บทที่ 226 วุ่นวายไปทั่วทั้งเมือง

“หัวหน้ากิลด์แย่แล้วครับ! กองกำลังทั้ง 5,000 คนของเราถูกพวกลู่หยางซุ่มโจมตี” เมคเนติกส่งข้อความไปหาบลัดไทแรนท์ด้วยความตกใจ

บลัดไทแรนท์ที่กำลังรอฟังข่าวรีบลุกพรวดขึ้นมาด้วยความโกรธ

“เป็นไปได้ยังไง?! พวกแกนำคนไปด้วยตั้ง 5,000 คนแต่ฝั่งลู่หยางมีเพียงแค่ 600 กว่าคน แล้วพวกมันจะดักซุ่มโจมตีพวกแกได้ยังไง เย่กู่ซิงมันหายหัวไปไหนแล้ว!?”

“ฝั่งลู่หยางไม่ได้มีเพียงแค่ 600 คนครับ แต่มันมีกองกำลังซุ่มโจมตีอยู่มากกว่า 3,000 คน หัวหน้าเย่กู่ซิงอยากจะแก้แค้นลู่หยางมากเลยนำกองกำลังทั้ง 5,000 คนไล่ล่าศัตรูเข้ามาในช่องเขาแคบ ผลลัพธ์ก็คือพวกเราถูกซุ่มโจมตีจากภูมิประเทศที่เสียเปรียบ ทำให้มีคนหนีรอดออกมาจากช่องเขาได้ประมาณ 500 คนเท่านั้น” เมคเนติกตอบกลับอย่างตื่นตระหนก

“อะไรนะ!” บลัดไทแรนท์อุทานอย่างตกใจ ก่อนที่เขาจะรีบส่งข้อความหาเย่กู่ซิงในทันที แต่ก็ได้พบว่าลูกน้องคนนี้ได้ชิ่งออกจากเกมไปก่อนแล้ว

“ไอ้ตัวไร้ประโยชน์!” บลัดไทแรนท์อุทานด้วยความโกรธ

“เมคเนติก นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันขอตั้งแกเป็นหัวหน้าทีม หลังจากนี้ให้รีบนำผู้เล่นที่ฟื้นคืนชีพเพื่อจัดทีมขึ้นมาใหม่ เราต้องจับกองกำลังทั้ง 3,000 คนของมันเอาไว้ให้ได้แล้วเดี๋ยวฉันจะรีบนำกองกำลังไปช่วยแกเอง”

“ได้ครับ” เมคเนติกตอบกลับก่อนจะรีบไปรวบรวมลูกน้องที่เพิ่งฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่

ไม่นานพวกเขาก็รวมกองกำลังกันได้ 3,000 คน เมคเนติกจึงรีบนำทีมมุ่งหน้าไปยังช่องเขาแคบอีกครั้งหนึ่ง

—

สำนักงานใหญ่บลัดเทิสตี้ 

บลัดไทแรนท์ทุบโต๊ะด้านหน้าด้วยความโกรธพร้อมกับตะโกนสั่งการออกไปว่า

“ฉู่หานกับดีม่อนบลัดรวมกองกำลังฝ่ายละ 10,000 คนมุ่งไปล้อมลู่หยางเอาไว้ ส่วนผู้เล่นเลเวล 20 ขึ้นไปรอบ ๆ เมืองให้มารวมตัวกันที่ประตูทิศตะวันออก”

“ได้ครับ” เมื่อฉู่หานและดีม่อนบลัดได้รับคำสั่ง พวกเขาก็รีบจัดเตรียมกองทัพในทันที ขณะที่บลัดไทแรนท์ก็ได้เรียกรวมกำลังพลบริเวณประตูทางทิศตะวันออกของเมืองด้วยตัวเอง

การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ในครั้งนี้ทำให้ฉือมู่และฉงป้าสามารถสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว

—

“น้องชายแผนการขั้นแรกของนายสำเร็จลุล่วงไปแล้วใช่ไหม? ตอนนี้ฉันได้ข่าวว่าบลัดไทแรนท์ทนไม่ไหวถึงกับเรียกรวมกองกำลังด้วยตัวเอง” ฉือมู่กล่าว

“พวกมันมากันกี่คนครับ?” ลู่หยางถาม

“ฉู่หานกับดีม่อนบลัดนำกองกำลังไปฝ่ายละ 10,000 คน ส่วนบลัดไทแรนท์ก็กำลังเรียกรวมกองกำลังอีก 10,000 คนที่ทุกคนมีเลเวล 20 ขึ้นไป” ฉงป้าตอบ

“ลู่หยาง นี่นายฆ่าพวกบลัดเติสตี้ไปเท่าไหร่กันแน่ ถึงทำให้บลัดไทแรนท์โกรธถึงขนาดนี้?” เฉียนเฉียนถามอย่างประหลาดใจ

“ผมดักซุ่มโจมตีพวกมันที่ช่องเขาแคบฆ่าคนของพวกมันไปได้ประมาณ 4,000 กว่าคน” ลู่หยางตอบ

“เยี่ยมมาก!” เหลยหลงกล่าวอย่างชื่นชม

“แล้วต่อไปนายวางแผนจะทำยังไง?” ฉือมู่ถาม

“ตอนนี้พวกคุณ 2 คนมาช่วยผมได้คนละเท่าไหร่?” ลู่หยางถาม

“ทางฝั่งฉันช่วยได้ 10,000 คน ทุกคนต่างก็มีเลเวล 20 ขึ้นไปและต้องใช้เวลาเรียกระดมพลประมาณ 10 นาที” ฉงป้าตอบ

“ฝั่งฉันก็เหมือนกัน” ฉือมู่ตอบ

“ถ้าอย่างนั้นผมขอรบกวนพวกคุณช่วยนำกำลังสกัดกั้นฉู่หานกับดีม่อนบลัดให้หน่อย ถ้าทางฝั่งของบลัดไทแรนท์มีกองกำลังแค่ 10,000 คนจริง ๆ ผมก็จะทำให้เขาได้ลิ้มรสกับความพ่ายแพ้อย่างราบคาบ” ลู่หยางกล่าว

“นายแน่ใจเหรอ? ในกองกำลังของบลัดไทแรนท์มันมีผู้เล่นชั้นยอดถึง 2,000 คนที่สวมใส่แต่อุปกรณ์ระดับทองอยู่ด้วยนะ” ฉือมู่ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ไม่ต้องห่วงครับ ในเกมนี้อุปกรณ์ไม่ใช่ทุกอย่าง แล้วศึกเมื่อสักครู่ผมก็ยังไม่ได้แปลงร่างหรือใช้เวทมนตร์ต้องห้ามออกมาเลย” ลู่หยางตอบ

“ดี! ถ้าอย่างนั้นฉันจะเอากับนายด้วยสักตั้งก็แล้วกัน เดี๋ยวทางฉันจะรับผิดชอบไปสกัดกั้นดีม่อนบลัดเอาไว้ให้เอง” ฉือมู่กล่าว

“เดี๋ยวฉันจะไปสกัดกั้นฉู่หานเอาไว้ให้” ฉงป้ากล่าว

“เดี๋ยวฉันกับเหลยหลงจะคอยก่อกวนบลัดเติสตี้ภายในเมืองของตัวเองให้นะ” เฉียนเฉียนกล่าว

“ขอบคุณทุกคนมากครับ” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

—

ในสนามรบ

“ศึกครั้งนี้พวกเราได้รับอุปกรณ์ระดับเงินเลเวล 20 มามากกว่า 7,000 ชิ้นและได้ไอเท็มอื่น ๆ มาอีกเยอะมากเลย” หลานอวี่กล่าวด้วยความดีใจ

“รีบแจกจ่ายอุปกรณ์ที่ติดตั้งอัญมณีไปให้กับทีมของฉิงชางกับบิทเทอร์เลิฟก่อน” ลู่หยางสั่ง

“ได้ค่ะ” หลานอวี่รีบนำทีมวิ่งไปยังแนวหน้า

หัวหน้าตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมพวกบลัดเติสตี้ที่เหลือหันมาโจมตีใส่พวกเรา :ฉิงชางส่งข้อความมาหาลู่หยาง

เดี๋ยวฉันรีบไป :ลู่หยางกล่าวก่อนจะรีบเดินทางไปยังแนวหน้าอย่างรวดเร็ว

หลังขึ้นไปยืนบนเนินเขา ลู่หยางก็สังเกตเห็นสมาชิกของบลัดเติสตี้ที่เหลือรอดชีวิตอีกประมาณ 500 คนกำลังโจมตีพวกฉิงชาง และห่างออกไปไม่ไกลเมคเนติกก็กำลังนำกองกำลังกว่า 3,000 คนที่ไร้ระเบียบมุ่งหน้ามาทางนี้

ลู่หยางเผยรอยยิ้มอย่างเย็นชาและทำความเข้าใจความคิดของบลัดไทแรนท์ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการจะใช้คนกลุ่มนี้ถ่วงเวลาพวกเขาเอาไว้จนกว่าทัพใหญ่จะเดินทางมาถึง

“หัวหน้าพวกเราเอายังไงต่อดีครับ?” เหมาชิวที่อยู่ข้าง ๆ ถามโดยในตอนนี้เขาเพิ่งเปลี่ยนอุปกรณ์ใหม่จนทำให้พลังโจมตีเพิ่มขึ้นมาอีกมากกว่า 100 หน่วย

“ถ้าไม่มีเย่กู่ซิงคอยคุมทัพ คนพวกนี้มันก็เป็นแค่พวกไร้ประโยชน์ ลองดูรูปแบบการจัดกระบวนทัพสิ เมคเนติกมันไม่รู้จักวิธีการนำทัพด้วยซ้ำ เอาล่ะทุกคนตามฉันมา” ลู่หยางกล่าว

—

บริเวณทางเข้าช่องเขาแคบ

ปัจจุบันไป๋หู, ไป๋ฉือ, ฉิงชางและบิทเทอร์เลิฟได้นำกองกำลังแนวหน้ามารวมกันจัดกระบวนทัพป้องกันเผชิญหน้ากับพวกบลัดเติสตี้ที่อยู่นอกหุบเขา

เมื่อไป๋หูสังเกตุเห็นพวกลู่หยางที่กำลังมุ่งหน้าตรงมา เขาก็รีบตะโกนถามด้วยแววตาอันเป็นประกาย

“หัวหน้า พวกเราบุกออกไปได้แล้วใช่ไหม?”

“ตอนนี้บลัดไทแรนท์กำลังนำกองกำลัง 10,000 คนมุ่งหน้ามาที่นี่ ก่อนที่พวกมันจะเดินทางมาถึงเราจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับพวกมันอีกชิ้นหนึ่ง ตอนนี้พวกมันคงจะคิดว่าพวกเราแค่กล้าซุ่มโจมตีแต่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับพวกมันตรง ๆ แต่ฉันจะสั่งสอนให้พวกมันได้รู้เองว่าพลังของบลัดบราเธอร์มันเป็นยังไง”

“ทุกคนบุก!”

ลู่หยางพุ่งออกไปเป็นคนแรกก่อนที่ผู้เล่นคนอื่น ๆ จะไล่ตามมาติด ๆ และเมื่อทั้งสองฝ่ายอยู่ห่างกันในระยะ 30 เมตร เหล่าบรรดานักรบก็ใช้สกิลชาร์จพุ่งเท่าปะทะกับนักรบของศัตรูในทันที

กองกำลังที่เหลือของเย่กู่ซิงได้รับคำสั่งให้ยับยั้งพวกลู่หยางเอาไว้ และเนื่องมาจากศึกในก่อนหน้านี้ทำให้พวกเขากลัวจนไม่กล้าบุกเข้าไปในช่องเขาแคบ ทุกคนจึงทำได้เพียงแต่ปล่อยสกิลโจมตีในระยะไกล อีกทั้งคนของบลัดเติสตี้ก็ไม่คิดว่าลู่หยางจะกล้านำทีมบุกออกมา

การเคลื่อนไหวอันไม่คาดคิดทำให้สมาชิกของบลัดเติสตี้ทั้ง 500 คนสับสนไปหมด และเนื่องมาจากความแตกต่างทางภูมิประเทศ มันจึงทำให้เมคเนติกที่อยู่ด้านล่างยังไม่รู้ว่ามันเกิดสถานการณ์อะไรทางด้านหน้า

ไม่ถึง 3 นาทีสมาชิกที่เหลือรอดชีวิตทั้ง 500 คนเหล่านี้ก็ถูกสังหารลงจนหมด

“หมอกับพาลาดินช่วยชุบชีวิตคนตายที ส่วนคนอื่น ๆ ให้รีบดื่มน้ำยาฟื้นฟูพลังชีวิตให้กลับมาเต็มเหมือนเดิม” ลู่หยางตะโกนสั่ง

ชัยชนะ 2 ครั้งติดต่อกันทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความมั่นใจ พวกเขาจึงรีบชุบชีวิตเพื่อนที่ตายพร้อมกับกินยาฟื้นฟูพลังชีวิตและมานา

2 นาทีต่อมา

ซุนหยูที่คอยตรวจตราอยู่บนที่สูงก็ส่งข้อความมาหาลู่หยางว่า:

หัวหน้าพวกเมคเนติกกำลังจะเดินทางมาถึงพวกเราในอีก 1 นาทีครับ

มาแจกอุปกรณ์อีกรอบ 5555