสนิทปิดทับทรวงอกซ่อนรูป ทั้งช่วงเอวที่บรรจุไว้ด้วยหน้าท้องแกร่งเป็นลูกนูนถูกเปิดออกปรากฏแก่สายตา ชวนให้ 2มือไล้ลูบตามสัดส่วนโค้งเว้ายวนยั่วยากจะห้ามใจ  “ชอบไหม”

“ไม่ชอบ ไม่ชอบให้ไปอยู่กับคนอื่น” ฉันเอียงหน้าเข้ากระซิบข้างใบหูแดงก่ำ

“หึงเหรอ” น้ำเสียงนั้นแสนยียวน

“เปล่า”

ทันทีที่ 2 มือเอื้อมปลดสายเสื้อในที่เหนี่ยวรั้งให้คลายออก แผ่นหลังนั้นพลันแอ่นขึ้นอย่างรู้งาน ป้อนยอดถันสวยเข้าปาก ฉันออกแรงดูดดุนด้วยความโหยหา มือก็ออกแรงขยำเต้าเต่งนุ่มเต็มมือ วีณาส่งเสียงอิ๊อ๊ะในลำคอและออกแรงจิกเกร็งที่หัวไหล่ให้ได้รับรู้ถึงความเสียวซ่าน ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บแสบแต่นั่นเป็นเหมือนการเติมเชื้อเข้ากองไฟ

ฉันช้อนอุ้มร่างนั่นให้นั่งพิงพาดกับหัวเตียง ปากพลางดูดแม้มสร้างรอยแห่งความเป็นเจ้าของแดงเห่อไว้ทั่วทั้งทรวงอก มือปลดดึงกางเกงหนาพร้อมชั้นในสีดำให้หลุดออกจากท่อนขาที่ตั้งขึ้น กลีบกลางตัวนูนอิ่มสีสวยปรากฏแก่สายตา ความเปียกชิ้นเอ่อตรงปากทางอย่างเห็นได้ชัด ไม่ปล่อยให้เสียเปล่า ฉันดึงตัววีให้เอนลงแล้วเข้าเก็บลิ้มชิมรสน้ำหวานด้วยความมูมมาม วีณาขยุ้มผมฉันและกดลงให้แนบชิดจนจมูกบดเบียดกลีบเนื้อเนียนลื่น อดไม่ได้ที่จะใช้ปลายลิ้นตวัดเข้าออกตรงปากทางส่งให้ร่างเบื้องบนกระตุกเกร็งเป็นระยะมาพร้อมกันกับเสียงครางขึ้นจมูกและเสียงหายใจหอบแรง..

ฉันเงยหน้าขึ้นสูดอากาศ พลางป้ายสิ่งเปียกชื้นที่เปื้อนเต็มปาก คาง รวมถึงจมูกออกด้วยหลังมือ แล้วจับแยกท่อนขาสวยที่พยายามหนีบเข้าหากันแต่ถูกเอวฉันกั้นไว้ ให้ข้างหนึ่งพาดขึ้นไหล่ข้างที่ไม่ถนัด สะโพกของร่างระหงส์ยกเกร็งขึ้นทันทีที่เรียวนิ้วแทรกเข้ายังพื้นที่ลึกลับชุ่มร้อนและเสียดเบียดลึกเข้าจนสุดอย่างไม่ยากเย็น ไม่รู้ว่าด้วยความหัวร้อนจากเกมหรืออารมณ์เสียจากที่วีไปดูหนังกับแฟนมากันแน่ ทำให้ฉันจับประคองเรียวขานั่นให้มั่นแล้วโถมกายขยับแขนส่งเรียวนิ้วให้กระแทกกระทั้นเข้าออกยังช่องรักสีสวยนั่นด้วยความเร็วแรง วีร้องเสียงหลง “อาย อื๊อ! ..อ๊ะ ..อ๊ะ! อืออออ”

เมื่อท่อนขาถูกปล่อยลงเป็นอิสระแผ่นหลังฉันก็ถูกฝ่ามือและเล็บคมของร่างตรงหน้าครอบครองอย่างสมบูรณ์ ความแสบเจ็บถูกวาดเป็นทางยาวสวนไปมาหลายต่อหลายรอย เจ็บ แต่เร้าใจ! ร่างกายสีระเรื่อเบื้องหน้าที่เกาะเกี่ยวกันอยู่ขยับท่อนล่างสวนกับแรงที่ใส่ลงไปโดยไม่มีทีท่าจะยอมกันแม้แต่น้อย แม้เม็ดเหงื่อจะผุดพรายท่วมตัวและไอความร้อนพุ่งขึ้นไม่หยุด เสียงหวานยังกระเส่าต่อเนื่องให้รับรู้ถึงความพึงพอใจ ฉันฝังใบหน้าคลอเคลียกับกล้ามเนื้อหน้าท้องนูนแน่น สูดดมกลิ่นฟีโรโมนที่ฟุ้งกระจายออกมาจากร่างใต้อาณัติ ..หอมหวาน ..มัวเมา ..เย้ายวน 

“อ่ะ.. อาย!  อย่า..อย่าหยุด..นะ” เสียงขาดห้วงกล่าวออกแสดงสัญญาณ ฉันเกร็งแขนออกแรงส่งอย่างสม่ำเสมอ ปลายนิ้วรู้สึกได้ถึงอาการประทุเล็กๆจากด้านใน ร่างตรงหน้าส่งสะโพกมาไม่หยุด จนได้ยินเสียงของเหลวกระทบเนื้อดังชัดเจน

“อ๊ะ!!”  วีณาจิกเกร็งปลายนิ้วเข้ากับแผ่นหลังฉันอย่างจัง เป็นจังหวะเดียวกับน้ำหวานจำนวนมากทะลักออกจากปากทางไหลลงที่นอนอย่างเลี่ยงไม่ได้  กล้ามเนื้อภายในบีบรัดให้เรียวนิ้วยังคงอยู่ในนั้น คนใต้ร่างสั่นระริกกอดฉันแน่นลมหายใจของเราถี่แรงไม่ต่างกัน ราวกับจะฉกฉวยแย่งมวลอากาศรอบๆอยู่พักใหญ่  

เมื่ออ้อมแขนคลายออก ฉันเท้าตัวขึ้นมองหน้าคมที่กำลังแดงจัดปรายตาช้อนขึ้นมองสบตาอย่างเขินอาย แล้วริมฝีปากอวบอิ่มก็เผยอออกถามไถ่ “อะ.. อารมณ์ดีขึ้นยัง”

“คิดว่าไงล่ะ” ฉันเอียงคอเลิกคิ้วตอบ คลี่ยิ้มหวานให้วีณา

“ไม่รู้ อ๊ะ! อย่าขยับ มันรัด!” วีดิ้นทันทีที่ฉันแกล้งขยับปลายนิ้วที่ยังคงอยู่ในช่องทางรักที่ยังรัดแน่นไม่ยอมคลาย

“เจ็บเหรอ”

“ป่ะ..ปล่าว” วียกแขนขึ้นป้องปาก กัดฟันตอบ คิ้วขมวดมุ่น

“แล้วอะไร” ฉันยิ้มเจ้าเล่ห์ ถึงจะรู้แต่ก็อยากถามลองเชิงเจ้าตัวซักหน่อย เผื่อจะได้คำตอบ

“...” แล้วในเมื่อไม่มีเสียงตอบ ฉันจึงเกร็งข้อมือขยับเฉพาะส่วนปลายนิ้วให้ถี่เร็ว วีณาดิ้นทุรนทุรายมือจิกขยำหมอนผ้าห่มใกล้ๆ ใบหน้าเหยเก เมื่อเครื่องเริ่มติด บทเพลงแห่งอารมณ์นี้ก็เริ่มบรรเลงต่อ กินเวลาไปกี่ชั่วโมงกันนะ...