บทที่ 342 หลบหนี

สนามรบ

เมื่อแบล็คบลัดสังเกตเห็นว่าบลัดไทแรนท์ถูกสังหารจนเสียชีวิตไปแล้วและกองกำลังทางใต้ก็กำลังจะถูกสามพี่น้องตระกูลไป๋จัดการในเวลาเพียงแค่ไม่นาน เขาก็รู้สึกไม่ยอมรับขึ้นมาภายในใจ

หากพวกเขาพ่ายแพ้ในสงครามครั้งนี้ พวกเขาก็จะสูญเสียป้อมปราการไปอย่างแน่นอน ในเวลานั้นพวกเขาก็คงจะต้องนำกองกำลัง 200,000 คนเร่ร่อนอยู่นอกเมืองราวกับสุนัขจรจัด และมันก็ทำให้ในแววตาของแบล็คบลัดเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“บุก! ทุกคนจงสู้อย่างเต็มกำลัง ถึงแม้วันนี้พวกเราจะต้องตายแต่เราก็จะยอมเสียป้อมปราการไปไม่ได้เป็นอันขาด” แบล็คบลัดตะโกนเสียงดัง

สกายซอร์ท, เอไจล์ไนน์เฮฟเว่นและคนอื่น ๆ ที่ได้รับคำสั่งต่างก็ยอมสู้ตายถวายชีวิต แม้แต่กองกำลังสำรองก็เริ่มเคลื่อนไหวบุกโจมตีเข้าใส่กองกำลังของบลัดบราเธอร์ด้วยเช่นกัน

“บุก!”

ภายใน 30 วินาทีต่อมากองกำลังของทั้งสองฝ่ายก็เข้าปะทะกันอย่างเต็มรูปแบบ โดยฝ่ายหนึ่งมีกองกำลังเหลือ 150,000 คน ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งเหลือกำลัง 130,000 คนเรียกได้ว่าสงครามในครั้งนี้ได้เข้าสู่ช่วงตัดสินโดยสมบูรณ์

เมื่อลู่หยางเข้าสู่สนามรบเขาก็สังเกตเห็นสกายซอร์ทกำลังนำทีมบุกเข้าโจมตีเซี่ยหยู่เว่ย ซึ่งทั้งสองฝ่ายต่างก็กำลังเกิดการสูญเสียเป็นจำนวนมาก เพราะพวกเดธโซลใช้กลยุทธ์การต่อสู้แบบแลกเป็นแลกตาย ซึ่งมันเป็นกลยุทธ์ที่เซี่ยหยู่เว่ยยังไม่คุ้นเคย

“ระวัง!” เจียงเจ๋อตะโกนลั่นพร้อมกับใช้ดาบฟันผู้เล่นคนหนึ่งที่กำลังโจมตีเข้าใส่เซี่ยหยู่เว่ย

“ขอบคุณมาก พวกศัตรูมันจะบ้าคลั่งเกินไปแล้วการต่อสู้ของพวกเขาแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิงเลย” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าว

“อาจจะเป็นเพราะพวกมันรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะแพ้ พวกมันเลยพร้อมจะแลกเป็นแลกตายแบบนี้ พวกเราควรอดทนผ่านพ้นสถานการณ์นี้ไปให้ได้ เพราะถ้าสถานการณ์ยังเป็นแบบนี้ต่อไปพวกเราก็ใกล้ที่จะชนะแล้ว” เจียงเจ๋อกล่าว

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เมฆดำก็ค่อย ๆ ปกคลุมท้องฟ้า จากนั้นดาวตกขนาดมหึมาก็พุ่งลงสู่สนามรบอย่างรวดเร็ว

เมเทโอฟอลล์!

ลู่หยางส่งเสียงตะโกนลั่นพร้อมกับชี้มือไปยังพื้นที่บริเวณด้านหน้ากองกำลังของเซี่ยหยู่เว่ย

บึ้ม!

ดาวตกสีแดงเพลิงที่มีขนาดเทียบเท่ากับภูเขาขนาดเล็กพุ่งชนพื้นเข้าอย่างแรงและทำให้ผู้เล่นทุกคนในรัศมี 80 เมตรต่างก็ได้รับความเสียหายเป็นจำนวนมาก

-3,898, -3,916,…

ผู้เล่นกว่า 2,000 คนได้รับความเสียหายขึ้นมาพร้อม ๆ กัน ซึ่งมันก็มีผู้เล่นมากกว่าครึ่งที่ถูกแรงระเบิดตายคาที่ ส่วนผู้เล่นที่รอดชีวิตก็กำลังติดสถานะสตั๊นยืนมึนอยู่เฉย ๆ

“หัวหน้ากิลด์มาแล้ว”

“ลู่หยางมาช่วยพวกเราแล้ว”

ทุกคนต่างก็ตะโกนขึ้นพร้อม ๆ กัน ซึ่งการปรากฏตัวของลู่หยางก็ช่วยยกระดับขวัญกำลังใจของพวกเขาขึ้นมากกว่าเดิม ยิ่งไปกว่านั้นลู่หยางที่ปรากฏตัวในร่างของอสูรเพลิงยังช่วยเพิ่มความเชื่อมั่นให้กับทุกคนอย่างเต็มที่ เพราะท้ายที่สุดอสูรเพลิงก็ได้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะของบลัดบราเธอร์ไปแล้ว

แล้วระหว่างที่เซี่ยหยู่เว่ยกำลังมองไปทางลู่หยาง อสูรเพลิงร่างยักษ์ก็กำลังยกมือขวาก่อนที่เขาจะปล่อยอุกกาบาตสีแดงเพลิงลงมาจากท้องฟ้า 6 ลูกติดต่อกัน

“หัวหน้าทำไมจู่ ๆ ถึงลงมาที่สนามรบล่ะคะ?” เซี่ยหยู่เว่ยถาม

“ฉันขอยืดเส้นยืดสายบ้างไม่ได้หรือไง? พวกเรามาแข่งกันไหมว่าใครจะฆ่าพวกมันได้เยอะกว่ากัน” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ

“ได้เลย!” เจียงเจ๋อกับเซี่ยหยู่เว่ยต่างก็ตอบรับขึ้นมาพร้อมกัน

เมเทโอเชาเวอร์!

ลู่หยางปลดปล่อยเวทมนตร์ทำการเรียกลูกไฟขนาดใหญ่จำนวนมากให้ตกลงมาจากท้องฟ้า และทำให้สมาชิกเดธโซลทุกคนในรัศมี 150 เมตรต่างก็ได้รับความเสียหายเข้าไปอย่างหนัก

แบล็คบลัดจ้องมองลู่หยางอย่างเคียดแค้นในระยะไกล ซึ่งเขาก็อยากจะยื่นมือออกไปบีบคออีกฝ่ายให้ตายด้วยตัวเอง แต่เขาก็รู้ดีว่าในตอนนี้เขาไม่ได้มีความสามารถมากขนาดนั้น เขาจึงทำได้แต่ตะโกนสั่งการด้วยน้ำเสียงที่ไร้พละกำลังว่า

“ทุกคนบุกเข้าไป อย่ายอมแพ้เป็นอันขาด”

น่าเสียดายที่ในตอนนี้รอบ ๆ ตัวของเขาไม่เหลือลูกน้องอยู่อีกต่อไปแล้ว และเมื่อได้เห็นว่าฝ่ายของตัวเองกำลังพ่ายแพ้ลงไปทีละน้อย แบล็คบลัดก็ทำได้เพียงแต่พูดปลอบใจตัวเองขึ้นมาว่า

“ไม่เป็นไร ฉันยังมีบลัดเติสตี้คอยช่วยเหลืออยู่ ถ้าบลัดไทแรนท์ยังคงช่วยฉันอีกไม่นานฉันก็ต้องยึดป้อมปราการกลับคืนมาได้แน่ ๆ”

หลังจากคิดได้แบบนี้แบล็คบลัดก็ทำการส่งข้อความไปถึงบลัดไทแรนท์

“พี่ชายอีกนานไหมกว่าคุณจะเดินทางมาถึง ตอนนี้พวกฉันกำลังพยายามต้านพวกมันรอกำลังเสริมจากคุณอยู่”

ตอนนี้สมาชิกของบลัดเติสตี้เสียชีวิตไปมากกว่า 40,000 คนแล้ว ถ้าหากบลัดไทแรนท์นำกองกำลังนี้กลับมาร่วมรบอีกครั้ง แบล็คบลัดก็คิดว่าสงครามครั้งนี้พวกเขายังมีโอกาสได้รับชัยชนะอยู่บ้าง

ในขณะที่แบล็คบลัดกำลังรอคอยคำตอบอย่างมีความหวังอยู่นั่นเอง บลัดไทแรนท์ก็ส่งข้อความมาหาด้วยคำตอบที่แตกต่างไปจากสิ่งที่เขาคิดโดยสิ้นเชิง

“ขอโทษด้วย แต่ฉันไม่คิดจะนำกองกำลังกลับไปรบอีกแล้ว”

“อะไรนะ? คุณหมายความว่ายังไง?!” แบล็คบลัดถามกลับอย่างตื่นตระหนก

“น้องชายคราวนี้พวกเราพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์แล้ว เมื่อกี้ลูกน้องของฉันเพิ่งส่งข้อความมาบอกว่าลู่หยางอาศัยเพียงแค่กองกำลังของตัวเองในสงครามไม่ได้ไปขอความช่วยเหลือจากฉือมู่หรือฉงป้าเลย” บลัดไทแรนท์ตอบ

“อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้! ถ้าไม่มีสองคนนั้นช่วยแล้วลู่หยางมันจะมีผู้เล่นระดับสูงกับอุปกรณ์ระดับทองมากมายขนาดนี้ได้ยังไง” แบล็คบลัดตอบกลับอย่างไม่เชื่อ

บลัดไทแรนท์ทำได้เพียงแต่เผยรอยยิ้มออกมาอย่างจนใจ ก่อนจะตอบกลับไปว่า

“ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่เชื่อแต่พวกเราก็แพ้ลู่หยางจริง ๆ แล้วฉันไม่สามารถส่งกองกำลังเข้าไปช่วยเหลือได้อีกต่อไป เพราะถ้าหากฉงป้ากับฉือมู่เคลื่อนกองกำลังมาโจมตีฉันในภายหลัง ในเวลานั้นฉันก็จะรักษาป้อมปราการของตัวเองเอาไว้ไม่ได้ด้วยเหมือนกัน”

หลังจากพูดคุยกันจนจบบลัดไทแรนท์ก็นำกองกำลังกว่า 30,000 คนที่กลับมาเกิดใหม่ภายในเมืองมุ่งหน้าไปยังป้อมปราการ เพราะเขากลัวว่าฉือมู่กับฉงป้าจะอาศัยช่วงจังหวะนี้ในการโจมตีตลบหลังเขา

“ฉู่หาน การบุกเบิกป้อมปราการไปถึงไหนแล้ว?” บลัดไทแรนท์ติดต่อไปถามฉู่หาน

“ผมขออีก 3 ชั่วโมง ผมมั่นใจว่าพวกเราจะไปถึงเจ้าป้อมปราการได้แน่” ฉู่หานกล่าว

“ดีมาก ตอนนี้ฉันกำลังนำกองกำลังกลับไปช่วย คืนนี้พวกเราจะต้องยึดป้อมปราการให้สำเร็จถ้าเรายังยึดไม่เสร็จก็ไม่ต้องออกไปนอน” บลัดไทแรนท์กล่าว

—

หอเฟิ่งเซียน

เมื่อได้เห็นกองกำลังของบลัดไทแรนท์เคลื่อนที่ผ่านถนนตรงหน้าของพวกเขาไป มันก็ทำให้ทั้งฉือมู่และฉงป้าเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตกตะลึง

“บลัดไทแรนท์แพ้?” ฉือมู่อุทานอย่างสับสน

“เขาจะต้องแพ้กลับมาแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นเขาจะตายกลับมาที่เมืองได้ยังไง” ฉงป้ากล่าวอย่างตกใจด้วยเช่นกัน

จากนิสัยของชายคนนี้หากบลัดไทแรนท์ได้รับชัยชนะในสงคราม เขาก็จะต้องไล่ล่าลู่หยางจนกิลด์ของอีกฝ่ายถูกทำลายจนย่อยยับอย่างแน่นอน

“มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?! ลู่หยางใช้กำลังของตัวเองเอาชนะ 2 กิลด์ใหญ่ได้ในคราวเดียวเนี่ยนะ” ฉือมู่กล่าว

“เป็นไปได้ไหมที่เขาจะไปขอกำลังเสริมมาจากพันธมิตรคนอื่น?” ฉงป้าพยายามสันนิษฐาน

ฉือมู่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะพูดว่า

“ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงกันดี พวกเราควรจะส่งคนไปตรวจสอบสถานการณ์ที่แนวหน้าดูดีไหม?”

“พวกเราสองคนไปตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้ลู่หยางเยาะเย้ยพวกเรากลับมาเท่านั้น แต่อย่าลืมว่าหลังจากสงครามในครั้งนี้จบลงทางฝั่งเขาก็คงจะได้รับความสูญเสียอย่างหนักด้วยเช่นกัน แค่พวกเราไม่ได้ซ้ำเติมในตอนที่เขาอ่อนแอแค่นั้นก็ถือว่าเราปราณีเขามากแล้ว” ฉงป้ากล่าวอย่างเย่อหยิ่ง

ฉือมู่พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย ก่อนจะพูดว่า

“ถ้างั้นพวกเราก็แยกย้ายกันไปบุกป้อมปราการของตัวเองเถอะ”

เหตุการณ์ในครั้งนี้ไม่ได้ดำเนินไปอย่างที่ทั้งสองคนได้คาดการณ์เอาไว้เลย และเนื่องมาจากสัญญาพันธมิตรมันจึงทำให้ทั้งสองคนไม่สามารถโจมตีซ้ำเติมลู่หยางในตอนนี้ได้ เพราะถ้าหากพวกเขาเลือกที่จะโจมตีซ้ำเติมบลัดบราเธอร์ในช่วงเวลานี้จริง ๆ ผู้เล่นทั่วทั้งเมืองเซนต์กอลล์ก็คงจะตราหน้าพวกเขาว่าเป็นคนทรยศ อีกอย่างพวกเขาก็ยังไม่อยากทำอะไรที่มันดูสกปรกขนาดนั้น

อย่างไรก็ตามในตอนที่ฉือมู่กับฉงป้าได้จากไป พวกเขาก็ไม่ได้รู้เลยว่าในห้องถัดจากห้องของพวกเขาไปเพียงแค่ห้องเดียวฮั่นอิ่งก็กำลังเจรจาอยู่กับสวิฟเดธ

“คุณสามารถเป็นตัวแทนของลู่หยางได้จริง ๆ ใช่ไหม?” สวิฟเดธถามเพื่อยืนยัน

ฮั่นอิ่งทำการส่งวีดีโอหนึ่งไปให้กับอีกฝ่ายแทนคำตอบ

“สวัสดีพี่ชายสวิฟเดธ ผมลู่หยางเองนะ เนื่องมาจากสงครามในครั้งก่อนคุณก็คงจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมอยู่บ้าง แต่ผมเชื่อว่าพื้นฐานดั้งเดิมระหว่างเราไม่ได้มีความขัดแย้งกัน ผมเลยส่งเรดไนท์ไปเป็นตัวแทนในการเจรจากับคุณด้วยตัวเอง คุณมั่นใจเลยว่าเธอสามารถตัดสินใจแทนผมได้อย่างเต็มที่ ผมหวังว่าการเจรจาครั้งนี้จะจบลงด้วยดีระหว่างพวกเราทั้งสองฝ่าย”

 

 

---

หรือจะดึงมาเป็นพวก?