บทที่ 151 ขอแต่งงาน

ฉันพยายามตั้งใจฟังในสิ่งที่เขากำลังจะพูด แม้ว่าในตอนนี้หูทั้งสองข้างของฉันมันเริ่มอื้ออึงไปหมดแล้วก็ตาม...

“เอลิซค่ะ ถึงแม้ที่ผ่านมาระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน มันอาจจะไม่นานมากนัก ส่วนระยะเวลาที่เราดูใจกันมันก็อาจจะยังไม่มากเท่า แต่สำหรับเฮียแล้วมันไม่ได้สำคัญอะไรเลย นั่นก็เพราะว่ามันมีสิ่งสำคัญมากกว่านั้น นั่นก็คือสิ่งที่เฮียรับรู้ได้ว่าในตอนนี้ความรู้สึกของเราสองคนมันได้ตรงกันแล้ว” เขาเอ่ยความรู้สึกที่มีออกมา โดยที่ตัวเขาเองก็ดูเหมือนว่าจะหายใจติดขัดเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน

แต่ทว่า...เขาก็ยังคงจับมือของฉันเอาไว้ด้วยความมั่นคง และยังคงแสดงความจริงใจที่มีต่อฉันไม่หยุด...

“วันนี้ในสิ่งที่เฮียอยากจะบอก ทุกอย่างเฮียอยากให้เอลิซรู้ว่ามันมาจากใจของเฮีย จากความจริงใจของเฮีย และความรู้สึกของจริง ๆ ของเฮีย ซึ่งเป็นสิ่งที่เฮียอยากจะทำเพื่อเอลิซจริง ๆ นะคะ” เขาเอ่ยย้ำเพื่อสร้างความมั่นใจให้ทั้งฉันและตัวเอง พร้อมกับยังคงจ้องมองมาที่ดวงตาของฉันด้วยสายตาที่หนักแน่นแต่อ่อนโยน

ฟืดดดด ~~

เสียงหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกพลังอีกครั้งของเขา ก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกถึงสิ่งที่ทำให้ฉันแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่...

“เอลิซค่ะ สุดที่รักของเซบาสเธีย วันนี้ได้โปรดฟังคำขอจากผู้ชายที่รวบรวมเอาความกล้าทั้งหมดที่มี เพื่อพูดทุกสิ่งที่อยู่ในใจถึงคนที่รักสุดหัวใจที่ยืนอยู่เบื้องหน้าตรงนี้ด้วยเถอะ....เอลิซค่ะ...วันนี้เอลิซพร้อมที่จะให้เฮียดูแลเอลิซไปตลอดชีวิตไหมคะ... วันนี้เอลิซพร้อมที่จะเป็นคนเดียวที่เฮียจะรับเป็นภรรยาไปตลอดชีวิตไหมคะ... วันนี้เอลิซพร้อมที่จะเป็นแม่ขอลูกเฮียไปตลอดชีวิตไหมคะ...และวันนี้เอลิซพร้อม...ที่จะอยู่เคียงข้างให้เฮียได้รักและซื่อสัตย์ไปตลอดชีวิตทั้งของเฮียและของเอลิซไหมคะ...” เขาที่จ้องมองมายังดวงตากลมโตของฉันด้วยสายตาที่หนักแน่นและมั่นคง พร้อมกับเอ่ยคำที่เป็นเสมือนคำสัญญาที่อยากจะให้ไว้กับฉัน โดยที่ฉันเองทำได้แค่เพียงเม้มปากเพื่อพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้...

แต่เพราะน้ำตามันไม่ได้มีไว้ไหลยามที่ตัวเราความเสียใจเท่านั้น เพราะมันก็สามารถไหลออกมาได้เมื่อยามที่เรามีความรู้สึกตื้นตันใจ สุขใจ ได้เช่นกัน...

แหมะ! แหมะ! แหมะ!

น้ำตาที่คลออยู่ในตอนแรกเริ่มหลั่งไหลออกมาหลังจากที่เขาเอ่ยคำมั่นสัญญาจบ

“ฮึก...ฮึก...” เสียงสะอื้นจากคำที่ส่งมาสะเทือนใจ

“แต่เฮียอยากให้เอลิซรู้เอาไว้อย่างหนึ่ง นั่นก็คือทุกสิ่งที่เฮียพูดออกไปมันไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกของเอลิซ ทุกอย่างเฮียอยากให้เอลิซตัดสินใจด้วยตัวเอง ขอให้เอลิซตัดสินใจจากความรู้สึกและความต้องการของตัวเอง โดยที่ไม่ต้องเป็นกังวลถึงตัวเฮียหรือความรู้สึกของเฮียเลยนะ และอีกอย่างเพราะวันนี้เป็นวันครบกำหนดในพันธสัญญาระหว่างเราเกี่ยวกับเกมสวาทที่เราร่วมกันสร้างขึ้น เฮียก็อยากใช้ความสำคัญในวันนี้ให้เกียรติเอลิซในการตัดสินใจด้วยความรู้สึกของตัวเอลิซเอง และไม่ว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน เฮียสัญญาว่าเฮียจะขอยอมรับคำตัดสินนั้นโดยไม่มีข้อแม้เลย และขอยืนยันด้วยเกียรติของตำแหน่งผู้สืบทอดประจำตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลนี้ด้วย” คำพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นของเขา อีกทั้งมือหนาที่บีบมายังมือฉันเบา ๆ เพื่อสำทับถึงความจริงใจของตัวเขาเองอีกทาง สิ่งที่เขาทำมันทำให้ฉันรู้สึกบีบรัดที่หัวใจน้อยลง

ฉันยืนนิ่งโดยที่ยังไม่มีคำพูดใดออกจากริมฝีปากอวบอิ่ม นั้นก็ไม่ใช่เพราะว่าฉันกำลังทบทวนหรือว่ากำลังจะปฏิเสธเขาหรอกนะ แต่ทว่า...ความรู้สึกอิ่มเอมต่างหากที่กำลังกดทับจนฉันพูดอะไรไม่ออก

สายตาคมสีเทาเข้ม ดูจะสั่นไหวเล็กน้อย ริมฝีปากหยักได้รูปเม้มเข้าหากันด้วยความลุ้นระทึกในขณะรอฟังคำตอบจากหญิงสาวที่เขารัก แม้ว่าเขาจะมั่นใจว่าเธอจะให้คำตอบที่ตรงใจกับเขา แต่ว่าความนิ่งของเธอในตอนนี้มันก็อดทำให้เขารู้สึกหวั่นใจไม่ได้เหมือนกัน

ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะปล่อยโอกาสให้เธอได้คิดนาน เพราะเขาเองก็คิดเอาไว้แล้วว่าเขาจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะมัดตัวเธอเอาไว้ให้อยู่กับเขาตลอดไป...ถึงแม้ว่าในวันนี้เธอจะให้คำตอบที่ทำลายจิตใจของเขาก็ตาม

“แต่เอลิซค่ะ ถ้าเอลิซยังอยากให้โอกาส และอยากจะเปิดใจใช้ชีวิตกับผัวที่เคยชั่วคนนี้ รวมทั้งถ้าเอลิซมั่นใจแล้วว่าผัวชั่วคนนี้จะรักเอลิซแต่เพียงผู้เดียวตามคำสัญญาที่ให้ไว้...” เขาที่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทุกคำพร้อมกับสายตาที่มุ่งมั่นจริงใจจนฉันรับรู้ได้ ก่อนที่เขาจะเงียบไปสักพักแล้วค่อยพูดประโยคที่เรียกน้ำตาให้อาบแก้มนวลของฉันได้

“ได้โปรด...แต่งงานกับผมนะครับ...ว่าที่ภรรยาสุดที่รักของผม”

ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็บรรจงจูบลงมาที่หลังมือนุ่มของฉัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อรอฟังคำตอบ ด้วยแววตาที่สั่นระริก เนื่องจากในใจลึก ๆ แล้วเขาก็ยังแอบหวาดหวั่นกับคำตอบของฉันอยู่บ้าง (ก็ใครใช่ให้พ่อตัวดีเคยร้ายกับฉันจนหลอนเลยล่ะ...ชิ) *^*

ฉันที่เงียบเพราะกำลังคิดตามคำพูดของเขา ก่อนจะรับรู้ได้ถึงมือที่กำลังกอบกุมมือฉันอยู่ออกอาการสั่น ความทรงจำตั้งแต่วันแรกที่ฉันและเขาได้เจอกันหลั่งไหลเข้ามาในโสตประสาท ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ พรั่งพรูเหมือนกับใครเอามาวางเรียงไว้ให้ ความรู้สึกทั้งดี เลว ชั่ว ดีใจ เสียใจ สุขใจ ทุกข์ใจ ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาระหว่างฉันกับเขา ต่างเรียงเข้ามาเพื่อให้ฉันได้ชั่งน้ำหนักดูเอาว่าฉันควรที่จะอยู่ต่อไปหรือพอแค่นี้ดี

ความลังเลที่ไม่ได้มีในตอนแรกกลับเกิดขึ้นมาในหัวใจดวงน้อย ๆ เพราะการที่ฉันจะต้องทิ้งชีวิตของฉันมาใช้ร่วมกับเขาฉันรู้ดีว่ามันไม่มีทางราบรื่นแน่นอน และถึงแม้ว่าสิ่งที่เขาทำให้ฉันในตอนนี้จะทำให้ฉันรู้สึกอิ่มเอมหัวใจมากแค่ไหน แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องมองตามความเป็นจริงในวันข้างหน้าที่อาจจะเกิดขึ้นได้ว่าการมีสามีเป็นมาเฟียแถมยังเป็นพ่อหนุ่มเนื้อหอมนั้นมันไม่ง่ายเลย ถ้าเทียบกับการที่ฉันอยากจะมีชีวิตครอบครัวที่สงบสุขในแบบที่ฉันวาดฝันไว้ในตอนที่ยังคบกันกับไอ้เคน

ดังนั้น เมื่อคิดได้แบบนี้แล้ว คำตอบที่ฉันจะตัดสินใจอยู่ต่อมันอาจจะไม่ใช่เส้นทางที่ฉันควรจะเลือกเลย

ความรู้สึกหวาดหวั่นและลังเลที่ก่อตัวขึ้นเป็นก้อนเล็ก ๆ ในใจ กลับเริ่มมาเป็นส่วนสำคัญที่มีภาษีในการตัดสินใจในครั้งนี้ มากกว่าความรู้สึกสุขใจ สบายใจ ปลอดภัย เมื่อยามที่ได้อยู่กับเขา

และเมื่อสิ่งที่ฉันได้คิดจนตกตะกอนแล้วว่า ฉันควรจะตัดสินใจเลือกเดินเส้นทางชีวิตของตัวเองในแบบไหน ฉันจึงเอ่ยกับเขาไปว่า...