ตอนที่ 34 บ้านของฉัน
บทที่ 34
ตอน บ้านของฉัน
ทั้งสองออกจากวัง โดยไร้ผู้ติดตาม
วิวหันมองหา “อาจารย์ละ”
“เหตุใดถามถึงเขา”
ยีน กับ ลุค มองหน้าทันที
วิวหันมองหน้าองครักษ์แล้วยิ้มให้ เวนจ้องมองหน้าเขาที่ส่งยิ้มให้ยีนกับลุค
เวนพูด “เจ้าอย่าได้ยิ้มแบบนี้กับใครอีก”
องค์ชายหันกลับมาพูดต่อ “พวกเจ้าดูแลวังและทุกคนให้ดี พวกข้าจะรีบกลับมา”
ยีนกับลุคตกใจ โค้งคำนับรับคำสั่ง แล้วเวนก็จับเอวของวิวหายตัวไปทันที
ยีนพูด “เจ้าเห็นสายตาขององค์ชายหรือไม่”
ลุคพูด “เห็น และเห็นด้วยว่าเราทั้งคู่อาจตายได้ถ้าเด็กคนนี้เข้าใกล้”
ยีนพูด “ทำไมละ”
ลุคพูด “องค์ชายกำลังหึงนะซิ”
ยีนตกใจ “ถ้าเป็นแบบที่เจ้าว่า เราคงต้องระวังตัวให้ดี”
ทั้งคู่ยิ้ม ด้านของเวน เขาหายตัวกลับมาที่บ้านของวิว บ้านที่พ่อเคยอยู่
วิวพูด “นี่มันที่บ้าน”
เวนพูด “นายเคยขอให้ฉันช่วยสืบข่าวพ่อของนาย”
“นายรู้อะไรบ้าง”
“นายมองรอบ ๆ ซิ”
วิวมองไปรอบ ๆ เขาสังเกตเห็นทุกอย่างราวกับเป็นเมืองร้าง ไร้รถสัญจรที่เคยมีผู้คนมากมาย กลับไร้ผู้คนที่พลุกพล่าน
“มันเกิดอะไรขึ้น”
เวนตอบเขา “เมื่อหลายเดือนก่อนได้เกิดโรคระบาดอย่างหนัก คนทั้งเมืองล้มตายเกือบครึ่ง พวกเรามาที่นี่ช่วยได้เท่าที่ช่วย ส่งพวกเขาไปยังที่ปลอดภัย แต่ตอนนี้ไม่มีที่ใดปลอดภัย”
“นายเจอพ่อฉันมั้ย”
“เขาอยู่กับโยคี บุตรของราชาจอมมารที่หนีรอดจากการจองจำมาได้ เขาสร้างกองกำลัง เพื่อทำสงครามอีกครั้ง”
วิวตกใจสรหน้าของเขากังวลและกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“พ่อฉันจะปลอดภัยมั้ย”
เวนมองหน้าเขาที่เศร้า “มันใช้พ่อของนายเป็นเครื่องต่อรองกับนาย เพื่อบีบนายให้ส่งมอบดวงตาสีเพลิง”
“ฉันยินดีจะมอบมันให้ถ้าช่วยพ่อฉันได้”
“นายไม่เข้าใจ”
วิวคิด เขาเข้าใจทุกอย่างดี แต่ใจที่ห่วงพ่อมันทำให้จิตใจสับสน เขาร้องไห้
“ก็นายบอกซิ”
เวนจับร่างเขาลอยตัวขึ้นสู่ท้องฟ้า ให้วิวมองเห็นในมุมที่สูงขึ้น สิ่งที่วิวมองเห็นคือซากตึกที่ถูกทำลาย เปลวเพลิงที่เผาบ้านคนไปทั่ว ผู้คนต่อสู้ ฆ่าฟัน เพื่อเอาตัวรอด
วิวตกใจ เขาพูด “เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้”
เวนพูด “มนุษย์ถูกควบคุมได้ง่ายที่สุด ด้วยใจที่มีกิเลส ความชั่วร้ายสามารถควบคุมมนุษย์ได้ง่ายสุด ทุกวัน ทุกคืน เหล่าเทพและเหล่าเซียนต่างพากันออกมาช่วยดินแดนของเจ้า ช่วยคนที่ช่วยได้ ถ้าเจ้ามอบดวงตาสีเพลิงให้พวกมัน ทุกดินแดนจะล้มสลาย มีเพียงเจ้าและดวงตาสีเพลิงที่จะจองจำพวกมันได้อีกครั้ง”
วิวหยุดคิด เขาคิดถึงคำพูดขององค์หญิงทันที
“หน้าที่ของฉันคือหยุดยั้งสงคราม”
เวนพยักหน้า “แต่ไม่มีใครรู้ว่าต้องทำอย่างไร หน้าที่ที่นายรับปากนางไว้คือการจองจำพวกมัน”
เวนจับตัววิวเข้ามากอด “แต่ฉันหวั่นใจ กลัวนายจะหายไปเหมือนพี่สาวฉันอีก”
วิวกอดเวนตอบ เขาเริ่มเข้าใจว่าอะไรรอเขาอยู่เบื้องหน้า
เวนพูด “นายสัญญากับฉันแล้ว ไม่ว่านายคิดจะทำอะไรนายต้องบอกให้ฉันรู้”
วิวยิ่งกอดเวนแรงกว่าเดิม เขาพูด “เราออกจากที่นี่เถอะ”
เวนพยักหน้าแล้วลอยตัวข้ามผ่านสงครามไปอย่างรวดเร็ว
วิวถาม “เวน.. ถ้าพวกมันไปโจมตีวังภูผาละ คนที่วังจะทำอย่างไร”
“วังภูผาคือที่สุดท้ายที่พวกมันจะทำลายได้”
วิวพูดด้วยความสงสัย “ทำไมละ”
“วังภูผา แม้จะมีเหล่าเทพธิดางดงามมากมาย แม้จะเป็นสตรี หรือแม้แต่จะมีเหล่าภูตตัวน้อยน่ารักก็ตาม แต่ทุกคนทุกตนล้วนแต่ถูกฝึกให้เป็นนักรบในรูปโฉมอันงดงาม และที่สำคัญถ้าภัยมาถึงจริง สิ่งที่พวกมันกลัวที่สุดยังแขวงกายอยู่ที่วัง”
“วังนายมีอสุรกายเหรอ ทำไมฉันไม่เคยรู้ละ”
เวนยิ้ม “มุมมืดที่ยากจะปรากฏ เหตุใดต้องให้ผู้คนรับรู้”
“ก็จริงของนาย ....ขอบใจนะ ที่สืบเรื่องพ่อให้”
“เพราะนายขอร้อง และฉันเข้าใจดี การที่เราห่วงและไม่รู้ชะตากรรมของคนที่รักมันเจ็บปวดแค่ไหน”
“เหมือนนายที่รอคอยพี่สาวมาทั้งชีวิต แต่สุดท้าย”
เวนถอนหายใจ ก่อนจะพูด “ฉันรู้ดีว่าไม่มีทางที่นางจะกลับมาได้ ไม่มีทางที่จะได้เจอนางอีก ชะตากรรมยากหลีกเลี่ยง”
วิวก้มหน้า “จริงซินะ ชะตากรรมยากหลีกเลี่ยง"
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 107
แสดงความคิดเห็น