ตอนที่ 26 .. “ นาทีชีวิต ”
ฟังเพลงเพราะๆ ประกอบ นิยาย องค์หญิงใบ้ กับ เจ้าชายยาจก
เป็นเพียงความบันเทิงในการฟังเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึง เหตุการณ์ของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพผู้ประพันธ์นิยาย .. มัชฌิมา
สองชีวิต - วิษณุ เทศขยัน
ขอขอบคุณ คุณวิษณุ เทศขยัน จาก ค่าย Eminor ค่ายย่อยของ EMI ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย
Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก
ตอนที่ 26 .. “ นาทีชีวิต ”
ธวัชจึงมีความคิดดีๆขึ้นมาได้อย่างนึง “เอางี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ พี่จะไปซื้อโทรศัพท์มือถือมือสองเครื่องดีๆสักเครื่องมาให้ เพื่อใช้เป็นของส่วนกลางดีไหม สำหรับไว้เก็บเงิน เวลานกไม่อยู่จะได้ไม่ต้องกังวล”
นกพยักหน้า ทุกคนก็เห็นดีด้วย สักพักนกก็ทำหน้าไม่ดีทันที หันไปบอกสามี ทำมือว่า “พี่ไม่มีเงินแล้วนี่ เงินอยู่ที่หนู” แล้วนกก็ควักเงิน 2,300 บาท ยื่นคืนให้เพื่อเอาไปซื้อโทรศัพท์ก่อน เพราะสำคัญกว่า ธวัชดันมือนกกลับไป
“ไม่ได้ เงินจำนวนนี้หนูต้องเอาไปซื้อของพรุ่งนี้นะ ไม่เอา เครื่องราคาไม่ถึง 3 พัน พี่ยังพอหาได้ พรุ่งนี้พี่เอากับลูกค้าก็ได้ มีเก็บเงินอีกตั้ง 3 จ้าว รวมๆแล้ว เกือบ 3,500 บาทเลยนะ” งามตาคืนโทรศัพท์นกไปก่อน เพราะดูแล้วท่าทางจะ Clear กันไม่จบแน่
“พี่อย่าโกหกหนูเลย หนูรู้ว่าพี่ไม่มีเงิน” นกรู้ทันสามี เพราะกระดานรับงานมันโชว์หราอยู่
ธวัชตกใจที่เมียรู้ โกหกตบตาเมียคนนี้ไม่ได้ เพราะนกหูไวตาไวมากเรื่องนี้ เวลาที่นกทำความสะอาดร้าน เธอจะดูที่กระดานรับงานทุกครั้งทุกวัน เห็นเงียบๆแบบนี้ แต่เธอละเอียดมากเลยทีเดียว ทำไมจะไม่รู้หละ ก็กระดานนี้ เธอเป็นคนทำขึ้นมาเอง
“หนูเห็นหมดแล้วเมื่อตอนเย็นว่าสองวันหลังจากนี้ พี่ไม่มีงานเลย กระดานรับงานโล่งหมด พี่เอาไปเถอะ ถ้าพี่ไม่รับเงินก้อนนี้ไป แสดงว่าพี่ไม่รักหนู” เอาแล้วไง เจอย้อนศรบ้างเข้าแล้วธวัช “นก”
“นะ ถ้าพี่รักหนู พี่รับเอาไว้ หนูเข้าใจว่าช่วงนี้ งานมันไม่ค่อยมีเข้ามา หนูยังไม่รีบ เรื่องไหนรีบกว่า เราทำเรื่องนั้นก่อนนะคนดี”
พออธิบายจบ ก็ส่งโทรศัพท์คืนให้งามตา แล้วขอโทรศัพท์พิมพ์เพื่อมาพิมพ์แทน
“พรุ่งนี้พี่ฝากด้วยนะงาม ถ้าเสร็จธุระเร็ว พี่จะกลับมาช่วย อย่าลืมซิว่า ยังไงเราก็คือหุ้นส่วนกัน”
“พี่นก ขอบคุณพี่มาก พี่ดีกับหนูจริงๆ” งามตาถึงกับโผเข้าไปกอดนก นกลูบหัวงามตา งามตาซึ้งใจมากที่นกดีกับเธอมาตลอดจริงๆ
xxxxx ===== xxxxx
หญิงยุ เปิดภาพความหลังที่เธอเคยอยู่กับเมืองราม ไม่รู้ว่าตัวเธอเองจะทนกับความรู้สึกนี้ไปได้อีกนานสักเท่าใด นาทีชีวิตของเธอในตอนนี้ ก็กำลังแผ่วเบาลงไปทุกทีๆเช่นกัน น้ำตาเธอเริ่มซึมไหลออกมา การมีชีวิตที่สูงศักดิ์ใช่ว่าจะดีเสมอไป บางครั้งเธอก็คิดอยากที่จะมีชีวิตเหมือนกับนก ที่สามารถทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องถือยศถือศักดิ์เพราะศักดิ์ศรีมาค้ำคออยู่แบบนี้
การมีชื่อเสียงในวงสังคม บางครั้งก็ใช่ว่าจะดี ออกงานแต่ละครั้งก็ต้องปั้นหน้าเข้าหากัน ไม่เหมือนชีวิตคนธรรมดาที่ไม่ต้องคอยห่วงเรื่องศักดิ์ศรีและชื่อเสียงเท่าใดนัก ยิ่งอยู่ในสังคมไฮโซและดังมาเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องควรระมัดระวังตัวมากเท่านั้น หญิงยุก็คือ 1 ในนั้น ที่ชื่อเสียงของเธอดังมาก จะทำอะไรขยับอะไรนิดอะไรหน่อยก็ดัง ขึ้นเป็นข่าวในโซเชียลแล้ว
ยิ่งการจะออกแถลงข่าวในเร็วๆวันนี้เธอยิ่งต้องระมัดระวังตัวอย่างมาก ไม่อยากเป็นข่าวเท่าใดนัก ดีนะที่เรื่องว่าเธอเป็นแฟนกับเมืองรามนักข่าวยังเจาะไม่ถึง เพราะเธอปิดอยู่ ถ้าข่าวรั่วออกไปเมื่อไหร่เป็นเรื่องแน่ เมื่อคิดไปคิดมา กลุ้ม เธอก็ล้มตัวนอนทันที
----- ***** -----
ประมาณ 3 ทุ่ม ยุ้ยรีบเปลี่ยนชุดและรีบชิงเดินออกมาก่อน เมื่อเห็นธวัชเปลี่ยนชุดจะอาบน้ำ ธวัชเห็นว่ายุ้ยจะอาบก่อนก็เลยยังไม่ออกไป นอนเล่นกอดนกอยู่บนเตียงไปพลาง งามตาก็นั่งๆนอนเล่นโทรศัพท์ของเธอไป 15 นาทีผ่านไป งามตาเกิดปวดท้องสงสัยข้าศึกจะมาปะทะหน้าด่านจึงรีบวิ่งออกไป เคาะประตูห้องน้ำอย่างแรง <ตุ๊บๆๆๆ> พูดอะไรไม่ออก เพราะมันปวดมากจะออกแล้ว ยุ้ยที่จริงไม่ได้เข้าไปอาบหรอก เข้าไปนั่งเล่นอยู่เฉยๆถือโทรศัพท์เข้ามาด้วย คิดซะว่ายังไงเดี๋ยวผัวก็ต้องมาเคาะประตูแน่นอน
พอได้ยินเสียงเคาะก็เข้าแผน จึงรีบลาดน้ำโครมทิ้งใส่ตัวเองสัก 2-3 ขัน แล้วดึงผ้าเช็ดตัวอย่างช้าๆมาพันตัว งามตาก็ทุบจนประตูจะพังอยู่แล้ว พ่อกับแม่ต้องออกมาดู ส่วนธวัชไม่สนใจใคร เพราะกำลังเพลินกับการดูดนมเมียอยู่ เอาผ้าห่มปิดไว้ไม่ให้ใครเห็นเป็นผีผ้าห่มเลย 55555+ “มันอะไรกันโว๊ย นังงาม ทุบจน ข้านอนไม่ได้”
งามตาพูดอะไรไม่ออกเพราะมันปวดจนพูดไม่ได้ มือก็ทุบ <ตุ๊บๆๆๆ> ยุ้ยเปิดประตูออกมา ไม่ทันดูว่าใคร
“ว่าไงคะผัวขา” งามตารีบวิ่งสวนเข้าไปทันทีแล้วปิดประตู ยุ้ยเซอย่างแรงเพราะแรงดันปิดประตูของเธอ
“ว๊าย อีงาม เป็นอะไรของแก โอ๊ยหัวแทบแตก” อารมณ์เสียผิดแผน ไม่ใช่ผัว กลับกลายเป็นงามตา
จึงหัวเสียเดินกลับเข้าไปที่ห้อง เห็นผ้าห่มคลุมหัวอยู่ มีแต่เสียงหัวเราะคริๆและเสียงจ๊วบๆดังออกมาจากผ้าห่ม และเท้าของสองคน เท่ากับ 4 ขา กระดุกกระดิกไปมา ยิ่งทำให้หงุดหงิดหนักไปกว่าเดิมอีก เดินออกนอกห้องไปเลย
>>>>> ***** <<<<<
เมฆกับโขง นั่งเตรียมแผนกันอยู่ว่าจะทำเช่นไรดีกับการลักพาตัวองค์หญิงในครั้งนี้ เมฆเปิดทีวีทิ้งไว้ สักพักสปอตโฆษณาของเมืองรามที่ได้ทำเพื่อล่อเมฆออกมา ก็ได้ออกสู่สายตา ประกาศดังลั่น
“อย่าลืมนะครับเตรียมพบกับนางแบบกิตติมศักดิ์ น้องนก สกุณา รุจิศม” ภาพของนกปรากฏที่ทีวี เต็มๆ โขงจึงสะกิดเมฆให้ดู
“พี่ๆ ดูอะไรที่ ทีวีโน่นแหนะ” เมฆหันไปดู “นี่มันองค์หญิงนี่ แล้วทำไมเขาประกาศแบบนั้นวะ” เมฆสงสัย
“คงเป็นชื่อในวงการบันเทิงมั้งพี่ ผมว่าเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ผมว่าฟังต่อดีกว่า”
“ซึ่งจะมาเดินแบบให้กับมูลนิธิเด็กด้อยพัฒนาทางสังคมหัสดี ในวันอังคารที่ 1 กันยายนนี้ เวลา 19.00 น.เป็นต้นไปในช่วงกลางคืน พร้อมกับบุคลที่มีชื่อเสียงอีกมากมายหลายคนในวงสังคม และในช่วงเช้า 9 โมงของวันเดียวกันเป็นต้นไป ผู้มีจิตศรัทธาท่านใดที่อยากจะมาให้กำลังใจกับนางแบบสาวสวยของเราถึงสตูดิโอชั่วคราวแห่งนี้ ก็เชิญมาที่มูลนิธิเด็กด้อยพัฒนาทางสังคมหัสดี ได้เลย ช่วงเช้านี้เราก็เริ่มมีการรับบริจาคด้วยเช่นกัน รายได้โดยไม่หักค่าใช้จ่าย ทางมูลนิธิจะนำไปช่วยเหลือผู้ประสบเหตุ เคราะห์ร้ายจากไฟไหม้ที่สลัมเมื่อกลางเดือนมิถุนายนที่ผ่านมานี้ ผู้ใดสนใจสามารถโทรสั่งจองบัตรหรือบริจาคเพิ่มเติมได้ที่ เบอร์โทรศัพท์ที่ขึ้นดังต่อไปนี้ได้เลยนะครับ” โขงยิ้มออกมาทันที “พี่ได้ยินไหม โชคเป็นของเราแล้วพี่”
โขงจึงบอกลูกพี่ “ไม่ต้องควานหาให้เสียเวลาเลย อยู่ดีๆเหยื่อก็ออกมาให้เราจับเอง”
“นั่นนะซิ โชคชั่งเข้าข้างเราเสียจริง ถ้างั้น แกเตรียมตัวได้เลย วันอังคารที่จะถึงนี้เราจะไปรับตัวองค์หญิงมาให้องค์ชายท่านสักที”
“ได้เลยพี่” แล้วเมฆก็ตบไหล่โขงเบาๆ และแสยะยิ้มออกมา แบบว่ามั่นใจมาก กับงานในครั้งนี้
****** ----- *****
หลังจากงามตาออกมาจากห้องน้ำเพราะถ่ายหนัก ไม่รู้ว่าวันนี้ไปทานอะไรมา ถึงผิดสำแดงได้ เล่นเอาหมดแรง เดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องน้ำ เสียงกุกกักๆ ธวัชจึงปล่อยปากตัวเองจากอกเมียและหันไปดู
“อ้าวงามตา เป็นอะไร” ธวัชรีบใส่ผ้าขาวม้าให้เรียบร้อยแล้วเดินลงไปดู นกหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมาใส่แล้วเดินตามมา
“ไม่รู้ว่าเป็นอะไร สงสัยท้องเสียหนะพี่ ไหลจู๊ดเป็นน้ำเลย” แล้วเสียงก็มาอีก <ปู๊ด> กลิ่นออกมาเหม็นมาก
นกเดินไปหยิบยาแก้ท้องเสียที่ตู้ยาข้างทีวีหน้าห้องให้งามตาทาน งามตาทานยาสักพักอาการก็เริ่มดีขึ้น ยุ้ยเดินเข้ามาจะเข้าห้อง เพราะยุงเยอะมาก ได้กลิ่นเหม็นมากเอามือปิดจมูกทันที “โอ๊ย กลิ่นช้างเน่าที่ไหนตายเนี่ย เหม็นจะตายห่าเลย” ยุ้ยเอามือปิดจมูก
“โอ๊ย อีงามอีห่าลาก มึงไปแดกเหี้ย อะไรมาเนี่ย กลิ่นถึงได้อุบาทว์ชาติชั่วแบบนี้ แล้วคืนนี้จะนอนกันยังไงวะเนี่ย
ยุ้ยทนไม่ไหวจริงๆ “ฉันว่าคืนนี้แกไปนอนนอกห้องเลยป่ะ ฉันไม่ไหวแล้ว อ๊วกจะแตก” แล้วยุ้ยก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที นกเดินไปเอาสเปรย์ปรับกลิ่นมาฉีดไล่กลิ่น และเปิดหน้าต่างไล่กลิ่นก่อน
“ขอโทษนะพี่ ที่ทำให้เดือดร้อนกันไปหมด แต่มันห้ามไม่ไหวจริงๆ” งามตายกมือไหวทั้ง 2 คน
“เอาน่า อย่าคิดมาก เราไม่ได้ตั้งใจนี่นา ไป ไปนั่งข้างนอกกันก่อน มานอนที่ศาลานี้หมะ” ธวัชเอามือจับหัวงามตา
นกพยุงงามตาไปนอนพักเอาแรงที่ศาลาหน้าบ้าน แล้วไปฉีกเกลือแร่ผสมน้ำอุ่นมาให้ทานอีกกันเอาไว้
“ขอบใจมากเลยนะพี่” งามตาปากแห้ง ตาโบ๋ไปเลยวันนี้ “แล้วพรุ่งนี้จะไหวไหมเนี่ย” ธวัชถามด้วยความเป็นห่วง
“ไหวพี่ นอนพักคงหาย ตอนนี้อาการหนูก็เริ่มดีขึ้นมาบ้างแล้ว” งามตาบอกอย่างนั้น
“แล้วนี่เราไปทานอะไรมา จะว่าอาหารที่นกทำให้ทาน ก็สะอาดนะ” ธวัชถาม
“ไม่ใช่หรอกพี่ สงสัยไอ้ส้มตำปลาร้า ปูเค็มเมื่อตอนเย็นนั่นแน่เลย ทำพิษ ต่อไปไม่เอาอีกแล้วร้านนี้ สู้ของพี่นกที่เคยทำให้หนูทานก็ไม่ได้ แซ่บแบบนี้เลย ท้องก็ไม่เสียด้วย” งามตายกนิ้วให้ดู นกยิ้มและก็เอามือลูบหัวงามตา
“มิน่าหละ เห็นวันนี้ทานมื้อเย็นน้อยมาก แอบมาซัดส้มตำปลาร้าปูเค็มอะไรนี้นี่เอง”
“ก็มันอยากกินนี่พี่ หนูเห็นว่าพี่นกไม่ว่าง วันนี้ก็ยุ่งทั้งวัน ไหนจะจัดร้าน ไหนจะมาทำอาหารและขนมไว้ขายพรุ่งนี้อีก หนูก็เลยเกรงใจไม่อยากกวนพี่เค้าทำให้ ผลมันก็เลยออกมาเป็นแบบนี้หนะ”
นกทำท่าบอก “ไม่ต้องเกรงใจ อยากทานอะไร คราวหลังบอกพี่ได้เลย เข้าใจไหม พี่ยินดีทำให้”
“ได้ค่ะพี่ คราวหน้าหนูจะไม่เกรงใจแล้ว เข็ดจนตายเลยจริงๆ” นกยีหัวงามตาเล่น
“เอ้า..นอนพักตรงนี้ก่อนนะ พี่เปิดพัดลมให้เรียบร้อยแล้ว” ธวัชบอกอย่างนั้น
ธวัชหันไปเห็นยุ้ยออกมาจากห้องน้ำเดินเข้าห้องไปแล้วจึงชวนนกไปอาบน้ำด้วยกันนกพยักหน้า Ok แล้วทั้งสองก็เดินไปทันที
“ตามสบายกันเลยนะพี่ ไม่ต้องห่วงหนู” นกหันไปชี้หน้างามตาแบบยิ้มๆ รู้ว่างามตาหมายความถึงอะไร
ธวัชกับนกจึงมีความสุขกันในห้องน้ำอีกครั้ง เหมือนเมื่อวาน ยุ้ยหลังจากที่เปลี่ยนชุด เป็นชุดนอนล่อผัวสั้นจู๋แล้ว ก็เดินออกมาตามผัว ว่าหายไปไหน เพราะในห้องไม่มี เดินออกมาเห็นงามตานอนอยู่คนเดียวเพียงลำพัง จะอ้าปากถามก็เกรงใจ เพราะงามตาพักสายตาไปแล้ว “สงสัยอีใบ้ลากพี่วัชไปล่อในห้องน้ำอีกแน่เลย เจ็บใจชะมัด เมื่อกี้ไม่น่าโมโหนังงามตาแล้วไปอาบก่อนเลย อึ๊ย”
แล้วก็เดินหัวเสียเข้าไปนอนรอผัวในห้องเหมือนเดิม กลิ่นเหม็นหายไปหมดแล้ว ยุ้ยจึงจัดการปิดหน้าต่างและเปิดพัดลมเพดานดังเดิมเบอร์ 1 กำลังสบาย เย็นยิ่งกว่าแอร์อีก เสียอย่างเดียวที่ผมอาจจะยุ่งไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะชินแล้ว ปิดไฟใหญ่เปิดไฟหัวเตียง แก้ผ้ารอผัวเหมือนเดิมดังเช่นเมื่อวาน แล้วก็ดึงผ้าห่มมาปิดตัวดังเดิม นอนรอผัวเพื่อจะมีความสุขเหมือนเมื่อวาน
วันนี้เหมือนโชคชะตาเหมือนจะไม่เข้าข้างยุ้ยเอาเสียเลย เพราะเธอนอนรอธวัชจนหลับสนิทไปตอนไหนก็ไม่รู้ 30 นาทีผ่านไปธวัชกับนกเสร็จกิจออกมาจากห้องน้ำ งามตาก็หลับไปแล้วเช่นกัน นกบอกให้ธวัชอุ้มงามตาเข้าไปนอนข้างในเพราะถ้าขืนปล่อยไว้นานกว่านี้โดนยุงหามแน่ นกปิดพัดลมและตรงไปเปิดประตูห้องให้ ดับไฟทุกดวงที่ไม่ใช้ ปิดประตูล๊อกห้องลงกลอนอย่างดี
ธวัชอุ้มงามตาไปนอนยังที่เดิมของเธอ เอาผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ให้ อากาศเริ่มเย็น เพราะเธอนอนข้างหน้าต่างกลัวไม่สบาย นกกำลังนั่งแต่งตัวอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ปะแป้ง หวีผมกับชุดผ้าเช็ดตัว ธวัชเดินอ้อมมาข้างหลัง มาหอมแก้มซ้ายนก นกยิ้มให้และหอมกลับไปที่แก้มขวาของสามี ธวัชอุ้มเมียขึ้นมาทันที นกยิ้มอายๆไม่ได้ว่าอะไร ธวัชเดินอ้อมปลายเตียงมาที่ข้างเตียง ไม่ได้ขึ้นบนที่นอน กลับดึงผ้าขาวม้าที่ตัวเองนุ่งอยู่ออกมาปูที่พื้น ดึงหมอนของนกที่หนุนนอนประจำลงมา แล้ววางนกลงนอนที่พื้น และกระตุกผ้าเช็ดตัวเมียออก ขอเอานกอีกรอบนึงก่อนที่จะนอน นกก็ไม่ขัดใจสามีเพราะเห็นใจที่ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน จึงให้รางวัลสามี
หลังจากที่เสร็จกิจครั้งที่สอง ธวัชก็อุ้มนกขึ้นมานอนบนที่นอนดังเดิมและนอนกอดกันจนหลับไป
***** +++++ *****
รุ่งเช้าวันใหม่มาถึง 9 นาฬิกา ยุ้ยพึ่งตื่นขึ้นมาตามเวลาของคนขี้เกียจตัวเป็นขน วันๆไม่ค่อยจะทำอะไร หันไปดูผู้คนรอบข้าง ไม่มีผู้ใดอยู่เลย เพราะทั้งสามคนลุกออกไปทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้าแล้ว ยุ้ยโมโหตัวเองมากที่เผลอหลับไป จึงได้แต่อาฆาตแค้นนก
“อะไรวะ เมื่อคืนนี่เราหลับเป็นตายไปได้ยังไงวะ อึ๊ย ทำไมวะ อีนังใบ้มันถึงได้โชคดีตลอดอย่างนี้วะ ได้กินพี่วัชตลอดทุกวันเลย”
พูดจบก็ลุกไปอาบน้ำ ทานข้าวและออกไปเฝ้าผัวที่ร้านต่อดังเดิม เป็นกิจวัตรประจำเหมือนทุกวันแบบนี้เสมอ
***** ..... *****
นกกับพิมพ์มาหาหญิงยุแต่เช้าตามที่นัดกันไว้ “มีไรยัยยุถึงเรียกฉันมาแต่เช้า” นกส่งข้อความไปบอกเพื่อนก่อนที่ตัวจะถึงซะอีก แล้วก็เปิดประตูเข้าไป หญิงยุวิ่งเข้ามากอดเพื่อนเพราะความคิดถึง “ไอ้รันฉันคิดถึงแกมากที่สุดเลย”
นกรีบดันตัวออก เพราะหยีเพื่อน “เป็นไรมากป่าววะวันนี้ มาแปลกเพื่อนฉัน” หญิงยุอ่านข้อความแล้วก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“มามานั่งตรงนี้ก่อนแก” หญิงยุจูงมือเพื่อนมานั่งที่เก้าอี้ พิมพ์แยกไปนั่งอีกตัวใกล้ๆกัน
“ว่าไปมีอะไร บอกตามตรงนะ ขัดความสุขฉันชะมัด กำลังนอนกอดผัวอุ่นๆเลย ต้องรีบตื่นมาหาแกนี่แหละ”
“เออๆ น่า แหมห่างนิดห่างหน่อย ผัวแกไม่หายไปไหนหรอก”
“ไม่ได้ ตอนนี้นังยุ้ยมันกำเริบหนัก คิดแผนแกล้งฉันสารพัด เอ้ามีอะไรว่ามา ฉันจะรีบกลับ”
“เออๆ แหม ตั้งแต่มีผัวเป็นตัวเป็นตนเนี่ยห่างไม่ได้เลยนะ ทีเมื่อก่อนหนะ ทำเป็นไม่อยาก”
“เออๆ แกก็เหมือนกัน อย่าพูดถึงเรื่องเก่าได้ไหม ตอนนั้นฉันยังจำอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันจำทุกอย่างได้หมดแล้ว มันก็เลย..เท่านั้น อย่าถามได้ไหม ไอ้พิมพ์มันก็นั่งอยู่ตรงนี้หนะ ฉันก็อายเป็นนะไอ้ยุ เอ้าว่าไงมีเรื่องอะไร รีบๆเลย ฉันให้แก 5 นาที”
“น้อยหน่อยไอ้รัน 5 นาทีบ้าบออะไร อย่าพึ่งมากำหนดเวลากะฉัน ถ้าแกต้องการปลอดภัย 100% ”
“อะไรของแกวะ ไหนบอกมาดิ๊” หญิงยุยื่นจดหมายที่เมืองรามฝากไว้ให้
“แกต้องรับงานนี้ เอ้า เอารายละเอียดไปอ่าน” แล้วนกก็อ่านจดหมายที่เมืองรามฝากไว้ให้
“องค์หญิง ถ้าคุณต้องการปลอดภัยจากการตามล่าและคุกคามของเมฆ คุณต้องทำตามแผนที่ผมบอกดังนี้ 1.คุณต้องเดินแบบให้กับมูลนิธิเด็กด้อยพัฒนาทางสังคมหัสดี ในวันอังคารที่ 1 กันยายนนี้ เวลา 19.00 น. 2.ในช่วงเช้า 9 โมงของวันเดียวกันคุณต้องมาเป็นแบบถ่ายโฆษณาให้กับมูลนิธิเพื่อนคุณ เพื่อรับบริจาค ที่ทำแบบนี้ เพราะผมต้องการใช้คุณล่อให้เมฆออกมาปรากฏตัวอีกครั้ง ทำได้ไหม” พออ่านจดหมายจบก็ทำหน้าไม่ดีใส่เพื่อนทันทีเลย “นี่มันมัดมือชกชัดๆเลยนี่หว่า ไม่อยากทำก็ต้องทำใช่ไหมเนี่ย”
“เอาน่าแก แกจะได้ปลอดภัยสักทีไงนะ นะ ถือว่าทำเพื่อฉัน เพื่อท่านพ่อและท่านแม่ เครป่ะเพื่อน”
หญิงยุบิ้วจนเพื่อนรำคาญ “เออๆ ก็ได้ๆ ฉันตกลง ฉันรับปากทำ แล้วจะเอายังไงต่อไป” หญิงยิ้มและยกนิ้วให้บอก
“รอเดี๋ยว” แล้วหญิงยุก็โทรศัพท์ไปหาเมืองรามทันที ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ริชาร์ดนัดเมืองรามออกมาเพื่อปรึกษาเรื่องงานที่จะให้ถ่ายทำ Clip ช่วงเช้า รวมถึงภาพนิ่งของนก ก่อนที่จะมีงานการเดินแบบการกุศลอีกในตอนเย็น เพราะมันกะทันหันมาก การป้องกันและคุ้มกันกลัวไม่รัดกุม เมืองรามรับโทรศัพท์ “สวัสดีครับที่รักมีอะไรกับรามแต่เช้าจ๊ะ”
เมืองรามลองหยอดเพื่อหญิงยุจะยอมคืนดี “น้อยหน่อยผู้กองใครๆเป็นที่รักของคุณ จะคุยดีๆไหม เดี๋ยวก็วางสายซะหรอก”
“เครๆไม่แหย่ก็ได้” เมืองรามจ๋อยไปเลย “เออ ให้มันรู้ซะบ้างว่าอยู่ในฐานะอะไร” หญิงยุย้ำ
“เข้าใจดีแล้วครับ ขอร้องอย่าย้ำบ่อยได้ไหม บอกตามตรงมันเจ็บ มีอะไรว่ามา”
“หญิงรันโอเครแล้ว ถ้าว่าง คุณก็เข้ามาได้เลยนะ จะได้คุยและซักซ้อมรายละเอียดกัน จะมาตอนไหนเร็วว่ามา”
“อะไรเนี่ยหญิง สั่งอีกแล้ว” เมืองรามบ่นอุบ หญิงยุลืมตัวเอามือปิดปาก ลืมไปว่าแกล้งเขาอยู่แล้วดันจะมาลืมตัวสั่งอีก
“แฟนก็ไม่ใช่ สั่งจัง สั่งจริ๊ง” เมืองรามบ่น “อย่าบ่นได้ไหม เออ แล้วตกลงจะมาไหม ถ้าไม่อยากเห็นหน้า ก็ไม่ต้องมา”
แล้วหญิงยุก็วางสายทันที สรุปว่าลืมตัวจริงๆ โกรธที่เมืองรามไม่ยอมทำตามคำสั่ง บอกให้รีบมาแล้วไม่มา เพราะตัวเองคิดถึงอยากเห็นหน้าไวๆ สักพักก็มีข้อความน่ารักๆส่งมาหยอดหญิงยุเพื่อให้กวนหัวใจเล่นๆ
“เดี๋ยวเข้าไปจร้า ถ้าที่รักสั่ง ยังไงรามก็จะรีบไป คิดถึงเสมอนะครับ จุ๊บๆ” พออ่านจบก็บ่นเองคนเดียว “บ้า ใครเค้าไปคิดถึง”
เมื่อไม่มีข้อความด่าส่งกลับไป เมืองรามก็ดีใจมาก “Yes..มีลุ้นโว๊ย มีลุ้น ไม่ด่ากลับ เย้ๆๆๆ” ริชาร์ดงง
“เป็นไรของเขาวะ..เป็นไรคุณ จะคุยต่อไหมงานหนะจะคุยไหม” เมืองรามพยักหน้าแล้วก็นั่งคุยงานกันต่อ
<<<<< ***** >>>>>
ธวัชนั่งทำงานซ่อมรถอยู่ดีๆ ยุ้ยมาถึงก็เหวี่ยงงวงเหวี่ยงงาเข้าใส่ อารมณ์ค้างจากเมื่อคืนที่อุตส่าห์แก้ผ้านอนรอผัว แต่ผัวก็ไม่สนใจ จะดื่มนมสักนิดก็ไม่มี แล้งน้ำใจชะมัด จึงเหวี่ยงใส่เต็มๆ เดินมาเต๊ะเก้าอี้ดังโครมกระเด็นเข้าไปข้างใน
“ทำอะไรหนะยุ้ย เก้าอี้มันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยไปทำกับมันอย่างนั้นทำไม
“พี่วัช ทำไมถึงทำแบบนี้กับหนูหละ พี่เห็นหนูเป็นเมียรึเปล่า” ธวัชงง “เป็นซิ ทำไมถามอย่างนั้น”
ยุ้ยน้อยใจและโมโหเอามากๆเลยวันนี้ หงุดหงิด เพราะไม่ได้สิ่งที่ต้องการมา 2 วันแล้ว
“แล้วเมื่อคืนเห็นหนูหลับทำไมไม่ปลุก รู้ทั้งรู้ว่าหนูต้องการอะไร พอเช้าอีก เคยดื่มนมจากเต้าหนูพี่ก็ไม่ดื่ม” ยุ้ยรีบต่อว่า
“อ๋อ ใช่ซิ ไปดื่มของอีใบ้แทนใช่ไหม พี่หนะรักเมียไม่เท่ากัน ไหนบอกว่ามีอะไรก็จะให้เท่าเทียมกันไง” ยุ้ยต่อว่าอีก กำลังฉุน
“ทีตอนเอามัน พี่ก็แอบไปเอากันในห้องน้ำ ทีหนูพี่ไม่เคยทำแบบนั้นบ้างเลย พี่หนะ หนูไม่ยอมนะ จะเอาไงว่ามาเลย วันนี้หนูไม่ยอมด้วย 2 วันแล้วนะที่พี่ทำแบบนี้ หนูก็มีหัวใจนะพี่” ธวัชหงุดหงิดขึ้นมาทันที เมื่อยุ้ยโวยวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“โอ๊ย อะไรกันยุ้ย ยุ้ยพูดอะไร พี่เห็นยุ้ยหลับ พี่ก็เกรงใจ ขืนพี่ไปปลุก พี่ก็โดนหนูด่าหนะซิ”
“รู้ได้ยังไงว่าหนูจะด่า พี่ก็รู้ว่าหนูต้องการ ขอให้ปลุกเถอะ สะกิดนิดเดียวหนูก็ให้แล้ว หนูให้ได้ทุกเวลาสำหรับพี่ นี่อะไร เมื่อคืนก็ไม่ เช้าก็ไม่ ถามจริงๆเถอะ หนูมีตัวตนสำหรับพี่บ้างไหม พี่วัชจะไปไหนกลับมาเดี๋ยวนี้นะ” ธวัชเดินหนี เพราะรำคาญ
“ไม่รู้หละ คืนนี้พี่ต้องอาบน้ำกะหนู ไม่งั้นหนูไม่ยอมด้วย พี่วัช อึ๊ย ไอ้ผัวเฮงซวย รักเมียไม่เท่ากัน พวกมึงมองหี๊ยอะไรกันวะ”
จ้องกับเอี้ยง หันไปมองยุ้ยที่ฟาดงวงฟาดงากับผัว แล้วผัวไม่สนใจ เดินหนีหายออกไป เลยแอบหัวเราะ เพราะสะใจกัน ธวัชเดินขึ้นไปสงบสติบนกุฏิหลวงตาบุญ “เอ้าเจ้าชายเป็นอะไรหละ หน้าตาถึงได้บูดบึ้งแบบนั้น”
ธวัชยกมือไหว้หลวงตาอยู่หน้าประตูไม่ได้เข้าไป หลวงตาจึงเดินมาเอง เพราะกำลังจะลงไปฉันเพล
“ใจสุขอะไรๆ มันก็สุข แต่ถ้าใจมันร้อน อะไรๆมันก็ร้อนนะโยมเจ้าชาย อาตมาฝากไว้ให้คิดแค่นี้แหละ”
แล้วหลวงตาก็เดินลงไป ธวัชนั่งคุมสติแป๊บนึงก็เดินกลับลงไป เพราะเกรงใจหลวงตา อีกอย่างงานยังไม่เสร็จต้องกลับไปทำให้เสร็จด้วย เห็นยุ้ยนั่งอยู่ก็ไม่สนใจ นั่งลงทำงานต่อ ยุ้ยมองผัวตาเขียวปั๊ด อารมณ์ยังไม่ลง
10 โมงครึ่ง งามตามาขายอาหารตามปกติ ขายอยู่คนเดียว อาหารอร่อยจนขายไม่ทัน เพราะใกล้เที่ยง คนเริ่มทยอยออกมา จึงแว่บมาบอกธวัชเห็นยุ้ยนั่งอยู่เฉยๆ “พี่วัชขอให้ยุ้ยไปช่วยที่ร้านได้ไหม ใกล้เที่ยงแล้วคนออกมาเยอะมาก หนูขายคนเดียวไม่ทัน”
“ไม่ไป ธุระไม่ใช่” ยุ้ยไม่ไป จึงตะโกนออกไป เพราะกำลังงอนผัว
“ไอ้เอี้ยง ไปช่วยงามตาหน่อยไป ทางนี้เดี๋ยวพี่จัดการเองไป เร็ว” จึงให้เอี้ยงไปแทน
“ได้ครับพี่” เอี้ยงลุกล้างมือ แล้วก็รีบวิ่งตามงามตาออกไป มาถึงร้านคนยืนรอเต็มเลย
“ใจเย็นๆนะคะพี่ มาแล้วๆ ขอโทษที ตามคนมาช่วยแล้ว” ทุกคนเข้าใจ จึงนั่งรอยืนรอได้ พองามตามา ก็รีบลุกมาต่อแถวเหมือนเดิม เอี้ยงช่วยตักข้าวใส่จานรอ เพราะเป็นข้าวแกง ใครที่สั่งอาหารตามสั่งคงต้องรอนาน เพราะแม่ครัวเหลือคนเดียว
>>>>> ----- <<<<<
เมฆกับโขง ออกมาดูลาดราวทางหนีทีไล่ที่มูลนิธิในช่วงบ่าย เห็นนกกับพิมพ์เดินอยู่ในมูลนิธิพอดี ว่าจะไม่รอถึงวันนั้นแล้ว แต่ต้องหยุดชงักทันที เมื่อเห็นเมืองราม ริชาร์ดและชาญชัย ขับรถสวนเข้ามาพอดี เนื่องจากนกตอบรับทำงานให้แล้ว หญิงยุจึงโทรตามเมืองรามให้มาปรึกษาหารือกันอีกครั้งแบบครบทีม “ไอ้บ้าเอ๊ย เสียเส้นเลย ไอ้พวกมาร ไม่น่ามาตอนนี้เลย”
“เอาน่าพี่ วันนี้ก็ถือซะว่าเรามาดูลาดราว ทางหนีที่ไล่ก่อนแล้วกัน ไปพี่ วันนี้เรากลับกันก่อน”
แล้วเมฆก็ดึงภาพโปสเตอร์ที่มีนกติดอยู่ตรงหน้า กลับไปด้วย “ไปไอ้โขง กลับ”
***** ^^^^^ *****
15.30 น. ธวัชรำคาญยุ้ยขึ้นทุกวินาทีแล้วตอนนี้ อะไรก็ไม่รู้ ทำอะไรก็ไม่ได้ตามมาพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระ บ่นอยู่ได้ตลอด งานการมีไม่ทำ บิลกองเต็มโต๊ะ ไม่รู้จักไปทำให้เรียบร้อย แต่ไม่อยากจะระบายอารมณ์ใส่ หงุดหงิด จึงได้แต่ระบายกับข้าวของแถวนั้นและเดินหนีออกไป ไปหลบนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่ร้านอาหารที่งามตาทำแทน
“ทานน้ำก่อนพี่ ใจเย็นๆ จะไปโทษใครได้หละพี่ ก็พี่เป็นคนเลือกเองแล้วนี่ พี่ก็ต้องทนนะ”
ธวัชเหลือบสายตาไปเห็นยุ้ยกำลังเดินมาทางนี้ จึงรีบหลบลงใต้โต๊ะ
“เอ๊ย อย่าบอกมันนะว่า พี่อยู่นี่” ธวัชรีบหายตัวทันทียังกะนินจา “เออๆ เดี๋ยวหนูรับหน้าให้”
งามตารีบเอามือกดหัวธวัชลงไปทันทีและนั่งบังไว้ ยุ้ยตามไปอาละวาดถึงร้านข้าวแกงอีก จนงามตาทนไม่ไหวชี้หน้าด่า
“อย่ามาวุ่นวายและระบายอารมณ์ที่นี่นะนังยุ้ย คนเขาจะทำงาน ถ้าไม่ทำอะไรก็ช่วยหลบหน้าไปให้พ้นๆหน่อย”
“ผัวฉันไปไหน อยู่นี่รึเปล่า ฉันแค่มาตามผัว ฉันไม่อยากที่จะมาที่นี่นักหรอก มันเป็นเสนียด” ยุ้ยเล่นแรงเลย
“อีนี่ มึงเล่นแรงไปนะ ไม่อยู่โว๊ย” งามตาแก้ตัวไปก่อน “อีตอแหล ก็กูเห็นอยู่หนะว่าพี่วัชผัวกูเดินหลบเข้ามาในนี้”
ยุ้ยไม่เชื่อ ยังไงก็จะเข้าไปให้ได้ “ถอย ถ้าไม่ถอย กูพังแน่ร้านนี้หนะ ถอย กูบอกให้ถอย” งามตาหลบให้
ระหว่างชุลมุน ธวัชก็หนีออกไปทางหลังร้าน ไปซื้อโทรศัพท์มือ 2 ที่คิดไว้ดีกว่า ยุ้ยหงุดหงิดจะพังร้านของนกที่งามตาดูแลแทน นกกลับมาพอดี สงครามจึงยุติได้ เพราะนกมีวิธีในแบบของเธอที่จะกำราบยุ้ย พิมพ์ตะโกนเสียงดังมาแต่ไกล
“หยุดนะ อียุ้ย” ยุ้ยหันไป มือยังยกเก้าอี้ค้างอยู่เลย พอเห็นเป็นนกกับพิมพ์เดินเข้ามาจึงวางเก้าอี้ลง
“มึงจะทำอะไร มึงจะพังร้านกูเหรอ ไม่เห็นรึไงว่าลูกค้าเค้านั่งทานอาหารกันอยู่หนะ มึงมีความคิดบ้างไหมอียุ้ย วันๆ มึงก็ไม่คิดจะทำอะไรดีๆที่มันสร้างสรร บ้างเลยรึไงวะ นอกจากนอนแบ..เอาเงิน อย่างเดียว ถ้ามึงจะพังร้านกูเนี่ย มึงกะกูมาตบกันเลยหมะ มา”
พิมพ์วางข้าวของที่ไปซื้อมา พับแขนเสื้อขึ้นแล้วยืนตั้งกราดทันที ขยับมือขวา
“มา มึงเข้ามา วันนี้ถ้ากูไม่ได้ตบมึง กูนอนไม่หลับแน่ มา มึงเข้ามา” นกรีบเดินไปห้าม ยกมือขึ้นห้ามทั้งสองคน
“พอแล้วพิมพ์ เชื่อพี่เดี๋ยวพี่จัดการเอง ซิ เอาลง” พอพิมพ์อ่านข้อความจบ ก็เอามือลง และเดินกลับไปนั่งพักเหนื่อย
นกเดินเข้ามาหางามตา สะบัดมือให้ไปนั่งพัก ไปขายอาหารต่อ เดี๋ยวทางนี้เธอจัดการเอง นกพิมพ์ข้อความไปคุยกับยุ้ย
“พี่รู้นะว่ายุ้ยต้องการอะไร” นกรู้ว่ายุ้ยหงุดหงิดอะไร “มีไร” ยุ้ยมองหน้านก แบบไม่สบอารมณ์ ดูซิจะมาไม้ไหน
“ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป จนถึงสิ้นเดือน รวมแล้ว 5 วัน 6 คืน <วันนี้ เป็นวันพฤหัสบดีที่ 27 สิงหาคม> พี่จะไม่อยู่บ้าน ไปนอนวังเพื่อนพี่ พี่ยกพี่วัชให้ยุ้ยดูแลแทนด้วยนะ พี่ฝากด้วย พี่เชื่อว่ายุ้ยทำได้” ยุ้ยไม่แน่ใจกับสิ่งที่นกบอกมา
“พูดจริงพูดเล่นเนี่ย” นกพยักหน้า ยุ้ยเปลี่ยนอารมณ์ทันที ดีใจที่ไม่มีใครมาแย่งผัวตัวเองอีกแล้วใน 5-6 วันนี้
จึงกระโดดกอดนกโดยไม่รู้ตัว “ขอบใจพี่นกมากเลยนะพี่ ขอบใจจริงๆ” แล้วนกก็เดินกลับเข้าบ้านไป ยุ้ยเดินผิวปากกลับเข้าร้านมอเตอร์ไซด์ไปนั่งจัดการบิลที่กองพะเนินเทินทึกอยู่อย่างสบายใจ เพราะรู้ว่านกเป็นคนที่ไม่เคยโกหก คำไหนคำนั้น
พิมพ์เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้าน มองเข้าไป ก็แปลกใจที่ทำไมอยู่ดีๆ นั่งยุ้ยมันเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วนัก
“พี่นกทำยังไงกับมันหนะ มันถึงได้อารมณ์ดีได้อย่างนั้น เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลย”
“อย่ารู้เลย ไป รีบไป เราต้องไปเก็บเสื้อผ้าอีกนะ เดี๋ยว 2 ทุ่ม หญิงยุจะมารับนะพี่ต้องทำกับข้าวให้งามตาไปขายพรุ่งนี้อีกตั้งหลายอย่าง ไป นี่จะ 4 โมงแล้ว” พิมพ์พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมยุ้ยถึงนั่งอมยิ้มผิวปากอยู่คนเดียวอย่างนั้น เพราะว่านกไม่อยู่นี่เองตั้ง 6 วัน
>>>>> ----- <<<<<
นกต้องไปซ้อมเดินแบบทุกวัน จึงต้องไปเตรียมตัวเตรียมชุดที่วังตั้งแต่คืนนี้เลย งานทางนี้จึงต้องพึ่งงามตาอีกจนได้ นกทำอาหารให้งามตาขาย แต่น้อยลงหน่อย ทำแกงใส่หม้อไว้ให้ 5-6 อย่าง กะว่าอยู่ได้ประมาณ 5-6 วัน นอกนั้นก็ให้ทอดพวกไส้กรอก หมูยอ ไข่ดาว ไข่เจียว สลับกันไป นกได้หมักหมูกระทียมพริกไทยและทอดมันเตรียมไว้ให้แล้วด้วย เหลือแต่ทอดอย่างเดียว
งามตาทำได้สบายมาก จนกว่างานจะเสร็จ นกรบกวนงามตาอีกแค่ 5-6 วัน งามตาตกลงและยินดี เพราะนกจ่ายค่าแรงให้งามตาด้วย วันละ 600 บาท งามตาดีใจมากที่มีรายได้เพิ่มขึ้นมาอีก จะได้มีเงินเก็บกับเขาบ้าง และงานนี้คงต้องรบกวนเอี้ยงกับจ้อยสลับกันมาช่วยแน่นอน ธวัชไม่ได้ว่าอะไร เพราะมีรายได้เข้ามา อีกอย่างงานที่ร้านก็ไม่ได้ยุ่งมากช่วงนี้ จ้อยกับเอี้ยง ก็มีรายได้เพิ่มขึ้นด้วย
***** \\\\\ *****
เมือรามคิดถึงหญิงยุ ไม่รู้ออกทางใดจึงอ้างเอาเรื่องงานมาบังหน้า
“โทรมาทำไม หญิงไม่ว่างคุย หญิงกำลังเตรียมตัวจะไปรับหญิงรันมานอนที่วัง เพราะต้องเตรียมชุดให้กับเพื่อนอีก แค่นี้นะ”
“ก็เพราะเรื่องนี้แหละ ผมถึงต้องมาคุ้มกันไง เผื่อพวกนั้นมันแอบมาทำอะไรกลางทางระหว่างเดินทางไง”
“น้อยๆหน่อยราม เจ้าเล่ห์แล้ว พวกมันคงรู้หรอกนะว่าหญิงจะเข้าจะออกวังตอนไหนหนะ ไม่เอา”
“หญิงน่านะ นิดนึงก็ยังดี ขอให้ผมทำอะไรเพื่อคนที่ผมรักบ้างได้ไหม”
“เออๆ ก็ได้ๆ ยิ่งขี้เกียจขับรถอยู่ด้วย ทุ่มครึ่งนะ ถ้าอยากจะมาเป็นสารถีก็มา”
หญิงยุใจอ่อน ใจจริงอยากจะสั่งให้มาตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เดี๋ยวแผนจะแตกเสียก่อน นาทีนี้ใจหญิงยุเต้นตุ๊บๆไม่เป็นจังหวะเลย
“Yes มีลุ้นอีกแล้วโว๊ยไอ้ราม สู้ๆโว๊ย อีกนิดเดียว เดี๋ยวก็ฟินเองหละวะ” แล้วเมืองรามก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปรับแฟนสาว
>>>>> ***** <<<<<
ธวัชกลับมาจากห้างซื้อโทรศัพท์มือ 2 มา 1 เครื่องพร้อมซิมใหม่อีก 1 เบอร์เพื่อใช้กับโทรศัพท์เครื่องใหม่ พิมพ์จัดการลงแอปให้ใหม่ทันทีพร้อมใช้เรียบร้อยจึงคืนโทรศัพท์เครื่องเก่าคืนนกไป เครื่องนี้นกรักมาก เพราะมันเป็นเครื่องแรกที่ธวัชให้ เธอจึงไม่ยอมให้ใคร ยุ้ยนั่งกอดแขนผัวไม่ห่าง จนธวัชรำคาญแทน “เป็นอะไรของเรานะยุ้ยวันนี้ พี่ก็อยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหน ถามจริง ช่วยเค้ามั้งไหมเนี่ย ดูซิหนะ ทั้งนก พิมพ์ งามตา เค้าทำกับข้าวกันอยู่ ทำไมไม่ไปหัดทำแบบเขาบ้าง ไม่ใช่เอาแต่กินอย่างเดียว”
“ก็หนูไม่ชอบนี่ มาคุยเรื่องของเราดีกว่า ใครอยากจะทำอะไรก็ปล่อยเขาไปซิพี่ เอ..พี่วัชนี่อะไรนะ เมียนั่งอยู่ทางนี้ทั้งคน กลับไปมองใครที่ไหนเนี่ย คืนนี้อย่าลืมนะ พี่ต้องอาบน้ำกับหนู” ยุ้ยรีบทวงสัญญาที่ธวัชเคยให้ไว้ ไม่งั้นมีงอนอีก
“เออๆ ได้ๆ” ธวัชยกแขนหนี แล้วลุกไปช่วยนกทำกับข้าว ยุ้ยตามไปวุ่นวายอีก จนธวัชต้องลากออกมา แล้วพาเดินเข้าห้องนอนเลยทันที วุ่นวายจริง เลยจัดให้ 1 ดอกก่อนไม่งั้นต้องไปวุ่นวายกับเขาอีกแน่ พอเข้าห้องเสียงล๊อกกลอนประตูดังลั่นทุกคนได้ยินชัดเจน
***** >>><<< *****
ทุ่มครึ่ง เมืองรามขับรถเข้ามารับหญิงยุ เธอยืนรออยู่ด้วยชุดกางเกงยีนส์สบายๆ “เชิญขึ้นรถได้รับครับองค์หญิงน้อยของผม” เมืองรามพยายามเอาใจแฟนสาว “บ้า พูดอะไร หญิงไม่ใช่องค์หญิงซะหน่อย เอ้านี่ กุญแจ เอารถหญิงไป คันนี้จอดไว้นี่แหละ”
หญิงยุยื่นกุญแจให้ “คันนิดเดียว ยังไงก็ไม่หมด ไปรับอีกตั้ง 2 คน ขากลับรวมเป็น 4 คน คันนี้ไม่รอดแน่ ไปเดี๋ยวจะดึก” แล้วเมืองรามก็รับคำแฟนสาวอย่างดี โดยไม่มีบิดพลิ้วแม้แต่สักนิดเลย
เมืองรามรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้าเพื่อให้หญิงยุนั่งข้างเขา “ขอบคุณค่ะ” เมืองรามรีบปิดแล้วไปนั่งขับ เบ็นซ์หรูป้ายแดงคันงามออกจากวังไปทันที แบบมีความสุข อย่าว่าแต่เมืองรามเลย หญิงยุเองก็มีเช่นกัน เพียงแต่เมืองรามไม่รู้ก็เท่านั้น เพราะหญิงยุแกล้งอยู่
***** ----- *****
พอจอดรถ เมืองรามรีบลงจากรถมาเปิดประตูให้หญิงยุทันที หญิงยุแอบยิ้มกริ่มในใจ ว่าทำตัวดีขึ้นเยอะ พอเดินไปเมืองรามรีบจับมือหญิงยุทันที หญิงยุตกใจเล็กน้อย พยายามสะบัดออก แต่เมืองรามไม่ปล่อยกุมไว้แน่ หญิงยุเลยปล่อยเลยตามเลย ที่จริง ใจก็ชอบอยากให้ทำแบบนี้อยู่แล้ว จึงเดินจูงมือกันไปอย่างมีความสุขอีกครั้งสำหรับเมืองราม จนถึงบ้าน เมืองรามเอามือซ้ายเปิดประตูบ้านเพื่อนเข้าไป มือขวายังคงจูงมือหญิงยุไว้ พอเผลอก็ดึงขึ้นมาหอมอย่างไว จนหญิงยุต้องตีไหล่ “ทำอะไรหนะราม คนเยอะแยะ”
หญิงยุชี้หน้าเมืองราม “ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ คดีเก่ายังอยู่นะ” นกกำลังวุ่นๆอยู่กับกับข้าวหลายอย่าง เธอยืนเช็คอยู่หลายรอบ ดูว่าครบไหม แกง 6 หม้อ หมูหมัก 1 หม้อใหญ่ และทอดมันอีก 1 หม้อใหญ่ “ไอ้รัน เป็นไงบ้างแก อะไรวะ จะไปอยู่แล้วยังไม่เสร็จอีกเหรอ นี่ขนาดฉันมาเหรดไปตั้ง 2 นาทีเลยนะ” นกหันมายิ้มให้กับเพื่อน พร้อมกับเอาแขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้าตัวเอง
“ดูซิเมียทำงานหนักขนาดนี้ แล้วนี่ผัวแกหายไปไหนเนี่ย” นกชี้ไปที่ห้อง
“อะไรวะ อีกคนทำงานงกๆ ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อต อีกคนนอนแบให้ท่าผัวอยู่ในห้องอย่างเดียว”
นกได้ยินเอามือตีไหล่เพื่อน “น่าเกลียด ไปไป ไปนั่งก่อน อีกแป๊บนึง” พอหญิงยุอ่านข้อความจึงเดินกลับไปนั่งที่ศาลา ยังไงเมืองราม ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ จนถึงศาลา “ปล่อยได้แล้วราม อายเค้า อย่าลืมซิว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”
“ไม่ปล่อย” หญิงยุเอามือขวามาแกะมือเมืองราม ยิ่งแกะ เมืองรามยิ่งบีบ หญิงยุเจ็บจึงตะโกนด่าเมืองราม
“เจ็บนะ บอกให้ปล่อย” เสียงดังลั่น ทุกคนหันไปดู เมืองรามจึงปล่อยได้ แล้วก็เดินหนีไปหานกอีกครั้งไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว
“ไปเถอะลูก ที่เหลือนี่แม่ทำต่อเอง ไม่มีอะไรแล้ว เอ้างามตา เอาน้ำ เอาขี้เถ้ามาดับไฟที่ถ่านตรงนี้ด้วย”
พิมพ์เดินไปล้างมือและมานั่งรอที่ศาลาข้างๆเมืองราม ธวัชกับยุ้ยเปิดประตูห้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ยุ้ยพันผ้าเช็ดตัวออกมาผืนเดียว ธวัชนุ่งผ้าขาวม้าเดินตรงไปที่นก “จะไปแล้วเหรอ” นกพยักหน้า และบอกว่า “ดูแลตัวเองด้วยนะ” ชี้ไปที่ยุ้ย ยุ้ยพยักหน้า
“ไป เดี๋ยวมันจะดึก” นกไหว้ลาพ่อกับแม่ผัว ธวัชเดินเข้ามาหอมแก้มทั้งสองข้างและจู่บหน้าผากลา นกบ๊ายบาย ทุกคน พิมพ์ถือกระเป๋าเสื้อผ้าของนกลงไปพร้อมกับห้อยเป้ของตัวเอง “งามตา ฉันฝากมุ้งด้วยนะ” ก่อนไปฝากฝังที่นอนตัวเองอย่างดี
งามตายกมือเป็นสัญญานว่า Ok เมืองรามถือกระเป๋าให้พิมพ์ “ขอบคุณค่ะ” แล้วทุกคนก็เดินกลับลงไป
“ไปพี่ ไปอาบน้ำกัน หนูง่วงแล้ว ไปอาบน้ำกัน อาบน้ำกัน อาบน้ำกัน” ยุ้ยฮัมเพลงอย่างมีความสุข คืนนี้ได้อาบน้ำกับผัวซะที
\\\\\ ----- /////
จากนั้นตั้งแต่วันที่ 28-31 สิงหาคม นกต้องหัดเดินแบบและเลือกชุดที่จะใส่ในวันงานตลอด จนไม่มีเวลาที่จะคิดถึงเรื่องสามีกับยุ้ย อะไรจะเกิดก็ต้องปล่อยมันไป เมืองรามก็มาเฝ้าแฟนสาวที่ทำงานเป็นประจำทุกวัน อ้างว่ามาคุ้มกันกลัวเมฆกับพวกจะแอบมาทำร้าย หญิงยุก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับชอบเสียอีกที่มีแฟนมาอยู่ใกล้ๆ
ส่วนทางธวัช กลับเป็นห่วงงามตา เพราะจะขนของไปขายได้ยังไงคนเดียวจึงต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 เป็นประจำทุกวัน จึงตื่นมาช่วยจัดของลงไปไว้ที่รถเข็นสามล้อ เพื่อเข็นไปไว้ที่ร้าน และมาช่วยขายอาหารในช่วงเช้าด้วย จนลูกค้าบางคนที่ไม่รู้ว่าสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน แซวจนงามตาอายเขินหน้าแดงเลย “แหม ดูซิแก อิจฉาจังเลย พี่เค้าได้ผัวดีหวะ ช่วยกันทำมาหากิน น่ารักทั้งคู่เลย”
ลูกค้าชมไม่ขาดปาก “อาหารอร่อยมากๆเลยค่ะ ขอให้ได้กำไรเยอะนะคะ” งามตาจะอ้าปากบอกว่า ไม่ใช่ ธวัชเอามือปิดปากงามตาและกระซิบที่หูเบาๆ “ไม่ต้องพูดอะไร ใครจะมองยังไงคิดยังไงก็ปล่อยเขาไป ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดเป็นใช้ได้”
ส่วนยุ้ยนางห้อง นอนขี้เซาทุกวัน อะไรก็ไม่จับ ตื่นมาทีไรไม่เจอผัวก็อารมณ์เสียทุกครั้งไป “นังใบ้ก็ไม่อยู่แล้ว พี่เค้าหายไปไหนทุกวันเนี่ย หรือว่า อีงาม” จึงเดินไปดูที่มุ้ง ก็ไม่มี สงสัยต้องอยู่ที่ร้านอย่างแน่นอน จึงรีบอาบน้ำแล้วไปตามผัวทันที
***** ///// *****
4 วันผ่านไป จนถึงวันอังคารที่ 1 กันยายน วันงานที่สำคัญก็มาถึง ชาญชัยขอกำลังตำรวจพื้นที่ใกล้เคียงมาช่วยเสริม ทุกคนทำตามหน้าที่ของตัวเอง งานนี้เป้าหมายสำคัญจุดโฟกัสอยู่ที่นกเพียงคนเดียว มีทั้งตำรวจในเครื่องแบบและนอกเครื่องแบบ งานนี้พิมพ์เตรียมกระสุนมาเต็มอัตราศึก คิดว่าคงได้ใช้อีกแน่ ไม่ให้พลาดเหมือนครั้งที่แล้ว
วันนี้ธวัชจะปิดร้าน แต่นกไม่ให้ปิด ให้จ้อยกับเอี้ยงดูแลแทน แต่นกอยากให้ธวัช สามีมาเป็นกำลังใจมากกว่า ธวัชก็มาหาเมียแต่เช้า มาให้กำลังใจตามที่เมียต้องการ ไม่รู้จะแต่งตัวยังไง เพราะมันคนละเกรดกันเลย นกบอกใส่อะไรมาก็ได้ เธอไม่สนใจ ขอแค่ให้มาก็พอใจแล้ว นกไม่ห่างจากสามีเลยไม่ว่าจะทำอะไรจะถ่ายแบบหรือถ่ายรูปคู่ พอถึงเวลา 10 โมง แยกตัวมาถ่ายโฆษณา ธวัชก็มาเฝ้าตามคำสั่งเมีย ว่ายืน/นั่ง ต้องให้เธอเห็นตัวตลอดเวลา ถ้ามองมาไม่เห็นเมื่อไหร่มีเรื่อง ธวัชจึงต้องคอยดูเมียตัวเองตลอดว่าเดินไปทางไหนบ้าง ลำบากจริงๆเลย 5555+ ยุ้ย ตื่นขึ้นมาเหมือนเดิม ไม่เจอสามี วีนแตกอีก นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร จึงดูปฏิทิน
“วันนี้วันอังคารที่ 1 กันยายน นี่หว่า นังใบ้มันมีงานที่มูลนิธิพี่หญิงนี่”
เมื่อคิดได้ดังนั้น ยุ้ยจึงรีบอาบน้ำแล้วขับรถไปที่มูลนิธิทันที ก่อนไปยังมองดูที่ร้านว่างามตายังขายอาหารอยู่ไหม พอเห็นว่าอยู่ก็แล้วไป มุ่งตรงไปหาสามีทันที เด็กสาวบางคนชอบความงามของนกมากจึงขอถ่ายรูปคู่ด้วย แต่ไม่ได้ถ่ายฟรีๆนะ ใครจะถ่ายต้องบริจาคด้วยแล้วแต่จิตศรัทธา งานในช่วงเช้าเป็นไปด้วยดี ตั้งแต่ 9 โมงเช้า จนถึงเที่ยง ยังไม่มีอะไร หลังช่วงบ่ายไปแล้ว คนเริ่มมากันมากขึ้น ยอดเงินบริจาคในช่วงเช้าจนบ่าย พุ่งขึ้นไปเป็นหลักล้านแล้ว เพราะความร่วมมือกันของทุกฝ่าย รวมทั้งบรรดานางแบบกิตติมศักดิ์ทั้งหลายด้วย นกหลังจากเสร็จงานในส่วนของตนก็ขอตัวหลบมาพักเป็นการส่วนตัวกับสามี 2 คน ห้ามใครเข้าไปวุ่นวาย
เมฆกับโขงมาดูลาดราวอีกครั้งว่าจะมีโอกาสชิงตัวองค์หญิงไหม เมฆบอกว่าน่าจะมี
“ไอ้โขง แกเห็นตรงนั้นไหม” โขงมองตามมือเมฆไป ก็ไม่เห็นมีอะไร
“อะไรหละพี่ ทางเข้าออก มี สองทาง ทางนี้ กับทางโน้นเห็นไหมไอ้โง่”
เมฆชี้ให้ดูที่ประตูเข้าคือตรงที่เขายืนอยู่ และทางออกอีกทางอยู่ถัดไปตรงด้านโน้น
“ฉันสังเกตุมานานแล้ว เวลาที่ไอ้พวกนั้นมาขอถ่ายภาพกับนางแบบหนะ มันชอบไปหาวิวถ่ายแถวๆนั้น มันใกล้ประตูทางออกพอดี เดี๋ยวช่วงบ่ายแกไปสตาร์ทรถรอฉันได้เลยนะ ใกล้ๆฉันจะบอกอีกที พอฉันได้ตัวองค์หญิง ฉันจะวิ่งออกที่ประตูนั้นเลย เมื่อกี้ฉันเดินออกไปสำรวจมาแล้ว ทางไม่ตัน มีทางไปตลอดตามนี้นะ”
แล้วเมฆก็ดึงหมวกจากเสื้อมาคลุมหัว แล้วเดินปะปนกับคนในงาน เพื่อดูลู่ทางที่จะหาทางลักพาตัวองค์หญิงให้ได้ ยุ้ยขับรถมาเข้าไม่ได้เพราะวันนี้มีงาน จึงมาวนหาที่จอดรอบนอกอยู่พักใหญ่ พวกตำรวจนอกเครื่องแบบก็ทำงานกันเต็มที่ เดินกันให้ว่อนงานไปหมด ไม่รู้ว่าใครบ้าง เมืองรามเข้ามาดูนกกับหญิงยุเป็นระยะๆ หญิงยุแอบยิ้มในใจมีความสุขมากที่มีเมืองรามอยู่ใกล้ๆตลอดงาน
“เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม” เมืองรามถามนก ธวัชไม่มองหน้าเพื่อน ทำไม่รู้ไม่ชี้ นอนกอดเมียอยู่ข้างหลังไม่ห่างเลยอย่างเดียว
“ไม่เหนื่อยค่ะ สนุกดี นานๆจะได้ทำความดีกับเขาบ้าง” นกบอกอารมณ์ตอนนี้ให้กับเมืองราม มือก็ตีสามี และเอานิ้วชี้จิ้มไปที่หัว
“กอดอยู่ได้ อายคนอื่นเขาบ้างนี่มันในงานนะลุกขึ้นไม่นอน ให้อยู่ใกล้ๆ ไม่ใช่ให้มาทำแบบนี้ เร็ว”
พออ่านข้อความเสร็จก็ลุกขึ้นมานั่ง “แล้วเป็นไงราม พอจะเห็นวี่แวว พวกนั้นไหม” หญิงยุถาม
“มันจะได้ผลเหรอ นี่มันก็จะเที่ยงแล้วนะ คนก็ยิ่งเยอะขึ้นๆ มันจะไหวเหรอ ถ้ามันมาจริงๆหนะ”
“เชื่อผมซิ ผมรู้สันดานไอ้นี่ดี มันไม่รอถึงกลางคืนหรอก แต่ถ้าตอนนี้มันพลาด ยังไงตอนกลางคืน มันต้องมาอีกแน่ ผมจึงทำแผนล่อมัน สองตลบเลยไง” สักพักชาญชัยวอร์เข้ามา ว่า มีเหตุการณ์แปลกและบุคคลน่าสงสัย เมืองรามจึงรีบออกไปดู
“จำไว้นะ ว่าอย่าออกไปไหน ให้อยู่แต่ในนี้ เดี๋ยวผมมา” ยุ้ยเดินหาธวัชว่าไปอยู่ส่วนไหนของงาน ทางเมฆก็กำลังเดินดูลู่ทางว่าจะฉกตัวนกยังไง ต่างคนไม่มองทาง จึงเดินชนกันอย่างจัง ล้มหงายหลังทั้งคู่
“เอ๊ย เดินยังไงวะ ไม่เห็นคนรึไง เป็นผู้ชายอะไรวะ ชนแล้วไม่ขอโทษ” เมฆไม่พูดอะไร ดึงหมวดมาปิดหน้าใหม่
เมืองรามวิ่งออกมาดู “ไหนวะชัย” ชาญชัยชี้ไปที่ชายคนหนึ่งที่มีท่าทีแปลกๆอยู่แถวๆห้องแต่งตัวนางแบบรวม
“นั่นใส่เสื้อกันหนาวสีดำสวมหมวกในตัวปิดหัวใส่ผ้าปิดจมูก ฉันเห็นมันมาป้วนเปี้ยนที่หน้าห้องนางแบบนานแล้ว แกจะเอาไง”
“เออ ขอบใจมาก เดี๋ยวฉันเข้าไปดูเอง” เมืองรามถือปืนค่อยเดินเข้าไปยังชายคนนั้น พอใกล้ตัวจึงส่งเสียงบอก
“หยุดนะยกมือขึ้น เปิดหน้าให้เห็นชัดๆด้วย” ชายคนนั้นยกมือขึ้นและทำท่ากลัว
“อย่าๆ อย่ายิงผมนะคุณตำรวจ มีคนเข้าจ้างผมมา” ชายต้องสงสัยบอก “ใครแล้วจ้างมา ทำไม”
เมืองรามซักเพราะอยากรู้ลักษณะของคนที่จ้าง “ผมไม่รู้จัก เขาบอกว่าให้พันนึง ช่วยมายืนแบบนี้แล้วเอาเสื้อตัวนี้ให้ผมใส่ และบอกไม่ต้องทำอะไรยืนเงียบๆเฉยสัก 10 นาที ที่หน้าห้องนางแบบนี่หนะครับ เท่านั้นจริงๆ”
เมืองรามอยากรู้ว่าใคร “แล้วคนที่จ้างแกหนะลักษณะเป็นยังไง” ชายต้องสงสัยจึงบอกอีกครั้งถึงลักษณะของผู้จ้าง
“มีหนวดเครารุงรังที่หน้า อายุประมาณ 40 เห็นจะได้ ไม่สูงมาก ตัวใหญ่ๆ ผมเห็นว่าเงินดี ไม่เห็นจะยากอะไรแค่ยืนเฉยๆ ผมก็เลยรับทำ เพราะเขาบอกว่า จะยืนดูถ้าผมไม่ทำ เขาจะยิงผมทิ้ง ผมกลัว เพราะผมรับเงินเขามาแล้ว จะคืนเขาก็ไม่รับ เท่านี้จริงๆครับ”
“ไอ้เมฆ” ชาญชัยอุทานออกมา “แย่แล้ว นก ไปเร็วชาญชัย รีบวอร์บอกพวกเรา ไอ้เมฆมันมาแล้วจริงๆ” เมืองรามรีบสั่งการทันที
“เอ้า ไอ้นี้ แล้วจะยืนอยู่ทำไม จะไปไหนก็ไป ซิ ไป แล้วทีหลังอย่ารับทำงานอะไรให้ใครเค้าง่ายๆหละ จะตายเอาไม่รู้ตัว”
ชาญชัยกล่าวที่จะวิ่งตามเมืองรามออกไป “ขอบคุณมากๆเลยครับคุณตำรวจ” แล้วก็รีบเดินจากไป ชาญชัยวอร์บอกตำรวจนอกเครื่องแบบด้วยรหัส “คนร้ายได้ปรากฏตัวปะปนอยู่ในงานกับฝูงชนแล้ว ให้ระวังตัวกันด้วย เพราะบุคคลคนนี้อันตรายมาก”
<<<<< ===== >>>>>
วันนี้งามตาขายของหมดเร็วกว่าที่คิด เพราะอาหารเหลือไม่มาก นกกะผิดไปหน่อย แต่ก็ยังพอขายได้จนถึงเที่ยง จึงบอกกับจ้อย
“เก็บร้านเถอะพี่ ของหมดแล้ว จานแช่ไว้ก่อน เย็นๆค่อยมาล้าง ตอนนี้หนูขอไปดูพี่นกก่อนนะเห็นเขา Live สดผ่าน Facebookมาแล้ว อยากไปเห็นบรรยากาศของจริงหนะพี่นะ หนูไปหละ ฝากปิดร้านด้วย ขอบใจมาก เอ้านี่ค่าแรง พี่นกฝากไว้ให้ 300 บาท”
แล้วงามตาก็รีบล้างมือและวิ่งขึ้นรถเมล์ไปเลย จ้อยจึงต้องเก็บของที่เหลือคนเดียวเอาใส่รถเข็นไว้ มีแต่หม้อเปล่าๆ 10 กว่าใบ
----- ***** -----
ช่วงบ่าย บรรยากาศในงานสนุกคึกครื้นกว่าเดิม เพราะมีดีเจชื่อดังมาช่วยเปิดเพลงเปิดแผ่นให้กับงาน เพื่อให้งานมีสีสันมากขึ้นอีกเยอะ เมฆได้ช่องสบโอกาสซะที เมื่อมีคนเริ่มใช้บริการถ่ายแบบกับนกติดๆกันถึง 5 คน และวางแผนป่วนพวกตำรวจไปแล้วเมื่อกี้ กำลังวิ่งกันพล่านเลย จึงโทรบอกโขงให้เอารถกระบะคู่ใจมาจอดรอตามแผนได้เลย งามตามาถึงงานก็โทรหาเมืองรามทันที
“พี่รามอยู่ตรงไหนกันหนะ หนูหาพวกพี่ไม่เจอเลย” เมืองรามเลยบอกทาง “งามเหรอ เดินเข้ามาที่ตึกอำนวยการเลย”
เมืองรามบอกรายละเอียด “บอกชื่อพวกที่เฝ้าหน้าห้องได้เลย พี่บอกพวกนั้นไปแล้วว่างามจะเข้าไป ตอนนี้พี่เดินตรวจพื้นที่อยู่รอบนอก พอดีมันมีเหตุการณ์ไม่ปกตินิดหน่อย มันอยู่ตรงกลาง เข้าประตูไหนก็ได้” งามตาเข้าใจแล้ว “ขอบใจมากพี่” แล้วงามตาก็ค่อยๆเดินหาตึกอำนวยการเพราะไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน เจอยุ้ยพอดี “เอ้า นี่แกมาด้วยเหรองาม ไม่ได้ขายของเหรอ” ยุ้ยสงสัย
“ขายหมดแล้ว ก็เลยอยากมาดูพี่นกถ่ายแบบ เห็นในเฟสแล้วมันไม่ซะใจเท่ามาเอง หลีกฉันจะไปหาพี่นก”
“แล้วแกรู้เหรอว่าอยู่ที่ไหน” ยุ้ยถามเพราะอยากรู้ “ตึกอำนวยการ แต่ฉันไม่รู้จักว่าอยู่ตรงไหน”
“ฉันรู้ เพราะฉันมาบ่อย ไปทางโน้น มันอยู่ใกล้ทางออก ไป” แล้วยุ้ยก็พางามตาไปที่ตึกอำนวยการ พอมาถึงหน้าห้องก็แจ้งชื่อบอกกับตำรวจที่เฝ้าหน้าห้อง จึงผ่านเข้าไปได้ “พี่นก” งามตามาเซอร์ไพร์สนก นกดีใจมาก ลุกขึ้นไปกอดงามตา
ส่วนยุ้ยนะเหรอ ตรงดิ่งไปหาสามีที่นั่งอยู่ข้างห้อง “วันนี้พี่สวยมากเลยรู้ไหมพี่ หนูนี่อิจฉาพี่มากๆเลย มามา ไหนๆมาแล้ว หนูขอถ่ายกับนางแบบแสนสวยหน่อย” แล้วงามตาก็เซลฟี่กับนกเกือบ 20 รูป สักพักเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาบอก
“คุณนกค่ะ ได้คิวแล้วค่ะ เชิญด้านนอกได้เลย” นกบ๊ายบายทุกคน “พี่ไปก่อนนะ” ธวัชรีบลุกออกไปตามคำสั่งเมีย ไม่ได้เดี๋ยวโกรธ
เพราะถ้าถ่ายแบบแล้วไม่เห็นตัว เกิดเรื่องแน่ จึงต้องรีบไป ยุ้ยวิ่งตามออกไป งามตาจะอยู่ทำไมคนเดียว จึงวิ่งตามออกไปด้วย หญิงยุเป็นพิธีกรในงานนี้ เลยทำให้ไม่มีเวลาดูแลเพื่อนสักเท่าใด เพราะเห็นว่ามีธวัชสามีและตำรวจคอยอารักขาอยู่แล้ว จึงหายห่วง
xxxxx ===== xxxxx
นกได้คิวถึง 5 คิว พร้อมกัน แล้วแต่ว่าลูกค้าอยากจะเลือกถ่ายตรงไหน ถ่ายเซ็ตนึงก็ 10 รูป เท่ากับถ่ายอีก 50 รูป งานนี้จึงทำให้นกเริ่มเพลียร่างกายยังไม่แข็งแรงดี แดดก็ร้อน ถ่าย 1 Set ก็จะหยุดนั่งพักใต้ร่มไม้แถวนั้น งามตากับยุ้ยจึงหาที่นั่งแถวนั้น เป็นเพื่อนไปในตัว จนเวลาผ่านไปถึง 14.30 น.หมด Set ที่ 4 แล้ว นกเริ่มไม่ไหว ตาเริ่มพล่ามัว แต่ก็ต้องทน เพื่อไม่ให้งานเสีย
ทาง Staff บอกลูกค้าว่า ขอพักแป๊บนางแบบไม่ไหวแล้วขอพักสัก 10 นาที ลูกค้าเข้าใจไม่ว่าอะไร เมฆย่องมาข้างหลังต้นไม้ที่ยุ้ยกับงามตานั่งอยู่กับนก เมฆเทยาสลบใส่ผ้าเช็ดหน้าสองผืน แล้วใช้มือทั้งสองข้างประกบไปที่จมูกของยุ้ยและงามตาทันที ไม่นานก็สลบ นาทีชีวิตของทั้งสองคนไม่มีใครช่วยได้เลยเพราะมาเร็วมาก แล้วเอาผ้าชุบยาสลบทีเหลืออีกผืน อ้อมมาข้างหลังนกซึ่งกำลังนั่งพักสายตาพิงต้นไม้อยู่ เมฆเอามือมาโปะจมูกนก กดไว้แน่นมากจนนกสลบคามือไปทันที
นาทีชีวิตของนกมันชั่งสั้นเหลือเกิน เมฆกำลังจะอุ้มนกออกไป ธวัชเดินมาแต่ไกล อุ้มออกไปเห็นแน่ จึงวางนกพิงต้นไม้เหมือนเดิม แล้วเดินหลบธวัช ล่อไม่ให้เข้าไปเจอนก หยิบท่อนไม้แถวนั้นได้ จึงดักตีกลางทาง พอธวัชเดินผ่านมาเมฆจึงตีเข้าให้เต็มๆกลางหลัง ธวัชกระเด็นเซล้มฟุบไปกับพื้น โดยไม่รู้ว่าใครตีด้วยซ้ำ นาทีชีวิตของธวัชกำลังจะหมดไปอย่างนั้นหรือ
เมฆจะตามไปตีซ้ำอีกครั้งกลางหลัง พิมพ์ยิงปืนมาช่วยไว้ทัน เมฆจึงต้องโยนท่อนไม่นั้นทิ้งและรีบวิ่งหนีไป นาทีชีวิต ของเมฆชั่งหวุดหวิดเสียเหลือเกิน เกือบตายถ้ายังขืนยืนอยู่ตรงนั้น
“หยุดนะไอ้เมฆ ไอ้หมาลอบกัด อย่าหนีนะ” แล้วพิมพ์ก็วิ่งมาหาธวัชและยิงปืนไปที่เมฆกันเอาไว้อีก 3 นัด
เสียงปืนดังขึ้น 5 นัด ทำให้ทุกคนในงานต้องหยุดเงียบทันที ว่าเกิดอะไรขึ้น พิมพ์รีบโทรบอกเมืองราม
“พี่รามไอ้เมฆโผล่แล้ว อยู่ด้านทางออกด้านหลังนี่เอง พี่รีบมาเร็ว พี่วัชโดนลอบทำร้ายด้วย ไม่รู้ว่าพี่นกจะเป็นยังไงบ้าง”
หญิงยุรีบประกาศ “ขอให้อยู่ในความสงบก่อนนะคะ อย่าพึ่งแตกตื่นอะไรเป็นอันขาด เดี๋ยวดิฉันจะมารายงานข่าวให้ทราบค่ะ” เมืองรามวิ่งมาบอกหญิงยุ “เกิดเรื่องแล้วหญิง มันโผล่แล้วอยู่ทางออกข้างหลัง ไปเร็ว”
หญิงยุรีบลงมาจากเวที เมืองรามรีบจูงมือแฟนวิ่งไปข้างหลัง ธวัชลุกขึ้นมา เจ็บหลังเอามากๆเพราะโดนเต็มๆ พิมพ์ประคองธวัชขึ้นมาแล้วให้นั่งพิงกระถางแถวนั้น “ขอบใจมาก พี่ไม่เป็นไร พิมพ์ไปดูนกก่อนเร็ว Staff บอกว่านั่งพักอยู่ทางโน้น”
“ได้พี่ พี่ไหวแน่นะ ยังไงก็ระวังตัวด้วย” พิมพ์เห็นอาการแล้วเป็นห่วง
“ไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้เมฆมันหนีไปทางไหน หนูขอไปดูทางโน้นก่อนนะพี่”
“เครๆไปได้เลย ไม่ต้องห่วงพี่ พี่ยังพอไหว” ธวัชยืนเอามือบีบไหล่ตัวเองอยู่เป็นระยะๆเพราะเมฆตีแรงจริงๆหลังไม่หักก็บุญแล้ว
พิมพ์รีบวิ่งไป เมฆหลบออกมาจะถึงทางออกอยู่แล้ว โขงกวักมือเรียกเมฆด้วยความเป็นห่วง
“ทางนี้พี่ เร็ว” เมฆมองไปเห็นธวัชยืนอยู่คนเดียว เป็นโอกาสเหมาะมากที่จะเก็บให้สิ้นซากเสียที จึงบอกโขง
“รอแป๊บนึง กูจะเก็บไอ้วัช ให้มันจบๆไปซะที”
“อย่าให้ช้ามากนะพี่ ผมใจคอไม่ดีเลย รถจอดติดเครื่องอยู่นานแล้วนะพี่ เมื่อกี้ตำรวจเดินมาถามผมสองรอบแล้ว ถามว่าติดเครื่องรถทำไม ผมโกหกมันไปว่า มีคนนอนอยู่ในรถ เป็นลมแดด และรอคนในงานเดินออกมา เพื่อจะกลับบ้าน”
“เออน่า กูรู้น่า เงียบๆ หลบไป ระวังเดี๋ยวมึงจะโดนซิวซะก่อน หลบไปก่อน เดี๋ยวเสร็จงานกูจะเรียกเอง ไม่นานหรอก แค่อึดใจ”
เมฆวางนกลงอีกครั้ง แล้วหามุมดีๆเล็งไปที่ธวัชซึ่งยืนหันหลังให้วิถีกระสุนพอดี เมืองรามวิ่งมา แล้วหันไปเห็นเมฆซึ่งกำลังเล็งปืนไปที่ธวัชพอดี “ไอ้วัช” ถ้ามัวแต่เรียกคงไม่ทันแน่ จึงปล่อยมือหญิงยุแล้วรีบกระโจนพุ่งไปบังกระสุนให้เพื่อน
<เปรี้ยงๆ> เมฆยิงไปสองนัด นัดแรกไม่โดน มือทั้งสองของเมืองรามดันแขนธวัช ธวัชล้มลงทันทีอย่างแรงอีกครั้ง แต่นัดที่สองโดนที่เอวขวาเมืองรามเต็มๆนาทีชีวิต หญิงยุร้องลั่นเลยเมื่อเห็นเมืองรามโดนยิงล้มลงกับพื้น
“ราม” หญิงยุวิ่งเข้าไปดูแฟน จับเมืองรามมาวางไว้ที่ตัก
“รามๆตื่นซิราม อย่าทำแบบนี้ ลืมตามาคุยกับหญิงก่อน หญิงรักรามนะ หญิงขอโทษ” หญิงยุเขย่าตัวแฟน และเอามือตบหน้าจากเบาไปจนแรงเพื่อให้ลืมตามาคุยกับเธอ เมืองรามหมดสติไปทันที เพราะกระสุนเข้าที่สำคัญ ธวัชลุกขึ้นมาดูเพื่อนที่ช่วยชีวิตเขาไว้
“ไอ้ราม ไอ้ราม มึงอย่าเป็นอะไรนะโว๊ยเพื่อน” หญิงยุโกรธธวัชที่ทำให้แฟนตัวเองเจ็บ จึงต่อว่าอย่างรุนแรง
“ไอ้ตัวซวย ไอ้บ้า เป็นเพราะแกคนเดียวเลย คอยดูนะถ้าเมืองรามเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ยกโทษให้แกเลยไอ้เจ้าชายซังกะบ๋วย อึ๊ย”
พิมพ์วิ่งกลับมาและยิงสวนไปตั้งแต่นัดแรกแล้ว เมฆหลบทัน จึงรีบอุ้มนกแล้ววิ่งขึ้นรถกระบะไป โขงรีบขับออกไปทันทีโดยไม่รอช้า ชาญชัยกับตำรวจกลุ่มหนึ่งวิ่งตามไป ไล่ยิงตามหลัง แต่ก็ไม่ทันแล้ว วอร์บอกรายละเอียดให้สกัดจับ ไม่รู้จะได้รึเปล่า เพราะรถไม่มีทะเบียน จึงวิ่งกลับเข้ามาดูเมืองรามกับธวัช พิมพ์วิ่งมาบอกกับทุกคน
“ยุ้ยกับงามตาโดนทำร้ายจนสลบอยู่ทางโน้น งานนี้ไอ้เมฆมันได้ตัวพี่นกไปแล้ว ทำไงดี”
ชาญชัยรีบวอร์ให้รถพยาบาลมารับเมืองรามทันที ก่อนลุกไปหญิงยุชี้หน้าธวัชอีกครั้ง
“คอยดูนะ ถ้าเพื่อนกับแฟนฉันเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ยกโทษให้แกเลยไอ้เจ้าชายเฮงซวย” แล้วก็เดินไปประกาศปิดงานทันที
เมืองราม มาช่วย ธวัชให้รอดตายจากการลอบกัดของเมฆอีกครั้ง งานนี้ถ้าไม่ได้พิมพ์ ธวัชก็ไม่รอดเช่นกัน ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง พอพิมพ์มาช่วยธวัชทางนี้พร้อมเมืองราม จึงทำให้เมฆจับตัวองค์หญิงไปได้แบบสบายๆ
***** ..... *****
เสียงหวอดังมาแต่ไกล ถึงโรงพยาบาลตำรวจในตอน 4 โมงเย็น เมืองรามถูกนำส่งเข้าห้องผ่าตัดโดยด่วน ส่วนงามตากับยุ้ย รถพยาบาลก็พามาที่นี่เช่นกัน แต่อยู่ที่ห้องฉุกเฉิน ยังไม่ฟื้นทั้งคู่ เพราะโดนยาสลบอย่างแรง
นาทีชีวิตของทั้ง 4 คน จะเป็นเช่นไรต้องรอดูกันต่อไป โดยเฉพาะเมืองราม เพราะน่าเป็นห่วงที่สุด หญิงยุ กำมือแฟนไปตลอดทางจนถึงโรงพยาบาลตำรวจ โดยไม่ปล่อยมือเลยทีเดียว
>>>>>>>>>> ********** <<<<<<<<<<
โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 27 .. “ คำว่า..เพื่อน ”
ตอนที่ 26 .. “ นาทีชีวิต ”
Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 1235
แสดงความคิดเห็น