บทที่ 121 ว่าที่ลูกสะใภ้
ณ คอนโดหรูของเรน่า
♩♪♫♬ ...เก็บไว้ข้างในใจ เก็บมัน... ♩♪♫♬
(หน้าจอ~~ //แม่เซฟ//)
ติ๊ด...
“สวัสดีค่ะ คุณป้า” ฉันเอ่ยทักทายปลายสายด้วยความคุ้นเคย
“สวัสดีจ้ะ หนูเรน่า” ปลายสายก็ทักทายฉันกลับมาเช่นเดียวกัน
“คุณป้าโทรมามีอะไรให้หนูรับใช้หรอค่ะ” ฉันถามคุณป้าที่เป็นแม่ของเซฟกลับไป
“ป้าไม่มีอะไรจะใช้หนูเรน่าหรอกจ้ะ แต่ว่าป้า...” ปลายสายที่ดูอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนลำบากใจที่จะบอกถึงเหตุผลที่โทรมา
“ป้าไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดยังไงดี งั้นป้าขอพูดตรงๆ เลยนะจ๊ะ” แม่ของเซฟท่านคงทนเก็บความอึดอัดใจไว้ไม่ไหว ดูเหมือนอยากจะพูดสิ่งที่อยู่ภายในออกมาให้หมด
“มีอะไรหรอค่ะ” ฉันที่รู้สึกวูบโหวงในใจแปลกๆ พยายามกั้นเสียงไม่ในสั่นเครือถามออกไป
“หนูเรน่า รู้ไหมว่าตอนนี้ตาเซฟพาผู้หญิงคนนั้นไปเกาะส่วนตัวของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลแล้วนะ”
สิ้นเสียงคำบอกเล่าจากคนเป็นแม่ของผู้ชายที่ฉันแอบรัก ถึงกับทำให้ดวงตาฉันสั่นระริกพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาที่ตีตื้นขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน
ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของฉันคือ ‘นี่เธอคงสำคัญกับเขาจริงๆ สินะ เขาถึงพาเธอไปยังเกาะแห่งนั้น เกาะที่มีแต่ความทรงจำของเรา’ ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งรู้สึกจุกในอก
“หนูเรน่าจ๊ะ...หนูเรน่า ฟังป้าอยู่หรือเปล่าจ๊ะ” เสียงแม่ของเขาเรียกฉันให้หลุดออกจากภวังค์ความคิด
ฉันรีบปาดน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตา พร้อมกับพยายามคุมเสียงให้เป็นปกติตอบท่านกลับไป
“คะ...ค่ะ...ว่ายังไงนะคะ”
“ป้าบอกว่าหนูจะตามตาเซฟไปไหมจ๊ะ” คำถามของท่านกลับทำให้ฉันรู้สึกสับสน
“หนูควรที่จะตามไปหรอค่ะ ก็ในเมื่อเขาพาผู้หญิงคนนั้นไปยังเกาะส่วนตัวของตระกูลขนาดนั้น มันก็เป็นคำตอบแล้วนี่ค่ะว่าเธอสำคัญสำหรับเขามากแค่ไหน” ฉันอดไม่ได้ ที่จะบอกความรู้สึกที่อยู่ภายในให้แม่เขาได้รับรู้
ฉันที่คิดแบบนั้นจริงๆ ว่าเธอคงสำคัญกับเขา ไม่สิ...เธอสำคัญกับเขาแน่อยู่แล้ว...ความจริงในข้อนี้ฉันเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ
“อ้าว...แล้วทำไมจะตามไปไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อหนูเรน่าเป็นคู่หมั้นตาเซฟไม่ใช่หรอ เรานะเป็นถึงคู่หมั้นเลยนะลูก หนูจะให้ผู้หญิงที่เข้ามาฉาบฉวยแบบนั้นถือโอกาสไปเปิดตัวที่เกาะได้ยังไง เดี๋ยวคนอื่นก็พาลเข้าใจผิดกันหมด ดังนั้นหนูก็ต้องรีบจัดการตัดไฟซะแต่ต้นลมซะ...รู้ไหม ฮึ...แต่ว่าตาเซฟก็ตาเซฟเถอะทำยังนี้ได้ยังไงกัน นี่ถ้าไม่ติดว่าป้าต้องอยู่เคลียร์ธุระอยู่ที่นี่ก่อน ป้าจะไปด้วยตัวเองเลย” แม่ของเขาพูดให้กำลังใจฉัน พลางบ่นถึงเขา
“แต่ว่า...” ฉันลังเลเพราะว่ามีบางอย่างที่ฉันยังไม่ได้บอกท่าน
“ไม่มีแต่จ๊ะ...ไปเลยเดี๋ยวป้าเคลียร์ทางให้” ^-^
“คือว่าหนู...” หรือว่าฉันควรจะบอกความจริงให้แม่ของเขาได้รู้เกี่ยวกับเรื่องหมั้นระหว่างฉันกับเขา
“เรน่าฟังป้านะ...ป้าดีใจมากเลยนะตอนที่หนูบอกกับป้าว่าตาเซฟขอหมั้นหนูแล้ว หนูรู้ไหมตั้งแต่วันนั้นป้าก็รอที่จะจัดงานหมั้นให้กับพวกลูกๆ แถมป้ายังคิดไปถึงวันแต่งงานแล้วด้วย ผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาหาตาเซฟ ก็คงมาเพื่อกอบโกยเท่านั้นแหละ หนูในฐานะคู่หมั้นต้องจัดการตาเซฟให้อยู่หมัด เขี่ยผู้หญิงพวกนั้นออกไปให้หมด เพราะว่าป้าจะไม่ขอรับใครอื่นมาเป็นสะใภ้หรอกนะ...เข้าใจที่ป้าพูดไหม” แม่ของเขาร่ายยาวจนทำให้ฉันที่ใจฝ่อให้ตอนแรก กลับฟื้นตัวมีความหวังขึ้นมาเพราะแรงสนับสนุนของท่าน
“และอีกอย่าง ในเมื่อตาเซฟขอหมั้นหนูเรน่าแล้ว เขาต้องทำตามคำพูดที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้ เพราะตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลถือว่าคำที่ออกมาจากปากของคนในตระกูลนี้คือคำศักดิ์สิทธิ์...เข้าใจไหมจ๊ะ” ^-^
“ขะ...เข้าใจค่ะคุณป้า” >~<
สิ่งที่แม่เขาพูด แม้จะมีบางคำหรือบางประโยคที่จี้ใจดำฉัน แต่มันก็ได้จุดประกายความหวังให้ฉันมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง ก็ในเมื่อฉันมีแบ็คอัพเป็นถึงแม่ของเขา เพราะฉะนั้นฉันยังจะต้องกังวลอะไรอีก และไม่แน่เธอคนนั้นอาจจะเป็นแค่สิ่งฉาบฉวยที่เข้ามาในชีวิตเขา ให้เขาได้ตื่นเต้นแค่เท่านั้นก็ได้...ใครจะไปรู้สุดท้ายอาจจะเป็นฉันที่เป็นตัวจริงของเขา!!
ก็อย่างที่เขาว่ากันว่า อะไรที่คนเรามักโหยหาที่จะได้มาครอบครอง แต่พอเมื่อไหร่ที่ได้ครอบครองแล้ว สักพักก็จะเบื่อ และเมื่อถึงวันนั้นเขาก็ต้องกลับมามองที่ฉัน คนที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอด...
ความหวังที่เพิ่มขึ้นในหัวใจ ทำให้ฉันมีแรงที่จะสู้ต่อไป ฉันจะสู้เพื่อคนที่ฉันรักมานาน ฉันเหมาะสมที่จะเป็นสะใภ้ของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลที่สุด...
ฉันที่มีความรู้สึกมาดมั่น และมีความมั่นใจขึ้นมาถึงขีดสุด ไม่มีความลังเลแล้วในตอนนี้ เอ่ยถามแม่ของเขากลับไปถึงสิ่งที่กังวลใจในเกี่ยวกับการเดินทางไปยังเกาะส่วนตัวของตระกูลท่าน
“แล้วหนูจะไปที่เกาะนั้นคนเดียวได้ยังไงคะ เพราะปกติตอนไปก็ไปพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่แล้วก็คุณลุงคุณป้า” ฉันบอกถึงข้อกังวลในใจ
“ไม่มีปัญหาเลยจ้ะหนูเรน่า เดี๋ยวป้ายกหูกริ๊งเดียว ทุกอย่างก็ราบรื่นจ้ะ” ปลายสายตอบ กลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความกังวลใดๆ
“แล้วนี่หนูเรน่าจะไปทางเครื่องบินเลยไหม ป้าจะได้ให้คนเตรียมเอาไว้ให้” แม่ของเขาบอกฉันด้วยความหวังดี
“ไม่ดีกว่าค่ะ เรน่าไปทางเรือดีกว่า ไม่อยากจะไปแบบเอิกเกริกให้เซฟเขารู้ตัว เรน่าอยากไปเซอร์ไพรส์เซฟเขาค่ะ” ฉันตอบกลับแม่เขาไปแบบนั้น โดยที่ใจของฉันรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร เพราะถ้าขืนฉันคิดที่จะเดินทางไปทางเครื่องบิน ฉันอาจจะโดนคนใจเหี้ยมอย่างเขาสั่งให้ลูกน้องยิงเครื่องตกลงมาตายได้ และอีกอย่างในตอนนี้เขาน่าจะยังโกรธฉันอยู่ ไปแบบไม่ให้เขารู้ตัวน่าจะมีโอกาสที่เขาจะยอมคุยกับฉันมากกว่า
“อูยยย น่ารักจังเลยจ้ะว่าที่ลูกสะใภ้ของป้า ยังไงก็จัดการผู้หญิงคนนั้นให้ออกไปจากชีวิตเซฟด้วยนะ ป้าเอาใจช่วยในฐานะที่หนูเป็นทั้งคู่หมั้นและเป็นคนที่มาก่อนผู้หญิงคนนั้น” แม่ของเขาพูดเสริมให้กำลังใจฉันอย่างปลื้มปีติ
‘มาก่อนอย่างนั้นหรอ...เป็นคู่หมั้นอย่างนั้นหรอ’ ฉันสะดุดกับประโยคที่แสนจะจี้ใจ มันช่างเป็นประโยคที่เสียดแทงหัวใจฉันให้เจ็บปวดเหลือเกิน ถ้าแม่ของเขารู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับการหมั้นว่าแท้ที่จริงแล้วมันเป็นมายังไง ท่านจะยังสนับสนุนและอยู่เคียงข้างฉันแบบนี้อยู่ไหม ท่านจะยังเอ็นดูฉันอยู่หรือเปล่า...เฮ้ออออ...ยัยเรน่าเอ้ยยย เหมือนแกจะทำให้เรื่องมันเลยเถิดไปกันใหญ่แล้วนะ
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 28
แสดงความคิดเห็น