พันธะโลหิตศาสตราวิญญาณ บทที่ 40 พัก

บทที่ 40 พัก

โดย นิทราการ เมื่อ พฤหัสฯ, 09/04/2025 - 18:54

หมวดหนังสือ:

บทที่ 40 พัก

วันเวลาในปราสาทแห่งเหมันต์ผันผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่ก็สงบสุขผิดจากที่ เอเรน เคยจินตนาการไว้มากนัก เขานั่งอยู่ในห้องอาหารของปราสาทซึ่งไม่โอ่อ่า แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของเตาผิงที่ลุกโชน เบื้องหน้าคือถ้วยซุปอุ่นๆ ที่ ลีร่า ตักให้ ส่วน เซเลเน่ ก็นั่งอยู่บนตักของเขาอย่างว่าง่าย กำลังกินขนมปังอบกรอบชิ้นเล็กๆ อย่างเอร็ดอร่อย

“นายคงจะชอบซุปนี้มากเลยนะ เอเรน” ลีร่าเอ่ยขึ้นรอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้า “กินเยอะๆ นะ จะได้มีแรงฝึกฝน”

“อืม...” เอเรนตอบรับเสียงในลำคอ แต่ในใจเขากลับรู้สึกเหมือนมีก้อนหินอุ่นๆ วางอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่คุ้นเคย มันไม่ใช่ความแค้น ไม่ใช่ความโดดเดี่ยว แต่มันคือ... ความสุข ที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสอีกครั้ง

เซเลเน่เงยหน้าขึ้นจากขนมปัง ดวงตาสีแดงเลือดของเธอมองเอเรนด้วยความสงสัย “พี่ชาย... ไม่กินหรอ?” เธอเอ่ยเสียงแหบพร่า พลางยื่นขนมปังชิ้นเล็กๆ ที่อยู่ในมือให้เขา

เอเรนรับขนมปังมาอย่างงุนงง “ขอบคุณ...” เขากระซิบเบาๆ ก่อนจะกัดขนมปังชิ้นนั้นเข้าไป รสชาติของมันไม่ได้อร่อยเท่ากับซุปอุ่นๆ แต่เขากลับรู้สึกดีอย่างประหลาด

ลีร่ามองดูภาพนั้นด้วยความอ่อนโยน เธอได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข การได้เห็นเอเรนในมุมที่ไม่ได้มีแต่ความแค้น มันเป็นเหมือนแสงสว่างที่ส่องเข้ามาในจิตใจของเธอ

“นาย... ดูมีความสุขมากเลยนะ” ลีร่ากล่าว

เอเรนเงียบไป เขาไม่รู้จะตอบคำถามของลีร่าอย่างไรดี เขามองไปยังเซเลเน่ที่หลับอยู่บนตักของเขา ก่อนจะหันมามองลีร่าอีกครั้ง

“ฉัน...” เอเรนกล่าว

“ฉันไม่ คิดเลยว่า... ฉันจะได้ใช้ชีวิตแบบนี้”

ลีร่าจับมือของเอเรนไว้ “นายสมควรได้รับมันนะ เอเรน” เธอกระซิบ “นายทำทุกอย่างเพื่อปกป้องพวกเรา... และพวกเรา... ก็อยากจะให้นายมีความสุข”

คำพูดของลีร่าราวกับสายน้ำที่ชโลมจิตใจของเอเรนที่กำลังปวดร้าว เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่แล้ว... ความสุขนั้นก็ต้องจบลง เมื่อมีเสียงฝีเท้าหนักๆ และเสียงเกราะกระทบกันดังขึ้นมาจากด้านนอกของห้องพัก เสียงนั้นทำให้เอเรนและลีร่าต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น?” ลีร่าถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

“ฉันไม่รู้...” เอเรนตอบ เขาอุ้มเซเลเน่ขึ้นมาแนบอก พร้อมกับลีร่าที่รีบลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

ประตูห้องพักถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นร่างของทหารยามนายหนึ่งที่ยืนหอบหายใจอยู่หน้าประตู ใบหน้าของเขามีความกังวลอย่างยิ่ง “ท่านเอเรน! ท่านลีร่า!” เขาเอ่ยเสียงก้อง

“องค์ราชา... ทรงมีคำสั่งให้พวกท่านไปที่ห้องโถงใหญ่เดี๋ยวนี้!”

คำพูดของทหารยามทำให้เอเรนและลีร่าต่างมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความรู้สึกที่ไม่ดีก็เข้าครอบงำจิตใจของพวกเขาอย่างรวดเร็ว

“มัน... กำลังจะมาแล้วใช่ไหม?” เอเรนถาม

ทหารยามพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ใช่... มันกำลังจะมาแล้ว”

ท่ามกลางความหนาวเหน็บของปราสาทเอเรนและลีร่ารีบเดินทางไปยังห้องโถงใหญ่ตามคำสั่งของทหารยาม หัวใจของพวกเขาเต้นรัวด้วยความกังวลที่ไม่เคยมีมาก่อน พวกเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของสงครามที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้

เมื่อไปถึงห้องโถงใหญ่ที่เคยโอ่อ่าและเงียบสงบ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยเหล่าทหารยามในชุดเกราะที่ส่องประกายวาววับ พวกเขายืนนิ่งสงบเรียงรายกันดุจกำแพงหิมะที่ไม่อาจสั่นคลอนได้ แม็กนัส องค์ราชายืนอยู่กลางห้อง กำลังก้มมองลงมายังแผนที่บนโต๊ะซึ่งมีจุดเรืองแสงสีแดงกระพริบอย่างรุนแรง

“ข้า... กำลังรอพวกเจ้าอยู่” เสียงของแม็กนัสดังก้องห้อง

“พวกเจ้าคงรู้แล้วใช่ไหม... ว่าสงคราม... กำลังจะมาถึงแล้ว”

เอเรนกำหมัดแน่น “ครับ...” เขาเอ่ย

“ท่านอยากให้ผมทำยังไง”

แม็กนัสเงยหน้าขึ้นมามองเอเรน ดวงตาของพระองค์เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม “เจ้า... จะต้องเป็นผู้ต่อสู้กับพวกมัน” เขาเอ่ย

“เจ้า... คือความหวังเดียวของพวกเรา...”

“แต่...” ลีร่าเอ่ยขึ้น

“แล้วพวกเราล่ะ... จะต้องทำยังไง”

“พวกเจ้า... จะต้องอยู่ที่นี่...” แม็กนัสตอบ

“เจ้า... และเซเลเน่...”

คำพูดของแม็กนัสราวกับสายฟ้าฟาดเข้าสู่จิตใจของลีร่า

“ทำไม!” เธอตะโกน