บทที่ 171 อาการแบบนี้!!

โครก ~~ คราก ~~

 

ในขณะที่เขากำลังซับคราบคาวที่คลั่งค้างอยู่กลางร่องเสียวของฉัน เสียงท้องร้องของฉันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง จนถึงกับทำให้ฉันต้องเอามือปิดหน้าหนีอาย (-////-)

 

“ฮ่าๆๆๆ หิวจนท้องร้องเลยหรอค่ะ” เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น

 

เพี้ยะ!!

 

“นี่แน่ะ...ยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะเอลิซอีกนะเฮีย...ฮึ่ม” (*^*) ฉันอดไม่ได้ที่จะค่อนแคะใส่ พร้อมกับฟาดไปที่ต้นแขนเขาอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้

 

“โอ๊ยยย...” T_T เขาร้องออกมาพร้อมกับลูบแขนตัวเองปรอย ๆ

 

“สมน้ำหน้า!!...ก็ใครใช้ให้เฮียหื่นตั้งแต่เช้ากันล่ะค่ะ เอลิซก็บอกแล้วไงว่าหิว ว่าหิวเนี้ย...ชิ” ฉันออกอาการงอนตะบึงตะบอนใส่เขาทันที จนปากยู้แก้มป่องเพราะโมโหหิว

 

“อ่ะ...อ่ะ...เฮียขอโทษนะคะ...เฮียไม่แกล้งแล้วก็ได้ หิวใช่ไหม งั้นเดี๋ยวเฮียไปบอกให้ป้าสายตั้งโต๊ะให้ แล้วเราก็ไปอาบน้ำด้วยกัน จะได้ไปกินข้าวพร้อมกันดีไหมคะ...หื้มมม” เขายิ้มหวานในแบบที่ฉันชอบมาให้อย่างคนรู้สึกผิด พร้อมกับจับแก้มทั้งสองของข้างฉันส่ายไปมาด้วยความเอ็นดู

 

“โอเคค่ะ...” (^-^) ฉันที่พอได้ยินว่าเขาจะรีบไปเตรียมอาหารไว้ให้ ถึงกับยิ้มกว้างจนตาหยีกลับไป อีกทั้งในใจยังรู้สึกเบิกบานเมื่อรู้ว่าอีกไม่นานท้องที่ร้องอยู่ตอนนี้จะได้รับอาหารเขามาเติมเต็มแล้ว

 

“งั้นเฮียไปเรียกป้าสายก่อนนะคะ...จุ๊บ ~~” เขาเอ่ยบอก ก่อนที่จะก้มลงมาจูบที่หน้าท้องของฉัน

 

(0//_//0) การกระทำที่อ่อนโยนของเขายิ่งทำให้ฉันรู้สึกดีจนหัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ อีกทั้งร่างกายยังผ่าวร้อนวูบวาบไปหมด

 

หลังจากเขาพูดจบพร้อมกับพันผ้าขนหนูแล้วเดินออกไปเพื่อไปตามป้าสาย ฉันก็รีบเดินไปเข้าห้องน้ำทันที เพราะถ้าขืนชักช้ารอเขามาอาบด้วยกันแล้ว ไม่ต้องให้นอสตราดามุสมาทำนายฉันก็ทายได้เลยว่าวันนี้ฉันคงได้กินข้าวอีกทีตอนบ่ายแน่นอน

 

ฉันใช้เวลาอาบน้ำไม่นานมากนักและเมื่อฉันอาบเสร็จ ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาเดินเข้ามาเพื่อจะอาบน้ำต่อทันที แม้ว่าในจังหวะที่เราเดินสวนกันแววตาสีเทาเข้มของเขาที่มองมาที่ฉันจะแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่ารู้สึกเสียดายอะไรบางอย่างมากแค่ไหน แต่ฉันก็ทำได้เพียงรีบเดินออกไปแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว

 

เมื่อแต่งตัวเสร็จฉันก็ไม่ได้อยู่รอเขา เนื่องจากตอนนี้ในท้องของฉันกำลังตีฆ้องร้องป่าวกันใหญ่ จนฉันทนไม่ไหวต้องขอเดินออกมาหาอะไรรองท้องก่อน

 

เมื่อมาถึงห้องครัวฉันก็ได้เจอกับป้าสายที่ยืนทำอาหารอยู่ก่อนแล้ว ~~

 

“สวัสดีค่ะ ป้าสาย” ^-^ ใบหน้าสวยยิ้มหวานให้แม่บ้านสูงวัยที่กำลังขะมักเขม้นเตรียมทำอาหารอยู่

 

“สวัสดีเจ้าค่ะ นายหญิงเอลิซ” ^-^ ป้าสายหันมาทักทายพร้อมกับยิ้มตอบกลับ

 

“วันนี้มีอะไรกินบ้างคะ ตอนนี้ท้องเอลิซร้องกันใหญ่เลยค่ะ...” ฉันเอ่ยถามพร้อมกับชะโงกหน้าไปดูสิ่งที่ป้าสายกำลังทำ

 

“วันนี้ป้าได้ปลาทะเลมาค่ะ ว่าจะมานึ่งซีอิ๊วเสิร์ฟกับน้ำจิ้มรสเด็ดสูตรเฉพาะของบ้านป้าเลยนะคะ นายหญิงไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนได้เลยค่ะ อีกไม่นานเกิดรอเดี๋ยวป้าจะเอาไปเสิร์ฟให้นะคะ” ป้าสายบอกพร้อมกับยกปลาตาใสเนื้อสดชูยื่นมาให้ฉันดู

 

 ฉันที่กำลังจะเอ่ยปากเสนอตัวช่วยทำอาหาร...

 

“ให้...อุ๊...เอลิซ...ชะ...ช่วย...อุบ...” ฉันที่ยังไม่ทันได้พูดจบก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาทันที

 

(ทำไมปลาทะเลถึงได้เหม็นคาวขนาดนี้กันนะ) ฉันสบถในใจ

 

“นายหญิงเอลิซ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ป้าสายถามฉันทันทีที่เห็นว่าฉันมีอาการผิดแปลกไป

 

และก่อนที่ฉันทันได้ตอบอะไร...

 

ตึง! ตึง! ตึง!

 

ฉันก็ได้รีบสาวเท้าทั้งสองข้างให้วิ่งไปให้ยังห้องน้ำในทันที พร้อมกับคอที่โก่งอาเจียนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

 

“อุ...แหวะ!!..แหวะ!!...อุแหวะ!! แค่กๆ!! ...แฮ่กๆ”

 

“นายหญิงเอลิซ เป็นอะไรไปเจ้าค่ะ” ป้าสายที่ตกใจจนรีบวิ่งตามฉันเพื่อมาดูอาการด้วยความเป็นห่วง โดยที่มือยังมีคราบเลือดของปลาส่งกลิ่นคลุ้งตามมาจนทำให้ฉันอาเจียนอีกรอบ

 

“อุ...แหวะ!! แค่กๆ ..!!” ฉันที่เอาน้ำล้างปาก ก่อนจะส่ายหัวให้ป้าสายเป็นเชิงบอกว่าฉันไม่เป็นอะไร เพียงแต่รู้สึกเหม็นคาวที่ติดตามตัวป้ามาเท่านั้น แต่นั้นก็เป็นแค่ความคิดของฉันที่ไม่ได้พูดมันออกไป เนื่องจากฉันกลัวว่าจะไปทำลายความรู้สึกเป็นมิตรที่ป้าแกมีให้ ถ้าหารฉันไปทำท่าทีว่ารังเกียจป้าแก

 

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ...ป้า...อุ...แหวะ ~~” ฉันที่พยายามบอกป้าสายเพื่อให้แก่คลายเป็นห่วง แต่กลับเป็นตัวเองยิ่งอ้วกออกมาเพราะกลิ่นคาวเลือดปลาที่ยังกระจายตัวมาจากตัวป้าสายอยู่

 

“เอ๋...หรือให้ป้าไปตามหมอมาดูอาการให้ไหมเจ้าค่ะ...ดูท่าจะไม่สบายหนักเลย” ป้าสายยังกระตือรือร้นอยากจะช่วยเหลือด้วยความเป็นห่วง

 

ฉันที่หอบแฮกอยู่ตรงอ่างล้างหน้า ก่อนจะส่ายหัวไปมาอีกครั้งเพื่อเป็นการย้ำว่าฉันไม่เป็นอะไร

 

ฉันสูดลมหายใจลึก ๆ อีกครั้งหลังจากล้างหน้าล้างปากเสร็จ พร้อมกับบอกในสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป

 

“สงสัยจะเป็นเพราะหิวมากเกินไปอ่ะค่ะ ก็ตั้งแต่เมื่อวานเอลิซได้กินข้าวไปแค่มื้อเดียวเอง” ฉันนึกถึงเหตุผลที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดในตอนนี้ เกี่ยวกับอาการอาเจียนปุบปับที่เกิดขึ้น

 

“อ้าว...อย่างนั้นเองเหรอเจ้าคะ...ถ้างั้นเดี๋ยวป้าจะรีบไปทำอาหารให้ทานเลยนะเจ้าคะ” ป้าสายที่เห็นว่าฉันยืนยันว่าไม่เป็นอะไรแล้วก็เตรียมตัวจะกลับไปทำอาหารทันที

 

และก่อนที่แกจะเดินจากไป...

 

“แต่ว่านายหญิงเอลิซ ไหวแน่นะเจ้าคะ ให้ป้าช่วยประคองไปนั่งไหมเจ้าค่ะ” ป้าสายที่ยังมีความลังเลเล็กน้อยเนื่องจากยังพะวงกับอาการที่ฉันเป็นอยู่ เพราะเมื่อมองดูใบหน้าสวยของฉันแล้วก็พบว่ามันซีดเซียวมากเลยทีเดียว

 

ป้าสายที่ทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ฉัน ถึงกับทำให้ฉันรีบยกมือห้ามทันที

 

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ เอลิซไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ เดี๋ยวขอล้างหน้าล้างปากอีกสักหน่อย เดี๋ยวเอลิซเดินตามไปนะคะ” ฉันรีบบ่ายเบี่ยงปฏิเสธความหวังดีของป้าสายแบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น นั่นก็เพราะว่าถ้าขืนให้ป้าสายเดินเข้ามาประชิดตัวอีกครั้งล่ะก็ รอบนี้ฉันคงไม่เหลือแม้แต่น้ำย่อยแน่ ๆ

 

ป้าสายที่แทบจะชะงักเท้าไว้ไม่ทัน และเมื่อเห็นว่านายหญิงคงจะไม่ต้องการให้รบกวนแล้ว แกจึงได้หันหลังกลับไปเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองทันที

 

แต่ก่อนที่แกจะเดินจากไป ก็ได้มีคำพูดบางอย่างของป้าสายที่แกพึมพำกับตัวเองแต่ก็ดังพอที่ฉันจะได้ยิน และเป็นประโยคที่เมื่อฉันได้ยินแล้วถึงกับทำให้หัวใจของฉันเต้นระรัวขึ้นมาทันที...