บทที่ 53 ไอ้ตัวมาร

--- เซฟ Talk ---

 

ผมส่งแชทให้ลูกน้องสั่งอาหารมาให้ เพราะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ผมพาคนร่างบางมาด้วย หลังจากที่ผมเข้าโหมดทำงาน ผมจะเป็นแบบนี้ทุกทีคือทำงานจนลืมวันลืมเวลา กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ลูกน้องเอาอาหารมาให้ ซึ่งพวกมันจะรู้ดีว่าไม่ต้องรอให้ผมออกคำสั่ง

 

แต่วันนี้ทั้งที่ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะเข้ามาเคลียร์งานที่บริษัทแค่แป๊บเดียว แล้วจะได้พาเธอออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก ตั้งใจไว้ว่าวันนี้จะตามใจเธอทุกอย่าง เธออยากจะไปไหนผมจะพาไปหมด แต่กลับมีงานและโครงการมากมายให้ต้องพิจารณา ซึ่งแต่ละโครงการก็ระดับพันล้าน เลยต้องใช้เวลาในการดูเอกสารนานพอสมควร จนผมอดพาเธอออกไปเที่ยวและหาอะไรกินข้างนอก มันทำให้ผมรู้สึกผิดต่อเธอมาก ทั้งที่ได้พาเธอออกมาแล้ว แต่กลับพาเธอมานั่งอุดอู้อยู่ในห้องทำงานนี้ ผมนี่มันแย่จริงๆ

 

หลังจากที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เพราะส่วนลึกก็เป็นห่วงความรู้สึกเธอ ผมพยายามสลัดความคิดเหล่านั้นออก แล้วรีบเคลียร์งานให้เสร็จให้เร็วที่สุด อย่างน้อยก็ยังมีเวลาพาเธอไปกินอาหารเย็นข้างนอก เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็รีบลงมือเคลียร์กองเอกสารด้านหน้าทันที แต่ก่อนจะเริ่มขอเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าหวานๆ ที่ผมหลงใหลให้ชื่นใจสะก่อน จะได้มีกำลังใจเพิ่มขึ้น

 

แต่พอตอนที่ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาเข้ากับแววตาของเธอที่นั่งจับจ้องผมตอนทำงาน มันกลับทำให้ผมรู้สึกดีอย่างประหลาด หัวใจผมเต้นตึกตักอย่างกับกลองรัว ดวงตากลมโตสุกใสคู่นั้นจ้องมองผมด้วยแววตาเคลิบเคลิ้มเจือปนไปด้วยความชื่นชม รอยยิ้มบางๆ ที่ส่งมา ท่านั่งเท้าคาง ทุกอย่างมันสวยงามสะกดจิตสะกดใจของผมมาก

 

สายตาที่ชื่นชมผมจนปิดไม่มิดคู่นั้น มันทำให้ผมรู้สึกเขิน ปกติผมไม่ชอบให้ใครมาจ้องมอง นี่ถ้าเป็นคนอื่นมาจ้องผมแบบนี้คงโดนผมควักลูกตาออกมาแล้ว แต่พอเป็นเธอผมกลับทำให้ผมรู้สึกดีจนทำตัวไม่ถูก มันเขินอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมชอบที่เธอจ้องมองผมด้วยสายตาแบบนั้นและไม่อยากให้เธอละสายตาจากผมไปไหนเลย อยากให้เธอมองแค่ผมคนเดียวตลอดไป

 

เพื่อไม่ให้เธอรู้ว่าผมกำลังเสียอาการ เดี๋ยวเธอจะได้ใจถ้ารู้ว่าผมคลั่งเธอหนักมากขนาดไหน ผมจึงได้แกล้งพูดเย้าเธอไป คำพูดของผมทำใบหน้าเธอแดงระเรื่อขึ้นมาทันที ยิ่งทำให้เธอดูน่ารักขึ้นไปอีก โอ๊ยยย นี่เธอกะจะฆ่าผมให้ตายตรงนี้เลยหรือไงกัน เธอกลบเกลื่อนความอายด้วยการถามผมกลับมา แต่ผมสั่งอาหารให้เธอแล้ว เลยไม่กล้าที่จะถามเธอว่าอยากออกไปหาอะไรกินข้างนอกไหม เพราะกลัวว่าจะผิดคำพูด เนื่องจากพาเธอออกไปไม่ได้ แล้วทำให้เธอต้องผิดหวัง ผมไม่อยากให้รอยยิ้มนั้นเลือนหายไปจากใบหน้าหวานเลย

 

เมื่อความอยากใกล้ชิดเธอของผมมันล้นทะลักออกมาอย่างสุดแสนจะกักกลั้นเอาไว้ ผมจึงได้เดินไปหาเธอ เข้าไปกอดเธอ กระเซ้าเย้าแหย่เธอ ให้หายคิดถึง ใช่! ถึงแม้ผมจะอยู่ในห้องเดียวกับเธอ นั่งห่างกับเธอไม่กี่เมตรแต่ผมก็โหยหาเธอตลอด ผมคงติดกลิ่นกายของเธอ ติดร่างกายของเธอเข้าแล้วจริงๆ เพราะแค่ผมได้เห็นเธอผมก็อยากจะสัมผัส เพียงแค่ห่างกันไม่กี่เมตรในห้องทำงานก็คิดถึงอยากจะเดินเข้าไปกอดเข้าไปหอมตลอดเวลา ทั้งที่ก่อนหน้านั้นผมก็ฉกฉวยจากเธอมาพอสมควรแล้ว แต่สำหรับผมมันยังไม่พอ มันไม่เคยพอและความสุขที่ได้จากการสัมผัสเธอ มันยิ่งทำให้ผมต้องการเธอมากขึ้นไปอีก ที่ผ่านมาผมจัดการรุกเธอจนเธอตั้งรับไม่ทัน ถ้าไม่มีไอ้ตัวมารมาขัดจังหวะ ผมคงพาเธอไปทัวร์สวรรค์หลายรอบแล้ว พอคิดแล้วก็โมโหจริงๆ แต่ยังดีที่ตอนนั้นผมฉวยโอกาสแอบรูดจีสตริงของเธอติดมือมากะว่าจะเอามาต่อรองเพื่อแกล้งเธอพอเป็นกระสัยให้กระสันสักหน่อย แต่ทุกอย่างกลับผิดแผนไปสะหมดเพราะไอ้มารขัดจังหวะตัวเดียว...ฮึ

 

แต่เมื่อผมยิ่งแกล้งเธอเท่าไรมักก็กลับกลายเป็นผมเองที่ยิ่งทรมานเท่านั้น เนื่องด้วยเพราะว่าผมเองก็ยังไม่กล้าที่จะก้าวล่วงล้ำเข้าไปยังแดนสวรรค์ของเธอได้ ทำได้แค่มองร่องสวรรค์ของเธอตาปริบๆ กับลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกระหาย เพราะผมเองก็ยังไม่มั่นใจมากพอว่าเธอพร้อมที่จะรับลูกชายลำใหญ่ของผมเข้าไปปลอบโยนแล้วหรือยัง แม้ว่าผมจะเห็นการกระทำอันเร่าร้อนของเธอในห้องน้ำแล้ว แต่นั้นก็เป็นการกระทำจากตัวเธอเอง ไม่ใช่จากผม

 

ขณะที่ผมกำลังออดอ้อนแกล้งเธอ (กำลังฉกฉวยความสุขจากเธอนั่นแหละ) เธอกลับทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด เธอจับใบหน้าผมเข้าไปจูบ มันทำให้ผมอึ้งกับการกระทำนั้น เพราะไม่คิดว่าเธอจะกล้ารุกผมก่อน ผมชอบที่เธอทำแบบนี้ ซึ่งมันเป็นสัญญาณที่ดีว่าเธอเองก็มีใจไม่ได้รังเกียจสิ่งที่ผมทำ และไม่ใช่แค่ร่างกายเธอที่ตอบสนองต่อผม ร่างกายของผมเองตอบสนองกลับเธอโดยอัตโนมัติเช่นกัน

 

การแลกรสสัมผัสของริมฝีปากระหว่างเราทั้งสองคน มันช่างอิ่มเอมไปด้วยความสุข หัวใจผมมันพองโตจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอก ความหอมหวานที่อบอวลไปทั่วทั้งปาก มันยิ่งทำให้เราทั้งสองตอบสนองกันไปมา ความหอมหวาน และความสุขที่มันเอ่อล้น จนทำให้บางอย่างที่มันอยู่ในก้นบึ้งส่วนลึกของหัวใจออกแรงกระทุ้งระเบิดออกมา เพื่อให้ผมได้ตัดสินใจบอกความรู้สึกที่ผมมีให้เธอได้ฟัง...

 

เมื่อถอนริมฝีปากผมออกจากปากของเธอแล้ว ผมเชยคางที่กำลังหันหน้าหนีผมเพราะความอาย จนผมอดไม่ได้ที่จะเอ็นดูการกระทำของเธอ เธอมันจะเขินอายและเสียอาการเวลาที่ผมหยอกเย้าเสมอ และผมชอบที่ตัวเองทำให้เธออายได้ มันรู้สึกว่าเธอตอบสนองต่อการกระทำของผม และที่สำคัญแก้มแดงๆ ของเธอมันทำให้ผมยิ่งหลงใหล มันน่ารักจนผมอยากจะฝังจมูกลงไปสักล้านรอบ

ผมพินิจพิจารณาใบหน้าหวาน จนแน่ใจแล้วว่ามันถึงเวลาแล้วที่ผมต้องพูดประโยคนี้ออกไป...

‘เอลิซรู้ไหมว่า เฮีย..ร... ’ ก๊อก!ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูขัดจังหวะผมขึ้นมาทันที ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าใคร ไอ้ตัวมารขัดจังหวะตัวดีตัวเดิมนั้นเอง มาได้จังหวะทุกที เธอดีดตัวออกจากอ้อมกอดผมโดยทันที ผมได้แต่หัวเสียกับการกระทำในวันนี้ของไอ้ลูกน้องตัวดีของผมจริงๆ

 

ผมเดินไปเปิดประตูให้มัน หน้าผมคงบ่งบอกถึงแรงอาฆาตจนมันรู้สึกได้ มันยืนทำหน้าตาเลิ่กลั่ก เหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรพลาดไป ผมล่ะอยากจะเตะมันสักป๊าบให้หายแค้น

บทที่ 54 คนที่รอคอย

 

หลังจากที่เขารับอาหารมาจากพี่กิต เขาก็ปิดประตูใส่หน้าพี่กิตทันทีโดยที่ไม่พูดอะไร ฉันเห็นเงาพี่กิตเหมือนเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องทำงานสักพัก ก่อนจะเดินจากไป คงจะยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรพลาดไป

 

“เฮียสั่งอาหารมาตั้งแต่ตอนไหนคะเนี้ย” ฉันพูด แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่ถาดอาหารที่ดูน่ากินไปหมด ความจริงฉันรู้สึกหิวมาได้สักพักแหละ แต่เกรงใจเขาที่กำลังยุ่งกับการเคลีย์งานเลยไม่อยากจะรบกวน

 

“ก็ตอนที่นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้พกเมียมาด้วย” เขาหยอกฉันกลับแทนคำตอบ

 

ฉันค้อนให้เขาทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้ ใครเป็นเมียตัวเองกันย่ะ ขี้ตู่ชะมัด...ชิ

 

เขาจัดแจงเตรียมจานข้าวและตักข้าวให้ฉัน โดยที่ไม่ให้ฉันช่วยอะไรเลย พอฉันอยากจะช่วยเขาก็บอกขอให้ฉันช่วยนั่งเป็นกำลังใจกับนั่งกินข้าวเป็นเมียเขาก็พอ

 

ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา เลยทำตามที่เขาบอก จากนั้นเราทั้งสองคนก็ลงมือกินอาหารข้างหน้าทันที เรากินไปคุยไป เขาคอยตักอาหารให้ฉัน ฉันก็ตักให้เขาคืน มันเป็นความสุขเล็กๆ ที่ดูเรียบง่าย จนฉันนึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นภาพนี้ ภาพที่ท่านเซบาสเธียผู้ยิ่งใหญ่ จะมานั่งกินอาหารที่เรียบง่ายกับฉันสองคนได้ ฉันนั่งคิดอะไรเพลินๆ เกี่ยวกับเขา และนั่งมองเขามากกว่าจะตักข้าวเข้าปาก จนเขาคงรู้สึกได้ว่าฉันนั่งจ้องเขาอยู่

 

“มองเฮียแล้วอิ่มหรอค่ะ” เขาเอ่ยโดยที่ไม่ได้มองหน้าฉัน

 

“อะ..เอ่อ” ฉันถึงกลับไปไม่ถูกเมื่อโดนเขาจับได้

 

“หรือว่าไม่หิวข้าวแล้วแต่หิวเฮียแทน” สิ้นประโยคที่ออกจากปากเขา ฉันรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวทันที ตาบ้าปีศาจเซฟนี่ มีช่องไม่ได้จ้องจะแทะโลมพูดสองแง่สองง่ามกับฉันตลอด (จนฉันหวั่นไหวแล้วนะ...อดทนไว้นะอดทนไว้ยัยเอลิซ)

 

หลังจากกินข้าวเสร็จ ฉันเตรียมจะเก็บไปล้างที่โซนห้องครัวด้านนอก แต่เขาห้ามไว้โดยบอกว่าเขาเรียกให้พี่กิตมาจัดการแล้ว

 

สักพักพี่กิตก็เข้ามาเก็บทุกอย่างออกไป โดยไม่ลืมที่จะหันมาโค้งคำนับให้ฉันอีกครั้ง ส่วนฉันก็ได้แต่ก้มหัวลงน้อยๆ เพื่อเป็นการเคารพกลับเขาเช่นกัน

 

“แปลกนะ...” อยู่ดีๆ คุณเซฟเขาก็เอ่ยขึ้นมา

 

“แปลกอะไร อะไรแปลกหรอค่ะ” ฉันถามกลับด้วยความสงสัย

 

“เอลิซรู้ไหม กิตมันไม่เคยยอมก้มหัวคำนับใครโดยเฉพาะผู้หญิง” เขาเอ่ยบอกให้ฉันคลายความสงสัย

 

“หาาา...จริงหรือคะเนี้ย แล้วทำไมพี่กิตเขาถึง...” ฉันเอ่ยถามพร้อมกับถอดสายตาออกไปทางประตู

 

“เพราะว่ากิตมันยอมรับเอลิซไงคะ” ^-^ เขาเอ่ยด้วยสายตาที่ยิ้มมีความสุข

 

“แต่เอลิซยังไม่ได้ทำอะไรให้พี่กิตเขาเลยนะคะ” ฉันยังคงสงสัยอยู่

 

“แค่เอลิซคือคนสำคัญของเฮีย คือคนที่เฮียแคร์ที่สุด คือเมียของเฮีย แค่นี้ก็เพียงพอที่กิตมันจะยอมรับเอลิซเป็นนายหญิงแล้ว” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงละมุนปนได้ด้วยความสุขในหัวใจที่ลูกน้องที่เขารักเหมือนครอบครัวเหมือนพี่น้องยอมรับคนที่เขาเรียกว่าเมีย

 

“ถ้าแค่นั้น พี่กิตคงต้องยอมรับผู้หญิงอีกหลายคนที่เฮียเคยผ่านมา และกำลังจะผ่านเข้ามาด้วยแหละค่ะ” ฉันตอบกลับไปด้วยความรู้สึกที่ขุ่นเคืองในใจ ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้น มันเหมือนกับว่าฉันกำลังรอคำบางคำจากปากของเขาให้ฉันได้มั่นใจที่จะยืนเคียงข้างเขาและได้รับการยอมรับจากคนรอบตัวเขามากกว่านี้

 

ฉันยอมรับว่าฉันรู้สึกไม่พอใจ ยิ่งได้คิดว่าเขาเคยผ่านใครมาบ้าง และฉันอาจจะเป็นแค่หนึ่งคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขาแล้วผ่านออกไป สุดท้ายแล้วก็ไม่มีค่าไม่มีความหมายอะไรและอาจจะเลือนรางไม่เหลืออยู่ในความทรงจำของเขา

 

พอคิดแล้วอยู่ดีๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเมื่อเห็นหัวไหล่ฉันเริ่มสั่นไหว เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้คนตรงหน้ากำลังร้องไห้

 

“เอลิซเป็นอะไรคะ ทำไมถึงร้องไห้ล่ะคะ” เขารีบเดินมานั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยถามฉัน และพยายามที่จะจับตัวฉันให้หันไปหาเขา

 

“ฮืออออออ” จากที่แค่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเงียบๆ บัดนี้เมื่อโดนคำถามแทงใจดำน้ำตาก็ยิ่งหลั่งไหลออกมาเป็นสาย

 

“เป็นอะไรคะ บอกเฮียหน่อยได้ไหม บอกผัวโง่ๆ คนนี้ให้รู้ได้ไหมคะ” เขาพยายามเอ่ยปลอบ โดยที่ฉันไม่ยอมหันไปหาเขาได้แต่นั่งหันหลังให้เขา เขาจึงทำได้แค่โอบกอดฉันจากด้านหลัง แล้วเอาคางมาเกยบนไหล่ที่กำลังสั่นไหวของฉัน

 

“ฮึก...ฮึก...ฮือออ” ฉันส่ายหัวเป็นคำตอบ และพยายามที่จะหยุดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่ก็ทำไม่ได้

 

เขาดึงตัวฉันให้เข้าไปซุกที่อกแกร่งของเขา กลิ่นกายที่แสนอบอุ่นของเขามันเริ่มทำให้ฉันสงบลง ฉันได้แต่เอามือปิดปากไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา แล้วฝังตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา

 

“โอ๋ นิ่งสะนะคนดีของเฮีย บอกเฮียได้ไหมคะว่าเป็นอะไร” เขาเอ่ยปลอบเสียงทุ้มนุ่มอบอุ่นจนฉันเริ่มผ่อนคลาย ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แค่คิดว่าจะไม่มีความหมายในชีวิตของเขา แค่คิดว่าวันหนึ่งจะไม่มีเขาอยู่ข้างๆ ฉัน น้ำตามันก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว ฉันก็ไม่รู้ว่าจะบอกเขายังไงเกี่ยวกับความรู้สึกที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน

 

เหมือนว่าเขาจะรู้ว่าฉันคงยังไม่พร้อมที่จะบอกอะไร เขาก็ไม่ได้เร่งรัดที่จะเอาคำตอบ ได้แต่กอดปลอบฉันจนเสียงสะอื้นจางหายไป

 

ฉันจมอยู่ในอ้อมกอดของเขาสักพัก ก่อนที่จะหยัดตัวออกมา เขายื่นมือขึ้นมาเพื่อเชยคางฉันขึ้นไปสบตากับเขา แววตาของเขาแน่วแน่และอบอุ่น จนหัวใจฉันเริ่มสั่นไหว ก่อนที่เขาจะบรรจงจุมพิตเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบประโลมหัวใจฉันอีกครั้ง ริมฝีปากที่ประทับลงมาอย่างบางเบาแต่กลับแผ่ซ่านความรู้สึกมาถึงหัวใจให้อบอุ่น ความหวาดกลัวที่เกาะกินหัวใจเมื่อครู่พลันหายไปฉับพลัน เขาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก ก่อนจะแย้มรอยยิ้มอบอุ่นแสนมีเสน่ห์แบบที่ฉันชอบส่งมาให้หัวใจทำงานหนักอีกครั้ง