บทที่ 228 อิจฉา

คำพูดของชายชั่วที่ดูเหมือนจะไปจี้ใจดำของเรน่า มันทำให้เรน่าถึงกับของขึ้น...

“แกเป็นใครกันทำมาเป็นพูดรู้ดีเรื่องชาวบ้านนะห๊ะ เอ๊ะ!! หรือว่าที่พูดแพร่มถึงมาร์คเขาไม่หยุดอยู่แบบเนี้ยเป็นเพราะ...อิจ..ฉา..เขา กันนะ...เหอะ” เรน่าโต้ตอบทันควัน เพราะไม่พอใจที่ผู้ชายคนนี้ฟื้นฝอยอดีตที่น่าอับอายของเธอออกมา โดยที่เธอไม่ลืมที่จะเน้นย้ำคำพูดสุดท้ายออกไป

และดูเหมือนว่าสิ่งที่เรน่าตอกหน้าเขากลับไป มันจะจี้เข้าไปในกลางใจของผู้ชายตรงหน้าเต็ม ๆ เช่นกัน

คำพูดของเรน่าที่เหมือนจะเสียดแทงเข้าไปที่จุดอ่อนไหวของเขาเข้าอย่างจัง จนถึงกลับทำให้เขาปรี่เข้ามากระชากผมสีแดงของเธอให้เชิดหน้าขึ้นแทบจะทันที อีกทั้งดวงตาสีดำเข้มยังแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความโกรธเคืองเป็นอย่างมาก แต่ถึงแม้ว่าดวงตาคู่นั้นจะดูดุดันมากแค่ไหน แต่ทว่า...เมื่อมองลึกเข้าไปจะพบกับความวูบไหวกังวลใจแปลก ๆ ปะปนอยู่

“มึง...อย่าปากดีให้มากนะ!! กูมีอะไรที่จะต้องอิจฉามัน ไอ้ลูกเมียน้อยอย่างมันนะเหรอ จะมาสู้อะไรกูได้ กูน่ะมีเหนือกว่ามันทุกอย่าง และมึงรู้เอาไว้ด้วยนะว่าอีกไม่นานตำแหน่งท่านผู้นำของตระกูล...ก็ต้องตกเป็นของกู ส่วนมันนะเหรอ...ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้อยู่ในสายตาของคนในตระกูล ถึงมันจะไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับตระกูลกูเลย และถึงแม้ว่ากูไม่ต้องทำอะไรมันก็เหมือนจะไร้ตัวตนอยู่บนโลกใบนี้อยู่แล้ว แต่กูรับรองได้เลยว่า...กูจะยอมลดเกียรติของกูจัดการส่งมันไปทัวร์นรกแบบไปไม่กลับด้วยมือของกูเอง...แน่นอน...หึหึ” เสียงเหี้ยมเอ่ยพูดรัวพร้อมกับขบกรามแน่นเต็มไปด้วยความโกรธเป็นอย่างมากที่ถูกเธอพูดจี้ใจดำไม่ไว้หน้าเขา

ส่วนเรน่าเธอทำได้เพียงแต่เม้มปากเอาไว้แน่นไม่ให้มีเสียงร้องออกมาเนื่องจากอาการเจ็บตรงส่วนหัวที่ถูกกำเรือนผมเอาไว้ นั่นก็เพราะคนอย่างเธอก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่ยอมร้องออกมาให้ศัตรูได้ยิน

“ลูกเมียน้อย...ถ้าอย่างนั้นนายก็คือพี่หรือน้องของมาร์คเขาหรอ...แล้วทำไม...!!” ฉันที่เหมือนจะจับประเด็นอะไรได้บางอย่างเอ่ยถามชายตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัย

และคำถามนั้นก็เป็นผลทำให้คนชั่วคนนั้นคลายมือออกจากเรือนผมของเรน่าแล้วหันมาตวาดฉันลั่นทันที

“ไม่ใช่!! มันไม่ใช่พี่กู และกูก็ไม่ใช่น้องของมัน ลูกอีเมียน้อยอย่างมันกูไม่มีวันนับมันเป็นพี่น้องเด็ดขาด เพราะคนอย่างกูเมฆ เมฆินทร์ วงศ์เวชรุ่งเรือง แค่ต้องให้มันใช้นามสกุลเดียวด้วยกันแล้ว กูยังขยะแขยงไอ้กาฝากนี้แทบทนไม่ไหว” เสียงคำรามลั่นที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง จนทำให้ฉันกับเรน่าหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว

“หึหึ...อย่างนี้ไงกูถึงอยากให้มันฉิบหายตายห่าไปเร็ว ๆ แต่ก่อนมันจะตายกูก็อยากให้มันได้ลิ้มรสความเจ็บปวดตอนที่มันเจอว่าทั้งอดีตและปัจจุบันของมัน ผู้หญิงที่มันรักทั้งสองคน โดนกูเอาจนหนำใจก่อนจะส่งขายให้พวกเรือสินค้า เออ กูเปลี่ยนใจแล้ว ส่งพวกมึงให้ไปบำเรอไอ้พวกเรือหาปลาดีกว่า ไอ้พวกนี้กูรับรองได้เลยว่ามึงทั้งสองคนไม่ได้พักแน่นอน...ฮ่าๆๆๆ” คำพูดชั่ว ๆ พร้อมกับความคิดชั่ว ๆ ที่ถูกพ่นออกมาจากสมองอันบิดเบี้ยวของสัตว์นรกในคราบคนที่อยู่ตรงหน้านี้ ทำให้หัวใจของฉันเย็นวาบขึ้นมาทันที และเมื่อฉันมองไปที่เรน่าถึงแม้ว่าเธอจะทำท่าว่าเข้มแข็งมากแค่ไหน แต่ทว่า...ณ วินาทีนี้ใบหน้าสวยเฉี่ยวดวงนั้นก็กลับซีดเผือดหลังจากที่ได้ยินเช่นกัน

ฉันที่รู้สึกขยะแขยงผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามากที่สุด พร้อมกับความรู้กลัวขึ้นมาจับใจ จึงได้แต่ภาวนาให้คนที่ฉันกำลังคิดถึงสุดหัวใจให้เขารีบมาช่วยฉันเร็ว ๆ

และในขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดถึงวิธีการที่จะทำให้ตัวเองหลุดพ้นไปจากขุมนรกนี้ให้ได้ เสียงเรน่าก็กรีดร้องออกมาด้วยความรู้สึกรังเกียจ พร้อมกับเสียงเก้าอี้ที่กระทบกับพื้นเนื่องจากแรงดิ้นของร่างบางที่ถูกมัดติดกับมัน

กึกๆๆๆ

“กรี๊ดดดด...ไอ้ชั่วแกจะทำอะไร เอามือแกออกไปนะ กรี๊ดดดด” เสียงของเรน่าทำให้ฉันหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดแล้วหันหน้าไปมองตามเสียงทันที

และภาพตรงหน้าคือ ภาพที่เมฆินทร์กำลังปลดกระดุมเสื้อของเรน่าออกจนเผยให้เห็นบราเซียลูกไม้สีชมพูที่กำลังปกปิดเนื้อก้อนกลมกลึงเกินตัวของเธออยู่

“ว้าววว...ซ่อนรูปซะด้วย...ฮ่าๆๆๆ” เสียงหยาบที่ฟังดูน่าขยะแขยง เอ่ยพูดพร้อมกับส่งสายตาโลมเลียไปที่ก้อนกลมกลึงอย่างสัตว์ป่าที่กำลังหื่นกระหาย

“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ฉันจะให้พ่อฉันมาจัดการแก รับรองได้เลยว่าตระกูลแกได้หายไปจากโลกใบนี้แน่...ฮึกๆๆ” เรน่าที่กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว อีกทั้งยังก่นด่าและข่มขู่ไปด้วยไม่หยุด เพียงเพื่อหวังจะให้สัตว์นรกเดินดินที่อยู่ตรงหน้าได้สติแล้วหยุดการกระทำอันหยาบโลนนี้ลงเสีย

ส่วนตัวฉันเองก็หวั่นใจไม่แพ้กัน เพราะนึกเป็นห่วงและเป็นกังวลต่อสถานการณ์ที่เรน่ากำลังประสบพบเจอ ทำให้ฉันได้แต่เอ่ยปากห้ามออกไป เนื่องจากตัวเองก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มากกว่านี้เพราะถูกมัดไว้กับเก้าอี้เช่นกัน

“ไอ้คนชั่ว อย่าทำอะไรเรน่านะ ปล่อยเธอไปเถอะนะ นายอยากได้ตัวฉันไม่ใช่หรอ เรน่าไม่เกี่ยวเลย เธอไม่เกี่ยวเลยนะ...ฮึกๆๆ เรน่า...ฮึกๆๆๆ” ฉันที่สงสารเรน่าจับใจ พรั่งพรูคำพูดออกไปโดยที่หวังว่าจะยื้อเวลาไม่ให้ผู้ชายสารเลวตรงหน้าทำร้ายเรน่าได้ เพราะถ้าหากเป็นอย่างนั้น ตัวฉันเองคงไม่อาจจะให้อภัยตัวเองได้ไปตลอดชีวิต...

“กรี๊ดดดดด ออกไปนะ อย่าจับ...ฮืออออ ~~” เสียงเรน่าที่ทั้งกรีดร้องทั้งร้องไห้โฮออกมา จนดูคล้ายคนสติแตก หลังจากที่ชายชั่วตรงหน้า เอามือหนาสัมผัสไปที่หน้าอกสวยของเธอ

น้ำตาของเรน่าที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย จนทำให้ฉันเองยังร้องไห้ตาม และเมื่อสถานการณ์ตรงหน้ามันบีบคั้น ฉันเลยต้องรีบมีสติให้เร็วที่สุด

ฉันพยายามระดมสมองขบคิดอย่างหนักว่าจะช่วยเหลือเรน่าให้เธอหลุดพ้นจากเงื้อมมือคนชั่วนี้ไปได้ยังไง

ในขณะที่ฉันใช้ความคิด...ความรู้สึกภายในใจก็ได้บอกว่าไม่ว่ายังไงฉันต้องช่วยเรน่าให้พ้นจากสถานการณ์อันโหดร้ายนี้ให้ได้ และเธอต้องปลอดภัยเท่านั้น

และความคิดบวกกับความรู้สึกเหล่านั้น ก็พลันให้ฉันหลุดปากโพล่งออกไปว่า...

“ทำเธอแล้วมันจะไปมีประโยชน์อะไร ในเมื่อคนที่มาร์ครักมากที่สุดและคนที่เป็นเมียของมาร์คนั่นก็...คือฉัน...” ฉันพูดเสียงเรียบแต่ทรงพลัง และมันยังหนักแน่นพอที่จะทำให้เขาหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนต่อเรน่าลง