เพื่อนกันมันดี : บทที่ 5 ระเบิดอารมณ์ [NC-18]

หลายวันต่อมา ระหว่างที่บทรักของเรากำลังเริ่มต้น.. เสียงโทรศัพท์ของวีก็ดังขึ้นขัดอารมณ์ เราส่งเสียงจิ๊ขึ้นพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

 

"รับสิ เผื่อใครมีไรสำคัญ" ฉันพูดขึ้นเพราะวีทำท่าเก้ๆกังๆ แบบจะลุกขึ้นไปรับดีไม่รับดี

 

"ก็ได้" วีค่อยๆถอดเรียวนิ้วออกจากช่องทางรักลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ที่ดังต่อเนื่อง ฉันรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ยังไหลออกมาไม่หยุด และความตอดตุบของผนังภายในแสดงออกถึงความต้องการที่กำลังเอ่อขึ้นเต็มปรี่ แต่ดันโดนขัดจังหวะ

 

"ฮัลโหล ใครคะ?" วีณาเปิดลำโพงให้ได้ยิน เพราะเป็นเบอร์แปลกโทรเข้ามา มีอะไรจะได้ช่วยกันแก้ไขได้

 

"เธอคือวีณาใช่ไหม" ปลายสายส่งเสียงฟึดฟัด

 

"ค่ะ มีธุระอะไรเหรอคะ"

 

"ออกมาเจอกันหน่อยสิ แฟนเธออยู่กับฉัน เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง!" เสียงกระแทกกระทั้นแสดงถึงความไม่พอใจ มีเรื่องแน่ๆ ไอ้คนเจ้าชู้นั่น

 

"ที่ไหนคะ ตอนนี้เลยหรือเปล่า" วีขมวดคิ้วหมุ่น

 

"เดี๋ยวนี้! หลังตึกโรงแรม"

 

"ค่ะ" เมื่อตอบรับ สายก็ถูกตัดไป ตึกโรงแรม นั่นคือชื่อย่อของตึกสาขาการโรงแรมของคณะที่พวกเราเรียนอยู่

 

"อาย ไปกะกูหน่อย"

 

"ได้ มึงใจเย็นๆนะ กูไม่อยากเห็นคนเข้าโรงบาล" ไม่ให้ห่วงได้ไง ก็ยัยนี่มันแรงควายตบกับใครทีไม่ต้องพูดถึง ไม่เลือดกลบปากฟันหลุด ก็ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงหมอ

 

"จ้าา คุณแม่พระ" วีลากเสียงหวานใส่ หยิกแก้มฉันด้วยความหมั่นเขี้ยว ละยังไม่วายจะขโมยหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

ตกลงมึงทุกข์ร้อนกับอะไรที่จะเกิดต่อไปไหมเนี่ย

 

เรารีบแต่งตัวกันอย่างไว แล้วลงจากหอคว้ามอเตอร์ไซต์คู่ใจให้พามุ่งตรงไปยังจุดหมายทันที ไปถึงก็เห็นแฟนตัวดีของมันยืนหน้าถอดสีอยู่กับผู้หญิงที่ดูแรงๆคนหนึ่ง

 

"มีธุระอะไรว่ามาค่ะ" วีลงจากรถได้ก็ถามขึ้นทันทีโดยไม่รอช้า

 

"วีณา มึงแย่งผัวกู" ผู้หญิงคนนั้นทำท่าง้างมือจะเข้ามาตบ แต่ฝ่ายผู้ชายจับแขนเธอไว้ทัน ฉันก็เตรียมตัวจะห้ามเพื่อนเหมือนกันกลัวมีเรื่อง "เต้ ปล่อย กูจะตบสั่งสอนมัน"

 

"คุยกันดีๆสิคะ สั่งสอนตัวเองก่อนเถอะว่าการใช้กำลังมันต่ำ" วียืนกอดอกวางเชิงอย่างใจเย็น พลางปรายหางตาไปทางแฟนที่ชื่อเต้ "ว่าไงคะคุณแฟน มีอะไรจะสารภาพ"

 

"วี.. คือ เราขอโทษ.. เราทำก้อยท้อง" \

นั่นไงเรื่องใหญ่ด้วย

 

"เราไม่ให้เต้มีอะไรด้วย เต้เลยไปคว้าคนอื่นมาทำเมียสินะ.. เราเข้าใจละ ตั้งแต่เมื่อไร" วียังคงกอดอกนิ่งแผ่รังสีความอำมหิตจนฉันรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กไปเลย

 

"...2เดือนที่แล้ว เราขอโทษ" เจ้าตัวก้มหน้าน้ำตาซึม

 

"แสดงว่า ฉันไม่ได้แย่ง แต่คุณมันง่ายเอง" วีกระตุกยิ้มมุมปาก

 

"อย่ามาว่าฉันแบบนี้นะ!" เธอใส่อารมณ์กระแทกเสียงกระทืบเท้า "ฉันเป็นเมียเต้ ฉันมีสิทธิ์เหนือกว่าเธอ"

 

"ไม่เอาสิก้อย อย่ามีเรื่องกันเลย" เต้จับไหล่ก้อยดึงถอยให้ห่างออกจากวีอีกนิด หน้านี่ซีดแล้วซีดอีก เพราะเขารู้กิติศัพท์ของวีณาดี

 

"ไม่ต้องห่วงหรอกคุณก้อย เต้เขามีฐานะพอที่จะเลี้ยงดูคุณและลูกได้อย่างสุขสบาย แล้วเขาก็เป็นพ่อที่ดี อีกอย่าง ฉันไม่มีความจำเป็นจะต้องยุ่งเกี่ยวกับคนไม่ซื่อสัตย์แบบนี้อยู่แล้ว" วีณาเดินเข้าไปลูบแก้มของก้อยที่ตัวเล็กกว่าอย่างไม่กลัวเกรง สายตาและรอยยิ้มอย่างผู้ชนะปรากฎแต้มชัดบนใบหน้าเชิดหยิ่ง "อีกอย่าง คุยกับคุณพ่อคุณแม่ของพวกคุณให้ดีนะคะ ฉันสงสารเด็กที่จะเกิดมา"

 

"..อึก!" แม้อีกคนไม่ได้ส่งเสียงดังหรือใส่อารมณ์แต่ก็ส่งผลให้แววตาโกรธแค้นของก้อย กลายเป็นแววหวาดกลัว จนได้ยินเสียงกลืนน้ำลายฝืดคอ

 

"ดูแลคนของคุณให้ดีนะคะเต้ ฉันก็มีคนของฉันให้ดูแลเหมือนกัน บายค่ะ!" วีณากระแทกเสียงคำสุดท้ายให้ดังและหนัก เป็นการย้ำเตือนว่าไม่ต้องมายุ่งกันอีก ทั้งยังควงแขนฉันเชิงแสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่าคนๆนั้นคือใคร ใจฉันสั่นเต้นรัวเหมือนลิงโลด อะไรก็ฉุดไม่อยู่ เพียงแสดงออกไม่ได้ก็เท่านั้น

.

.

.

เรากลับขึ้นหอพักมานั่งกันอยู่ที่นอกระเบียงห้องวี ซึ่งเป็นมุมนั่งเล่นประจำ นอกจากคำว่า"อยู่กับกูก่อน"ที่วีเอ่ยขึ้น ตอนนี้ก็ไร้ซึ่งเสียงใดๆอยู่นานสองนานแล้ว ดวงตาเรียวทว่ากลมใสมองทอดยาวออกไปอย่างไร้จุดหมาย ขอบตาแดงเห่อแต่ ทว่าไม่มีน้ำตาให้เห็นบนใบหน้านิ่งสนิท

 

"มึง.. โอเคเปล่าวะ" ฉันเป็นผู้ทำลายความเงียบขึ้น

 

"อื้อ กูไม่ร้องไห้ให้คนแบบนั้นหรอก ไร้ค่า" คำพูดของวีทำให้ใจฉันรู้สึกปวดตึงขึ้นมา เหมือนวีกำลังคิดถึงคนที่เพิ่งเลิกกัน เพียงแต่สะกดกั้นไว้ ไม่ให้แสดงออกถึงความอ่อนแอผ่านน้ำตา

 

"แต่ตามึงแดงมากเลยนะ"

 

"เหรอ" แล้วบทสนธนาก็ถูกแทนที่ด้วยความเงียบอีกครั้ง..

 

นั่นยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัด ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาในสมองหรือจะเป็นหัวใจก็ไม่อาจรู้ชัดเพราะมันชาไปหมด จนฉันต้องหลับตาซุกหน้าลงแขนพร้อมถอน หายใจยาว เหนื่อยหน่ายจริงโว๊ย ความรู้สึกตัวเองเนี่ย

 

"มึงไม่ต้องเครียดแทนกูก็ได้" สัมผัสได้ถึงมืออุ่นของคนข้างๆวางอยู่บนหัว

 

"เปล่า" ฉันตอบออกไปส่งๆ

 

"แล้วอะไร" น้ำเสียงที่ถามยังคงนิ่งสนิท

 

"ช่างเหอะน่า เรื่องของกูเอง" ฉันกระแทกเสียงอย่างขัดใจ ใช่ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องวีเลยซักนิด ฉันสนแต่เรื่องตัวเอง

 

"มึงว่ากูเสือก?"

 

"เปล่า" ความอัดอั้นก่อเป็นก้อนจุกอก พาให้หัวเสีย ฉันกัดฟันกรอด เล็บจิกเข้าฝ่ามือที่กำแน่น

 

"มึงเพื่อนกู บอกกูได้ทุกเรื่อง" ถึงมันจะพยายามพูด แต่คำว่า 'มึงเพื่อนกู' เหมือนการเติมเชื้อเข้ากองถ่านที่กำลังปะทุเต็มที่

 

"กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึง!" ฉันเงยหน้าขมวดคิ้วมองมันที่มองฉันอยู่

 

"มึงไม่นับกูเป็นเพื่อนเหรอวะ หลายปีมานี้เนี่ยมึง-"

 

แล้วพายุอารมณ์ขุ่นครุที่ถูกสุมจุดก็พลันระเบิดเพลิงโหม

 

"เหี้ยเอ๊ย! มึงไม่เข้าใจ กูไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อน ทำไมเจ้าของหัวใจมึงถึงไม่ใช่กูวะ! กูดีใจจะตายห่าที่มึงเลิกกับแม่งได้อ่ะ มันดูแลมึงดีได้เท่ากูไหม.. ใครที่สนิทกับมึงที่สุด รู้ใจมึงที่สุด หัวเราะ ร้องไห้ไปกับมึง ใครวะที่ยอมให้ได้แม้แต่เรื่องบนเตียงที่มึงบอกว่าอยากรู้ คนๆนั้นมันไม่ใช่กูเหรอ! ไอ้ใครต่อใครที่มาจีบมาเอาใจมึงอ่ะ กูหวงกูหึงจะตายห่าอยู่แล้ว ต้องทนเก็บความรู้สึกจนแทบจะเป็นบ้าทุกวัน มึงไม่เคยชายตามองกูเลยเหรอ ซักนิด! เห็นกูอยู่ตรงนี้บ้างไหม!!" ฉันลุกขึ้นแหกปากระบายอารมณ์ที่อัดอั้นมาเป็นปี พร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูสุดจะกลั้น เจ็บปวดข้างในอกเหมือนโดนกระชากหัวใจออกจากร่าง

 

"อาย.." วีลุกขึ้นประจัญหน้ากับฉัน

 

"กูชอบมึง! วี!"

บอกไปได้ซักที แล้วทุกอย่างจะจบลงตรงนี้!...