บทนำ ล่า

บทนำ ล่า

แสงเทียนในตะเกียงทองเหลืองวูบไหวตามแรงลมที่เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานเกร็ด กลิ่นเครื่องหอมกำยานลอยอวลผสมปนเปไปกับกลิ่นคาวโลกีย์อันเข้มข้นภายในห้องนอนหรูหราของโรงเตี๊ยมชั้นดี

บนเตียงสี่เสาที่ปูทับด้วยผ้าไหมสีแดงเลือดนก ร่างกำยำของอัศวินหนุ่มผู้มีชื่อเสียงกำลังทอดกายระทวย หอบหายใจหนักหน่วงราวกับเพิ่งผ่านศึกสงคราม ทว่าศึกในครานี้หาใช่สมรภูมิรบ... หากแต่เป็นสมรภูมิรักที่เขาพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

"โอ... เลดี้เอลาร่า..."

ชายหนุ่มครางเสียงพร่า ดวงตาฉ่ำเยิ้มจ้องมองหญิงสาวที่นั่งคร่อมอยู่บนหน้าท้องแกร่งของเขาด้วยความหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น เรือนร่างขาวผ่องของนางตัดกับความมืดสลัว เส้นผมสีดำขลับยาวสยายเคลียคลอลงมาปัดผ่านยอดอกสีเข้มของเขา สร้างความเสียวซ่านจนขนลุกชันไปทั่วสรรพางค์กาย

เอลาร่า เหยียดยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่งดงามหยดย้อยดั่งกุหลาบแรกแย้ม แต่นัยน์ตาสีรัตติกาลกลับว่างเปล่าและเย็นชาดุจน้ำแข็ง

"ท่านชื่นชอบสัมผัสของข้าหรือไม่... ท่านอัศวิน"

 เอลาร่ากระซิบถาม ปลายนิ้วเรียวยาวกรีดกรายไปตามลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของชายหนุ่ม ลากไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงจุดที่ชีพจรเต้นตุบตับรุนแรง

“ข้าชอบ…. ชอบมาก… มากกว่าสิ่งใดในโลกนี้"

 อัศวินหนุ่มตอบรับด้วยตัณหาที่ครอบงำสติสัมปชัญญะ เขาเอื้อมมือหยาบกร้านขึ้นมาบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงของนาง

"ได้โปรด... มอบความสุขให้ข้าอีก ข้าพร้อมจะมอบทุกอย่างให้ท่าน"

"ทุกอย่างงั้นรึ?" เอลาร่าหัวเราะในลำคอแผ่วเบา นางโน้มกายลงมาจนหน้าอกอวบอิ่มเบียดชิดกับแผ่นอกกว้าง "เช่นนั้น... ก็จงมอบ 'ชีวิต' ของท่านมาเป็นของข้าเถิด"

นางประกบริมฝีปากลงบนปากของเขา ปิดกั้นเสียงคำรามแห่งความใคร่ด้วยจูบที่ดูดดื่ม ลิ้นร้อนชื้นตวัดเกี่ยวกระหวัด ควานหาความหวานล้ำภายในโพรงปาก รสสัมผัสของนางมอมเมาให้ชายหนุ่มเคลิบเคลิ้ม ร่างกายของเขากระตุกเกร็ง ตอบสนองต่อแรงอารมณ์ที่พุ่งทะยานสู่จุดสูงสุด

แต่ในวินาทีที่เขากำลังจะปลดปล่อยธารแห่งชีวิต... ความหนาวเหน็บยะเยือกกลับแทรกซึมเข้ามาแทนที่

"อึก... อื้อ!"

ดวงตาของอัศวินเบิกโพลงเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดปกติ ร่างกายของเขาไม่ได้กำลังปลดปล่อยความสุข แต่มันกำลังถูก สูบ ออกไป เหมือนมีเข็มที่มองไม่เห็นนับพันเล่มทิ่มแทงเข้าไปในรูขุมขน ดูดกระชากวิญญาณและแก่นพลังงานออกจากร่าง

เอลาร่าไม่ยอมถอนจูบ นางตรึงศีรษะของเขาไว้แน่น ร่างกายของนางเปล่งแสงสีม่วงจางๆ ยามที่นางดูดกลืนละอองชีวิตสีทองที่ไหลทะลักออกมาจากปากและร่างกายของเหยื่อ

ผิวกายที่เคยตึงแน่นของชายหนุ่มเริ่มเหี่ยวย่นลงอย่างรวดเร็วราวกับผลไม้ที่ถูกสูบน้ำจนแห้ง กล้ามเนื้อที่เคยแข็งแกร่งลีบฝ่อลงจนหนังหุ้มกระดูก เส้นผมสีทองเงางามหลุดร่วงกลายเป็นสีขาวโพลน ดวงตาที่เคยเปี่ยมด้วยประกายแห่งชีวิตขุ่นมัวและลึกโหล

เสียงร้องขอความเมตตาถูกกลืนหายไปในลำคอของแม่มดสาว เหลือเพียงเสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายที่แผ่วเบาราวกับใบไม้ร่วง

เมื่อสายธานแห่งชีวิตถูกรีดเร้นจนหมดสิ้น เอลาร่าก็ผละริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า

ร่างที่นอนอยู่ใต้ร่างนางบัดนี้กลายเป็นเพียงซากมัมมี่แห้งกรัง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว ไม่มีเค้าโครงของอัศวินผู้สง่างามหลงเหลืออยู่เลย

เอลาร่าก้าวลงจากเตียง นางหยิบผ้าแพรขึ้นมาเช็ดคราบน้ำลายและร่องรอยของบุรุษเพศออกจากเรือนร่างด้วยความรังเกียจ ริมฝีปากที่เพิ่งฆ่าคนมาเหยียดยิ้มหยัน

"รสชาติจืดชืด..." นางบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางสะบัดมือร่ายเวทย์ทำความสะอาดร่างกาย

"พลังวิญญาณสกปรกเจือปนด้วยตัณหาหยาบช้า... ได้มาเพียงน้อยนิด ไม่คุ้มค่ากับที่ข้าต้องเปลืองตัว"

นางเดินไปหยุดที่หน้ากระจกเงา มองดูเงาสะท้อนของตัวเองที่ยังคงงดงามเป็นอมตะ แต่แววตากลับฉายความโดดเดี่ยวและความหิวกระหายที่ไม่เคยถูกเติมเต็ม

"ข้าเบื่อที่จะเป็นผู้ไล่ล่าเหยื่อชั้นต่ำพวกนี้แล้ว"

เอลาร่ามองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายามค่ำคืนกำลังตั้งเค้าพายุฝน นางกำมือแน่น เล็บจิกเข้าที่ฝ่ามือจนเลือดซิบ

"ข้าต้องการมากกว่านี้... ข้าต้องการพลังที่บริสุทธิ์ ข้าต้องการอาวุธที่เข้าใจความปรารถนาของข้า"

ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว... ความคิดอันวิปลาสและงดงามเกี่ยวกับพิธีกรรมต้องห้ามที่นางเคยอ่านเจอในตำราเก่าคร่ำครึ การสร้างชีวิตจากความตาย การสร้างปีศาจจากความรักตัวเอง

"ในเมื่อไม่มีชายใดในโลกนี้คู่ควรกับข้า..." เอลาร่ายิ้มกว้างขึ้น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยแผนการร้าย

"ข้าก็จะสร้างคู่ขา... และคู่ล่าของข้าขึ้นมาเอง"

นางหันหลังให้กับศพไร้วิญญาณบนเตียง แล้วก้าวเดินออกจากห้องไปสู่ความมืดมิด

เพื่อเริ่มต้นบทแรกแห่งตำนานโลหิต