บทที่ 1 ความเกลียดชังของฮิโตะสึกิ

บทที่ 1 ความเกลียดชังของฮิโตสึกิ

“มนุษย์เคยเป็นเผ่าพันธุ์ที่อยู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร แต่ตอนนี้มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว แกรู้ไหมว่าทำไม”

ชายหนุ่มหน้าตาดุดดันแต่งชุดสีขาวมองมายังเด็กเด็กน้อยสีดำที่กำลังกอดร่างกายที่ปราศจากลมหายใจของพี่สาวของตน สายฝนที่ตกลงมาทำให้ชายคนนั้นมองไม่เห็นน้ำตาที่กำลังไหลริน แต่ทว่าร่างกายที่สั่นไหวประกอบกับเสียงที่กำลังร่ําไห้ ก็ทำให้ชายเบื้องหน้ารู้ได้ทันทีว่าเด็กต้งหน้ากำลังร้องให้แทบจะขาดใจ

ฮิโตสึกิเงยหน้ามองชายเบื้องหน้าอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เด็กน้อยรู้ดีว่าเรื่องทั้งหมดนั้นมันเป็นเพราะเขาเอง เพราะเขาไร้ซึ่งพลังจึงไม่สามารถปกป้องทั้งพี่สาวและน้องสาวของตนเองไว้ได้

ฮิโตสึกิกัดฟันกอด ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังชายหนุ่มผู้ที่ใส่ชุดเขาเบื้องหน้า หากเขาสามารถสังหารชายเบื้องหน้าได้เขาก็คงทำไปแล้ว “เป็นเพราะพวกแก ถ้าไม่ใช่เพราะพวกแก พวกเราก็คง”

ชายหนุ่มในชุดขาวแสยะยิ้ม “เป็นเพราะพวกเรายังงั้นหรอ ฮ่าๆๆๆๆ พูดอะไรน่าตลกดีนี่นา แกจะบอกว่าเป็นเพราะพวกปีศาจอย่างเราพวกมนุษย์จึงตกต่ำ หรือจะบอกว่าเป็นเพราะสัตว์ป่าที่กลายพันธุ์แล้วมากัดกินพวกแก”

เขายักไหล่ก่อนที่จะมองไปยังฮิโตะสึกิ “ถ้าจะโทษก็ไปโทษพวกแกเองที่เชื่อใจคนอย่างฉัน ไม่สิ ต้องโทษแกตั้งหาก แค่เห็นน้องสาวของแกเป็นหวัดนิทหน่อยแท้ ๆ แกก็เชิญบาดหลวงอย่างฉันไปรักษา โดยที่แกไม่รู้เลยว่าฉันก็คือปีศาจ”

ชายหนุ่มหยุดก่อนที่จะมองไปยังร่างที่ไร้ลมหายใจทั้งสอง “วันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ เลือดน้องสาวกับพี่สาวของแกก็แสนอร่อยไม่เสียแรงที่ได้มากิน ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณจริง”

“แก” 

ฮิโตสึกิคำราม ก่อนที่จะพุ่งตรงไปหาชายหนุ่มเบื้องหน้า แต่ก่อนที่เขาจะได้ถึงตัวของชายหนุ่ม ขาของชายชุดขาวก็เตะเข้าลำตัวของฮิโตสึกิ ด้วยแรงที่ห่างกันเกินไปทำให้ร่างของฮิโตสึกิกระเด็นออกไปไกล ร่างกายของเขาไปปะทะกับกำแพงก่อนที่จะตลงใส่พื้นที่แสนเย็นเฉียบ

ชายชุดขาวเหลือบตามามอง ก่อนที่จะเดินตรงมาหาฮิโตสึกิ เขากระชากคอเสื้อของเด็กน้อยขึ้นมา ก่อนที่จะยิ้ม หลังจากนั้นเขากระหน่ำชกเข้าไปที่ใบหน้าของฮิโตสึกิจนพอใจ ก่อนที่เขาจะหยุดพักหายใจ 

“เสนียดติดมือจริง คิดผิดหรือคิดถูกก็ไม่รู้ที่มายุ่งกับพวกสัตว์ในคอกอย่างพวกแก มนุษย์อย่างพวกแกนะเป็นได้เพียงอาหารก็ดีแล้วแท ๆ พวกแกก็เหมือนสัตว์ป่าพวกนั้น แค่มีการวิวัฒนาการนิทหน่อยก็อย่าคิดว่าตัวเองจะสูงขึ้นมาได้สิ”

ชายหนุ่มกล่าวจบเขาก็ค่อย ๆ เสริมพลังใส่มือของตน ก่อนที่จะแทงมันเข้าไปตรงหน้าอกซ้ายของฮิโตสึกิ ชายหนุ่มค่อย ๆ ถอนมือออกมาช้า ๆ เลือดสีแดงของเด็กน้อยค่อย  ๆ ไหลออกมา 

เขาค่อย ๆ ปล่อยร่างที่ไร้การตอบสนองของฮิโตสึกิลง ก่อนที่จะค่อย ๆ นำผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเช็ดมือของตนเอง

ฮิโตสึกิปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก ความเจ็บปวดที่ประเดประดังเข้าาสู้ร่างทำให้เขาเจ็บปวดมากที่สุดในชีวิต สติที่ค่อย ๆ เลือนลางทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าอีกไม่นานตนเองก็คงจะต้องตายลงอย่างแน่นอน

“เอาล่ะ ไอ้สัตว์ชั้นต่ำ จงขอบคุณที่แกไม่ตายก็เพราะว่าฉันไม่กินเลือดผู้ชาย ดังนั้นจงดีใจไว้ที่แกมีชีวิตอยู่ได้ นั่น ก็ เป็น เพราะ ว่า แกพาอาหารมาให้ฉันถึงที่”

เขายกนิ้วขึ้นมา ก่อนที่จะกล่าวต่อ “ตั้งสองตัวเลยฮึๆๆ”

เสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ เดินออกไป ทำให้ฮิโตสึกิรู้ได้ทันทีว่าชายในชุดขาวได้เดินจากเขาไปแล้ว เขาค่อย ๆ ขยับร่างกาย ฮิโตสึกิปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก ร่างกายของเขาหนักจนไม่สามารถขยับร่างกายได้ สายฝนที่ตกใส่ร่างกายทำให้เขารู้สึกหนาวเหน็บอย่างประหลาด 

‘เราจะตายแล้วยังงั้นหรอ’

หนังตาที่หนักทำให้เด็กน้อยยอมแพ้ ฮิโตสึกิค่อย ๆ หรับตาลอง ก่อนที่จะปล่อยให้ตนเองหลับไหลลงไปตลอดการ 

“ไม่อยากล้างแค้นยังงั้นหรอ”

“อยากจะตายแบบนี้ยังงั้นหรอ”

“ไม่อยากมีชีวิตอยู่ยังงั้นหรอ”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ฮิโตสึกิพยายามปรือตาขึ้น เขารู้สึกว่าร่างกายของตนกำลังลอยขึ้นไปในอากาศ 

“ตอบฉันมา นายอยากล้างแค้นไหม”

เสียงที่ได้ยิน ทำให้ฮิโตสึกิยิ้มออกมา เขาเป็นเจ้าของร่างกายนี้ตนเองย่อมรู้ดี สภาพแบบนี้เขาคงไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่ได้ 

“ฉันรู้ว่านายได้ยิน ตอบฉันมาว่านายอยากล้างแค้นไหม”

ฮิโตสึกิรวบรวมพลัง ‘หากมันเป็นเสียงของปีศาจฉันก็จะรับ หากเป็นเสียงเรียกของนางฟ้าฉันก็จะเอา ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้ ฉันยังไม่อยากแพ้พวกมัน’

“อยาก ฉันอยากล้างแค้นพวกมัน” ฮิโตสึกิขมุบขมิบปาก แต่ทว่าเขากับไม่ได้ยินเสียงของตนเองแม้เพียงนิท

ฮิโตสึกิรวบรวมพลังครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะตะโกนขึ้นให้ดังยิ่งกว่าเดิม

“ฉันอยากล้างแค้นพวกมัน”