บทที่ 113 นานกว่านี้คงได้...

แต่ดูจากท่าทางแล้วคนเจ้าเล่ห์น่าจะพูดจริงทำจริงไม่ได้คิดแค่จะล้อเล่น เพราะดวงตาทรงเสน่ห์ยังคงจับจ้องมาที่ใบหน้าหวานด้วยความกระเหี้ยนกระหือรือ จนฉันอดไม่ได้ที่จะหมั่นไส้ในความหื่นของเขาอยากจะแกล้งเขาคือนบ้าง

 

“เอลิซหายแล้วจริงๆ นะคะ...นี่ไงเดี๋ยวเอลิซกระโดดให้ดูเลย...ฮึบ...จุ๊บ ~~ “ฉันทำทีเป็นแสดงกระโดดให้เขาดู เพื่อเป็นการสำทับว่าฉันหายแล้วจริงๆ

 

แต่สิ่งที่พิเศษกว่านั้นก็คือ ฉันไม่ใช่แค่กระโดดให้เขาดูอย่างเดียว แต่ฉันกระโดดขึ้นไปจุ๊บปากเขาด้วย ~~

 

เขาเบิกตาด้วยความตกใจ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความชอบใจที่โดนฉันจู่โจมขโมยจูบโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว สองมือหนารีบโอบกอดกระชับร่างของฉันให้เขาแนบหาร่างกายของเขาทันที จนใบหน้าของฉันปะทะเข้ากับอกแกร่งของเขา

 

ฉันที่ใบหน้าซุกอยู่ที่กลางอกของเขาได้แต่ร้องอู้อี้เพราะหายใจไม่ออก ก่อนจะหาจังหวะรีบขยับหัวเงยหน้าขึ้นมาทันที แต่กลับต้องมาพบกับใบหน้าคมเข้มที่ก้มมารอฉันอยู่ก่อนแล้ว

 

ด้วยความที่ระยะห่างของใบหน้าของเราทั้งสองคนมันใกล้กันมากจนแทบจะหายใจรดกันอยู่แล้ว เหลือเพียงแค่เขาโน้มใบหน้าลงมาอีกนิดเดียวก็สามารถประทับริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากอวบอิ่มของฉันได้อย่างง่ายดาย

 

บรรยากาศและความใกล้ชิด ทำให้สายตาของสองเราที่กำลังประสานกันอยู่ เป็นเสมือนประตูเชื่อมเปิดให้เห็นถึงความต้องการของหัวใจ ที่พอมารวมกับความปรารถนาที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในร่างกายของคนทั้งสอง ก็นำพากันให้ทำในสิ่งที่หัวใจต้องการ

 

ริมฝีปากทรงเสน่ห์ค่อยๆ โน้มลงมาเพื่อจรดลงบนริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะค้างไว้อย่างนั้นเพื่อซึมซับความหวาน มือบางทั้งสองข้างยื่นขึ้นไปเพื่อโอบกอดต้นคอของคนตัวโตตามสัญชาตญาณของร่างกาย เพื่อกระชับให้เขาได้ดื่มด่ำกับริมฝีปากสวยได้ถนัด

 

ลิ้นอุ่นเรียวแทรกเข้ามาอย่างชำนาญทาง เพื่อกวาดต้อนความหวานที่อยู่ในโพรงปากสวย ฉกฉวยตวัดพัวพันกับสิ่งที่นุ่มนิ่มเหมือนกัน โดยที่ท่วงทำนองและจังหวะการโรมรันคล้ายกับคำบอกรักที่พร่ำบอกอย่างไม่รู้จักเบื่อ

 

“อืมมม / อื้อออ” เสียงครางหวานที่ถูกส่งมาจากลำคอของทั้งคู่ เป็นผลมาจากรสจูบที่แสนหอมหวานที่ทั้งสองต่างปรนเปรอให้แก่กันจนกลั่นออกมาเป็นเสียงเฉพาะของทั้งสองคน เพื่อแสดงให้เห็นว่าต่างฝ่ายต่างพึงพอใจต่อสิ่งที่กระทำต่อกันมากแค่ไหน

 

เป็นฉันที่ยอมกลั้นใจถอนริมฝีปากออกมาก่อน เพราะถ้าขืนปล่อยให้เขาได้ดื่มด่ำนานกว่านี้คงได้กินอย่างอื่นแทนกินข้าวแน่ๆ

 

ฟอด ~~

 

แต่เหมือนว่าเขาจะยังไม่อยากที่จะถอดถอนความหอมหวานนี้ออกไป ยังคงซุกไซ้ดมดอมความหอมไปตามแก้มนวลของฉันโดยไม่มีท่าที่จะปล่อย

 

“เฮีย...พอก่อนค่ะ เอลิซหิวแล้ว” ฉันที่เอ่ยปากบอกเขาพร้อมกับเอามือลูบท้องตัวเองปอยๆ

 

เขาหยุดการกระทำลงทันทีด้วยความเสียดาย แต่ก็เต็มใจที่จะยอมละทิ้งความหวานนี้ เพราะเขาเป็นห่วงคนตรงหน้ามากกว่าห่วงความต้องการของตัวเอง

 

“เฮียลืมไปเลย มัวแต่ชิมของหวานที่อยู่ตรงหน้า...หึหึ” เขาส่งยิ้มละมุนมาให้ อีกทั้งยังไม่ลืมที่จะที่หยอดคำหวานใส่ฉันจนเรียกเลือดฝาดขึ้นที่แก้มขาว ก่อนจะจูงมือพาฉันเดินไปที่เคาน์เตอร์ครัวที่เขาวางอาหารที่เขาทำเอาไว้

 

“เฮียทำข้าวต้มให้เอลิซกินค่ะ มาลองชิมให้เฮียหน่อยว่ากินได้ไหม” เขาที่ยกชามข้าวต้มมาให้ฉัน ก่อนจะบอกให้ฉันลองชิมฝีมือเขา ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

 

ฉันที่ก้มหน้ามองลงไปในชามก่อนจะร้องอุทานด้วยอาการขนลุก

 

“อึ๊ย!!ทำไมหน้าตามันน่ากลัวแบบนี้ล่ะคะ” ฉันที่เมื่อเห็นของที่อยู่ในชาม ถึงกับร้องออกมาด้วยความสยอง นี่ถ้าไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี้ยว่ามันคือข้าวต้ม

 

เขาทำหน้าสลดลงทันทีที่เห็นว่าฉันจะไม่ยอมกิน ก่อนที่จะยกมันกลับเพื่อเอาไปทิ้ง

 

หมับ!!

 

ฉันคว้าข้อมือหนาของเขาที่ถือชามข้าวต้มเอาไว้ พร้อมกับจับมันวางลง แล้วบรรจงชิมสิ่งที่เรียกว่าข้าวต้มทันที

 

เขาทำหน้าตาลุ้นกับอาหารฝีมือตัวเองที่กำลังเข้าปากฉัน

 

“อืมมม รสชาติใช้ได้เลยค่ะเฮีย” ^-^ ฉันยิ้มให้เขาทันทีเมื่อได้รับรู้รสชาติ

 

“จริงหรอ” *o* เขาทำหน้าตาไม่เชื่อ พร้อมกับดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความดีใจ

 

“จริงค่ะ ไม่เชื่อเฮียก็ลองชิมดูสิ” ^-^ ฉันยิ้มหวานส่งไปให้เขาอีกครั้ง แต่เขาไม่มีทางรู้เลยว่าภายใต้รอยยิ้มสวยนี้ได้ซ่อนความเจ้าเล่ห์อยู่

 

เขาที่เชื่อในความใสซื่อของฉัน บรรจงหยิบช้อนขึ้นมาชิมอาหารที่ตัวเองเป็นคนทำ

 

“ซู้ดดด....แหวะๆๆ แค่กๆๆ ถุยๆๆๆ / ฮ่าๆๆๆ” เขาคายของที่อยู่ในปากออกมาทันทีที่ลิ้นได้สัมผัสถึงรสชาติเค็มปี๋ ส่วนฉันสะใจที่แกล้งเขาได้สำเร็จถึงกับยืนหัวเราะจนตัวโยน

 

“ห่ารสชาติเชี้ยอะไรเนี้ย...พอเลยๆ” เขาที่สบถกับตัวเอง ก่อนจะหยิบเอาถ้วยข้าวต้มไปทิ้งทันที ย้ำว่า!! ทิ้งลงถังขยะไปทั้งถ้วยทั้งข้าวต้มแบบไม่มีนึกเสียดาย

 

ฉันนึกเอ็นดูในความตั้งใจของเขา แต่ก็ยังหัวเราะให้กับท่าทางและสีหน้าเหยเกของเขาอยู่

 

“แกล้งเฮียหรอ...หึ” เขาหรี่ตามองฉันอย่างคนกำลังจับผิด

 

“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย...ฮ่าๆๆๆ” ฉันที่ไม่สามารถปกปิดความเจ้าเล่ห์ของตัวเองได้มิด ยังคงขำยามนึกถึงสีหน้าบิดเบี้ยวของเขาตอนลองได้ชิมฝีมือตัวเองอยู่

 

“หึ...หัวเราะทีหลังดังกว่าเคยได้ยินไหม” เขาที่เหมือนกับแค้นฉันเอ่ยคำขู่อาฆาตมาที่ฉันทันที

 

เขามองหน้าฉันพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก เหมือนกับว่าตัวเองคิดออกแล้วว่าจะจัดการตอบแทนกับสิ่งที่ฉันกลั่นแกล้งเขายังไงดี

 

ฉันที่พอได้เห็นสีหน้ามาดร้ายของเขาแล้ว ก็นึกขนลุกขึ้นมาทันที พร้อมกับเสียวสันหลังวาบแปลกๆ หน้าตาแบบนี้ต้องกำลังคิดจะทำมิดีมิร้ายต่อร่างกายฉันไม่ผิดแน่

 

พอคิดได้ดังนั้นฉันจึงคิดจะเอาตัวรอดด้วยการรีบเอ่ยปากอาสาทำอาหารให้เราสองคนกินทันที โดยหวังว่าความดีครั้งนี้จะทำให้เขาคิดบทลงโทษฉันให้ดุเดือดน้อยลง

 

“มาค่ะ เดี๋ยวเอลิซทำอาหารให้ทานเอง” ฉันที่หวาดหวั่นต่อสายตาเขายิ้มแหยๆ เอ่ยปากบอกเขาไป ก่อนจะรีบเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาวัตถุดิบมาทำอาหารมื้อนี้ให้เราทั้งสองคนได้กิน

 

“อ้อ...แล้วคนอื่นๆ ล่ะค่ะจะกินพร้อมกันกับเราด้วยไหม เอลิซจะได้ทำเผื่อพวกเขา” ฉันที่นึกได้ว่าบนเกาะนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคน จึงได้ถามเขาไปในขณะที่ตัวเองก็ก้มๆ เงยๆ หาของอยู่

 

“ไม่ต้องหรอกค่ะ พวกนั้นไปกินที่ครัวบ้านพักคนงานกันหมดแล้ว ตอนนี้บ้านนี้...ก็เหลือแค่...เราสองคนเท่านั้น” เขาตอบกลับ โดยที่บนใบหน้าได้ผุดรอยยิ้มร้ายขึ้นมาโดยที่ฉันไม่ทันได้สังเกตเห็น

 

ฉันที่ไม่ได้เอะใจในต่อคำพูดเหล่านั้น ในขณะที่ไม่ทันได้ระวังตัว ก็ถูกคนร่างหนาย่องเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลังทันที...