บทที่ 24  รุ่งอรุณแห่งการฝึกฝน

 

 

 

 

บทที่ 24 รุ่งอรุณแห่งการฝึกฝน

 

ยามเช้าตรู่ของอีกวัน แสงแรกของดวงอาทิตย์สาดส่องลอดแนวต้นไม้ใหญ่เข้ามาในถ้ำที่เอเรน ลีร่า และเซเลเน่พักพิงอยู่ เอเรนลืมตาขึ้นช้าๆ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างเล็กๆ ของเซเลเน่ที่ซบอยู่ข้างกาย และความรู้สึกปลอดภัยจากลีร่าที่นอนอยู่ไม่ห่าง

 

‘อรุณสวัสดิ์เอเรน...’ เสียงของลีร่าแผ่วเบา เธอสัมผัสได้ถึงการตื่นของเอเรน 

 

‘พักผ่อนพอไหม?’

 

‘ก็พอได้...’ เอเรนตอบ พลางยันกายลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้เซเลเน่ตื่น เขาเหลือบมองเด็กหญิงที่หลับพริ้ม ผมสีขาวของเธอสยายบนพื้นถ้ำ ดวงตาสีแดงเลือดของเธอยังคงปิดสนิท เขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้น... เพื่อปกป้องพวกเธอ และเพื่อล้างแค้น

 

เอเรนก้าวออกจากถ้ำอย่างเงียบๆ ดวงตาคู่คมกวาดมองไปรอบๆ ป่าที่ยังคงปกคลุมด้วยไอหมอกจางๆ

 

‘จะไปไหนเอเรน’

‘ไปหาอาหาร… และออกกำลังกายสักหน่อย’

 

เอเรนออกเดินสำรวจป่าไปได้ไม่นาน เสียงคำรามต่ำๆ ก็ดังขึ้นจากแนวพุ่มไม้ ร่างของ อสูรเขี้ยวพิษ ขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้ามา มันมีผิวหนังเป็นเกล็ดสีเขียวเข้ม เขี้ยวแหลมคมยื่นออกมาจากปาก พร้อมพ่นพิษสีม่วงออกมาจากต่อมน้ำลายอย่างดุร้าย

 

เอเรนไม่รอช้า พลังเปลวเพลิงสีดำอมแดงปะทุขึ้นจากดวงตาของเขา เขาพุ่งเข้าใส่อสูรอย่างไม่ลังเล การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด เอเรนใช้ความเร็วและความแข็งแกร่งจากพลังจากร่างกายที่ผ่านการฝึกฝน ฟันฝ่าคมเขี้ยวและกรงเล็บของอสูรด้วย หมัดและเท้าเปล่า

 

เอเรนหลบหลีกการโจมตีอย่างคล่องแคล่ว เปลวเพลิงสีดำอมแดงแผดเผาผิวหนังของอสูรทุกครั้งที่เขาเข้าปะทะ อสูรร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด พยายามตอบโต้ด้วยพิษ แต่เอเรนก็ว่องไวกว่า

 

ไม่นานนัก อสูรเขี้ยวพิษก็ล้มลง ดิ้นรนเฮือกสุดท้าย ก่อนจะแน่นิ่งไป 

หลังจากนั้น เอเรนก็เริ่มการฝึกฝนร่างกายอย่างหนักหน่วง เขาเริ่มด้วยการวิ่งผ่านป่าทึบอย่างไม่หยุดพัก วิ่งขึ้นเนิน ลงหุบ จนร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขารู้สึกถึงกล้ามเนื้อที่อ่อนล้า แต่ก็กัดฟันฝืนต่อไป ภาพของเฟรดริค อัลดัส และเหล่าอัศวินที่ไล่ล่าสังหารเขายังคงวนเวียนอยู่ในความคิด เป็นแรงผลักดันให้เขาต้องแข็งแกร่งขึ้น

 

เขาหยุดพักที่หน้าถ้ำ และเริ่มการวิดพื้น ยกน้ำหนักจากก้อนหินใหญ่ที่หาได้ในป่า ซิทอัพ และการฝึกอื่นๆ อีกมากมายที่เขาเรียนรู้จากโลกเดิม การฝึกฝนของเอเรนนั้นบ้าคลั่งและเกินขีดจำกัดของมนุษย์ปกติ ราวกับเขากำลังพยายามผลักดันร่างกายให้ไปถึงจุดสูงสุดของศักยภาพ

 

‘เอเรน... นายไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอ’ ลีร่าที่กำลังยืนมองถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความทึ่ง 

 

‘นายกำลังฝึกเหมือนพวกทหารฝึกโหดเลยนะ’

 

‘ฉันต้องแข็งแกร่งกว่านี้ ลีร่า’ เอเรนตอบพลางวิดพื้นอย่างต่อเนื่อง ‘แข็งแกร่งพอที่จะไม่พ่ายแพ้อีก... แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องพวกเธอ’

 

หลังจากออกกำลังกายอย่างบ้าคลั่งจนร่างกายแทบจะรับไม่ไหว เอเรนก็เริ่มฝึกใช้พลังเวทมนตร์ของตนเอง

 

เขาหลับตาลง รวบรวมสมาธิ พลังเปลวเพลิงสีดำอมแดงเริ่มก่อตัวขึ้นที่ฝ่ามือของเขาอย่างช้าๆ มันไม่ใช่เปลวเพลิงธรรมดา แต่เป็นเปลวเพลิงที่เต็มไปด้วยพลังแห่งความมืดและวิญญาณที่กัดกินทุกสิ่ง เขาลองควบคุมเปลวเพลิงนั้นให้ลอยไปในอากาศ เปลี่ยนรูปร่าง และพุ่งออกไปอย่างรุนแรง

 

‘เราจะต้องลองรวมพลังเวทมนตร์ของเรากับพลังศาสตราวิญญาณดู’ เอเรนคิด

 

เขาลองร่ายเวทใส่กำปั้นของเขา เปลวเพลิงสีดำอมแดงลุกโชนห่อหุ้มหมัดของเขาไว้ราวกับถุงมือเพลิงที่มองไม่เห็น พลังทำลายล้างของมันเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด

 

‘เยี่ยมมากเอเรนนายกำลังเข้าใจพลังของตัวเองได้ดีขึ้นเรื่อยๆ’

 

เอเรนรู้สึกถึงความพึงพอใจเล็กน้อย เขาสัมผัสได้ถึงการเติบโตของพลังในตัวเขา พลังที่เคยถูกผนึกไว้ บัดนี้กำลังตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ภายใต้การควบคุมของเขาเอง

 

เมื่อตะวันเริ่มคล้อยสูง เอเรนก็กลับมายังถ้ำ ร่างกายของเขายังคงเปื้อนเหงื่อและดิน แต่ดวงตาคู่คมกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและพลังงานที่เปี่ยมล้น

 

เขาพบว่าลีร่ากำลังก่อไฟเล็กๆ อยู่กลางถ้ำ ร่างกายของเธอซึ่งกลับคืนสู่สภาพเดิมนั้นดูสง่างาม แม้จะอยู่ในชุดผ้าธรรมดาๆ ผมสีเงินยาวสลวยของเธอดูโดดเด่นตัดกับแสงไฟ

 

เซเลเน่ตื่นแล้วเช่นกัน เธอนั่งมองลีร่าด้วยดวงตาสีแดงเลือดที่เปล่งประกายสนใจ ลีร่ากำลังสาละวนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าจากเนื้อที่เอเรนนำมาให้ กลิ่นหอมของเนื้อย่างลอยอบอวลไปทั่วถ้ำ ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและเป็นกันเองอย่างประหลาด

 

“กลับมาแล้วเหรอ” ลีร่าหันมาถาม รอยยิ้มบางๆ ปรากฏที่มุมปาก

 

“อืม... หิวแล้วใช่ไหม” เอเรนตอบ พลางเดินเข้าไปใกล้

 

“แน่นอนสิ! นายออกไปนานขนาดนั้น ฉันก็ต้องหิวอยู่แล้ว” ลีร่าตอบติดตลก ก่อนจะยื่นเนื้อย่างชิ้นหนึ่งให้เซเลเน่ 

 

“เซเลเน่... หิวไหม?”

 

เด็กหญิงดวงตาสีแดงเลือดสบกับลีร่า เธอพยักหน้าเล็กน้อย และรับเนื้อย่างไปกินอย่างเงียบๆ ด้วยท่าทางที่สงบนิ่งผิดปกติ

 

ลีร่าจัดวางเนื้อย่างร้อนๆ ลงบนใบไม้ขนาดใหญ่ที่ใช้แทนจาน แล้วยื่นให้เอเรน “กินสิ... จะได้มีแรง”

 

เอเรนรับเนื้อย่างมา เขาเริ่มกินอย่างตะกละตะกลาม รสชาติของเนื้อย่างที่สดใหม่และอุ่นร้อนนั้นช่างยอดเยี่ยมหลังจากที่เขาต้องต่อสู้และฝึกฝนมาตลอดเช้า

 

ขณะที่พวกเขากำลังกินอาหารเช้าด้วยกันนั้น แสงแดดยามเช้าก็สาดส่องเข้ามาในถ้ำอย่างอบอุ่น บรรยากาศภายในถ้ำเต็มไปด้วยความสงบและความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ภาพของเอเรน ลีร่า และเซเลเน่ที่นั่งล้อมวงกินอาหารด้วยกันนั้น ดูราวกับภาพครอบครัวเล็กๆ ที่อบอุ่นและเรียบง่าย แม้พวกเขาจะอยู่ท่ามกลางป่าลึกที่อันตราย และถูกตามล่าจากอาณาจักรก็ตาม

 

‘นี่สินะ... ชีวิตที่ฉันโหยหา’

 

‘ชีวิตที่สงบสุข... และมีคนที่เราอยากปกป้องอยู่ข้างๆ’

 

ลีร่ามองดูเอเรนที่กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุขเล็กๆ เธอรู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้ายังคงอันตราย แต่ในตอนนี้... พวกเขาก็ได้พบกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่จะหล่อเลี้ยงจิตใจให้ก้าวเดินต่อไปในโลกที่โหดร้ายใบนี้