CHAPTER 6 : Friend / บทที่ 6 : เพื่อน

-เรือนหลังเล็ก-

แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในห้อง ปลุกให้น้อยค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พอตื่นแล้ว น้อยเป็นต้องเริ่มใช้มือของเขาเองควานหาโทรศัพท์มือถือ ซึ่งตอนนี้เจ้าเครื่องนั้นกำลังวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของเขานั่นเอง

“ โฮ้ นี่สมาโทรมาหลายสายมาก ” น้อยตกใจ เมื่อมองเห็น Miss call ทั้งทางโทรศัพทฺ ทาง Line และ Messenger เมื่อวานนี้มีเรื่องเกิดขึ้น จึงทำให้เขาไม่ได้ติดต่อหาสมาเลย โดยปกติแล้ว พวกเขาจะแชทคุยกันตลอด สมาคงร้อนใจเป็ยอันมาก

“ ฮัลโหล สมาเหรอ นี่น้อยเองนะ ” น้อยรีบกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรักของเขาทันที

“ น้อย เป็นอะไรหรือเปล่า สมาเป็นห่วงมากเลยนะ ” เสียงปลายสายอู้อี้เหมือนคนไม่ได้นอน

“ น้อยไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เมื่อวานพี่หนึ่งก็มาที่นี่ด้วย พี่เขาคงไม่ได้เล่าให้ฟังใช่ไหม ” น้อยรีบบอกให้เพื่อนหายกังวล เขารู้เป็นอันดีว่า สมากับพี่หนึ่ง พี่ชายคนโตของสมา เข้ากันไม่ค่อยได้ เนื่องจากเป็นลูกคนละแม่กัน เลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไรนัก แถมยังไม่ได้โตมาด้วยกันอีก สมา จะมีความสนิทสนมกับนุ่มนิ่ม พี่สาวคนกลางซะมากกว่า เพราะพี่นุ่มนิ่มเป็นคนไปรับตัวสมามาอยู่ด้วยกัน หลังจากที่แม่ของสมาได้เสียไป แต่พี่นุ่มนิ่มเองก็ต้องทำงานอยู่เกือบตลอดเวลา เธอไม่ค่อยจะได้อยู่บ้านสักเท่าไรนัก สมาเลยค่อนข้างที่จะเหงาบ้างเป็นบางเวลา และสมาก็เป็นคนเงียบ ๆ เขาไม่ชอบสุงสิงกับใครมากนัก สมาจึงไม่ค่อยมีเพื่อน ตัวของเขาเองก็ไม่ชอบที่จะยุ่งวุ่นวายกับใครมากนักเหมือนกัน เมื่อเขา กับ สมา ได้มาเจอกันก็เลยกลายเป็นเพื่อนได้โดยง่ายดาย

“ ไม่เลย มาถึงก็ตรงเข้าบ้านเขาเลย พี่หนึ่งไม่เลยมาบ้านสมาหรอก ” สมาพูดขึ้นมาอย่างหงอย ๆ เขารู้สึกเหงาเป็นอันมาก เขาต้องมาอยู่เพียงลำพังในบ้านของตัวเองแบบนี้ แต่ถ้าพี่สาวคนกลางอยู่ เธอก็จะมานอนเป็นเพื่อนกับเขา เธอมักจะพาเขาไปไหนมาไหนด้วยเสมอ ถ้ามันสามารถพาเขาไปได้นะ มีบางครั้งเหมือนกันที่เขาไม่สามรถตามไปด้วยได้ หรือ แค่เพียงจะให้เขาไปนั่งรอก็ไม่ได้ เขาเองก็เข้าใจ แต่ไม่เหมือนกับพี่ชายคนโตของเขา รายนั้นไม่เคยที่จะพาเขาไปไหนด้วยเลยสักครั้ง

“ วันนี้ สมามาหาน้อยได้ไหม น้อยไม่ค่อยสบายน่ะ ” น้อยจับเสียงเศร้าของเพื่อนได้ จึงได้เอ่ยชวนให้สมามาหาเขา อันที่จริง เป็นเขาเองที่มีเรื่องอยากจะปรับทุกข์กับสมา

“ สมาต้องไปขออนุญาตพี่หนึ่งก่อนนะ ถ้าพี่หนึ่็งอนุญาตถึงได้ไป ” เสียงของสมาฟังเหมือนคนที่หมดหวัง

“ ทำไมไม่โทรไปขอพี่นุ่มนิ่มแทนล่ะ พี่นุ่มนิ่มต้องอนุญาตแน่ ๆ ” น้อยเสนอแนะให้สมาอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะอย่างไร นุ่มนิ่มต้องอนุญาตให้สมามาหาเขาเป็นแน่ มองดูก็จะรับรู้ได้ว่า เธอนั้นรัก และตามใจสมาเป็นที่สุด เหมือนอย่างที่ทุกคนได้รู้ว่า นายหนึ่งนั้นรักน้องสาวเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยแม้แต่จะขัดใจน้องสาวสักครั้งก็ไม่เคยมี แล้วถ้านุ่มนิ่มอนุญาตให้สมามาหาน้อยได้แล้ว พี่ชายคนโตของสมาก็คงต้องให้สมามาเป็นแน่ เพราะถ้าไม่ยอมให้สมามาหาน้อย มันจะกลายเป็นว่า เขาได้ทำการขัดใจน้องสาวอันเป็นสุดที่รักของเขานั่นเอง

“ นั่นสิเนอะ แค่นี้ก่อนนะ แล้วเจอกันนะ ” เสียงปลายสายมีทีท่าที่แจ่มใสขึ้นมาทันที แล้วรีบตัดสายไปในบัดดล

น้อยยิ้ม พร้อมกับที่ส่ายหัวเบา ๆ แล้วก็พยายามลงมาจากเตียง เพื่อที่เขาจะได้ไปห้องข้าง ๆ วันนี้ เขารู้สึกมึน ๆ หัว ข้อเท้าของเขาก็เหมือนว่า จะปวดมากขึ้นกว่าเดิม แต่ความอยากรู้ก็มีมากกว่า จึงทำให้เขารีบจัดเก็บที่นอน หมอน ผ้าห่มให้เรียบร้อย หลังจากนั้น เขาก็พยายามเดินกระโผลกกระเผลกตรงไปหาพี่เลี้ยงของเขา

,ภายในห้องข้าง ๆ ห้องของเขา ไม่มีร่างของพี่เลี้ยงอยู่ในห้อง หรือ บนเตียงนอน น้อยนึกรู้ได้ทันทีว่า เขาจะตัองไปหาจันทร์ที่ไหนต่อ น้อยค่อย ๆ เดินเข้าไปทางด้านหลังที่เป็นที่อยู่ของคนที่ทำงานที่บ้านหลังนี้ และมีห้องครัวอยู่ใกล้ ๆ กัน ที่นั้นเอง น้อยก็ได้เจอเข้ากับร่างบางของพี่เลี้ยงของเขา คนในห้องครัวหันมาเจอเขาแล้ว แต่น้อยก็รีบยกนิ้วขึ้นจุที่ปาก เหมือนเป็นสัญญาณให้เงียบกันก่อน แล้วจึงเดินเข้าไปสวมกอดเข้าที่ด้านหลังของพี่เลี้ยงเขา

“ พี่จันทร์ครับ ” น้อยหอมแก้มก่อนเรียกชื่อ

“ คุณหนูน้อยคะ พอก่อนค่ะ เดินมาได้อย่างไรคะ ทำไมไม่นอนพักคะ แล้วนี่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เดินออกมาทั้งชุดนอนไม่ได้นะคะ ” จันทร์เอ่ยห้ามอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนเธอจะถามออกมาด้วยความเป็นห่วง หลังจากนั้น เธอก็ร่ายยาวเลย

“ พี่จันทร์ไม่อยู่นี่ครับ ” คนพูดยังกอดร่างตรงหน้าเอาไว้ เขายังไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ ยังความน่ารักให้คนที่เห็นอมยิ้มไปตาม ๆ กัน

“ พี่มาช่วยพวกป้า ๆ เขาทำอาหารเช้านะคะ ” จันทร์เอียงหน้าตอบ

“ เสร็จหมดแล้ว เดี๋ยวป้ายกไปเอง จันทร์ไปดูแลคุณหนูน้อยเถอะ ส่วนของที่เรือนเล็ก เดี๋ยวให้ป้าแช่ม กับ หญิงยกไปให้นะ ” แม่บ้านหยดพูดขึ้น

“ ค่ะ ขอบคุณนะคะ งัั้นจันทร์ไปก่อนนะ " ว่าแล้ว จันทร์ก็ช่วยประคองน้อยเดินกลับไปที่เรือนเล็ก

เมื่อมาถึงห้องของน้อย จันทร์เป็นคนช่วยพาเขาไปนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อรอเธอที่กำลังหาเสื้อผ้าให้เขาได้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ พี่จันทร์ครับ เมื่อวาน พี่หนึ่งเขามาทำไมครับ” น้อยถามขึ้นมา

“ เขาก็บอกอยู่ว่า คุณนุ่มนิ่มไม่อยู่ที่กรุงเทพ เขาเลยมาดูแทนนะคะ ” จันทร์หยุดชะงักเล็กน้อย เธอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา เป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนแท้ ๆ ทำให้เธอนอนไม่ค่อยหลับ ยังดีที่หลังจากที่ได้ยาพาราเซตามอลมาจากหญิง เด็กรับใช้ เธอก็สามารถหลับลงได้ แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมา สมองก็เริ่มคิดอีกรอบ เธอจีงได้เข้าไปช่วยงานที่ครัวมา จนตอนนี้ เธอรู้สึกว่า เธอน่าจะหายดีแล้ว เธอรู้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบเจอกับหนึ่งแล้วว่า เขาไม่ค่อยจะชอบเธอมากนัก แต่เธอก็ไม่รู้ว่า ตัวเธอได้ไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ ตั้งแต่นั้นมา เธอจึงพยายามไม่เอาตัวเองไปข้องแวะกับเขาเลย แต่เขาก็ยังคงใจร้ายกับเธอมาก ดูเอาเถอะ รอยที่แขนของเธอชัดขึ้น ก็เป็นเพราะเขาที่ใช้มือแตะอย่างแรง และท่าทีอย่างนั้นอีก เขาทำเหมือนกับว่า ตัวเธอเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจอย่างนั้นแหละ เธอเองก็ไม่ได้ให้ปากของเธอไปโดนปากของเขาสักหน่อย เธอหยุดความคิดทั้งหมดลง แล้วจัดแจงหยิบเสื้อผ้าของน้อยออกมา

“ เหรอครับ แต่พี่ชาย กับ พี่หมอ ท่าทางดูเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่า พี่จันทร์ทำงานกับพี่นุ่มนิ่ม ” น้อยเอ่ยขึ้นอย่างหวั่นในใจ

“ ค่ะ ก็พวกเขาเป็นเพื่อนกันนี่คะ แต่คุณชายก็ดูไม่ได้แสดงออกว่า โกรธนี่คะ คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ อย่าคิดเลยนะคะ ” จันทร์พูดบอกกล่าวให้น้อยได้คลายความกังวลใจลงบ้าง จริงอยู่ว่า การที่น้อย กับ เธอ ออกไปทำงาน หารายได้ไว้ใช้จ่ายเอง อาจจะขัดกับความประสงค์ของผู้ใหญ่ที่ยกน้อย พร้อมกับตัวเธอให้คุณชาญ กับ คุณสร้อย อุปการะดูแล แต่จะให้เธออยู่เฉย ๆ ไม่ทำอะไรเลย ในขณะที่คุณหนูน้อยหารายได้พิเศษมา เธอทำไม่ได้ อย่างน้อยให้เธอได้ช่วยบ้าง สักนิดก็ป็นการดี เธอเข้าใจดีว่า ถ้าคุณชาญ กับ คุณสร้อยทราบเรื่องราวขึ้นมา คงไม่เป็นผลดีต่อใครเป็นแน่ ยิ่งตัวเธอเองแล้วคงโดนเรียกตัวไปอบรมเป็นแน่ ด้วยเธอไม่ยอมห้ามปราม แต่กลับเห็นดีเห็นงามไปด้วย 

“ คุณหนูน้อยไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ จะได้ทานข้าวเช้านะคะ ” ว่าแล้ว จันทร์ก็ช่วยพาน้อยเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากที่จัดเตรียมเสื้อผ้าให้กับน้อยเป็นที่เรียบร้ิยแล้ว

“ พี่จันทร์ออกไปจัดโต๊ะรอนะคะ ออกมาอย่าลืมทานยานะคะ ” จันทร์ยืนร้องบอกอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ

“ ครับ ” น้อยรับคำอยู่ด้านข้างในห้องน้ำ ก่อนที่จะมีเสียงน้ำไหลจากฝักบัวดังลอดออกมา

 

-ตึกใหญ่-

“ ตื่นแล้วหรือลูก จะรีบไปไหน มาทานข้าวก่อนสิ ” คุณสร้อยร้องขึ้นทักชาย ลูกชายคนเดียวของเธอ หลังจากที่เห็นเขากำลังเดินลงมาจากข้างบน

“ สวัสดีครับพ่อ มอนิ่งครับแม่ ” ชายยกมือขึ้นไหว้พ่อของเขา ส่วนคนเป็นมารดานั้น เขาเข้าไปหอมแก้มเบา ๆ 

“ จะไปดูคุณหนูน้อยเหรอ ” พ่อของเขาเอ่ยขึ้นถาม

“ ครับ ” เขารับคำ พร้อมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับแม่ของเขา โดยมีพ่อของเขานั่งอยู่ที่เก้าอี้หัวโต๊ะ

“ ปกติวันอาทิตย์ ไม่เคยเห็นลุกเช้าแบบนี้ ต้องเลยเที่ยงไปก่อนถึงจะได้เห็นหัวเนอะคุณ ” คุณสร้อยเอ่ยขึ้นอย่างล้อเลียนลูกชายของเธอ แต่ประโยคหลังหันไปหากองหนุนจากสามี

คุณชาญยิ้มรับอย่างมีความสุข

 

-เรือนหลังเล็ก-

“ วันนี้มีอะไรเหรอครับ ” น้อยเดินเข้ามาถึงโต๊ะอาหารถามขึ้น ตอนนี้ เขาได้อาบน้ำเปลี่ยนมาสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่จันทร์จัดให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ มีข้าวต้มกุ้งค่ะ ดีนะคะที่มาอยู่ที่นี่ คุณหนูน้อยจะได้ทานอาหารจริง ๆ สักที คุณหนูน้อยผอมไปนะคะ ถ้าคุณท่าน กับ คุณนวลยังอยู่ พี่จันทร์คงโดนดุไปแล้วว่าดูแลไม่ดี " คนพูดมีน้ำใส ๆ จากดวงตาหยดลงมา แต่เจ้าตัวก็รีบปาดทิ้งทันที แล้วยิ้มขึ้นมา

“ พี่จันทร์อย่าโทษตัวเองสิครับ จริง ๆ แล้วน้อยสิครับที่เป็นคนผิด ” น้อยเอ่ยขึ้นบ้าง หน้าตาดูเศร้าสร้อย

“ ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณหนูน้อยยังเด็กอยู่นะคะ อย่าคิดมากเลยค่ะ ทานข้าวก่อนนะคะ ” จันทร์รีบแก้ตัวแทน

“ พี่จันทร์ทานกับน้อยนะครับ ” น้อยกล่าวชวน

“ ค่ะ ” ว่าแล้ว จันทร์ก็ตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้กับตัวเธอเอง และนั่งลงข้าง ๆ น้อย

 

-อาณาเขตบ้านตระกูลนาวาวณิช-

ทางรถวิ่งออกจากบ้านหลังสุดท้าย

“ จะไปไหน ” หนึ่งถามสมาขึ้นทันทีที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าน้องชายคนเล็ก พี่ชายคนโตได้เดินมาจากบ้านหลังที่อยู่ตรงกลาง หลังจากที่มีคนเข้าไปรายงานเขาว่า ชาติเตรียมตัวนำเอารถยนต์ออกไปข้างนอก ตอนนี้ทั้งสมา และชาติได้ออกมายืนอยู่นอกรถยนต์คันนั้นแล้ว สมานั้นกำลังยืนรอเขาอยู่ด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไรนัก สมาเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างบางทีเดียว แต่ก็ไม่ได้บอบบางแบบน้อย ยังดีที่สูงเกิน 170 มานิดหน่อย แต่ก็ยังเตี้ยกว่า ชาติ คนที่นุ่มนิ่ม น้องสาวคนกลางของเขาให้มาคอยดูแลสมา ชาติผิวเข้มออกเหลือง ๆ เนื่องด้วยพ่อของเขาเป็นคนไทยเชื้อสายจีน แต่มีหน้าตาออกแบบชายไทยแท้ทั่วไป รูปร่างมีมัดกล้ามอย่างคนออกกำลังกายเป็นประจำ ชาติยืนอยู่ด้านหลังของสมา ใบหน้าก้มลงต่ำ ก้มหัวแสดงความเคารพเขาอยู่

“ ผม จะ ไป เยี่ยมน้อยครับ ” สมาเอ่ยขึ้นช้า ๆ ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าเท่าไรนัก

“ ใครอนุญาต ” หนึ่งพยายามทำเสียงไม่ให้ดูเหมืิอนเขากำลังจะดุ อันที่จริง เขาก็ไม่ได้มานั่งสนใจอะไรมากมายนัก แต่การที่พวกเขาจะออกไปไหนมาไหนในแต่ละครั้ง บางทีมันก็ไม่ปลอดภัย เนื่องด้วยสมัยก่อนตอนที่พวกเขายังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ กันอยู่ ตาของเขาได้เคยทำธุรกิจเทา ๆ มาก่อน แต่พอมาสมัยพ่อกับเขาถึงพวกเขาจะเลิกทำธุกิจพวกนั้นไปแล้ว แต่อิทธิพลของตาเขาก็ยังพอมีอยู่บ้าง พวกอริศัตรูเก่าที่เฝ้าจะทำร้ายกัน พวกมันก็ยังอยู่ ฉะนั้น การจะไปไหน จะทำอะไรแต่ละครั้ง จึงต้องมีคนคอยรับรู้ จำเป็นต้องมีคนไปด้วย เพื่อเตรียมความพร้อม หากมีอะไรเกิดขึ้น แล้วถ้าใครต้องการจะออกไปนอกอาณาเขต คน ๆ นั้นต้องมาขออนุญาตเขาก่อน แต่ถ้านุ่มนิ่มอยู่ เธอจะเป็นคนคอยดูแลจัดการเรื่องต่าง ๆ ทั้งหมด เขาเองก็ไม่ต้องมายุ่งยากด้วย

“ พี่นุ่มนิ่มครับ ” สมาตอบอย่างเป็นต่อนิด ๆ ตัวเขารู้เป็นอย่างดีว่า ต่อให้พี่ชายคนโตไม่พอใจมากขนาดไหน อย่างไรเสีย เขาก็ไม่อาจจะขัดใจน้องสาวคนกลางไปได้ เนื่องด้วยเขาตามใจกันมาโดยตลอด ถึงกับขนาดมีคำสั่งห้ามใครขัดใจพี่นุ่มนิ่มเด็ดขาด ผิดกับเขาเลย ที่นาน ๆ ครั้ง พี่หนึ่งจะมีเวลามาสนใจเขา อันที่จริงเขาว่า พี่หนึ่งไม่ได้รู้สึดห่วงใยเขาหรอก แค่ไม่อยากให้ใครมาใช้เขาเป็นข้อมือในการหาผลประโยชน์มากกว่า ถ้าเขาสามารถตายไปพร้อมกับแม่ของเขาได้ ปัญหาเรื่องที่ต้องทนยินยอมให้เขามาอยู่ด้วย คงไม่เกิดขึ้นเป็นแน่ การที่เขาได้มาอยู่ที่นี่ก็เป็นเพียงเพราะว่า เขามีเลือดของพ่อเขาอยู่ในตัว และเป็นคนของตระกูลนี้เท่านั้นเอง

“ นุ่มนิ่มกลับมาแล้วเหรอ ” หนึ่งถาม เพราะถ้านุ่มนิ่มกลับมา คนที่มีอำนาจสั่งการ และสามารถจัดการทุกอย่างได้จะเป็นนุ่มนิ่ม เขาเป็นคนให้อำนาจสิทธิขาดกับน้องสาวคนกลางเอง

“ ผมโทรไปหาพี่นุ่มนิ่มครับ ” สมาเริ่มพูดเสียงเบาลง

“ เจ้าเล่ห์นักนะ ใครสอน ” คนเป็นพี่ชายเดินเข้ามาหาใกล้ ๆ เพื่อถาม

“ คุณน้อยเป็นคนแนะนำนายเล็กครับ ” ชาติรีบพูดแทรกขึ้นทันที ก่อนที่นายคนเล็กของเขาจะโดนลงโทษ

“ พี่ชาติ ” สมาหันไปปราม ด้วยไม่ต้องการให้ชาติ โดนพี่ชายคนโตลงโทษ

“ ถ้าพี่หนึ่งจะลงโทษผมก็เชิญเถอะครับ ” สมายืดอกขึ้นพูด เขารู้เป็นอย่างดีว่า พี่ชายคนโตของเขาต้องสั่งลงโทษคนของเขาแน่ เขาคงปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้ เขาจะไม่ยอมให้พี่หนึ่งมาสั่งลงโทษพี่ชาติเด็ดขาด

หนึ่งหรี่ตาลงมองน้องชายต่างแม่ของเขา ลักษณะนิสัย ชอบปกป้องคนของตัวเองอย่างนี้ ได้แบบอย่างมาจากนุ่มนิ่มเต็ม ๆ สอนกันมาดีเหลือเกิน เขาน่าจะจับน้องทั้งสองคนของเขาตีก้นให้หลาบจำกันบ้างว่า อย่าได้คิดลองท้าทายอำนาจของเขาแม้แต่นิด แต่สิ่งที่เขาทำได้อย่างเดียว ก็คือ ถอนหายใจเท่านั้นเอง ยังไงวันนี้ เขาก็ต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้งอยู่แล้ว นุ่มนิ่ม ฝากให้เขาช่วยไปดูแลสองคนนั้นให้เป็นอย่างดี และให้เขาพาสมาไปด้วย น้องสาวสุดที่รัก ขอมาทั้งที เขาเป็นพี่จะปฏิเสธได้อย่างไร ลองไม่ทำตามที่เธอต้องการสิ ถ้าเธอกลับบ้านมาได้ เธอจะได้อาละวาดบ้านพังเป็นแน่ ที่เธอเป็นได้ถึงเพียงนี้ เป็นเพราะว่า เขากับพ่อ ทั้งรัก ทั้งตามใจ พวกเขาแทบไม่เคยขัดใจเธอเลยสักครั้ง ถ้าเธออยากได้อะไร พวกเขาก็หามาทุกอย่าง

“ ไว้ไปด้วยกัน ” หนึ่งพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าปกติ

“ ครับ ” สมารับคำอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ

“ ทานอะไรหรือยัง ถ้ายังตามมา ทานก่อน ค่อยออกไปด้วยกัน " คนพูด พลางเดินนำหน้าเข้าบ้านหลังกลางไปก่อน 

สมายืนนิ่งอึ้ง ๆ ไม่แน่ใจว่าหูฝาดหรือเปล่า

“ ว่าอย่างไร ” คนที่นำหน้าไปก่อน หันหลังกลับมาถาม

“ ยังครับ สมาขอทานด้วยคนนะครับ ” พูดเสร็จก็รีบก้าวเท้าเดินเข้าไปหาทันที เขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่วันนี้จะได้นั่งทานข้าวเช้ากับพี่ชายของเขาเอง เขายิ้มไม่หุบเลย

“ อืม ” คนเป็นพี่ชายมองน้องชายที่ยิ้มร่า แล้วจึงรับคำในลำคอ ก่อนที่จะออกเดินพร้อมกันเข้าไปภายในตัวบ้าน 

 

-เรือนเล็กตระกูลชาติพยัคฆ์-

“ น้องน้อยครับทำอะไรอยู่ครับ ” ชายถามขึ้นมาก่อน หลังจากที่เขาเดินเข้ามา พร้อมกับหมอสายน้ำ พวกเขาเดินเข้ามาที่ห้องหนังสือ หลังจากที่ได้รู้จากแม่บ้านแช่มว่า พวกเขาอยู่กันในห้องนี้

“ สวัสดีครับพี่ชาย พี่หมอ น้อยเอารายงานออกมาทำนะครับ ” น้อยเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างฝาผนัง ซึ่งบนโต๊ะ ยังมีกองหนังสือวางเกลื่อนอยู่ จันทร์เองก็นั่งอยู่ข้าง ๆ คอยช่วยเปิดหน้าหนังสือเล่มที่น้อยต้องการใช้ในการอ้างอิงทำรายงาน

“ สวัสดีค่ะคุณชาย คุณหมอ ” จันทร์ยกมือขึ้นไหว้

“ ดีเลยอยู่กันครบ งั้นขอพี่หมอตรวจดูหน่อยนะคะ ” หมอสายน้ำจัดแจงเปิดกระเป๋า หยิบหูฟังของหมอขึ้นมา

“ น้อย ” เสียงดังขึ้นมาก่อนที่เจ้าตัวคนพูดจะเดินมาถึงที่

น้อยหันไปหาเสียง ท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก

“ สมา ” น้อยรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินลากเท้าเข้าไปหาเพื่อน

“ ช้า ๆ ครับ ”

“ ค่อย ๆ ค่ะ ”

ทั้งชาย ทั้งจันทร์ต่างรีบเข้าประคองน้อยพร้อมกัน ทำให้คนทั้งคู่ปะทะโดนตัวกันอย่างไม่ตั้งใจ ส่วนคนขาเจ็บ คนต้นเรื่อง กลับวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนผู้มาใหม่อย่างดีใจ

“ จะยืนกอดกันอีกนานไหม ” หนึ่งถามขึ้นอย่างหงุดหงิด ที่กับเขา ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว เขาหวนคิดไปถึงเมื่คืนก็ทำให้แสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า

“ อุ้ย ขอโทษค่ะ ” จันทร์รีบเอามือลงทันที เธอถอยห่างออกมาจากชาย ยกมือขึ้นขออภัย

“ ผมสิครับต้องเป็นฝ่ายขอโทษ ” ชายรีบพูด

“ สวัสดีค่ะ นายหนึ่ง คุณสมา " หลังจากที่ควบคุมอารมณ์ได้แล้ว จันทร์ก็ยกมือขึ้นไหว้ แต่เธอก็ไม่สบตากับหนึ่ง เธอยังไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร

“ สวัสดีครับพี่หนึ่ง ” น้อยพูดขึ้นมา ทั้งที่ยังสวมกอดสมาอยู่

“ สวัสดีครับพี่หนึ่ง ” ชายกล่าวขึ้นบ้าง

“ สวัสดีครับคุณหนึ่ง ” หมอสายน้ำรีบยกมือไหว้ อันที่จริง เขารู้อยู่แล้วว่า เขากับหนึ่งอายุเท่ากัน

“ สวัสดีครับคุณชาย พี่จันทร์ คุณหมอ ” สมากล่าวทักทายทุกคนจากในอ้อมกอดของเพื่อนรัก

“ ให้หมอดูอาการเพื่อนเราก่อนดีไหม ” หนึ่งพูดขัดขึ้นมา เมื่อมองดูแล้วเห็นว่าทั้งคู่ไม่มีวี่แววจะแยกออกจากกัน 

สมาเมื่อได้ยินดังนั้น เขาจึงได้คลายมือออกจากกัน 

“ ออกไปกันที่ห้องนั่งเล่นดีกว่านะครับ " ชายกล่าวขึ้น ทุกคนจึงได้เดินตามกันออกมาที่ห้องนั่งเล่น

เมื่อถึงห้องนั่งเล่น ทุกคนหาที่นั่งกัน หมอสายน้ำก็ทำการตรวจดูน้อย กับ จันทร์

“ พี่จันทร์ไม่มีไข้แล้วนะครับ ส่วนคุณหนูน้อยเริ่มมีไข้อ่อน ๆ นะครับ เจ็บข้อเท้าเพิ่มขึ้นไหมครับ " 

“ ไม่เท่าไรครับ " 

“ งั้นพี่หมอว่าพรุ่งนี้อย่าเพิ่งไปเรียนเลยนะคะ นอนดูอาการอีก 1 วัน เดี๋ยวพี่หมอเขียนใบรับรองแพทย์ให้ ”

“ แต่น้อยไม่อยากหยุดนี่ครับ พรุ่งนี้น้อยน่าจะหาย พี่ชายให้น้อยไปเรียนเถอะนะครับ ” น้อยประท้วงขึ้นมา พรุ่งนี้หลังเลิกเรียน เขามีสอนติว เขาหยุดไม่ได้หรอก น้อยหันไปขอชาย เขาทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์

“ ได้ แต่ต้องให้พี่ไปรับไปส่งนะครับ ” ชายใจอ่อน แต่ก็มีเงื่อนไข

“ พี่หมอว่าอย่างไรครับ ” ชายหันไปถามเพื่อความแน่ใจ

“ เอางั้นก็ได้ พรุ่งนี้ตอนค่ำ ๆ พี่หมอจะแวะเข้ามาดูคุณหนูน้อยก็แล้วกันนะคะ ” หมอสายน้ำก็ได้แต่ต้องยอม

“ งั้นพี่หมอขอตัวกลับก่อนนะคะ ” หมอสายน้ำรีบขอตัวกลับ เพราะรู้สึกหายใจไม่ค่อยทั่วท้อง ยิ่งเห็นหน้านิ่ง ๆ ของหนึ่งด้วยแล้ว ไม่อยากอยู่ด้วยจริง ๆ นึกถึงตอนที่พวกเขานัดกันไปดื่มเหล้าก็เหมือนกัน ถ้าหนึ่งมา ไม่มีใครกระเดือกเข้าไปได้ แต่จะทำอย่างไรได้ ก็พวกเราดันไปนั่งที่คลับของคุณท่านเองนี่หว่า อันที่จริงก็อยากเปลี่ยนสถานที่นะ แต่ดันมาติดที่ว่า นุ่มนิ่ม หนึ่งไม่ยอมให้น้องสาวไปนั่งดื่มเหล้าที่ไหนทั้งนั้น บังคับน้องสาวตัวเองไม่ได้ ก็มาลงที่เพื่อน ๆ สิ ใครริชวนนุ่มนิ่มไปนั่งที่อื่น ก็เตรียมตัวไปคุยกับพี่แกได้เลย รับรองจบไม่สวยแน่ แต่ไปกับนุ่มนิ่มก็ดีไปอย่าง เพราะนุ่มนิ่มดื่มเก่งมาก ไม่เมาง่าย ๆ แถมนุ่มนิ่มยังหยิบมาเปิดได้เรื่อย ๆ เรียกได้ว่า ดื่มจนอ้วกกันไปเลย

หลังจากร่ำลากันเสร็จแล้ว หมอสายน้ำก็ได้ขับรถออกจากบ้านไป

“ พี่หนึ่งครับ ผมขออยู่กับน้อยก่อนนะครับ พอดีน้อยเขายังทำรายงานไม่เสร็จ ” สมาหันไปขออนุญาตหนึ่ง

“ ได้สิ พี่จะอยู่เป็นเพื่อน ” หนึ่งพูดพลางเดินไปหาหนังสือมานั่งอ่าน เล่นเอาทุกคนเหวอไปหมด พูดอะไรกันไม่ได้ไปเลยทีเดียว

“ เอ่อ วันนี้นายหนึ่งไม่ต้องไปไหนหรือคะ ” จันทร์เอ่ยถามขึ้น ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มองหน้าของเขาเลย เพราะปกติก็จะเห็นโทรมาสั่งงานทั้งเสาร์ ทั้งอาทิตย์ นุ่มนิ่มเองก็ต้องเรียกตัวเธอเข้าไปช่วยเครียมเอกสาร

“ ไม่ ” ตอบสั้น ๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง แต่แอบชำเหลืองมองตอนที่จันทร์ไม่รู้ตัว

“ งั้นพี่ขออยู่ด้วยคนนะครับ ” ชายพูดขึ้นบ้าง

น้อยกับสมามองหน้ากัน ไม่รู้จะเอาอย่างไรดี

“ คุณหนูน้อยพาคุณสมาไปทำรายงานต่อสิคะ ส่วนคุณสองคนนี้ก็นั่งรออยู่ตรงนี้นะคะ ” จันทร์เป็นคนหาทางออกให้เด็กหนุ่มสองคนนั้น

“ พวกผมขอตัวก่อนนะครับ ป่ะ สมา ไปช่วยน้อยทำรายงานหน่อย ” น้อยเอ่ยชวนสมา ก่อนจะเดินประคองกันออกไปยังห้องหนังสือ ชายมองตามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก

“ จันทร์ขอตัวไปดูแลคุณหนูน้อย กับ คุณสมาก่อนนะคะ ” ว่าแล้ว จันทร์ก็รีบสาวเท้าตามเด็กหนุ่มสองคนออกไปที่ห้องหนังสือทันที