บทที่ 4...2/3
ลัลนาวิ่งออกมาจากห้องน้ำเพื่อพบว่าในห้องนอนยังมีชายอีกสองคนที่ปิดบังใบหน้าด้วยไหมพรมสีดำ แขนทั้งสองข้างของเธอถูกคว้าจับไว้ เธอเก็บโทรศัพท์ไว้ที่กระเป๋ากางเกงมีชายเสื้อปิดไว้ หวังว่าตำรวจจะได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในตอนนี้
“แกใช่ไหมที่เป็นลูกสาวอีกคนของราเมส” ชายที่บุกรุกเข้ามาถามเป็นภาษาอาราบิก
แม้ลัลนาจะไม่ถนัดภาษาอาราบิกนัก แต่ก็จับใจความได้
“ไม่ผิดตัวแน่ๆ”
ลัลนาไม่กรีดร้อง แต่กำลังตั้งสติ ในเมื่อหนีไม่ได้ก็ต้องหาทางรอดด้วยการต่อรอง หากมันยังไม่ฆ่าเธอในทันที
“บอกมาสิว่าพวกคุณต้องการอะไร ฉันไม่ใช่ลูกสาวของลุงราเมส แต่ถ้าพวกคุณต้องการเงิน...”
ไฟในห้องดับพรึบ ทำให้เห็นจุดสีแดงที่กลางหน้าอกของชายที่บุกรุกทุกคน พวกมันไม่กล้าขยับ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยแขนของเธอ หญิงสาวชั่งใจอยู่ชั่ววินาทีแล้วเตะผ่าหมากชายทั้งสองที่ปล่อยในเสี้ยววินาที ก่อนจะคว้าจับเธอใหม่ แต่กลับพบว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ลัลนาและชายที่บุกรุกเข้ามาทั้ง 3 คนอีกต่อไปแล้ว หญิงสาวรู้สึกได้ว่าถูกระชากจนเซไปตามแรงจากใครสักคน แต่สัมผัสที่รู้ได้คืออ่อนโยน หากหมายเอาชีวิตหรือลักพาตัว สัมผัสแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นสิ โทรศัพท์ของเธอถูกดึงออกไป มีคนกดวางสายที่โทรค้างไว้งั้นหรือ มันหมายความว่าอย่างไร
ลัลนาได้ยินเสียงต่อสู้ที่ดุเดือด แม้จะไม่ได้ใช้อาวุธ แต่เสียงชกต่อย ร่างของใครสักคนถูกถีบจนกระแทกพื้น บางคนถูกฟาดด้วยเก้าอี้ ร่างของเธอถูกบังด้วยเจ้าของมือที่กำข้อมือของเธอไว้ กลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่คุ้นเคยทำให้ลัลนาได้คำตอบในวินาทีนี้เองว่าใครที่จับข้อมือเธอไว้และใครที่มาช่วยเธอเอาไว้อีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรก็ถูกอุ้มร่างขึ้นมาแนบอกหนาที่เดินเร็วๆ แล้วพาเธอไปยังลิฟต์ที่อิซาวิ่งมาเปิดไว้รอ เธอเห็นหยดเลือดตามทางเดินที่รามินเดินแกมวิ่ง แต่ยังหาคำตอบไม่ได้ว่ามันมาจากไหน เธอมองใบหน้าที่ยังคงเรียบเฉย หัวใจดวงน้อยที่เต้นระรัวด้วยความกลัวกลับเต้นช้าลงด้วยความอุ่นใจ เขาไม่ได้โกรธเธอจนไม่เหลียวแล แต่ยังตามมาปกป้องดังเดิม แท้จริงแล้วรามินเป็นคนอย่างไรกันแน่ เขาไม่ได้เย็นชาไร้หัวใจ แต่เขาใส่ใจดูแลโดยที่ไม่แสดงออกมาให้รู้เลยต่างหาก
“คุณมาได้ยังไง” ลัลนาถามเสียงเบารู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตา ไม่อยากร้องไห้ออกมา เธอกำมือแน่นไม่อยากอ่อนแอให้รามินเห็น
รามินก้มลงมามองใบหน้าซีดเซียวของลัลนานิดหนึ่ง ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากลิฟต์พลางเอ่ยเสียงราบเรียบดังเดิม
“สิ่งแรกที่คุณควรพูดคือคำว่าขอบคุณมากกว่านะ”
ลัลนายิ้มทั้งที่อยากจะร้องไห้ แต่ต้องกลั้นไว้ ต่อหน้ารามิน เธอจะไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้เขาได้เห็นเด็ดขาด เขากดวางสายโทรศัพท์ของเธอเพราะไม่อยากให้เป็นข่าวใช่ไหมนะ
“ขอบคุณค่ะ ฉันไม่คิดว่าคุณจะมา แต่คุณก็มาช่วยฉัน”
ลัลนาคิดว่ารามินจะตอบอะไรกลับมาบ้าง แต่เขากลับเดินไปเรื่อยๆ เธอจึงเป็นฝ่ายถาม แม้จะยังสงสัยอยู่ครามครันว่าทำไมยังมีรอยเลือดหยดไปตามทางที่รามินเดินผ่าน เลือดจากใครกัน
“คนพวกนั้นเป็นใครคะ ทำไมถามฉันว่าเป็นลูกสาวลุงราเมสหรือเปล่า ทำไมทุกคนพากันคิดแบบนั้น”
รามินไม่ตอบอะไร แต่ทอดวางร่างของลัลนาให้นั่งที่เบาะหลัง แล้วเขาก็เดินอ้อมไปหลังรถแล้วมานั่งข้างๆ กัน ก่อนจะบอกให้อิซาออกรถทันที ลัลนามองไปข้างหลังไม่เห็นรถบอดี้การ์ดตามมา ตอนนี้คนที่บุกรุกห้องในโรงแรมเมื่อครู่ถูกจัดการอย่างไร ส่งตำรวจหรือว่า... หญิงสาวหันไปมองรามิน เขาดูเด็ดขาดและมีความเป็นผู้นำสูงก็จริง แต่ถึงขนาดสั่งฆ่าคนคงไม่ใช่วิถีทางของเขากระมัง เธออยากรู้คำตอบ แต่ก็ไม่อยากฟังคำตอบหากว่ามันเป็นสิ่งที่โลกแสนสงบสุขของเธอไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ลัลนาได้คำตอบของรอยหยดเลือดแล้วว่ามันมาจากใคร ตอนที่เหยียบเศษแก้วเธอไม่รู้ตัวเพราะความทั้งกลัวและตกใจ จนกระทั่งได้มานั่งในที่ปลอดภัยเธอถึงได้รู้ตัวว่าเจ็บฝ่าเท้ามาก และเลือดยังไหลออกมาไม่หยุด เธอดึงกระดาษทิชชู่ที่ใกล้มือมาซับเลือดแล้วกดไว้ให้เลือดหยุดไหล เพราะแบบนี้เองรามินถึงได้อุ้มเธอมาจากห้องนั้นจนกระทั่งพามานั่งในรถ ภายใต้หน้ากากเหมือนไม่แยแสต่อสิ่งใด แต่เขาละเอียดอ่อนและอ่อนโยน เธอหันไปมองกำลังจะบอกว่าขอบคุณอีกครั้ง แต่กลับถูกต่อว่าเสียนี่
“ทีนี้เลิกอวดเก่งได้แล้วหรือยัง รู้แล้วใช่ไหมว่าคุณไม่ใช่ลัลนาคนเดิมอีกต่อไปแล้ว คุณมีมูลค่าที่ใครบางคนต้องการ” รามินส่งกระดาษทิชชู่ให้ลัลนาอีกปั้นใหญ่
ลัลนายิ้มบางไม่รู้สึกโกรธหรือเสียใจที่ถูกรามินต่อว่า ถ้าไม่ได้เขามาช่วยไว้ ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ในเมืองใหญ่ที่เธอไม่มีใคร แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามีเขาอยู่ข้างหลัง เป็นเหมือนลมใต้ปีกมาตลอด
“พวกนั้นจะจับตัวฉันไปเรียกค่าไถ่จริงๆ หรือคะ”
“ไม่แน่หรอก อาจเรียกค่าไถ่หรือฆ่าก็ได้” รามินเลือกที่จะบอกลัลนาตามความจริง เขาทำแบบนั้นมาตลอด ตอนนี้เธอคงเชื่อแล้วกระมัง “ความมั่งคั่งมักมาพร้อมศัตรูที่มาในคราบมิตร โจรข้างถนนหรืออาจเป็นคนใกล้ตัวก็ได้ คุณไม่มีวันรู้หรอก จนกว่าเวลาสุดท้ายในชีวิตจะมาถึง”
ลัลนาไม่มีข้อสงสัยอีกแล้ว เรียวปากบางเม้มกำลังขบคิด แต่สายตาก็มองรามินที่กำลังมองมือของเธอซึ่งกำลังกดแผลอยู่ น้ำเสียงเรียบราบของเขาช่างต่างจากสายตาที่หากไม่เข้าข้างตัวเอง ลัลนาจะเข้าใจว่าตอนนี้เขากำลังเป็นห่วงที่เธอได้รับบาดแผลนี้มา
“ถ้าที่นี่อันตรายถึงขนาดนี้ แล้วคุณบังคับให้ฉันมาอยู่ด้วยทำไม พาฉันไปสนามบินจะดีกว่าไหม ฉันนอนที่สนามบินแล้วรอขึ้นเครื่องกลับไทยก็ได้ค่ะ” ลัลนายังไม่ทิ้งเป้าหมายเดิม
รามินหัวเราะคล้ายเสือคำรามอยู่ในลำคอ “คุณคิดว่าอยู่ประเทศไทยจะปลอดภัยงั้นหรือ ช่างเด็กน้อยเหลือเกิน”
ลัลนาเหมือนถูกช็อตเพราะรามินไม่จำเป็นต้องโกหกเธอเลย ตอนที่ลุงราเมสเซ็นยกมรดกให้หุ้น 5 เปอร์เซ็นต์กับเธอ ลุงราเมสจะรู้ไหมว่าเหมือนทำให้เธอได้พบโลกอีกใบที่เต็มไปด้วยคำว่า ร่ำรวย สุขสบาย แต่อันตรายหาความปลอดภัยไม่ได้เลย ชีวิตของเธอต่อไปจากนี้จะเหลือพื้นที่ปลอดภัยแค่บ้านของรามินกับตึกเอ็มวายเท่านั้นเองหรือ คิดแบบนั้นแล้วลัลนาก็เม้มปากพร้อมกับหลับตาไม่อยากร้องไห้ ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วว่าเพราะเจ็บแผลหรือว่าห่วงอนาคตตัวเอง
“เจ็บมากหรือเปล่า” รามินถามน้ำเสียงเบาลง
ลัลนาลืมตาพร้อมกันมองรามิน หัวใจของเธอจู่ๆ ก็กระตุกวาบเพราะไม่นึกว่าใบหน้าของเขาจะห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ เขาขยับเข้ามาใกล้เธอโดยที่ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงได้อย่างไร
“เจ็บค่ะ แต่โกรธตัวเองมากกว่าที่ปกป้องตัวเองไม่ได้” หญิงสาวพยายามนิ่งไว้ไม่เอนหลังหรือหลบสายตา รามินไม่ใช่ผู้ชายที่เธอคาดหวังให้มาเป็นคนที่อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต เขาอันตรายเกินไป
“ไม่เห็นแปลก ผู้หญิงจะไปสู้แรงผู้ชายได้อย่างไร” รามินคิดว่าปลอบใจลัลนาอยู่ เขาพยายามแล้ว เพราะใบหน้าซีดๆ ของลัลนาที่เหมือนคนกำลังหลงทางกระมัง ทำให้เขาไม่อยากให้เธอเสียขวัญไปมากกว่านี้
ลัลนาก็แปลกใจตัวเองอยู่ครามครัน เขาไม่สนใจเธอก็ย่อมได้ เพราะทุกอย่างในคืนนี้เกิดขึ้นเพราะเธอดึงดันออกมาจากบ้านของเขาเอง
“บอกให้หมอประจำตัวไปที่บ้านที”
“ครับคุณรามิน” อิซารับคำสั่งแล้วโทรหาใครสักคนที่ลัลนาคิดว่าคงเป็นหมอประจำตัวของรามิน
“ขอบคุณค่ะ” ลัลนาซาบซึ้งจากใจเพราะรามินไม่ต้องทำอะไรเพื่อเธอเลยก็ได้ แต่ก็เขาทำ ไม่ว่าเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม “สำหรับทุกอย่างที่คุณช่วยฉัน แต่ฉันยังไม่หายโกรธที่คุณคิดแบบนั้นเรื่องแม่หรอกนะคะ”
“นั่นเป็นสิทธิ์ของคุณที่จะโกรธ ผมเองก็มีสิทธิ์ที่จะคิดต่างจากคุณได้เหมือนกัน”
รามินหัวเราะเสียงต่ำเบาๆ อยู่ในลำคอ อย่างน้อยลัลนาก็น่าสบายใจเวลาอยู่ใกล้ๆ กว่าผู้หญิงหลายๆ คนในชีวิตของเขา เธอไม่โวยวาย ไม่ร้องไห้พร่ำเพรื่อ เธอเข้มแข็งและมีจุดยืนของตัวเอง เธอคงเหมือนคุณนภา เพราะแบบนี้หรือเปล่านะพี่ราเมสจึงไม่เคยลืมรักแรก แต่เรื่องการนอกใจ เขาก็เชื่อใจพี่ชายตัวเองเช่นกัน แต่ความเชื่ออย่างเดียวพิสูจน์อะไรไม่ได้ เขาเชื่อหลักฐานมากกว่า อีกไม่นานหรอกเขาจะได้คำตอบสำหรับทุกคน
คนเขียนไม่ใจร้ายนะลัลนา รามินมาช่วยทัน แถมไม่ต้องเดิน มีคนอุ้มมาถึงรถด้วยนะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ ใครอยากอ่านนิยายเรื่องอื่นๆ ของโบว์ มีใน meb นะคะ ไปอ่านระหว่างรอเรื่องนี้ได้ค่ะ
อัมราน l บรรพตี - อีบุ๊กหนังสือ นิยาย การ์ตูน (คลิก)
บรรพตี (อัมราน)
แสดงความคิดเห็น