บทที่ 227 ศึกเนินมีดโกน

“เอาล่ะ ทุกคนเตรียมรบ” ลู่หยางตะโกน

“ครับ/ค่ะ” ลูกน้องทุกคนรีบจัดกระบวนทัพในทันที

เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับศึกในครั้งนี้ ลู่หยางได้ฝึกฉิงชางและเซี่ยหยู่เว่ยในการจัดทัพขนาดใหญ่มาเป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้ว

ในกองทัพจะมีการแบ่งออกเป็นหน่วย ๆ ละ 100 คน โดยแต่ละหน่วยจะเป็นการจัดสรรตำแหน่งตามอาชีพ แถวแรกจะเป็นแถวของนักรบและพาลาดินสายป้องกัน แถวที่ 2 จะเป็นแถวของนักรบสายโจมตีและโจร แถวที่ 3 จะเป็นของนักธนู, วอลอคและนักเวท ขณะที่นักบวชและพาลาดินสายรักษาจะอยู่ในแถวที่ 4

สมาชิกทั้ง 500 คนที่ถูกโจมตีได้รายงานสถานการณ์ให้เมคเนติกทราบแล้ว แต่เขาคนนี้ไม่ได้มีความสามารถในการจัดการเหมือนกับเย่กู่ซิง เมื่อเรียนรู้ว่าลู่หยางนำคนออกมาจากช่องเขาแคบ เขาจึงคิดว่าโอกาสมาถึงแล้ว ตราบใดก็ตามที่เขาสามารถยับยั้งลู่หยางเอาไว้ได้ เมื่อนั้นเขาก็จะได้รับความดีความชอบมากยิ่งขึ้น

“ทุกคนบุก! หัวหน้ากิลด์กำลังนำกองกำลัง 30,000 คนมาที่นี่ หากเราสามารถยับยั้งลู่หยางเอาไว้ได้ ในเวลานั้นพวกเราก็จะได้รับความดีความชอบครั้งใหญ่!”

เมื่อคนกว่า 3,000 คนที่ตามหลังเมคเนติกได้ยินคำสั่งพวกเขาก็เริ่มบุกโจมตีอย่างบ้าคลั่ง แต่มันไม่ทันมีใครได้สังเกตเลยว่ารูปแบบกระบวนทัพของพวกเขาไม่มีความเป็นระเบียบเลยแม้แต่นิดเดียว และถึงแม้ลู่หยางจะไม่สามารถใช้เมเทโอฟอลล์ลงมาในสถานการณ์นี้ได้ แต่การเผชิญหน้ากับกองกำลังกว่า 3,000 คนของศัตรูด้วยกองทัพที่จัดสรรมาเป็นอย่างดี มันก็ไม่ใช่เรื่องยากลำบากสำหรับพวกเขาเลย”

“บลัดบราเธอร์ บุก!” ลู่หยางออกคำสั่งนำกองกำลังที่จัดแถวอย่างเป็นระเบียบเคลื่อนที่ไปด้านหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน โดยที่สีหน้าของทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความแค้น เพราะท้ายที่สุดกิลด์ของพวกเขาที่เคยมีสมาชิกกว่า 70,000 คนก็ถูกรังแกจนมีสมาชิกเหลืออยู่เพียงแค่ 20,000 กว่าคนเท่านั้น

ช่วงเวลาที่ผ่านมาถือเป็นช่วงเวลาอัปยศของทุกคนมาก ก่อนหน้านี้พวกเขาก็เพิ่งจะมีโอกาสได้แก้แค้นไปเพียงแค่ครั้งเดียว แน่นอนว่าการแก้แค้นในครั้งนั้นมันย่อมไม่สาสมแก่ใจกับความอัดอั้นที่พวกเขาต้องอดทนมาตลอดทั้งเดือน

ก่อนถึงช่องเขาแคบมีแผนที่แห่งหนึ่งที่มีเนินขนาดใหญ่คล้ายใบมีด เหล่าผู้เล่นจึงได้ขนาดนามพื้นที่บริเวณนั้นไว้ว่าเนินมีดโกน

เมื่อพวกเมคเนติกวิ่งมาจนถึงกลางลานเนินขนาดใหญ่ กองกำลังของลู่หยางก็ปรากฏตัวบนยอดเนินอย่างเป็นระเบียบ ทำให้แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องผ่านร่างพวกเขาจนก่อให้เกิดเงาทอดยาวไปปกคลุมใบหน้าของเมคเนติก

“นั่นมันกองกำลังของลู่หยาง!” เมคเนติกอุทานอย่างตกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าลู่หยางจะกล้าออกจากช่องเขามาไกลถึงขนาดนี้ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาหันไปดูรูปแบบกองทัพของตัวเอง มันก็ถึงกับทำให้เมคเนติกเบิกตากว้างด้วยสีหน้าอันซีดเผือด

“ฆ่ามัน!” ลู่หยางตะโกนสั่งก่อนจะเริ่มยิงเบลซซิงเบิร์สออกไปอย่างต่อเนื่อง

“ฆ่า!” สามพี่น้องตระกูลไป๋นำกองกำลังนักรบ 200 คนบุกโจมตีในรูปแบบหัวลูกศรตัดกำลังทั้ง 3,000 คนของศัตรูออกเป็น 2 ส่วน ก่อนที่พวกฉิงชางที่ตามมาด้านหลังจะนำกองกำลังเข้าสังหารศัตรูที่กำลังขวัญเสีย

ลู่หยางยืนมองดูเหตุการณ์บนเนินเขาด้วยรอยยิ้มอันเย็นชา เพราะกองกำลังของเมคเนติกแทบจะไม่มีความสามารถในการต่อต้านพวกเขาเลย

กระบวนทัพอาจจะเป็นคำแปลกหูสำหรับผู้เล่นทุกคนในช่วงเวลานี้ แต่สำหรับลู่หยางที่มีประสบการณ์มาอย่างยาวนานนับ 10 ปี มันกลับเป็นคำที่เขามีความคุ้นเคยมาก

ในชาติก่อนขณะที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันว่าภายในกองทัพขนาดใหญ่ควรวางนักบวชและนักเวทเอาไว้ในแถวที่ 2 หรือแถวที่ 3 ผู้เล่นที่ได้รับฉายาว่ายอดกุนซือภายในเกมที่มีชื่อว่าสกายดีซีฟซีก็ได้เสนอวิธีการจัดกระบวนรบในลักษณะต่าง ๆ ขึ้นมาเป็นคนแรก

กระบวนรบถูกแบ่งออกเป็นหลายรูปแบบ ยกตัวอย่างเช่น กระบวนรบรูปหัวลูกศร, กระบวนรบรูปห่าน, กระบวนรบรูปเขาวัว, กระบวนรบรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าและกระบวนรบรูปแบบต่าง ๆ อีก 18 รูปแบบ ซึ่งกระบวนรบในแต่ละรูปแบบมันก็มีการผสมผสานอาชีพที่แตกต่างกัน และในสถานการณ์ที่ทั้งสองฝ่ายมีอุปกรณ์เท่าเทียมกัน ผู้ที่รู้จักใช้กลยุทธ์จัดกระบวนรบก็จะสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย

ย้อนกลับไปในอดีต ลู่หยางเคยผ่านสงครามขนาดใหญ่มาไม่น้อย เขาจึงพอจะมีความเข้าใจในการจัดกระบวนรบอยู่บ้าง และการนำเอากระบวนรบมาใช้ในตอนนี้มันก็ถือว่าเป็นการที่ผู้ใหญ่กำลังรังแกเด็กน้อย

หัวหน้า กลยุทธ์ของคุณโคตรดีเลย! :ฉิงชางตะโกนขึ้นมาในแชทกลุ่ม

แค่การบุกรอบเดียวก็ทำให้พวกมันแตกกระเจิงแล้ว :ไป๋หูร้องบอก

อย่ามัวแต่เสียเวลา กองกำลังของบลัดไทแรนท์กำลังจะมาแล้วพวกเราเหลือเวลาไม่ถึง 1 ชั่วโมงในการถอยกลับไปตั้งหลัก :ลู่หยางกล่าว

ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังพูดอยู่นั้น เจียงเจ๋อก็ได้ส่งข้อความเข้ามาว่า:

แย่แล้ว! สมาชิกภายในกิลด์ได้ยินว่าพวกเรากำลังสู้กับบลัดไทแรนท์ ทุกคนเลยอยากสู้ด้วยแม้แต่ฉันก็ห้ามพวกเขาเอาไว้ไม่อยู่

เมื่อเห็นข้อความลู่หยางก็รีบเปิดช่องแชทกิลด์ขึ้นมาดูในทันที

“พี่น้องทั้งหลาย! ตอนนี้หัวหน้ากิลด์กำลังนำกองกำลังไปสู้กับพวกบลัดเติสตี้แล้ว พวกเราจะนั่งอยู่เฉย ๆ ได้ยังไง ทุกคนรีบไปช่วยหัวหน้าเร็วเข้า!!”

“ฉันได้ยินมาว่าฝั่งหัวหน้ามีคนน้อยกว่ามาก เราจะปล่อยให้หัวหน้าพ่ายแพ้ต่อพวกมันไม่ได้”

“ใครจะไปรายงานตัวด่วน”

“ฉันไป”

“ฉันไปด้วย”

…

ภายในชั่วพริบตามันก็ได้มีข้อความหลั่งไหลไปมากกว่า 1,000 ข้อความจนทำให้หัวใจของลู่หยางสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ท้ายที่สุดสมาชิกเหล่านี้ก็เพิ่งมีเลเวล 10 กว่า ๆ และถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่าฝ่ายตัวเองมีโอกาสพ่ายแพ้ แต่พวกเขาก็ยังแสดงความมีน้ำใจว่าอยากจะออกมาช่วย ซึ่งมันก็แสดงให้เห็นถึงความไว้ใจที่พวกเขามีให้ต่อลู่หยาง

ทุกคนใจเย็น ๆ ก่อน :ลู่หยางส่งข้อความเข้าไปในช่องแชทกิลด์

ทั่วทั้งแชทหยุดนิ่งไปในทันที

“ทุกคนอย่าพึ่งมา เลเวลของพวกนายยังต่ำเกินไป ก่อนหน้านี้พวกเรายังอ่อนแอและพวกเรายังถูกแรงกดดันจากบลัดเติสตี้อย่างต่อเนื่อง ทำให้ฉันไม่สามารถดูแลทุกคนอย่างทั่วถึงได้ แต่ในตอนนี้กองกำลังชั้นยอดของเราจัดการกองกำลัง 5,000 คนของบลัดเติสตี้ได้สองครั้งแล้ว ฉันขอให้ทุกคนช่วยรออยู่เฉย ๆ ก่อนหลังจากได้รับชัยชนะในครั้งนี้ฉันจะหาพื้นที่เก็บเลเวลให้เพียงพอต่อความต้องการของทุกคน”

ในที่สุดสมาชิกของบลัดบราเธอร์ก็เข้าใจความยากลำบากที่ลู่หยางต้องมาเผชิญในก่อนหน้านี้ และมันก็ทำให้คนบางคนที่เคยแอบด่าว่าลู่หยางรู้สึกละอายใจจนอยากจะตบปากตัวเอง

“หัวหน้าคุณจะให้พวกเราไปเป็นเหยื่อก็ได้นะครับ แต่ให้พวกเราช่วยอะไรคุณบ้างเถอะ หากพวกเราไม่ได้ทำอะไรเลยพวกเราก็ไม่มีหน้าจะอยู่ในนี้แล้ว” ผู้เล่นคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างละอายใจ

“ใช่ครับ”

“ถึงจะให้เป็นเหยื่อ พวกเราก็ยอม!”

ลู่หยางรู้สึกปลาบปลื้มใจขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงถามเข้าไปภายในช่องแชทกิลด์ว่า

“ทุกคนจะยอมเป็นเหยื่อจริง ๆ เหรอ?”

“จริงสิหัวหน้า ขอแค่คุณมีคำสั่งมาไม่ว่าจะให้ทำอะไรพวกเราก็ยอมทำทั้งนั้น” ผู้เล่นคนหนึ่งที่มีชื่อว่าฮอตบลัดลองเบลดกล่าว

ลู่หยางมองดูเวลาก่อนจะได้พบว่าตอนนี้กองกำลังของบลัดไทแรนท์น่าจะพร้อมเคลื่อนทัพแล้ว เขาจึงบอกไปในช่องแชทกิลด์ว่า

“ฉันให้เวลาทุกคน 10 นาทีไปรวมตัวกันในแผนที่ป่าโทรลล์ ใครอยากจะมาก็มาแต่ใครจะไม่มาฉันก็ไม่ได้บังคับ”

“นายจะให้พวกเราไปที่นั่นทำไม?” เจียงเจ๋อส่งข้อความเข้ามาถาม

“ฉันต้องการให้พวกนายหลอกล่อศัตรูเข้ามา ถ้ามีเหยื่อสัก 2,000 คนแค่นั้นมันก็น่าจะหลอกล่อบลัดไทแรนท์ได้แล้ว” ลู่หยางตอบ

“โอเค เดี๋ยวฉันจะเป็นคนนำทีมไปเอง” เจียงเจ๋อตอบ

—

นอกประตูทิศตะวันออกของเมืองเซนต์กอลล์

บลัดไทแรนท์กำลังจัดทัพ แต่เมื่อเขาได้รับข่าวความพ่ายแพ้ในครั้งที่ 2 มันก็ทำให้เขารู้สึกโกรธจนควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่

“ทำไมทีมของเครสเซินมูน, สโนวี่รีเวอร์, เวสท์วินด์ยังไม่มาอีก?”

“พวกเขาอยู่ไกลเกินไปครับ จำเป็นจะต้องใช้เวลาเดินทางอีกสักพัก ถึงแม้เมคเนติกจะพ่ายแพ้แต่เขาก็หยุดยั้งลู่หยางเอาไว้ได้ ถึงยังไงพวกมันก็หนีพวกเราไม่พ้นหรอกครับ” เซาธ์โคสท์ ผู้ซึ่งเป็นรองหัวหน้ากิลด์กล่าว

“คราวนี้ฉันจะฆ่าลู่หยางด้วยมือของตัวเองและทำลายกิลด์ของมันให้สิ้นซาก” บลัดไทแรนท์คำรามด้วยความแค้น

“ลู่หยางมันก็แค่พยายามอาละวาดก่อนตาย ถ้ากองกำลังผู้เล่นเลเวล 20 ทั้ง 30,000 คนของพวกเราบุกเข้าไปแค่นั้น พวกมันก็ต้านพวกเราเอาไว้ไม่อยู่แล้วและความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ก็คงจะทำให้ไม่มีใครกล้าอยู่ในกิลด์ของมันอีก” เซาธ์โคสท์กล่าว

เมื่อบลัดไทแรนท์ได้นึกถึงภาพที่ฉู่หานกับดีม่อนบลัดนำกองกำลังฝ่ายละ 10,000 คนล้อมลู่หยางเอาไว้ มันก็พอจะช่วยบรรเทาความคับแค้นใจของเขาลงไปได้บ้าง